บทที่242 ผม จะทำลายคุณ

บทที่242 ผม จะทำลายคุณ

มู่ล้านเป่ยขมวดคิ้วเบาๆ ก้มหน้าลงมองหน้าเธอ ก็มองเห็นความ ไม่สบายใจในสายตาเธอ

“เจียงนานบอกคุณ ? “ไอ้หนุ่มละอ่อนนั่นสนิทกับเธอถึงขั้นนี้ แล้วเหรอ ?

อานหยานหมดหนทางอธิบายกับเขา สรุปคือใครที่บอกข่าวนี้ ให้เธอ

คำพูดของคุณชายใหญ่มู่บอกเธอแล้ว สถานที่ที่เขาจะไป เป็น อาสข่านจริงๆ !

“ไม่ไปได้ไหม ? “วิถีชีวิตของชาตินี้ กับชาติที่แล้วแตกต่างโดย

สิ้นเชิง

ตอนนี้เธอไม่รู้จริงๆ ถ้าหากคุณชายใหญ่มู่ไปอาลีข่าน แล้วเจอ เหตุการณ์คาดไม่ถึงครั้งนั้นอีก จะมีชีวิตรอดกลับมาจริงๆหรือ ไม่ ?

“ทำไมไปไม่ได้ล่ะ ? “มือของเขาไว้ที่หน้าของเธอ แม้แต่กู้อานห ยานก็ไม่ทันสังเกต หน้าของตัวเองถูกจับไว้ด้วยฝ่ามือข้างหนึ่งของเขา

“อันตราย เธอกังวลจริงๆ

ชาติที่แล้วคุณชายใหญ่ไปอาลีข่าน น่าจะไม่ใช่เรื่องของปีนี้ เป็นปีหน้า

และตอนนี้ แพลนล่วงหน้า โชคชะตาถูกเปลี่ยนได้ตลอดเวลา

ถ้าหาก เขากลับมาไม่ได้จะทำไงล่ะ ?

“คุณเป็นห่วงผม ? “อารมณ์ที่หดหู่ทั้งคืน ภายใต้ความไม่ สบายใจของเธอ จู่ๆ ก็กลายเป็นความว่างเปล่า

มู่บ้านเป่ยรู้สึกว่าอารมณ์ตัวเองดีขึ้นมาหน่อย แม้แต่แววตาก็มี ประกายมากขึ้น

จนกระทั่ง แม้แต่กู้อานหยานก็รู้สึกถึง ความเยือกเย็นที่ตัวเขาไม่

รุนแรงแล้ว

ก็แค่คำถามนี้ เธอไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร

ถ้าหากจําไม่ผิด ตอนเช้าเขาเพิ่งจะบอกว่าถอนหมั้นกับเธอแต่คืนนี้ ดันมาพัวพันกับเธอที่นี่

“ไม่ว่าฉันจะมีเป้าหมายอย่างไร แต่คุณอย่าไปเลย”

“ต้องไป”

“คุณชายใหญ่..…

“เพื่ออนาคต”ส่วนที่ว่า เป็นอนาคตของใคร เขาก็ไม่ได้ตั้งใจจะ

พูด

กู้อานหยานรู้ว่าตัวเองไม่สามารถเปลี่ยนการตัดสินใจของเขาได้ บนโลกใบนี้ น้อยมากที่จะมีคนสามารถมีอิทธิพลต่อความคิดของ

เขา

ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกน้อยใจ ถึงคุณจะแคร์แค่ไหน เขาก็ไม่สน ความคิดของคุณ ไม่สนใจตลอดไป

กู้อานหยานออกแรงผักเขา : “ฉันคาดหวังว่าคุณจะไม่ไป แต่ฉัน

รู้ ฉันไปก้าวก่ายคุณไม่ได้

มู่บ้านเป่ยรู้ว่าเธอกำลังโกรธ เดิมทีเขาอยากอธิบาย

แต่สำหรับคนที่ไม่ชินกับการอธิบาย อธิบาย คำนี้เป็นคำที่ลำมากจริงๆ

ด้านนอกมีเสียงฝีเท้าเข้ามา มีคนเข้ามาใกล้ตรงนี้

มู่บ้านเป่ยก้มหน้าลงจูบแก้มกู้อานหยานที่เยือกเย็น พูดเสียง ทุ้ม : “รอผมกลับมา

เขาหมุนตัวจะออกไป

หัวใจของกู้อานหยานก็หวั่นไหว หลังจากที่เขาถอนหมั้นกับตัว เองก่อน รอผมกลับมาคำนี้ เผด็จการและไร้มารยาทมากไปหรือ เปล่า ?

แต่เธอรู้ ว่าเขาพูดถึงอะไร

เขาจะให้ตัวเองรอเขากลับมาจากอาลีข่าน แต่เขาจะไปทำอะไร ในสถานที่อันตรายแบบนั้นกันแน่ ?

เห็นเขาจะไป เดิมทีกู้อานหยานควรจะโล่งใจ

แต่ตอนที่เขาหมุนตัวนั้น จู่ๆเธอก็ตื่นตระหนก ถ้าเขายืนยันจะไป อาลีข่าน นี่จะใช่การเจอกันครั้งสุดท้ายของพวกเขาหรือไม่ ?
เธอตื่นตระหนก เธอกลัว เธอกลัวมากจริงๆ

“ฉันไม่รอคุณหรอก !

มองแผ่นหลังพร่ามัวของเขา อานหยานพูดเสียงแหบ : “คุณ

ไปอาชานก่อน ฉันก็จะคบกับคุณชายรองเจียงเลย !!

ฝีเท้าของบ้านเปียซะงักลงทับไปจองเธอ สายตาเยือกเย็น

“คุณก็รู้ว่าผมไม่ชอบล้อเล่น

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ คุณก็รู้ว่าฉันก็ไม่ชอบล้อเล่น ? ”

เลี้ยงนานไม่เอาคุณแน่ เขาพูดอย่างไม่แยแส

*เหรอ ? คุณชายรองเจียงไม่เอางั้นฉันก็จะคบกับเทียนโย่ว หรือ ว่า กับ เจ๋อหนาน กับผู้ชายที่ไหนก็ได้

“กู้อาบหยาบ อย่ามาพยายามยั่วโมโหผม ! “เขาโกรธแล้วจริงๆ

“ฉันพูดยังไงก็ทำแบบนั้น ! “เสียงอ่านหยาบหมื่นลง
เธอไม่ได้โกรธ ก็แค่อยากเดิมพันสักหน่อย เดิมพันว่าตัวเองยัง อยู่ในใจเขาหรือไม่

อย่าไปอาชาน อย่าไปที่อันตรายแบบนั้น อย่า….ไม่กลับมา

มู่ล้านเป่ยกำมือแน่น ผู้ชายคนอื่นเขาไม่รู้ แต่ มู่เทียนโย่วกับคู่ เจ๋อหนาน อยากได้เธอแทบบ้า !

แค่เธอเริ่มรุกก่อนสักนิด ผู้ชายสองคนนั้นทนไม่ไหวแน่ !

เธอ กล้าขู่เขา !

“คุณชายใหญ่มู่ ฉันก็ไม่ได้ล้อเล่นกับคุณ ถ้าคุณไปอาลีข่านจริง ฉันจะไปหาผู้ชายอื่น

“คุณคิดว่าผมจะแคร์จริงๆเหรอ ? ”

มู่บ้านเป่ยยิ้มอย่างเยือกเย็น หันเดินกลับไปที่เธอ ความเยือกเย็น

นั้น ทำให้อดไม่ได้ที่จะกลัว

สุดท้าย เขาก็มาตรงหน้าเธอ นิ้วเรียวยาวไว้อยู่ที่คางเธอ ปลาย

นิ้วจับแน่น เงยหน้าเธอขึ้นมา
“คุณจะเอาอะไรไปอ่อยผู้ชายพวกนั้นเหรอ ? ใบหน้านี้ ? ”

กู้อานหยานไม่พูด ตอนนี้ความน่ากลัวในตัวเขาเหมือนมาจาก ขุมนรก

เธอกลัวตัวเองอ้าปาก แล้วเสียงจะสั่นออกมา ทำให้เขามองเห็น ความกลัวของตัวเองที่มีต่อเขา

จู่ๆมู่บ้านเป่ยก็ก้มหน้าลง เข้าไปใกล้เธอ

ลมหายใจเย็นๆรินรดอยู่ที่หน้าเธอ เย็นจนเลือดของเส้นเลือดบน ใบหน้าเธอ เหมือนกับเกร็งหมดโดยสมบูรณ์

ตัวเธอเกร็ง ได้แต่ออกแรงกัดริมฝีปาก พยายามทำให้ตัวเอง

สงบลง

“สาวน้อย อย่าหาว่าผมไม่ได้เตือนคุณ วันนี้คุณคือผู้หญิงของ ผมมู่บ้านเป่ย ก็เป็นไปทั้งชีวิต ! ”

นิ้วมือเขาลูบไล้ไปที่ริมฝีปากบางๆของเธอ ความเย็นที่ปลายนิ้ว เยือกเย็นจนปากบางๆของเธอ น

“ถ้าวันหนึ่ง ผมเห็นว่าคุณมีผู้ชายอื่น ไม่เพียงแต่จะฆ่าเขา แต่ผม จะทำลายคุณด้วย !
ลมหายใจของกู้อานหยานหยุดลงในไม่กี่วินาทีนั้น เธอไม่รู้ว่ามู่ จ้านเป่ยจากไปอย่างไร รู้แค่ว่า พอเขาจากไป เธอจึงหายใจกลับ มาได้อีกครั้ง

ถ้าหาก เธอมีผู้ชายคนอื่น เขาไม่ใช่แค่จะฆ่าคนๆนั้น แต่ยังจะ……. ทําลายเธอ…….

เผด็จการเหลือเกิน ป่าเถื่อนมากๆ โหดร้ายสุดๆ !

ถึงจะเป็นของที่เขาไม่เอา ก็ไม่ให้ผู้ชายคนอื่นมาปนเปื้อน ! เธอควรค่าเขาว่าผู้ชายเลวไหม ? แต่ มากไปกว่านั้นกลับเป็นห่วง เขาจะไปอาลีข่านจริงๆใช่ไหม ?

จู่ๆประตูทางเดินหนีไฟก็ถูกเปิดออก มีสายตามองเข้ามา

หลังจากสายตาปรับความมืดได้แล้ว จู่ๆก็ถูกแสงแบบนี้เข้ามา กู้ อานหยานรู้สึกไม่สบายตา ยกมือขึ้นมาบังไว้

“ทําไมคุณ….เจียงนานมองบันไดที่ทางเดินหนีไฟ คำถาม ทั้งหมด จู่ๆก็รู้สึกว่าซ้ำซ้อน
ไม่รู้ว่าหมอที่ถอนหายใจเบาๆนั้นยังมีอยู่จริงไหม กู้อานหยาน รู้สึกแค่ว่ามีของอะไรบางอย่างอยู่บนตัว ที่ทําให้ร่างกายของเธอ เยือกเย็น แล้วก็ค่อยๆอุ่น น

คว้าเสื้อคลุมบางๆบนตัวที่ยังมีอุณหภูมิของชายหนุ่มหลงเหลือ เธอเงยหน้ามองเจียงนานที่ยืนอยู่ตรงหน้าตัวเอง

เสียงเหมือนถูกติดอยู่ที่สําคอ จะพูดออกมา ก็เป็นเรื่องที่ยาก

“คุณชายรองเจียง ความรู้คุณกว้างขวาง คุณรู้ไหม….ตอนนี้อา ข่านเป็นยังไงบ้าง ?

สายตาของเจียงนาน มองไปที่บันไดอีกครั้ง

สุดท้าย ก็กอดเธอเบาๆ แล้วเดินออกไปข้างนอก

ความวุ่นวายจากสงคราม มีความอดอยาก วุ่นวายจนคุณคาดไม่ถึง ..ช่างเถอะ ยังไงก็

พี่ใหญ่บอกยัยสาวน้อยคนนี้เหรอว่าตัวเองจะไปอาลีข่าน ? นี่ไม่ เข้ากับสไตล์ของพี่ใหญ่เลย

กู้อานหยานเข้าไปในเสื้อคลุม ไม่ได้พูดอะไรอีก
เจียงนานไม่ได้พาเธอกลับไปที่งานเลี้ยง แต่ พาเธอขึ้นรถไป

จนประตูรถถูกปิด กู้อานหยานจึงได้สติมา ตัวเองก็ไม่รู้ว่าตั้งแต่ เมื่อไหร่ ที่นั่งอยู่ในรถเขา

“คุณชายรองเจียง ? “คิดๆดู จู่ๆก็ไม่สบายใจ มือของเธอไว้อยู่ ที่วางมือบนรถ น้ำเสียงเยือกเย็น : “คุณชายรองเจียง ฉันไม่ใช่ ผู้หญิงแบบนั้น ถ้าคุณอยากพาผู้หญิงกลับบ้าน ขอร้องคุณ อย่า เลือกคนอื่น ! “

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ