บทที่151 อยากจะให้เธอออกไป อย่างคาดไม่ถึง

บทที่151 อยากจะให้เธอออกไปอย่าง คาดไม่ถึง

ตอนที่มู่บ้านเป่ยจะพาคุณท่านหญิงกลับ ไปส่งที่ห้อง มู่เฟิงจิ่นกับกู้เวยจ๋อก็อยู่

กู้เวยจือยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้ เพราะว่า ข้อเท้าของเธอเจ็บ เลยยังไม่ขยับไป ไหนเลยจนถึงตอนนี้

ขนาดมู่เฟิงจิ่น ที่พูดเหมือนจะดูแลกู้ เวยจือแต่ กลับไม่ได้พูดกับเธอเลยแม้แต่ ประโยคเดียว

ขนาดกู้เวยจือที่ชวนเขาคุยด้วยตัวเอง เขายังไม่ได้สนใจอะไรมาก เมื่อเห็นรอยยิ้มด้วยท่าทีทำตัวไม่ถูกขอ งกู้เวยจ๋อ คุณท่านหญิงก็รู้ได้ทันที ว่าเฟิง จิ่นต้องทำให้เธอลำบากใจแน่นอน

หลังจากที่หลานทั้งสองออกไปแล้ว คุณท่านหญิงก็ให้คนรับใช้ออกไปด้วย ถึงจะจับมือของกู้เวยมือขึ้นมา

“เวยจือ คุณอย่าไปสนใจเลย พวกเขา แค่มีนิสัยแบบนั้นเอง ทั้งสองคนเลย”

“เปล่า ฉันคิดว่าพวกเขาดีมากจริงๆ ผู้ชายต้องเป็นแบบนี้แหละ ถึงจะมี เสน่ห์”

กู้เวยจือกัดปาก พลางจับนิ้วมือของตัว เองด้วยท่าทีเขินอายมาโดยตลอด

เมื่อคุณท่านหญิงเห็นท่าทีของเธอ ก็ รู้สึกไม่ค่อยสบายใจขึ้นมา

เธอลังเลอยู่นาน เธอถึงจะถามขึ้น : “เวยจือ คุณ……..ชอบเป่ยใช่หรือไม่ ? ”

“คุณชายใหญ่..…………….” กู้เวยจือคิดอยู่ชั่ว ครู่ ก่อนที่สีหน้าจะซีดเผือด

“ฉัน ฉันเปล่า คุณท่านหญิง คุณอย่า เข้าใจผิด ฉันไม่มีทางมาแย่งคุณชาย กับอานหยานหรอก ไม่มีทาง !

เธอดูเหมือนจะกลัวมาก กลัวจนทั้งเนื้อ ทั้งตัวเริ่มสั่น

ถ้าเกิดว่าไม่ใช่ว่าเท้ากำลังบาดเจ็บ เธอ คงจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ และอยากจะคุกเข่า ให้กับคุณท่านหญิง “คุณท่านหญิง ฉันไม่มาแย่งกับอานห ยานหรอก ฉันไม่มีทางทำแบบนั้น คุณ ท่านหญิง คุณอย่าลงโทษฉันนะ อย่าตี ฉัน ไม่เอา ! ”

“เวยจือ คุณเป็นอะไร ? ทำไมฉันจะต้อง ทำร้ายคุณด้วย ? ”

คุณท่านหญิงคิดอะไรขึ้นมาได้ เลยมี ท่าทีร้อนรนขึ้นมา : “พวกเขาพวก เขาเคยทำร้ายคุณเหรอ ?

“ไม่ เปล่าเลย อานหยานไม่เคยทำร้าย ฉัน เพราะฉันไม่ระวังเองเลยไปชน อานห ยานจะมาทำร้ายฉันได้อย่างไร ?”

กู้เวยจืออยาก แต่กลับยิ้มไม่ออกเลย สุดท้าย จึงเอาแต่ร้องไห้จนน้ำตาไหลลง มาเป็นสาย เธอลุกจากเก้าอี้ ก่อนจะคุกเข่าลงที่พื้น พลางมีน้ำตาไหลออกมาเป็นสาย

“ขอโทษค่ะ คุณท่านหญิง ฉันรู้ว่าฉัน ปิดบังคุณ ฉันชอบคุณชายใหญ่มู่จริง แต่ว่า…….แต่ว่าฉันแค่แอบชอบ”

“จริงๆนะ คุณท่านหญิง คุณอย่าโกรธไป เลย แล้วก็ไม่ต้องบอกอานหยาน ฉันแค่ แอบชอบคุณชายใหญ่มู่ก็เท่านั้นเอง”

เธอสะอึกสะอื้นจนพูดไม่ออก พลางดึง คุณท่านหญิงด้วยความเสียใจ และความ กลัว

“ฉันแค่อยากมองคุณชายใหญ่มู่อยู่ ไกลๆ แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว ฉันเองก็ไม่คิด เรื่องที่เคยเกิดขึ้นกับคุณชายใหญ่มู่อีก เลย ฉันจะไม่ไปคิดอีก……… “คุณกับเป่ย …..เคยคบกันงั้นเหรอ ? ”

คุณท่านหญิงรู้สึกสั่นครืน เรื่องนี้ ทำไม ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยนะ ?

“ไม่ พวกเราไม่ได้คบกัน คุณท่านหญิง คุณอย่าไปบอกกู้อานหยานได้ไหม ฉัน ขอล่ะนะ”

ถึงแม้ว่าเธอจะพูดว่าไม่ แต่เธอกลับขอ ให้ไม่ไปบอกกู้อานหยาน

หรือว่า แต่ก่อนเธอกับเป่ย เคยมีเรื่อง อะไรกันมาก่อน ?

แต่กลับเพราะว่าตัวเองพยายามจะจับคู่ เป่ยกับกู้อานหยานคบกัน พวกเขาเลย ต้องแยกจากกันงั้นเหรอ ?

ในตอนนั้นเอง ใจของคุณท่านหญิง เหมือนจะแตกเป็นเสียงๆ

เจ็บ ! เจ็บจนแทบจะลงไปชักเลยที เดียว

เธอทำอะไรลงไป ? เธอทำลายความ สุขของหลานสาวด้วยน้ำมือของเธอ !

“เวยจ๋อ……”

“คุณท่านหญิง คุณสัญญากับฉันได้ ไหม ? ขอร้องล่ะ คุณสัญญากับฉัน ว่าจะ ไม่ไปบอกอานหยาน

กู้เวยจือยื่นมือออกมา ก่อนจะจับแขน ของคุณท่านหญิง จนแขนเสื้อของตัวเอง กลับรูดลง จนเห็นผิวสีขาวราวกับหิมะ

อันที่จริงแขนผิวสวยนั้น มันมีรอยฟกช้ำ อยู่หลายแห่งเลย คุณท่านหญิงตาไว เลยรีบคว้าแขนเธอ มาดู : “นี่มันอะไร ?

“ไม่ ! ไม่มีอะไรทั้งนั้น ไม่เกี่ยวกับเรื่อง ของอานหยานเลย มันเป็นเพราะฉันเอง ที่ไม่ระวังเลยไปชนเข้า

กู้เวยจ่อรีบดึงแขนเสื้อตัวเองมาปิด ราวกับกลัวว่าจะถูกเธอเห็นรอยช้ำที่แขน ของตัวเองเข้า

กู้อานหยานอีกแล้วเหรอ ? หรือว่า เด็ก หญิงที่ดูอ่อนโยนน่ารักคนนั้น ลับหลัง จริงร้ายมากงั้นเหรอ ?

คุณท่านหญิงไม่อยากจะคิดว่ากู้อานห ยานเป็นคนที่ร้ายกาจเลยแม้แต่น้อย ก่อนหน้านี้ไม่นาน เธอยังคิดว่ากู้อานห ยานเป็นหลานของเธออยู่เลย ถึงอย่างไรก็เคยรักและดูแล ถึงตอนนี้ จะรู้ว่าตัวเองทำผิดไปแล้ว แต่ก็รู้สึกอยู่ ไม่น้อย

เพียงชั่วครู่ที่เธอมีความคิดเปลี่ยนไป มันยากเหลือเกิน

“เป็นเพราะฉันไม่ระวังเลยไปชนเอง จริงๆ เดี๋ยวก็หายแล้ว”

กู้เวยจ๋อฝืนยิ้มให้กับเธอ ราวกับว่าไม่ อยากพูดถึงเรื่องนี้เลยแม้แต่น้อย

เธอพูด : “คุณท่านหญิงคุณวางใจเถอะ ฉันจะไม่เข้าใกล้คุณชายใหญ่มู่ ฉันจะ ออกห่างจากเขาไปให้ไกล และจะไม่ขัด ขวางพวกเขาเลย”

“คุณเชื่อฉัน ได้ไหม ? ” คุณท่านหญิงมองเธอ แต่ในหัวก็อดไม่ ได้ที่จะมีภาพของกู้อานหยานลอยขึ้นมา

ถึงแม้ว่า ใบหน้านั้นมันจะไม่ได้สวยงาม มาก แต่เธอก็รักมานาน ตอนนี้ เลยไม่มี ทางเกลียดขึ้นมาได้

กู้เวยจือพอจะเดาออก ว่าการแสดงของ ตัวเองมันชักจะมากเกินไปแล้ว

ยายแก่นี้คนนี้ยอมรับกู้อานหยานมา ตลอด เธอเชื่อและยอมรับทุกอย่างในตัว กู้อานหยาน

ตอนนี้ เมื่อต้องปรับความรู้สึกทุกอย่างที่ มีต่อกู้อานหยาน ด้วยตัวเธอเองตอนนี้ มันยังไม่มีผลมากพอ

พูดมากเกินไปแล้ว คุณท่านหญิงเก็บความคิดที่มีเอาไว้ จากนั้นจึงพยุงเธอขึ้น พลางพูดเสียง หวาน : “ฉันจะไม่พูดอะไร เวยจือ คุณ ลุกขึ้นมาก่อนเถอะ”

ตอนที่กู้เวยจือลุกขึ้นมา ไม่ทันระวัง เลย ทำให้ข้อเท้าของตัวเองเจ็บอีก

แต่เธอกลับกัดฟันเอาไว้แน่น ไม่พูด อะไรเลย

ท่าทางที่ดูอดทนอดกลั้นนั้น ทำให้ในใจ ของคุณท่านหญิงรู้สึกสงสารเห็นใจ

“เวยจ๋อ ฉันกับอานหยานรู้จักกันมาใน ช่วงหนึ่ง ฉันคิดว่า……….หยานไม่ใช่คน เลวร้ายอะไร ระหว่างพวกคุณทั้ง สอง มีอะไรเข้าใจผิดกันหรือเปล่า ? ” ถึงแม้ว่าแขนของกู้เวยจือจะมีรอยช้ำ แต่เธอก็ไม่อยากอยากจะเชื่อ ว่ากู้อานห ยานเป็นคนลงมือ

กู้เวยจือจึงรีบพูด : “เปล่า พวกเราดีกัน มาก อานหยานทำดีกับฉันมาตลอด จริงๆ นะ”

คุณท่านหญิงมองเธอ เหมือนมีอะไรจะ พูดแต่ก็ไม่พูดออกมา

เธอก็ไม่อยากเกลียดอานหยาน แต่ว่า เวยจือมีท่าทีแบบนี้ มันทำให้ใจของเธอ เจ็บเจียนตาย

ทำอย่างไรดี ? ตอนนี้เธอปล่อยทั้งสอง คนไปไม่ได้เลย

“การที่คุณไม่เข้าใกล้เป่ยก็เป็นเรื่องที่ดี ไม่ว่าเมื่อก่อนจะมีเรื่องอะไร ตอนนี้ เขา กลายเป็นคู่หมั้นของอานหยานแล้ว”

“ฉันรู้” กู้เวยจือก้มหน้าลง พลางเก็บ สายตาที่เกลียดชังเอาไว้

ยายแก่นี้ยังคงใส่ใจยัยสารเลวกู้อานห ยานอยู่จริงๆ ด้วย ยังไม่ยอมเชื่อว่ายัย สารเลวนั่นทำร้ายเธอ !

อีกอย่าง ยังอยากจะให้เธอยอมปล่อย คุณชายใหญ่มู่ไปอีก !

แต่ทว่า ตอนที่กู้เวยจือเงยหน้าขึ้นมา แววตาเกลียดชัง กลับกลายเป็นแววตาที่ ดูอ่อนโยนและเชื่อฟัง

“ขอแค่จ้านเป่ยมีความสุข ฉันเองก็มี ความสุขเช่นกัน คุณท่านหญิง…….

คุณท่านหญิงกลับถูกความอ่อนโยน ของเธอ ทำให้ใจเจ็บ

เธอจับมือของกู้เวยจ๋อ พลางพูดเสียง อ่อน : “เวยจ๋อ คุณสวยขนาดนี้ ใน อนาคต จะต้องตามหาความสุขของตัว เองได้แน่นอน”

“คุณเป็นพี่สาวของอานหยาน ต่อจากนี้ คุณก็จะเหมือนกับอานหยาน เรียกฉัน ว่ายาย โอเคไหม ? ”

“ยาย” กู้เวยจือพูดเสียงอ่อนหวาน

คุณท่านหญิงมีแววตาขุ่นมัว กลัวว่าตัว เองจะเสียมารยาทกับเด็กน้อยคนนี้ จน น้ำตาของเธอแทบจะไหลรินลงมา

เมื่อผ่านไปเพียงชั่วครู่ เธอเลยกลับไป เป็นคุณนายมู่ที่สงบนิ่งเหมือนเคย “คุณเป็นเด็กดี พระเจ้าจะต้องดีกับคุณ แน่นอน อย่ากลัวไปเลย ยายก็จะช่วย ปกป้องคุณ”