บทที่295 ไม่อยากเจอคุณ

บทที่295 ไม่อยากเจอคุณ

สีหน้ากู้อานหยานซีดขาว นั่งอยู่ที่พื้น มือกุมท้องด้วย

จิตใต้สำนึก

ท้องน้อยของเธอเจ็บหน่อยๆ ไม่ใช่ว่าเจ็บมาก เทียบไม่ได้กับ หัวใจที่เป็นหนึ่งในล้าน

กู้เวยจือขำอย่างชอบใจ มองเธอจากที่สูง “ได้ยินหรือยัง? จ้านเป่ยบอกแล้ว ไม่อยากเจอคุณอีก”

ผ่านไปหลายวัน อารมณ์ที่น่าหดหู่ก็ถูกคลี่คลายออกไป

ตอนนี้ อารมณ์ของกู้เวยจือดีมากแค่ไหนไม่รู้!

คุณชายใหญ่มู่ยุ่งมาก แค่ไม่มีเวลามาปฏิสัมพันธ์ด้วย แต่ สำหรับกู้อานหยานกลับไม่อยากเจออีก

ความต่างของทั้งสอง มากเหลือเกิน

หลีเย่เอนตัว ยื่นมือออกไปที่กู้อานหยาน “คุณหนูอานหยาน ยังดีอยู่ไหม? ”

สีหน้าเธอแย่ ทำไมซีดได้อย่างนี้? ไม่ใช่ว่าอาการดีขึ้นจน ออกจากโรงพยาบาลแล้วเหรอ?
“หลีเย่ คุณชายใหญ่ของพวกคุณก็บอกแล้ว ไล่ผู้หญิงคนนี้ ออกไป คุณยังจะทำอะไรอีก? ”

สองมือกู้เวยจือกอดอกไว้ เหลือบมองทั้งสอง

“ผู้หญิงคนนี้จะมีอะไรได้? ไม่ใช่ว่าเล่นละครเก่งไปหน่อยเห รอไง? แค่กลิ้งไป จะเป็นจะตายให้ได้”

ละครแบบนี้ เธอเองก็ทำได้ ไม่รู้ว่าเห็นมามากแค่ไหนแล้ว เชอะ!

หลีเย่ยังคงไม่วางใจ ท่าทางของกู้อานหยานผิดปกติมาก

เขาคุกเข่าลงไป ประคองเธอ “คุณหนูอานหยาน…..

“ฉันไม่เป็นไร”กู้อานหยานอยากยืนขึ้น ความเจ็บที่หน้าท้องก็ เจ็บมากขึ้น เพราะว่าเธอเคลื่อนไหว

ท่าทางที่เจ็บปวดนั้น ทำให้เธอที่เพิ่งลุกขึ้นมาก็นั่งกลับไป

เธอกลับสูดลมหายใจ ไม่รู้ว่ากินของเสียอะไรไป ท้องถึงได้ ปวดขนาดนี้?

“คุณหนูอานหยาน ผมว่าอาการคุณผิดปกติ ผมให้เย่หานมา ดูคุณเอาไหม? “
ใบหน้าเล็กๆนี้ซีดขาวขึ้นเรื่อยๆ จนหลีเย่ที่มองก็ตกใจ

กู้เวยจือแทบจะบ้าคลั่งอีกครั้ง “หลีเย่ คุณว่างมากเหรอ?

มู่จ้านเป่ยบอกแล้ว ให้ผู้หญิงคนนี้ไสหัวไป เขากลับยังพัวพัน กับเธอที่นี่อีก

“อย่าบอกนะ คุณกับยัยนี่มีความสัมพันธ์ลับๆกัน …..

“หุบปาก! “หลีเย่เงยหน้าไป สายที่เฉียบคม มองไปที่ร่าง ของหญิงสาวที่อยู่บนบันได

กู้เวยจ่อตกใจสายตาที่เฉียบคมของเขา จนถอยหลังไปก้าว หนึ่ง

ไม่ทันระวังก็โดนเข้าที่บันได เกือบจะล้มไป เธอรีบจับราวบันไดไว้ พอยืนมั่นคงแล้ว ทันใดนั้นก็โกรธ

“หลีเย่ เกินไปแล้วนะ คุณไปช่วยคนนอก …..

“คุณหนูกู้ ถ้าหากผมจําไม่ผิด คุณก็แค่คนนอกที่ยืมที่อาศัยที่ นี่เช่นกัน! ”

หลีเย่ระงับความโกรธไว้ จ้องเธอด้วยสายตาเยือกเย็น “คุณ พูดให้ร้ายผมได้ แต่ พูดให้ร้ายเธอไม่ได้! ถ้าคุณพูดอะไรที่ไม่ให้เกียรติอีก อย่าหาว่าผมไม่เกรงใจ!

“หลีเย่! คุณบ้าไปแล้ว! นี่คุณกล้าขัดคําสั่งเหรอ? จ้านเป่ย ไม่ปล่อยคุณไว้แน่! ”

ถึงจะพูดแบบนี้ แต่ เรื่องความสัมพันธ์ลับๆของทั้งสองคน ก็ ไม่กล้าพูดถึงอีก

ถึงท้องของเธอจะไม่เล็ก แต่สำหรับขีดจำกัดของชายหนุ่ม แล้ว อย่างน้อยก็เข้าใจได้หน่อยๆ

หลีเย่คนนี้ เธอไม่สะดุดตาอย่างมาก แต่ เขาดันเป็นคน สำคัญคนที่หนึ่งที่อยู่ข้างกายของคุณชายใหญ่

หลีเย่อยู่ตำแหน่งข้างๆคุณชายใหญ่มู่ แม้แต่ฉินอี้ก็ตาม

ไม่ทัน

ส่วนหลีเย่ ปกติตัวเองสามารถด่าเขาได้ตามใจชอบ เขาก็แค่

ไม่ได้ยิน

เหมือนสายตาน่ากลัวเมื่อครู่ น้อยครั้งที่จะเห็น

สายตาของเขา ก็มีแต่ยัยผู้หญิงสุดกระจอกคนนี้

บอกว่าพวกเขาไม่มีความสัมพันธ์ลับๆ ใครจะเชื่อ?
“คุณหนูอานหยาน ช่วงนี้คุณชายใหญ่ยุ่งมาก ไม่สะดวกเจอ คุณ เดี๋ยวผมไปส่งคุณเอง”

กู้อานหยานยืนขึ้นเองไม่ได้จริงๆ ได้แต่จับหลีเย่พยุงขึ้นมา ค่อยๆยืนขึ้น

หลีเย่พูดด้วยความเกรงใจ ที่จริงแล้ว ความหมายของคุณ ชายใหญ่มู่เขาแสดงออกอย่างชัดเจนด้วยตัวเองไปแล้ว

เธออยู่นี่ต่อไป ก็ไม่มีทางเจอเขาได้

พอยืนขึ้นมา ที่ท้องน้อยก็ยังเจ็บปวดอยู่

กู้อานหยานสูดลมหายใจ พยายามยืนให้มั่นคงด้วยตัวเอง แล้วจึงดันหลีเย่เบาๆ “ฉันทำเองได้”

“ผมให้เย่หานมาดีกว่า มาดูให้คุณ”ให้เธอออกไปแบบนี้ หลี เย่ไม่วางใจ

“ฉันไม่เป็นไร ไม่จำเป็น”เย่หานคือคนของคุณชายใหญ่มู่ เธอ จะมีสิทธิ์อะไรที่จะไปเรียกเย่หาน?

ถ้าไม่ใช่เพราะหาสาเหตุที่คุณท่านหญิงถูกทำร้าย เธอ ก็คง

ไม่กลับมาที่นี่อีกแล้วมั้ง?

เรื่องที่บังคับคนในสิ่งที่ไม่ชอบ ใครจะไปอยากทํา?
แต่การตายของคุณท่านหญิง จะต้องหาความจริงมาปรากฏ

ให้ได้!

เธอก้มเอว ทนความเจ็บที่เข่าไว้ เดินออกไปที่หน้าประตูห้อง โถงทีละก้าว

กู้เวยจือตามอยู่ด้านหลัง แน่ใจว่าเธอออกไปจึงยอมถอย

หลีเย่ก็ตามไปตลอดทาง กลัวว่าเมื่อไหร่ที่กู้อานหยานทนไม่

ได้ จะล้มลงไปอีก

ถึงแม้เมื่อครูบันไดที่ไถลลงไปจะมีขั้นไม่มาก ซึ่งสถานการณ์ ทั่วไป ไม่มีทางเกิดเรื่องใหญ่ได้

แต่ สีหน้ากู้อานหยานนี้ ผิดปกติมาก หรือว่าเมื่อครู่ไม่ทัน ระวังไปชนตำแหน่งสำคัญอะไร?

เหมือนกับเธอ เจ็บท้อง…….

กู้อานหยานออกไปจากห้องโถง กลับแปลกใจหน่อยๆ มอง เห็นเจียงนานยืนอยู่ที่สนาม รอเธอ

ไม่อยากให้เขากังวล เธอกัดปาก พยายามยืนขึ้นตรง

แต่ทุกย่างก้าว ท้องก็รู้สึกทรมาน เจ็บจนทำให้เธอเหงื่อไหวที่ หน้าผาก สีหน้าก็ดูแย่
“เป็นอะไร? “เจียงนานเห็นเธอดูไม่สบายตัว รีบเดินเข้าไป

มู่เจ๋อหนานก็รีบเข้ามา เห็นมุมศีรษะเธอเหงื่อออก ก็ยกมือขึ้น เช็ดให้เธอด้วยจิตใต้สำนึกทันที

กู้อานหยานกลับหันหน้า เข้าไปใกล้อ้อมแขนเจียงนาน

“คุณชายรองมู่ เพื่อนฉันมารับฉันแล้ว ขอบคุณที่คืนนี้คุณรอ ฉัน ไว้เจอกัน”

คำนี้ บอกชัดเจนดีแล้ว ว่าคืนนี้ ไม่ต้องการเขา

มู่เจ๋อหนานผิดหวัง แต่ได้แค่พยักหน้า มองเธอกับเจียงนาน ไปด้วยกัน

“ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีหน่อยๆ”เดินไปสองก้าว ทันใดนั้นเธอก็หยุด ลง ดึงแขนเสื้อของเจียงนาน

เจียงนานไม่พูดอะไร อุ้มเธอขึ้นมา

ครั้งนี้กู้อานหยานไม่ปฏิเสธสักนิด แต่ยัง เอาหน้าซุกในอ้อม แขนเขา

ท้องเจ็บมาก หัวใจเจ็บแปลกๆ เข่าก็เจ็บมาก ใจ ก็เจ็บยิ่งขึ้น

เขามาแล้ว เธอเหมือนลอยอยู่บนทะเลอยู่นาน ในที่สุดก็มองเห็นแผ่นลอยที่ช่วยชีวิต

เหนื่อยใจมาก ทั้งตัวไม่สบายตัว เอนไปที่อ้อมแขนเขา อย่าง น้อย ก็รู้สึกปลอดภัยหน่อย

มู่เจ่อหนานมองแผ่นหลังทั้งสอง ก็หงุดหงิดขึ้นมาเองโดย ธรรมชาติ

ถ้าบอกว่าเมื่อก่อนมีคุณชายใหญ่มู่ งั้นตอนนี้ เจียงนานที่เป็น เกณฑ์นี้ เขาก็กลัวว่าจะข้ามไปไม่ได้

แต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยเห็นกู้อานหยานพึ่งพาคนอื่นขนาด นี้ แม้แต่ตอนที่พี่ใหญ่อยู่ข้างเธอ เธอก็ปฏิเสธพี่ใหญ่บ่อยๆ

แต่ ไม่มีต่อเจียงนาน

มันคือความเชื่อใจอย่างหนึ่ง ที่ไปเชื่อใจคนๆนี้โดยสิ้นเชิง

น่าเสียดายมาก คนๆนี้ ไม่ใช่ตัวเอง

รถขับออกไป มู่เจ๋อหนานยืนอยู่ใต้แสงไฟ มองร่างพวกเขา ออกไป ไม่ได้สติอยู่นาน

ภายใต้ความมืดเดียวกันนั้น ที่มองพวกเขาออกไปเหมือนกัน

นั้น ยังมีผู้ชายที่อยู่ชั้นสอง
เขายืนอยู่ที่ระเบียง ร่างสูงยาวถูกแสงจันทร์ขยายออกให้สู

งมากๆ

โดดเดี่ยว เย็นชา มีความแปลกแยกและเฉยเมยไปทั้งตัว

“พวกเขาไปแล้ว”หลีเย่เดินไปที่ด้านหลังเขา พูดเสียงทุ้ม “เธอบอก ที่เรื่องที่สำคัญมากต้องคุยกับคุณชายใหญ่”

ชายหนุ่มไม่ส่งเสียงใดๆ ได้แต่มองไปที่ประตูใหญ่ที่สนาม ของห้องพักว่างเจียงเก๋อ

จนกระทั่งไม่เห็นรถอีก เขาจึงละสายตา หันไปมองหลีเย่ “คุณไปจัดการ”

หลีเย่จาเป็นประกาย พูดไปทันที “ครับ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ