บทที่167 ทำให้เขากลัวอีก ฉันจะไป

บทที่167 ทำให้เขากลัวอีก ฉันจะไป

คุณชายใหญ่มู่ที่เหมือนต้นไม่ใหญ่ค้ำจุนท้องฟ้า ปกป้องลม และฝนให้ทุกคนเสมอมา เกือบจะล้มลงไป !

อานหยานไม่ได้ตกใจ แสดงให้เห็นว่ายอมรับความสามารถ ที่แข็งแกร่งสุดๆแล้ว

เธอเข้าไปทันที พยุงไหล่ของมู่บ้านเป่ย ร้อนรนจนเหงื่อเต็ม

“เดี๋ยวตอนดึกฉันกลับบ้านไปกับคุณ ! ฉันไม่กลับ มหาวิทยาลัยแล้ว! คุณบอกฉันมาคุณอยากจะทำอะไร ? ”

ครั้งนี้ จานเป่ยไม่ได้ตั้งใจจริงๆ พอได้รับบาดเจ็บ ก็ยังไม่ได้ ให้น้ำเกลือด้วย

นั่งอยู่ที่เตียงนานขนาดนั้น จู่ๆจะลงมา ศีรษะเลยมีความรู้สึก เวียนหัวเล็กน้อย

แต่ว่า อาการเวียนหัวนั้นก็แค่ชั่วขณะ ตอนนี้ มีพลังเต็มที่แล้ว
แต่เมื่อเขาเวียนหัวไปขนาดนั้น ตัวเองไม่ได้พูดอะไรเลย

ยัยนี่ก็ตอบรับแล้วว่าจะกลับบ้านไปกับเขา ?

เหมือนว่า “เวียนหัว”ซะบ้าง ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ดี

“ไปห้องน้ำ”เขาพูดเบาๆ

กู้อานหยานรีบพยุงเขา ค่อยๆยืนขึ้น “ฉันไปกับคุณ

เขาพยักหน้า ไม่พูดอะไร

ถึงแม้ครั้งนี้จะเดินเองได้ แต่ยังเอาน้ำหนักครึ่ง ทิ้งไว้บน

ไหล่เธอ

แป๊บหนึ่งคุณชายใหญ่คู่ก็พบว่า ตัวเองยิ่ง”อ่อนแอ”ยัยนี่ก็ยิ่ง

เอาใจ

ดังนั้น สรุปเขาจึง”อ่อนแอ”

พอเข้าห้องอาบน้ำไป ไม่เคลื่อนไหวใดๆ แค่จับอ่างล้างหน้า ไว้ มีท่าทางไร้เรี่ยวแรง

“คุณชายใหญ่ คุณ…….ไม่ใช่ว่าจะไปห้องน้ำเหรอคะ ? ”
ทําไมพอเข้าไป ถึงจับอ่างล้างหน้า แต่ไม่ขยับอะไรเลย ?

เดิมทีเธอจะออกไป คอยดูเขาอยู่ด้านนอก แต่ท่าทางคุณ ชายใหญ่มู่เป็นแบบนี้ ทำให้เธอไม่วางใจ

“คุณชายใหญ่..……….

“อือ”เขาตอบรับไป แต่ไม่ขยับใดๆ เอาแต่จับอ่างล้างหน้าไว้ หลับตาลง

“เวียนหัวอีกแล้วใช่ไหมคะ ? ”

“อือ”

กู้อานหยานหายใจยาวๆ ตอนนี้คุณชายใหญ่มู่เป็นแบบนี้ คง ไม่เวียนหัวจนเข้าห้องน้ำไม่ได้เองหรอกนะ ?

งั้นเธอ……หรือว่าเธอต้องช่วยเขาถึงจะได้ ?

แต่ว่า ช่วยยังไง ? จะแก้ปัญหา ก็ต้อง……..ต้องถอดกางเกง

“คุณชายใหญ่ …..กอึดอัดเหรอคะ ?”
“อือ”ตอบไปอย่างไวมาก มาทีนี้ ไม่ใช่ว่าเพราะรู้สึกอึดอัด หรอกเหรอ ?

“ฉัน ฉันช่วยคุณเอง”

ในที่สุดยัยนี่ยอมจำนนกับความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของตัวเอง แล้ว พยุงเขาไปที่ชักโครก เอามือของเขาจับกำแพงไว้

จากนั้น เธอนั่งยองๆที่หน้าเขา มองขอบเอวที่ชุดคนไข้ของ เขา ก็กังวลอีกครั้ง

จะแก้ให้เขาจริงๆเหรอ ? แต่ว่า แบบนี้….น่าอายมาก

“อึดอัด ! “เสียงชายหนุ่มทนไม่ไหว พูดจากด้านบนลงมา

กู้อานหยานใจสั่น นิ้วเรียวยาวจับที่เอวเขาอย่างรวดเร็ว

เข็มขัดถูกเขาแก้ออกแล้ว แค่…..แค่เอากางเกงเขาลงมาอีก หน่อย……

แต่ถ้าดึงกางเกงลงไปจริงๆ จะต้องเผชิญหน้ากับสถานการณ์

นี้ ยังไง ?
แต่เขาพูด อึดอัด……..

อานหยานกัดปาก ในที่สุดก็หลับตา นิ้วมือไปอยู่ที่ขอบเอว ชุดคนไข้ของ จํานเป่ย จะดึงลง…..

จู่ๆ มือใหญ่ๆก็ไปที่หลังมือของเธอ จับมือเธอไว้เบาๆ

เขามองไปที่เธอ ตาเป็นประกาย แววตา มีความสดใส ดูยิ้ม ไม่ยิ้ม

“ยัยทะลึ่ง อยากฉวยโอกาสตอนผมป่วย เอาเปรียบผมเห

รอ ? ”

“ฉัน ฉันเปล่า” กู้อานหยานเงยหน้า สบตาเข้าไปที่สายตาที่

ลึกซึ้งของเขาพอดี

รอยยิ้มเล็กๆนั่น ทำให้หัวใจเธอร้องครวญคราง เหมือนถูก ของอะไรชนเข้าแรงๆ

คุณชายใหญ่มู่ที่ไม่ชอบยิ้ม พอยิ้มออกมา น่าหลงใหลมาก จริงๆ..………

“เปล่า ? “มู่บ้านเป่ยเลิกคิ้ว ก้มหน้าลงมองฝ่ามือของเธอตรงที่จับไว้ : “งันตอนนี้คุณกำลังทำอะไรอยู่ ?

“ฉัน……. ใต้ฝ่ามือคืออะไร ? เหมือนจะ….ขยับได้..……….

“กรี๊ด ! ”

…ตอนที่หลีเยได้ยินเสียงกรีดร้องก็พุ่งเข้ามา กู้อานหยาน ออกมาจากห้องน้ำพอดี

“คุณผู้หญิง เป็นอะไรไป ? หรือว่าคุณชายน้อย….…..

“เขาไม่เป็นไร ! เขา… “กู้อานหยานอยากเงยหน้าขึ้นมอง แต่ไม่กล้า ได้แต่รออยู่ข้างนอก สายตาก็ไม่กล้ามองไปรอบๆ

“เขาก็แค่…..อยากเข้าห้องน้ำ”

ไม่เป็นไรจริงๆเหรอ ? งั้นเมื่อกี้เธอกรีดร้องทำไม ?

อีกอย่าง ใบหน้านี้ก็แดงแปลกๆมากไม่ใช่เหรอ ? จนแทบจะ เหมือนเลือด

“คุณชายน้อย…….
“ผมเข้าห้องนํา ต้องให้คนมาเฝ้าดูเยอะขนาดนี้เหรอ ? ร่างสูงใหญ่ของมู่บ้านเป่ยตอนนี้ปรากฏตัวที่หน้าห้องน้ำ กู้อานหยานใจสั่น กลัวว่าตอนนี้เขาจะเดินล้ม รีบหันไปพยุง

เขา

หลีเย่ไม่มองไป ไอเบาๆ : “เอ่อ หมอบอก ถ้าทำได้ล่ะก็ ทาง ที่ดีที่สุดต้อง…..เอ่อ ให้น้ำเกลือลดอาการอักเสบสักสองขวด

ทันใดนั้นชายหนุ่มก็มีความเย็นชา หลีเย่ได้สติก็ถอยหลังไป อยู่ไกลจากเขา

ถ้าไม่ใช่ว่าคุณผู้หญิงอยู่นี่ หลีเย่ก็ไม่กล้าพูดเรื่องนี้จริงๆ

ตอนบ่ายหมอมาโน้มน้าวอยู่หลายรอบ สุดท้าย ก็ถูกสายตา เย็นชาที่พร้อมฆ่าของคุณชายน้อย ตกใจจนวิ่งหนีออกไปจาก ห้องคนไข้

แต่หมอเอาแต่หาเขาส่วนตัว อาการบาดเจ็บคุณชายน้อยนี้ ต้องลดอาการอักเสบจริงๆ ไม่อย่างนั้น ก็จะแพร่ไปง่าย
จ้องสายตาที่เหมือนมืดคมของคุณชายน้อย หลีเย่ก็มอง อานหยาน พูดเบาๆ : “หมอก็เอาแต่เร่ง คุณชายน้อยควรจะให้ น้ำเกลือ”

“คุณไปได้แล้ว ! “เสียงของ จํานเปปเยือกเย็น เหมือนมีด

หลีเย่ก็ถอยหลังไปสองก้าวอีกครั้ง ประตูห้องอยู่ไม่ไกล เขา คิดได้ว่า แค่มีอะไรพัดเข้ามา ก็รีบหนีออกไป !

“ทำไมไม่ไปให้น้ำเกลือ ? “กู้อานหยานประคองมู่บ้านเป่ย

ถึงแม้ทั้งตัวเขาจะมีความเยือกเย็นที่ทำให้คนหายใจไม่ออก แต่ความเยือกเย็นนี้ไม่ได้พุ่งตรงมาที่ตัวเอง ดังนั้น กู้อานห ยานไม่รู้สึกว่าน่ากลัวเท่าไหร่

“ผมไม่เป็นไร มู่บ้านเปียทําเสียงฮึดฮัด

หลีเย่ไม่กลัวตายจริงๆ ก้มหน้าลง พูดเบาๆ : “ผมว่าคุณผู้ หญิงเหมือนจะยังมีหลายอย่างต้องทำ คุณชายน้อย ถ้าคุณไม่ เป็นไรจริงๆ งั้น… ก็ปล่อยให้คุณผู้หญิงกลับไปทำธุระเถอะ”

มู่บ้านเป่ยอยากจะฉีกตานี้จริงๆ นี่จงใจฉีกหน้าเขา !
ดี ! ดีมาก ! ใครเอาความกล้าให้เขา !

หลีเย่รู้ว่าตัวเองเหยียบหางเสือแล้ว แต่ก็ไม่ใช่เพื่อคุณชาย น้อยหรือไง ?

สายตาอ้อนวอนเขามองไปที่กู้อานหยาน แล้วถอยไปที่ข้าง ประตูทันที : “คุณผู้หญิง คุณดูเองสิ ! ”

พอมีเสียงพูดออกไป ก็ไม่เห็นตัวเขาภายในพริบตา

กู้อานหยานทําตัวไม่ถูกเล็กน้อย พอประคองมู่บ้านเป่ยไปนั่ง ที่เตียง เธอก็ยืนขึ้น เงยมองเขา

“นอกจากไม่ยอมให้น้ำเกลือแล้ว ยาก็ไม่ได้กินใช่ไหม ? ”

เขาไม่พูด

กู้อานหยานรู้ ตานี่เอาใจยาก

แต่ได้รับบาดเจ็บหนักขนาดนี้ สมองยังได้รับการกระทบ

กระเทือนเล็กน้อยอีก จะไม่ให้น้ำเกลือไม่กินยาได้ไง ? เธอหันไปกดกระดิ่งเรียก ไม่ถึงสิบวินาที หมอก็รีบเข้ามา
“คุณชายใหญ่มู่ มีอะไรครับ ?

“ไม่ใช่ว่าต้องให้น้ำเกลือเขาเหรอคะ ? แล้ว ยาล่ะ ? ”

“เอ่อ…..หมอแอบมองมู่บ้านเปีย

สีหน้ามู่บ้านเป่ยหม่น กำลังจะใช้สายตาขู่ให้คนขี้ขลาดนี้ ตกใจกลัว

ผู้หญิงข้างๆกลับพูดอย่างเยือกเย็น : “ถ้าคุณทำให้เขากลัว อีก ฉันก็จะกลับมหาวิทยาลัยไม่สนคุณแล้ว ! ” ”

หรือว่าที่หลีเย่เตือนเมื่อกี้ ในเมื่อไม่เป็นไรแล้ว เธอก็กลับ มหาวิทยาลัยได้

ถึงแม้จะคิดไม่ออก ทำไมตานี่ถึงให้ตัวเองคอยรับใช้อยู่ข้างๆ ข้างๆเขาไม่ใช่ว่ามีกู้เวยจื่อแล้วเหรอ ?

แต่ว่า ตอนนี้เธอรู้สึกได้ เขาได้รับบาดเจ็บ ต้องการตัวเอง

ดังนั้น กลับไปมหาวิทยาลัยไม่สนเขา เหมือนว่า ก็เป็นการ ที่ดี

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ