บทที่283 แผดเผาด้วยไฟ

บทที่283 แผดเผาด้วยไฟ

“อย่า อย่า ขอร้องล่ะ..…..…..

กู้อานหยานลืมตาขึ้นมาทันที ตกใจจนลุกขึ้นนั่ง

แต่ขยับเมื่อครู่ ก็เหมือนกับถูกคนฉีกขาดไปทั้งร่าง เจ็บจน

น้ำตาไหลทันที

“อย่าขยับสิ ! บนตัวคุณมีบาดแผลเจียงนานจับไหล่เธอ ไว้ กดกลับไปเบาๆ

ความจริงแล้ว ตอนนี้ยัยนี่ไม่มีแรงอะไร แม้แต่นั่งยังนั่งไม่

ได้

“เจ็บ…. “อานหยานขมวดคิ้ว พอฤทธิ์ยากล่อมประสาท หมดฤทธิ์ ทันใดนั้นบาดแผลที่ร่างของเธอก็เจ็บขึ้นมาทันที ตรงไหนก็เจ็บ เจ็บจนหน้าผากบนหน้าเธอ เต็มไปด้วย เหงื่อเย็นๆ
โดยเฉพาะท่อนร่าง เหมือนกับถูกไฟแผดเผาไปหมด แค่ ขยับ ความเจ็บปวดนั้น ก็เจ็บจนทำให้สิ้นหวัง !

เจียงนานจับมือเธอที่สั่น เห็นเธอเจ็บแบบนี้ อารมณ์เขาก็ ซับซ้อนขึ้นมาทันที

เดิมทีเป็นห่วงพี่ใหญ่มาก ครั้งนี้ แทบจะทนไม่ไหวเอา ใหญ่กลับมา แล้วปล่อยไปสักหมัดแรงๆ

เขากดกริ่งเรียก รีบพูด “หมอ รีบมา ! ”

ที่นี่คือห้องคนไข้พิเศษ และคุณชายรองเจียงก็อยู่ พอ หมอได้ยินเสียงกริ่งร้องขึ้นมา แม้แต่ตะเกียบก็ทิ้ง รีบมา ทันที

“เธอเจ็บมาก ! รีบหาทางสิ ! “เจียงนานจ้องหมอที่เข้ามา

รีบพูด

หมอรู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ เขาก็ทำอะไรไม่ได้

“คุณชายรอง ก่อนหน้านี้หมอก็บอกไปแล้ว พอฤทธิ์ยา กล่อมประสาทหมดไป คืนนี้จะเจ็บปวดมาก ตอนนี้ถ้าเพิ่ม ยากล่อมประสาทอีก หมอกลัวว่าจะมีผลเสียต่อร่างกายของเธอ”

“ไม่มีทางอื่นเลยเหรอครับ ? “เจ็บจนเป็นแบบนี้แล้ว หรือ ว่า ต้องดูเธอเจ็บต่อไป

“หมอจ่ายยาแก้ปวดให้แล้ว ให้เธอกินยาหรือยัง ? “หมอ มองยาบนหัวเตียง พูดกับพยาบาลทันทีว่า “รีบไปเทน้ำ”

กู้อานหยานเจ็บจนพูดไม่ออก ยิ่งอย่าไปพูดถึงกินยา

เหมือนกับถูกแผดเผาไปทั้งตัว เจ็บ เจ็บมากจริงๆ !

“คุณเชื่อฟังหน่อยนะ อย่าขยับอีก กินยาก่อน

เจียงนานก็คิดไม่ถึงว่าเธอจะเจ็บจนถึงจุดนี้ !

ในความประทับใจ ยัยนี่ทนลำบากได้ เจ็บจนขนาดนี้ ถ้า เป็นผู้หญิงคนอื่น ก็คงเจ็บจนหมดสติไป

ไม่ใช่ว่ากู้อานหยานไม่ได้ยินที่เขาพูด ตัวเธอเองอยาก ใจเย็นมาก
แต่ เจ็บมากจริงๆ เหมือนกับว่าแม้แต่กระดูกก็จะหัก เจ็บ มากจริงๆ !

“ฉัน….เจ็บ…..เธอสั่นไปทั้งตัว เหมือนกับจะชัก พยาบาลก็ร้อนใจ มองหมอ “เธอไม่ยอมกินยา……

“ไม่ใช่ว่าเธอไม่ยอม แต่เธอกินไม่ลง ! เธอเจ็บคุณรู้ ไหม ? ”

เจียงนานแทบจะฉีกปากของพยาบาลออก ยัยนี่ไม่ยอม กินยาที่ไหนล่ะ เธอให้ความร่วมมือแล้ว !

แต่ เธอเจ็บมากจริงๆ ! พยาบาลนี้ไม่เห็นใจบ้างเหรอ

ไง ?

พยาบาลคิดไม่ถึงว่าคุณชายรองเจียงที่ดูอ่อนโยนสง่า งาม จะดุตัวเองขนาดนี้ !

ด้วยความน้อยใจ น้ำตาก็เกือบจะไหลลงมา

ดูสง่างามและรวยขนาดนี้ ทำไมดุขึ้นมา ถึงได้น่าตกใจขนาดนี้ ?

เจียงนานมีอารมณ์ไปสนภาพลักษณ์ตัวเองที่ไหน เขา โอบกู้อานหยานที่ตัวสั่น พูดด้วยเสียงอ่อนโยน “กินยาก็ไม่ ปวดแล้ว เชื่อฟังนะ กินยาก่อน

กู้อานหยานไม่ใช่ไม่อยากกินยาจริงๆ แต่เธออ้าปาก ริม ฝีปากก็เจ็บปวดขึ้นมา!

ไม่ง่ายเลยที่จะจับขอบถ้วย ยานั้นกับน้ำตาของเธอก็ถูก กลืนเข้าไปด้วยกัน

เจ็บปากมาก ไม่ว่าตรงไหนก็เจ็บ ทำไมต้องเจ็บขนาดนี้ !

เจียงนานมองริมฝีปากปากเธอถูกมู่บ้านเป่ยกัดแตกอยู่ หลายจุด ในใจก็มีความโศกเศร้าแวบเข้ามา

บนตัวยัยนี่ ยังมีส่วนไหนที่ยังดีอยู่บ้าง ?

มุมปากแตกแบบนี้ แม้แต่อ้าปากยังเจ็บ !
น่าสมเพชมาก เหมือนกับเพิ่งประสบความทรมานมา

ถึงเธอไม่ร้องว่าเจ็บ เขาก็เจ็บแทนเธอ !

แค่กินยา ก็ทำให้ทุกคนเหงื่อตกหมด

ไม่ง่ายเลยที่จะมองกู้อานหยานที่ในที่สุดก็กลืนยาลงไป หมอกับพยาบาลจึงโล่งใจอย่างแรง

กู้อานหยานยังสั่นอยู่ เจ็บจนนั่งไม่ได้ นอนก็ไม่ได้ ด้าน หลังมีแผลถลอกขนาดใหญ่ นอนลงไปก็ทรมาน

กลับเป็นเจียงนานที่โอบเธอเบาๆ ตอนที่ให้เธอเอนไปที่ แขน ไม่ได้โดนหลัง ความเจ็บปวดเลยบรรเทาลงหน่อยๆ

แต่ว่า การเคลื่อนไหวของคุณชายรองเจียงนี้ จะทนได้ นานแค่ไหน ?

ไม่มีที่ค้ำใดๆ ก็แค่แบบนี้ ให้คนไข้พิงในแขนเขา นี่มันคือ การกินแรงมากๆ
ถ้าหากพิงอยู่ในอ้อมแขนก็ดี แต่พิงอยู่ในอ้อมแขนเขาก็ จะชนหลังคนไข้ได้ แล้วก็เจ็บ

ในที่สุด การเคลื่อนไหวตอนนี้ของเจียงนาน หมอกับ พยาบาลได้แค่มอง ก็รู้สึกว่าใช้แรงมากแล้ว

แต่ คุณชายรองเจียงไม่พูด พวกเขาก็ไม่กล้าพูดอะไร

กู้อานหยานยังคงสั่นเบาๆ ก่อนหน้าที่ยังหาท่าทางสบาย ไม่ได้ ตอนนี้ทำแบบนี้ อย่างน้อยหลังก็ไม่เจ็บขนาดนั้น

แขนข้างหนึ่งของเจียงนานให้เธอพิง ส่วนอีกข้างปัดผมที่ เปียกเหงื่อของเธอออก

ทนมองริมฝีปากที่เป็นแผลของเธอไม่ไหว เขามองหมอ ถามเบาๆ “ตอนนี้จะดูแลอย่างไร กินอะไรได้ไหม ? ”

“ปากของเธอ……ใบหน้าหมอลำบากใจ

ริมฝีปากต่างถูกกัดอยู่หลายจุด กัดอย่างลึก แค่อ้าปาก จะ ต้องเจ็บเจียนตายแน่ จะกินยังไง ?
ถึงกินโจ๊ก ก็น่าจะเจ็บ

หมอถอนหายใจ “คืนนี้ให้น้ำเกลืออีกหน่อย ไม่ต้องกิน แล้ว รอพรุ่งนี้เช้าไม่เจ็บมากค่อยกิน

“แผลบาดเจ็บที่ตัวเธอไม่ได้หนักมาก ..…….

ถูกเจียงนานจ้อง หมอก็เปลี่ยนคำพูดทันที พูดว่า “ความ หมายของหมอคือ ถึงแผลจะหนัก แต่ ไม่ได้เจ็บถึงภายใน

หมายความว่า เป็นการบาดเจ็บที่ผิวหนัง ไม่ได้เจ็บไปถึง กระดูก

แต่ ผิวหนังบาดเจ็บก็เจ็บที่สุด เจ็บขึ้นมา ก็เหมือนถูกไฟ

เผา

“บาดแผลนี้ต้องผ่านคืนนี้ไปก่อน พรุ่งนี้ตื่นมาก็จะดีขึ้น แป๊บเดียวก็ดีขึ้นแล้ว”

“ส่วนบาดแผล คุณชายใหญ่มู่ก็จัดการให้เย่หานอยู่ต่อ รอ บาดแผลของเธอดีขึ้นหน่อย ก็ทำการฟื้นฟูให้เธอ”
หมอก็กลัวคำพูดของตัวเอง จะทำให้คนไข้เสียใจ เขาได้ แต่เลือกคำพูดที่ดีที่สุด

“บาดแผลส่วนมาก น่าจะไม่ทิ้งรอยไว้ ที่ตัวน่าจะมีน้อย

สายตาของเจียงนานเยือกเย็น มองไปอีกครั้ง

เวลานี้ ยังพูดถึงเรื่องนี้อีก ยัยนี่ยังตกใจกลัวไม่พออีกเห

รอ ?

หมอเข้าใจความหมายของเขา ก็พูดทันที “สรุปคือ ไม่ ต้องห่วงเรื่องแผล ไม่ทิ้งรอยแน่นอน”

ส่วนมาก จะไม่ทิ้งรอยไว้ แต่ ก็ยังมีจุดที่ทิ้งรอย

ก็แค่ตอนนี้ ไม่พูดแล้ว

“คุณชายรอง ผมจะเจาะสายน้ำเกลือให้เธอ

“เร็วหน่อย ! ”
“โอเค โอเค…………….

“เดี๋ยวก่อน ! “ตอนที่หมอจะรีบออกไป ก็ถูกเจียงนาน เรียกกลับมา

แผ่นหลังของหมอตรงขึ้นมา กลับไปที่ตรงหน้าเขาทันที “คุณชายรอง มีอะไรจะกำชับอีก ? ”

“ยาทานทั้งหมด ถ้าเอายาน้ำได้ก็เอามา ถ้าไม่มีอะไรมา แทนได้จริงๆ ก็เอายาเม็ดมาบดก่อน แล้วค่อยเอามาให้

“โอเค ! ผมทราบแล้ว ! ”

พอหมอกับพยาบาลออกไป เจียงนานมองกู้อานหยานที่ ยังสั่นอยู่ พูดเสียงอ่อนโยน ไม่ต้องกลัว แป๊บเดียวก็ไม่ เจ็บแล้ว ไม่ต้องกลัว

ริมฝีปากกู้อานหยานที่เป็นรอยเลือดสั่นตลอด ไม่รู้ว่า สั่นนานแค่ไหน จึงพูดด้วยเสียงแหบแห้งที่แม้แต่ตัวเองก็ เกือบจะไม่ได้ยินขึ้นมา “เขาล่ะ ?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ