บทที่331 แฟนตัวเล็กของเขา

บทที่331 แฟนตัวเล็กของเขา

กู้อานหยานแค่พูดว่าอยากพบเจียงนาน คุณชายรองเจียงก็ ปรากฏตัวอย่างรวดเร็ว

ไม่จำเป็นต้องถามถึงเหตุผล เขาไม่โทษเธอที่มาหาเขาใน เวลาที่เหมาะสมหรือไม่

หลังจากที่กู้อานหยานขึ้นรถ ก็เห็นว่าโทรศัพท์ของเขานั้นมี เสียงเรียกเข้าดังขึ้นไม่หยุด

ท้ายที่สุด เจียงนานก็กดปิดเครื่อง ขับรถพาเธอตากลมอยู่บน ถนนริมทะเล

“ทำไมนายถึงไม่ถาม ว่าทำไมฉันถึงอยากเจอนาย?”กู้อานห ยาน ได้สงบจิตสงบใจลงแล้ว

ลมเย็นจากทะเล ทำให้อารมณ์ที่ร้อนของเธอนั้น ค่อยๆสงบ

ลง

“มีอะไรน่าถามกัน ฉันออกจะหล่อแล้วก็มีเสน่ห์ขนาดนี้ เธอจะ คิดถึงฉันมันก็เรื่องธรรมดาอยู่แล้ว?”

เจียงนานหันกลับมามองเธอแวบหนึ่ง
ยัยบ๊องนี่ยังคงทำหน้าหดหู่อยู่ เขาจึงพูดขึ้นอย่างกะทันหันว่า “อยากไปทานปิ้งย่างที่ริมหาดไหม?”

อากาศที่เริ่มจะเข้าฤดูหนาว ยังถือว่าไม่หนาวมาก แต่ก็เย็น

นิดหน่อย

อากาศแบบนี้ นั่งกินปิ้งย่างริมทะเล ต้องรู้สึกดีมากแน่ๆเลย จริงๆกู้อานหยานไม่ได้รู้สึกอยากกินเลยสักนิด แต่เธอก็พยัก หน้าตอบรับ

เจียงนานหักพวงมาลัยกลับรถ ในเวลาไม่นานก็จอดรถลง บริเวณริมชายหาด

ริมชายหาดมีร้านปิ้งย่างเปิดอยู่หลายร้าน ถึงแม้สภาพ แวดล้อมจะไม่ได้พิเศษอะไรมากมาย และวันนี้ก็ไม่ใช่วันหยุด อะไร ริมชายหาดจึงไม่มีคนมากมาย ถือว่าเงียบสงบ

“วันนี้งานยุ่งมากเลยหรอ?”กู้อานหยานเหล่ตามองกระเป๋า กางเกงเขาแวบหนึ่ง

ตั้งแต่หลังจากที่ปิดเครื่องโทรศัพท์ไป ก็ไม่ได้ยินเสียงเรียก เข้าอีกเลย แต่ก่อนที่เขาจะปิดเครื่องนั้น โทรศัพท์แทบจะ ระเบิดได้เลยก็ว่าได้

“ก็วันทำงาน”เพราะฉะนั้น จะงานยุ่งหรือไม่ จริงๆแล้วไม่ต้อง ถามถึงเลย
“เรื่องสำคัญมากเลยหรอ? เมื่อกี้ โทรเข้ามาไม่หยุดเลย”

“ก็โทรตามฉันไปประชุม

“โปรเจคใหญ่?”

“อั้ม”เจียงนานกลับไม่ได้เอามาใส่ใจเลยแม้แต่นิดเดียว เขา โบกมือให้กับเจ้าของร้านจากทางไกล

เจ้าของร้านเดินมา แล้วเพิ่มอาหารทะเลย่างให้เขาสิบไม้ แล้ว ยังแถมเครื่องดื่มให้อีกด้วย

เจียงนานกลับถามว่า “เอาเครื่องดื่มพวกนี้กลับไป ไม่ต้องการ มีน้ำอุ่นไหม เอามาเสิร์ฟให้ฉันหน่อย”

“ครับ” เจ้าของร้านคนนั้นรีบกลับไป ผ่านไปเพียงไม่นานก็ กลับมาพร้อมกับกาน้ำอุ่น

“วางไว้ตรงนี้เลย ถ้ามีเรื่องอะไรฉันค่อยเรียกหลังจากที่คุย กับเจ้าของร้านเสร็จ เจียงนานก็เทน้ำอุ่นให้กับกู้อานหยาน

เสียงของเขา อ่อนโยนดั่งลมอ่อนๆริมชายหาด “ร่างกายเธอ ยังไม่กลับมาปกติ อากาศแบบนี้อย่าดื่มอะไรเย็นๆ เดี๋ยวจะไม่ สบาย”

หัวใจของกู้อานหยานสั่นไหว เธอมองเขา อย่างสติหลุด
“ทําอะไร? ดื่มนี่ก่อน”เขาเห็นเธอเอาแต่จ้องตัวเองอยู่ เจียง นานขมวดคิ้ว “วันนี้แปลกจริงๆ เธออยากพูดอะไร ก็พูดมา”

“นายจะทำร้ายฉันไหม?”เธอถามขึ้นกระทันหัน

คำถามนี้ เจียงนานไม่ได้ตอบกลับไปในทันที

เขามองเธอตาค้างอยู่ประมาณสามวินาที ถึงจะยัดแก้วน้ำอุ่น ใส่มือของเธอ ดื่มก่อนค่อยว่ากัน”

กู้อานหยานก้มหัว แล้วดื่มน้ำอุ่นเข้าไปครึ่งแก้วเล็กในหนึ่งอีก

และในตอนที่มองกลับไปที่เขาอีกครั้งนั้น เจียงนานก็กำลัง พลิกอาหารทะเลบนเตาอย่างตั้งใจ

“ถ้าต้องตอบจริงๆหล่ะก็ งั้นฉันหวังว่าเธอจะใช้ใจไปรู้สึกมัน ฉันจะพูดอะไรมันก็ไม่สำคัญ ที่สำคัญคือ เธอจะเชื่อฉันแค่ ไหน”

ดวงตาของหมองลง แต่เขาสะลัดมันทิ้งอย่างรวดเร็ว เขาไม่ ได้แสดงมันออกมาต่อหน้าเธอ

แต่ สายตาที่หมองลงนี้ ท้ายสุดกู้อานหยานก็เห็นมันอยู่ดี

เธอทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดหรอ?
ถ้ากลับกัน คำถามนี้เขาเป็นคนถามเธอ เธอก็จะรู้สึกเจ็บ เหมือนเขาหรือเปล่า?

ทั้งสองได้ทำความรู้จักมากันหลายเดือนแล้ว แท้จริงแล้วเขา เป็นคนยังไง เธอไม่รับรู้สักนิดเลยหรือไง?

จะหลอกเธอวันสองวันมันก็ได้ แต่ จะหลอกเธอได้เป็นเดือน สองเดือนเลยหรอ?

ทำไมต้องสงสัยในตัวเขา? สงสัยแบบนี้ ไม่ว่าใครก็ตาม ก็ ต้องรู้สึกเจ็บปวดกันทั้งนั้น

“ขอโทษ”เธอก้มหัวลง แล้วมองอาหารทะเลบนเตา

เจียงนานมองมายังเธอ ถึงแม้จะไม่รู้ว่าในวินาทีนี้เธอกำลังคิด อะไรอยู่ แต่อย่างน้อย ประโยคขอโทษของเธอนั้นมันเป็นคำที่ จริงใจ

เขายิ้มบางๆ “ไหนๆก็ขอโทษแล้ว งั้นไม่ว่าก่อนหน้านี้จะเกิด เรื่องอะไรขึ้น ก็ปล่อยให้มันผ่านไปเถอะ มีความสุขหน่อยสิ”

“นายไม่ถามเหตุผลของฉัน?”กู้อานหยานเงยหน้าขึ้น เงยขึ้น

จ้องมองสายตาของเขา

แสงจากพระอาทิตย์สาดส่องอยู่บนร่างของเขา ลมจากทะเล พัดผมตรงหน้าผากของเขาขึ้น สีทองอร่าม อบอุ่นนุ่มนวล ผู้ชายที่เพอร์เฟ็คขนาดนี้
เธอถอนหายใจออกมา แล้วเริ่มรู้สึกผิดเล็กน้อย

“ทำไมต้องถามด้วย?”ไม่ใช่คำถามทุกคำถาม ที่จะต้องการ คำตอบที่ชัดเจน

“บางครั้ง ก็ต้องปล่อยเบลอบ้าง จะได้รู้สึกดีขึ้นไง”

“คุณชายรองเจียงเป็นคนที่ใช้ชีวิตแบบปล่อยเบลอ หรอ?”ปากเล็กของกู้อานหยานพึมพำ “ถ้าปล่อยเบลอแบบนี้ จริงๆ เจียง อกรุ๊ปคงโดนนายเล่นจนเละเทะสักวัน”

“ก็ต้องดูว่ากับใคร”

“นายควรเปิดเครื่องได้แล้ว”กู้อานหยานยังคงรู้สึกไม่ สบายใจเล็กน้อย ความมั่นใจของตัวเองในชั่วขณะ เหมือนจะ ทำให้เขาพลาดเรื่องบางอย่างที่สำคัญไป

“ตกลงมันคือโปรเจคใหญ่อะไรหรอ ฉันรู้ได้ไหม?”

“ไม่มีอะไร ก็แค่นัดเจ้าของบริษัทอื่น คุยเรื่องโปรเจคที่แพลน

ไว้หลายเดือนแล้วเฉยๆ”

“หลายเดือน!”กู้อานหยานเกือบจะดีดตัวลุกออกจากเก้าอี้

สำหรับบริษัทใหญ่อย่างเจียงซื่อกรุ๊ปแล้ว โปรเจคที่จะ วางแผนมาหลายเดือนได้นั้น ต้องไม่ใช่เรื่องง่ายแน่นอน!
ถ้าไม่ใช่เรื่องที่เร่งรีบจริงๆ เวินซีก็คงไม่โทรมาตามเขาเรื่อยๆ แบบนี้หรอก

โทรศัพท์นั้น ไม่ต้องคิดเลย ต้องเป็นสายเรียกเข้าจากเงินซี แน่นอน

นอกจากเวินซีแล้ว ก็ไม่มีใครที่จะกล้าโทรมาตามเขาไม่หยุด แบบนี้อีกแล้ว

ส่วนเวินซี ปกติเขาก็ไม่กล้า นอกเสียจาก จะเป็นเรื่องที่สำคัญ

มาก

“ถ้าวันนี้การประชุมไม่สำเร็จ เจียงซื่อกรุ๊ป……. J……ของนายจะ เสียหายเท่าไหร่?

เจียงนานเกี่ยวริมฝีปากขึ้น “อยากรู้จริงหรอ?”

“อยาก!”ยิ่งเขาพูดแบบนี้ กู้อานหยานก็ยิ่งตื่นเต้น

แต่เขายังคงทำตัวสบายใจเฉิ่ม “ทานอาหารก่อน”

“ไม่! นายบอกฉันมาก่อน!”ความกระวนกระวายของกู้อานห ยานเพิ่มมากขึ้น มันเกือบจะถึงจุดที่ตัวเองจะระเบิดออกเป็น เสี่ยงๆ

“ไม่มาก ประมาณ………น่าจะหลายพันล้าน……….
“แค่ก!” เธอเกือบจะสำลักน้ำลายตัวเองตาย

เธอรีบลุกขึ้นยืน กู้อานหยานยื่นมือไปคว้ามือใหญ่ของเขา “ไป! รีบไป! ถ้ากลับไปตอนนี้จะยังทันไหม เร็ว!”

“แต่ว่า อาหารยัง.

“ยังจะทานอะไรอีก? งานยังทำไม่เสร็จเลย! รีบไปทำให้เสร็จ แล้วค่อยทาน!”

หลายพันล้าน! พระเจ้า! นี่มันรนหาที่ตายชัดๆ!

“ไม่ทานแล้วจริงๆหรอ?”เจียงนานยังคงทำตัวเอื่อยเฉื่อย เหมือนไม่ได้รีบร้อนอะไร

“ไม่ทานไม่ทานแล้ว! เร็วๆ! นายอย่าเป็นแบบนี้! ฉันกังวลจน จะร้องไห้แล้วเนี่ย! ”

กู้อานหยานใช้แรงลากเขาเอาไว้ เพื่อที่อยากจะลากให้เขา ลุกขึ้นยืน แต่ก็น่าเสียดายเพราะส่วนสูงของเขา น้ำหนักตัวเขา รวมๆแล้วเธอไม่สามารถที่จะดึงไหวเลยสักนิดเดียว

ริมฝีปากบางสวยของเจียงนานเกี่ยวยิ้มขึ้น ในที่สุดก็หยิบ กระเป๋าตังออกมา แล้ววางธนบัตรไว้บนโต๊ะสองสามใบ ถึงจะ ยอมลุกขึ้นยืน
“เร็วๆ! เร็วๆ!”

ใต้ท้องฟ้ากับเมฆขาว หญิงสาวจับมือใหญ่ของชายหนุ่มไว้ เธอที่รีบร้อนอยากจะลากเขาไปทางที่จอดรถไว้

ชายหนุ่มยังคงทำตัวเช่นเดิม ริมฝีปากเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม โดนเธอใช้แรงลากแล้วลากอีกให้เดินตามไป

สายตาของเขายังคงจ้องมองไปที่ตัวเธอ นุ่มนวลขนาดนี้ อบอุ่นขนาดนี้

…ในตอนที่มาถึงล็อบบี้อาคารหลัก ประธานบริษัทฝ่ายตรง ข้ามเดินออกมาจากทางด้านในพอดี

คนเป็นกลุ่มที่เดิมตามหลังเขา ต่างก็เดินอย่างระมัดระวัง

ประธานคนนี้โกรธจัด ทุกคนที่เดินตามหลังเขาต่างก็กลัวจน หัวหด ไม่กล้าแม้แต่ฮึมฮึสักคำ

เวินซีวิ่งตามออกมา พลางแอบๆเช็ดเหงื่อ พร้อมพูดแก้ตัว “ขอโทษครับ ประธานเจิ้ง ผมผิดเองครับ ผมไม่ได้แจ้งเวลาที่ ชัดเจนให้กับคุณชายรอง เรานัดกันใหม่ดีไหมครับ? ประธาน เจิ้ง……
“เวลาของคุณชายรองแกมีค่า เลยมาเสียเวลาฉันไปเรื่อย ได

งั้นหรอ?”

ประธานเจิ้งโกรธมากจนอยากจะถีบเขาออกไป เขาพูดอย่าง เยือกเย็นว่า “เรื่องนี้ เจียงชื่อกรุ๊ปเป็นฝ่ายผิดสัญญาเอง หลัง จากนี้ คงไม่มีโอกาสที่จะได้ร่วมงานกันอีกแล้ว!”

“ประธานเจิ้ง ประธานเจิ้ง…..เวินซีกระวนกระวายจนเหงื่อ

ท่วมหัว

“ประธานเจิ้ง”หลังกระจกหมุนตรงล็อบบี้ เงาความสูงจากคนๆ หนึ่งเดินเข้ามา

มือของเขานั้นจับมือของหญิงสาวคนหนึ่งเอาไว้ ริมฝีปากบาง อันสวยงามยิ้มขึ้นบางๆ เป็นรอยยิ้มที่ทำให้นึกถึงสายลมในฤดู ใบไม้ผลิ

“คือวันนี้แฟนตัวเล็ก……..ของผมไม่สบาย ผมเลยพาเธอไป โรงพยาบาลมาหน่ะครับ ก็เลยทำให้เลทไป ขอโทษอย่างสูง ครับ! “

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ