บทที่ 368 ก้นทะเลสาบ ตกลงมันมีอะไรซ่อนอยู่กัน แน่

บทที่ 368 ก้นทะเลสาบ ตกลงมันมีอะไรซ่อนอยู่กันแน่

กู้อานหยานนั่งยองๆลงกับพื้น เธอจำได้ดี ที่นี่ เป็นที่ที่เกิด

เรื่อง

ตอนนั้น อยู่ดีๆรถเข็นของคุณยายก็ไหลลงไปในทะเลสาบ

ที่นี่ ตกลงว่ามันซ่อนความลับอะไรไว้กันแน่

กู้อานหยานเตรียมเดินไป ทันใดนั้น รองเท้าก็ถูกสิ่งของบาง อย่างเกี่ยวเอาไว้

เธอหันกลับไปดู ก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไร

พอเริ่มเดิน รองเท้าก็เหมือนเกี่ยวอะไรอีก เหมือนว่ามีแรง หน่วงอะไรสักอย่าง ที่กำลังดึงรองเท้าของเธอเอาไว้

กู้อานหยานตกใจแทบสิ้นสติ พร้อมทั้งก้มหัวลงเพื่อมองดีๆ มันก็แค่เศษหินดำเล็กๆที่เอาไปประดับรองเท้า

ของพวกนี้ทำไมถึงได้ถูกแรงที่มองไม่เห็นดึงเอาไว้ได้

แต่ว่า มีอะไรบางอย่างแหลม ที่กำลังเกี่ยวของที่ตกแต่ง รองเท้าเธออยู่
กู้อานหยานนั่งยองๆลงไป พร้อมทั้งดึงถุงน่องออก

สีของถุงน่องมันค่อนข้างโปร่ง ถ้าไม่ตั้งใจมอง ก็ไม่อาจจะ

เห็นว่าใส่อยู่

“คุณหญิง”ทันได้นั้น ก็มีเสียงสาวใช้เรียกอย่างแผ่วเบามา จากทางด้านหน้า

กู้อานหยานเงยหน้าขึ้น ก็เห็นว่าเป็นหนึ่งในสาวใช้ใน

คฤหาสน์ของคุณหญิงมู่

แต่ว่า คนรับใช้ในตระกูลมู่มีมากมายเหลือคณา คนรับใช้ใน คฤหาสน์มักสับเปลี่ยนหน้าที่กันอยู่บ่อยๆ

เธออยู่รับใช้คุณหญิงมู่มาไม่นาน ก็ถูกเปลี่ยนหน้าที่

เพราะฉะนั้นความจำของกู้อานหยานที่มีต่อเธอนั้น ไม่ได้มี อะไรมาก

“ฉันไม่ใช่คุณหญิงของตระกูลมู่แล้ว ต่อไปคำเรียกนี้ อย่า เรียกตามใจ”

กู้อานหยานเอ่ยขึ้นอย่างปกติ

สาวใช้คนนั้นตกใจจนตั้งสติไม่อยู่ พลันรีบพูดออกมา “ขอโทษค่ะ คุณหญิง…คุณอานหยาน”
“อย่ารีบร้อน ไม่เป็นไร ฉันเหมือนคนที่น่ากลัวขนาดนั้นเลยเห รอ” กู้อานหยานยิ้มให้

สาวใช้เห็นว่าเธอยิ้มให้ จึงได้สบายใจขึ้นเยอะ

“คุณหนูอานหยาน คุณกำลังทำอะไรอยู่หรือคะ” เธอเดินเข้า มาหา

“มีอะไรไม่รู้มันเกี่ยวรองเท้าของฉันอยู่” กู้อานหยานกำลัง วุ่นวายอยู่กับถุงน่อง

สาวใช้เดินเข้ามาหา พร้อมทั้งดูสิ่งของที่อยู่บนรองเท้า จาก นั้นก็ยิ้มให้

“คุณหญิง คุณเกี่ยวกับพืชน้ำในทะเลสาบ มันคือพืชน้ำที่แห้ง แล้ว”

เธอนั่งลง จากนั้นก็หยิบเศษพืชน้ำที่อยู่ในถุงน่องของกู้อานห ยานออก

“พืชน้ำพวกนี้ เมื่อก่อนมันก็เจริญเติบโตอยู่ในทะเลสาบ หลัง จากที่คุณท่านให้คนมาถมทะเลสาบแล้ว ก็น้อยครั้งนักที่จะได้ เห็นพวกมัน”

“พืชน้ำเหรอ” กู้อานหยานขมวดคิ้ว พลันนึกอะไรออก
เธอรีบคว้ามือของสาวใช้นั่นเอาไว้ พร้อมทั้งพูดอย่างร้อนรน “คุณหมายความว่า ในทะเลสาบนั้น มีพืชน้ำชนิดนี้อยู่เต็มไป หมด พืชน้ำที่โปร่งแสงใช่ไหม”

“แต่ก็ไม่โปร่งแสงนะ ถ้ามีแสงแดด แล้วมีน้ำแล้วด้วย ก็ดู

เหมือนโปร่งแสงอยู่ สาวใช้ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดสีหน้าเธอถึงได้เปลี่ยนไปแปลก

ประหลาดแบบนี้

เธอเอาพืชน้าที่แห้งแล้วหยิบขึ้นมา จากนั้นก็ยื่นให้ตรงหน้า อานหยาน

“ตอนนี้หลังจากที่มันแห้งเหี่ยวแล้ว ก็จะมีสีสัน ทําให้เห็นได้

ชัดขึ้นค่ะ”

กู้อานหยานรับมา ดึงไปมา คิดไม่ถึงเลยว่าพืชน้ำเวลาแห้ง

แล้วมันจะเล็กเรียวขนาดนี้ และยังเหนียวไม่ขาดง่ายๆ

“เธอบอกว่า หากมันเปียกอยู่ จะมองไม่เห็นเหรอ”

เธอเริ่มหายใจไม่ทั่วท้อง ตอนแรก ที่รถเข็นของคุณท่านหญิง ลื่นไหลตกลงไปในทะเลสาบ เห็นชัดว่าไถลไป ไม่ใช่กลิ้งไป!

ล้อแทบจะไม่ได้หมุนขยับเลย!
ลื่นไถล…หากลื่นไหล อย่างนั้นก็ไม่น่าจะมีแรงดึงจาก ภายนอก จึงได้เกิดผลลัพธ์เช่นนั้น

แต่ว่าตอนนั้นเธอไม่ได้เห็นอะไรเลย เพราะไม่เห็น จึงตัด ความเป็นไปได้ที่ว่ารถเข็นของคุณท่านหญิง อาจจะถูกอะไร บางอย่างลาก ลงไปที่ก้นทะเลสาบออกไป!

ทั้งหมด เพราะไม่ได้เห็น!

แต่ว่าถ้าหาก ‘เชือก’ เส้นนั้น เป็นเชือกที่ใสล่ะ

“คุณหยามหยาม คุณคิดอะไรอยู่คะ”

ท่าทางของกู้อานหยานยิ่งเคร่งเครียดขึ้นเรื่อยๆ สาวใช้เริ่ม รู้สึกไม่สบายใจ

“คุณหยานหยาน ฉันพูดอะไรผิดไปหรือเปล่าคะ”

“ก้นทะเลสาบนี้ มีพืชน้ำนี้มากมายใช่มั้ย” กู้อานหยานจับข้อ มือของหล่อนไว้แน่น

สาวใช้แม้จะไม่ค่อยสบายใจ แต่ก็ยังพยักหน้า “ใช่ค่ะ…มี เยอะมาก เพราะมันโตเร็ว ทุกปีต้องกำจัดมันหนึ่งครั้ง”

เธอเองก็เคยเข้าร่วมกำจัดพืชน้ำนี้มาก่อน จึงเข้าใจเรื่องนี้ดี
ทว่าตอนนี้พืชน้ำถูกกำจัดไปแล้ว งานนี้ก็ไม่จำเป็นต้องใช้คน มาจัดการแล้ว เธอจึงต้องไปช่วยงานที่บ้านใหญ่

สีหน้าของกู้อานหยานยิ่งแย่ขึ้นเรื่อยๆ สาวใช้คิดว่าตนเองพูด อะไรผิดไป จึงไม่กล้าพูดอะไรมั่วซั่วอีก

“ฉัน….คุณหยานหยาน ฉันยังมีงานต้องทํา ฉัน…ไปก่อน… “ก่อนหน้านี้ เธอช่วยงานอยู่ที่นี่เหรอ” กู้อานหยานรั้งตัวเธอไว้ สาวใช้ตื่นตกใจ “ฉัน…ฉันเป็น….”

“เธอบอกฉัน หลังจากที่คุณท่านหญิงเกิดเรื่อง คุณชายมู่ได้ ให้คนมาตรวจสอบดูที่ในทะเลสาบหรือเปล่า”

“รถเข็นของคุณท่านหญิงล่ะ หาเจอเอาขึ้นมาหรือยัง” นิ้วมือ ทั้งห้าของกู้อานหยานเกร็งแน่น

สาวใช้ถูกจับแน่นจนเริ่มเจ็บ เธอคิดทบทวน จากนั้นส่ายหน้า “ฉันไม่รู้ค่ะ คุณท่านให้ถมสระ ฉันก็ถูกย้ายให้ไปทำงานที่บ้าน ใหญ่ค่ะ”

“คุณหยานหยาน ฉันมีงานที่ต้องทำจริงๆ ขอตัวก่อนนะคะ!
สาวใช้ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกผิดปกติ

แม้ว่าคุณท่านจะประกาศแล้ว เรื่องของคุณท่านหญิงเป็น

อุบัติเหตุ

แต่ ทุกคนต่างพูดว่า ตอนที่คุณท่านหญิงเกิดเรื่องนั้น มีแค่กู้

อานหยานอยู่ในที่เกิดเหตุ ตอนนี้ ทุกคนต่างก็คิดว่าเรื่องมันผ่านไปแล้ว คิดไม่ถึงว่ากู้

อานหยานจะยังขุดคุ้ยเรื่องนี้อยู่

สาวใช้รู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่เดินมาทักทายเธอ รีบหาข้ออ้าง จากไปโดยเร็ว

เหลือกู้อานหยานเพียงคนเดียว มองพืชน้ำชนิดใหม่ตรงหน้า ความรู้สึกก็ยิ่งดำดิ่ง

เธอย่อตัวลง ตามรอยของพืชน้ำที่เหี่ยวแห้งไป ตามไปเรื่อยๆ

ไม่นาน ก็พบกับกองพืชน้ำกองโต

ทุ่งหญ้าเป็นทุ่งที่ปลูกขึ้นมาใหม่ น่าจะเป็นที่ถมที่ใหม่ๆ พืชน้ำ บางส่วนถูกคุ้ยขึ้นมา

แต่ตอนนี้ พืชน้ำพวกนี้ตายหมดแล้ว เหลือแต่ซากที่แห้งเหี่ยว…..

ถ้าหาก ตอนนั้นบนรถเข็นของคุณท่านหญิง มีวัชพืชพวกนี้ พันอยู่จริง

อย่างนั้นตามคำบอกเล่าของสาวใช้ อาจจะเป็นได้ว่าเพราะ พืชน้ำเหล่านี้เปียกน้ำ และยังอยู่ภายใต้แสงแดด อาจจะ โปร่งแสง ในช่วงเวลาคับขันเช่นนั้นจึงไม่ทันได้สังเกตเห็น

อย่างนั้น สาเหตุที่รถเข็นของคุณท่านหญิงที่อยู่ดีๆจะไถลลง ไปในทะเลสาบได้ ก็พอจะมีคำอธิบายได้แล้ว!

แต่ทําไม คุณท่านจึงไม่สืบสาวความจริงเลย ก็ให้คนมาถม ทะเลสาบทันที

ทําไม….จู่ๆเธอเกิดความรู้สึก เย็นวูบขึ้นมา

ก้นทะเลสาบนี้ ตกลงมีความลับอะไรซ่อนอยู่กันแน่

มือตกลงบนทุ่งหญ้า นิ้วมือกู้อานหยานสั่นไม่หยุด

“เธอกำลังทำอะไร” จู่ๆ เสียงที่เต็มไปด้วยลมหายใจที่เกรี้ยว กราดดุดัน ก็ดังขึ้นไม่ไกล

กู้อานหยานชะงัก หันกลับไป ก็เห็นเงาของคนสามคนเดินมา อย่างรวดเร็ว
“ใครให้เธอเข้ามา” คุณท่านตระกูลมู่รีบเดินมาหยุดตรงหน้า เธอ สีหน้าเคร่งขรึม

พ่อบ้านตามด้านหลังเขา รีบอธิบายทันที “คุณชายใหญ่พา เธอกลับมาครับ”

พ่อบ้านไม่เพียงจัดการดูแลเรื่องภายในบ้านใหญ่เท่านั้น เขา ยังจัดการดูแลเรื่องอื่นทั้งหมดของตระกูลมู่ด้วย

เรื่องนี้ เดิมคิดว่าจะรายงานคุณท่านให้ทราบอยู่แล้ว แต่ ว่าสองวันนี้คุณท่านไม่อยู่ วันนี้เพิ่งกลับมา เขายังไม่ทันได้ รายงาน

“ผู้หญิงคนนี้ของจ้านเป่ยกลับมาทำไม” แววตาที่เขามองกู้ อานหยาน ไม่เป็นมิตรเลยสักนิด

กู้อานหยานลุกขึ้นยืน มองเขานิ่งๆ

ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ชอบตนเอง เธอก็ไม่จําเป็นต้องประจบเอาใจ

เธอไม่ใช่คนประจบสอพลอมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว

“อันนี้…” คุณชายใหญ่พากู้อานหยานมาทำไม พ่อบ้านเองก็ ไม่แน่ใจแต่ว่า เรื่องของหนุ่มสาววัยรุ่น พวกเขาก็ไม่มีสิทธิ์ไปยุ่มย่าม

คุณท่านตระกูลมู่เอ่ยอย่างโมโห “ไล่เธอออกไป

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ