บทที่ 25 ถั่วมั่นเป็นชื่อที่คุณเรียก

ดูเหมือนจะไม่ได้คิดมาก เฟิงเฉินโทรศัพท์กลับไป และก็ โทรติดอย่างรวดเร็วด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย แฝงไปด้วย ความชั่วร้าย

“หายากจริงๆ ! เป็นครั้งแรกที่คุณโทรศัพท์กลับมาหา ฉัน”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าของเฟิงเฉินอ่อนลงเล็กน้อย แต่

ไม่พูดตอบกลับไป อีกฝ่ายไม่รอให้ตอบกลับ ภายในไม่กี่วินาทีก็มีเสียงยิ้ม เยาะ น้ำเสียงชัดเจน

“เอ่อ…คุณไม่ใช่มั่นมั่น”

เมื่อได้ยินเรียกชื่อที่ใกล้ชิดขนาดนี้ เฟิงเฉินหน้าดำคร่ำ เครียดขึ้นมาทันที พูดอย่างไม่พอใจ “มั่นมั่นเป็นชื่อที่คุณ เรียก?”

เมื่อได้ยินเสียงอารมณ์โกรธ เสียงในโทรศัพท์กลับสงบ

นิ่ง

“ฟังจากน้ำเสียง คุณกลัวว่าไม่เคยเรียกชื่อนี้มาก่อนใช่

ไหม?”

” สีหน้าของเฟิงเฉินดูแย่ลงไปกว่าเดิม

ชายในโทรศัพท์ทำเสียงเย้ยหยัน ก่อนที่จะวางโทรศัพท์ ลงทันที ดูเหมือนไม่ยอมคุยเรื่องไร้สาระกับเขามากไปกว่า นี้ สบประมาทน่าดู

เฟิงเฉินกำโทรศัพท์มือถือ อารมณ์ภายในสายตาเหมือน เลือดแดงชาดไหลออกมาจากดวงตา

ไม่ใช่เขาไม่เคยเรียกเธอแบบนั้นมาก่อน เพราะเคยเรียก ชื่อเธอแบบนี้ ดังนั้นคำเรียกชื่อที่สนิทสนมแบบนี้ พอได้ยิน จากปากคนอื่นจึงทำให้รู้สึกน่าอาย

เสียงน้ำในห้องน้ำหยุดลงกะทันหัน จั่วมั่นเปิดประตู มือ ข้างหนึ่งเช็ดผมที่ยังเปียก เมื่อเงยหน้าขึ้น ขาข้างหนึ่งกำลัง ก้าวออกจากประตูเหยียบพรมบนพื้น ต้องหยุดชะงัก

“คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”

เธออยากคิดแต่ไม่คิด จากนั้นก็โพล่งออกมา

กลับมาบ้านด้วยความไม่พอใจจึงแยกย้ายกันไป มาตอน นี้เขากลับมาปรากฏตัวในห้องของเธอ ไม่ใช่รู้ตัวว่าผิด สำนึกได้ก็จะมารับผิดขอโทษขอโพย? มันน่าอึดอัดใจ

เฟิงเฉินถูกรบกวนจิตใจด้วยโทรศัพท์เมื่อสักครู่ เมื่อ ได้ยินคำพูดของลั่วมั่นเหมือนขับไล่อย่างไม่แยแส ทำให้ สีหน้าบูดบึ้ง “ที่นี่คฤหาสน์เฟิง ฉันจะไปไหนยังต้องถามเธอ ด้วยหรือไง?”

ถั่วมั่นตะลึง เมื่อมีสติ จึงกลับมามีท่าทางใจเย็น แล้วเช็ด ผมต่อไป

“แน่นอนไม่ต้อง ถ้าคุณจะนอนที่นี่ฉันก็ห้ามไม่ได้ แต่ เตียงของฉันไม่สบายพอเท่าเตียงในห้องของคุณ คนของ ฉันก็ไม่ได้บริการดีเท่าคนในห้องของคุณ”

“เธอพูดแบบนี้ต้องการบอกอะไรฉันกันแน่?” สายตาเฟิง เฉินปรากฏความโกรธให้เห็น “เตือนฉันว่าอย่าทำให้เธอ อึดอัดใจเป็นดีที่สุดใช่ไหม?”

รั้วมั่นยักคิ้ว จากนั้นหันหลังให้เขาเพื่อไปหยิบไดร์เป่าผม “ก็แล้วแต่คุณจะคิด”

เธอไม่ได้มีความคิดนี้ตั้งแต่แรก เพียงแต่ให้เขาโกรธ เพราะดอกไม้กับกล่องสร้อยคอทำให้ตัวเองซึ่งหยิ่งทะนง ต้องอับอายเพราะไปรักชายอื่น ตอนนี้เห็นเขาก้าวร้าว ก็จะ ไม่ยอมง้อง่าย ลิ้นกับฟันกระทบกันมาหลายปี ใครก็ไม่ยอม ลงให้ใคร เป็นสิ่งที่เคยชินแล้ว

พูดกันตามสามัญสำนึกแล้ว ตอนนี้เขาควรจะออกไป แล้วก็ไม่ต้องกลับมาอีกในสองสามวันนี้

แต่ก็มีเรื่องยกเว้นอยู่เสมอ

ตอนที่ข้อมือถูกจับกุมไว้ ความเจ็บปวดใจทำให้ลั่วมั่นทำ อะไรไม่ถูก หลังจากร้องเสียงแหลมออกมา ไดร์เป่าผมใน มือตกลงพื้น ทำให้เกิดเสียงดัง

เสียงดัง “ปัง” สายตาบางคนไม่สามารถควบคุมเปลวไฟ

ได้

“เธอถึงกับทนไม่ไหวผลักสามีให้ออกจากห้องนี้ไปเชียว หรือ?” สีหน้าเฟิงเฉินบึ้งตึง มือข้างหนึ่งจับข้อมือของเธอไว้ ถามด้วยน้ำเสียงบีบคั้น

“เธอรู้สึกว่านอนกับฉันแค่ครั้งเดียวก็พอแล้ว? ครั้งนี้เธอ จะสามารถตั้งครรภ์ไหม?”

“ปล่อยฉันนะ”

ลั่วมั่นหน้าซีด พยายามต่อสู้ขัดขืนจนถึงที่สุด

เฟิงเฉินไม่เปิดโอกาสให้เธอได้ขัดขืน จับมือทั้งสองข้าง เธอไขว้ไว้ด้านหลังเอว จากนั้นผลักเธอลงบนโต๊ะเครื่อง แป้ง

“เพ้งๆ” เสียงขวดแก้วและกระป๋องกระทบกัน จากนั้น เลื่อนไปถึงมุมโต๊ะแล้วตกลงพื้น ขวดแก้วสีต่างๆ แตก กระจุยกระจายตามพื้น

ในสมองของลั่วมั่นความคิดเรื่องคืนก่อนลอยเข้ามา ขณะนั้นจึงรู้สึกหวาดกลัวจนกรีดร้องออกมา “อย่า…”

“ฉันเคยบอกแล้ว เธออยากมีลูกฉันก็จะให้ลูกแก่เธอ”

เฟิงเฉินถอดเสื้อคลุมของเธอออก ลมเย็นพัดหายไป เข่า ของเขาแยกต้นขาขาวนวลของเธอออกจากกัน แล้วยกเอว เธอขึ้น จากนั้นเผด็จศึกอย่างหยาบคาย

“อ่า”