บทที่ 383 ฉันเกลียดตัวฉันเอง

บทที่ 383 ฉันเกลียดตัวฉันเอง

เขาดีกับคุณมั้ย?

คำพูดนี้ทำไมถึงฟังดูปวดใจจัง

กู้อานหยานนึกว่าตัวเองนั้นจะใจเย็นพอ

แต่นึกไม่ถึง เมื่อถูกถามด้วยคำพูดนี้ทำให้เธอนั้นแทบจะสติ

แตก!

หนึ่งเดือนก่อนหน้านี้ เธอไม่พูดอะไรทั้งนั้นแล้วตัดสินใจเลิก

กัน

ตลอดระยะเวลาหนึ่งเดือน เขาก็ไม่เคยโทรศัพท์ติดต่อหา เธอแต่อย่างใด

แม้แต่ข้อความหนึ่งข้อความก็ยังไม่มี

เธอไม่ได้เสแสร้งคิดว่าเขาไม่แคร์ตัวเอง

แต่เธอรู้ดีว่าทั้งหมดนี้ทำเพื่อให้เธอมีชีวิตที่ดี ไม่ทำให้เธอ ต้องลำบาก

“เขาเฉยๆกับฉัน ไม่ดีแต่ก็ไม่แย่
กู้อ่านหยานรู้ว่าถ้าในเวลานี้พูดโกหกต่อหน้าเจียงนานก็มีแต่ จะทำให้เขารู้สึกทุกข์ทรมานใจมากขึ้นเท่านั้น

ถ้าเป็นเช่นนี้แล้ว สู่ให้พูดความจริงทุกอย่างออกมาจะดีกว่า

เราไม่จํากัดอิสระของฉัน แต่เขาหวังว่าฉันจะอยู่ในห้องพัก ว่างเจียงเก่อตลอด ดังนั้นเทอมนี้ฉันเลยต้องอยู่ตรงนั้นไปก่อน”

“เขาเชิญอาจารย์ส่วนตัวมาให้ฉัน การเรียนของฉันเลยไม่ถูก งลงสักเท่าไหร่”

*อยู่ในตระกูลมู่ ฉันกินดีอยู่ดี คุณดูสิ ฉันขาวขึ้นไม่ใช่น้อย

สิ่งต่างๆเหล่านี้ล้วนแต่เป็นความจริง

ไม่ได้พูดโอ้อวด ไม่ได้ปิดบัง

คุณชายใหญ่มู่ทำกับเธอเช่นนี้จริงๆ

เสียงดังติ้ง บ่งบอกถึงลิฟต์ลงมาถึงชั้นล่างแล้ว

ในจังหวะที่ประตูลิฟต์กำลังเปิด กู้อานหยานดึงสติกลับมา จากนั้นรีบดึงแขนของตัวเองกลับมา

เจียงนานเองก็ผ่อนแรงที่จับแขนของเธอลง
กู้อานหยานรู้สึกซาบซึ้งอยู่ในใจ ไม่ได้เจอกันเป็นเวลาหนึ่ง เดือนกว่าๆ เขายังคงเป็นเหมือนแต่ก่อน

มีความละเอียด ใส่ใจ ไม่เคยทําให้เธอต้องลําบากใจ

บางที การเหนี่ยวรั้งครั้งสุดท้ายของเขาในวันนั้น สำหรับเขา แล้วมันคือการทำให้เธอลำบากใจครั้งใหญ่ที่สุดแล้ว

ผู้ชายคนนี้….

“คุณชายรอง คุณมาที่นี่ได้ยังไง?” เห้อหลิงจือและคนอื่นๆที่ พบเห็นเจียงนานในบริษัทเมษามีเดียอิ้งในทันที

ผ่านมาตั้งหลายเดือนก็ไม่เคยเจอเขาที่นี่

ราวกับว่าถ้าหยานหยานไม่มา เขาก็จะไม่ปรากฏตัวออกมา

ถึงแม้ว่าจะอยู่ในบริเวณของเจียงซื่อกรุ๊ป แต่ตึกหลักกับพวก เขาอยู่ห่างกันไม่น้อยเลยทีเดียว

ถ้าไม่ตั้งใจไปหาเขาที่ตึกหลักฝั่งนู้น ปกติก็จะไม่มีโอกาสได้ เจอกับเขา

วันนี้กู้อานหยานกลับมา คุณชายรองเจียงก็มา

บังเอิญ? หรือว่าตั้งใจ?
“ฉันมาดูโกดังด้านบนน่ะ” มือทั้งสองของเจียงนานซุกไว้ใน กระเป่า “มาดูบริษัทเมษามีเดียของพวกคุณว่าต้องการขยับ ขยายอะไรมัย”

มาดูโกดังด้านบนก็ไม่จำเป็นต้องให้คนที่มีตำแหน่งสูงส่ง อย่างคุณชายรองตระกูลเจียงต้องเดินทางมาเองเช่นนี้ แต่ทว่า คําแก้ตัวของเจียงนาน ไม่มีใครที่จับพิรุธได้

เห้อหลิงจ๋อถาม “คุณชายรอง คุณทานอาหารเย็นรึยัง?”

เจียงนานส่ายหัว

เห้อหลิงจ๋อจึงรีบพูดทันที “พวกเรากำลังจะไปทานอาหารเย็น

กัน คุณชายรองจะไปด้วยกันมั้ย?” เจียงนานก้มหน้าลง จากนั้นจ้องมองกู้อานหยานที่ยืนอยู่ด้าน

ข้าง “ไปได้หรอ?”

กู้อานหยานหายใจอย่างกระสับกระส่ายเล็กน้อย แต่เงยหน้า ขึ้นแล้วสบตากับเขา จากนั้นยิ้มอ่อนๆ

“พูดอะไรน่ะ? เจ้านายจะเชิญพวกเราไปกินข้าว พวกเราจะ ปฏิเสธได้หรอ?”

เธอนิยามตัวตนของเขาว่ามีฐานะเป็นเจ้านาย
ไม่ใช่ว่าไม่รับรู้ถึงแสงสว่างภายในแววตาของเจียงนานหาย ไปเล็กน้อย

แต่ สถานการณ์ในตอนนี้ ใครก็พูดอะไรไม่ได้มาก

ไปได้หรอ? แน่นอนว่าได้อยู่แล้ว

เห้อหลิงจ่อยิ้มขึ้นมาทันที “งั้นรีบไปกันเถอะ หิวจะตายอยู่ แล้ว!”

อาหารมื้อนั้น กินกันอย่างอิ่มเอม แต่กลับรู้สึกไม่ค่อยเป็นตัว ของตัวเอง

ไม่ใช่เป็นเพราะว่ามีเจียงนานเจ้านายคนนี้อยู่ แต่เพราะไม่รู้ ว่าอาหารมื้อต่อไปจะอยู่ที่ไหน

อีกทั้งไม่รู้อีกว่าจะเป็นตอนไหน

สองทุ่มครึ่ง กู้อานหยานจะต้องกลับไปแล้ว

เจียงนานขอตัวกลับไปก่อน ทุกคนต่างก็นึกว่าเขามีธุระเลย กลับไปก่อน

แต่นึกไม่ถึงว่าตอนที่เดินออกมาจากร้านอาหารจะเห็นเขา ขับรถหรูสีเรียบที่เขาชอบขับมาจอดอยู่ตรงหน้าทางเข้าร้าน อาหาร
“ฉันคุ้นเคยกับเส้นทางจากฉันส่งคุณกลับไปนะ” เขาเปิด

ประตูรถ ไม่ยอมให้กู้อ่านหยานได้มีโอกาสปฏิเสธเขา

เธออยากจะปฏิเสธมาก เริ่มที่ตั้งใจจะนั่งรถแท็กซี่กลับไป

เห้อหลิงฉือต้นตัวเธอเบาๆแล้วพูด “ขึ้นไปเถอะ

คุณชายรองเจียงจริงๆ แล้วเขาก็น่าสงสารมาก

เธอมีชีวิตอยู่มาหลายขนาดนี้ เธอไม่เคยเห็นผู้ชายที่หล่อ รวยและรักใครจริงแบบนี้มาก่อน

อย่าทําร้ายผู้ชายคนนี้อีกเลยนะ

ถ้าทำได้ละก็มอบความอบอุ่นครั้งสุดท้ายให้เขาหน่อยเถอะ

กู้อานหยานรู้สึกระจาใจเล็กน้อย เธอโดนเห้อหลิงฉือดันตัว ไปอยู่ใกล้ประตูรถ เธอทำได้เพียงเดินขึ้นไปนั่งบนรถ

“ฉันรู้ว่าคุณกำลังลำบากใจ” หลังจากปิดประตูแล้ว เจียงนาน ก็เหยียบคันเร่งแล้วขับรถออกไปจากร้านอาหาร

“เขาจะไม่ชอบถ้าเห็นว่าฉันนั่งรถคุณกลับไป” กู้อานหยาน

พูดออกมาตรงๆ

ถึงแม้ว่าคำพูดนี้จะทำให้เขารู้สึกเจ็บปวด
“ไม่เป็นไร ฉันจะจอดด้านนอก ไม่เข้าใกล้คฤหาสน์ตระกูลมู่

จะไม่ให้คนของตระกูลมู่เห็น”

แบบนี้ เธอก็คิดซะว่าตัวเองนั่งแท็กซี่กลับไปดีมั้ย?

กู้อานหยานไม่สามารถหาข้ออ้างอะไรเพื่อที่จะปฏิเสธเขาได้

อีก

“ฉันคิดว่าคุณจะเกลียดฉัน”

รถยนต์ค่อยๆเคลื่อนตัวขับอยู่บนถนน เธอจ้องมองวิวทิวทัศน์ นอกหน้าต่างที่เปลี่ยนไปเรื่อยๆ สีสันต่างๆค่อยๆจางลง

เมื่อขึ้นรถมาก็รู้สึกอุ่นใจ มาสนุกกับการช่วงเวลาดีดีที่อยู่ด้วย กันสองคนเถอะ

ไม่พูดถึงความสัมพันธ์แบบชายหญิง เดิมทีพวกเขาก็เคยเป็น

เพื่อนที่ดีที่สุดต่อกันจริงๆ

ผู้ชายคนนี้ เคยเป็นเพื่อนที่รู้ใจของเธอมากที่สุด

“ฉันไม่เกลียดคุณ” ใบหน้าของเจียงนานไม่มีรอยยิ้ม คำพูดนี้ พูดอย่างจริงจัง “ฉันเกลียดตัวฉันเอง

กู้อานหยานกำมือแน่น เธอไม่รู้จะพูดตอบกลับอย่างไรดี
แต่คำพูดนี้ เธอกลับฟังแล้วเข้าใจความหมายของเขา

ไม่จําเป็น มันไม่จําเป็นจริงๆ ทั้งหมดมันคือปัญหาของตัวเธอ

เอง

“คือฉันเองที่ไม่สามารถปกป้องคุณ ปกป้องเพื่อนของคุณได้”

เจียงนานรู้สึกปวดใจเป็นอย่างมาก

กู้อานหยานก็รู้สึกเช่นกัน

เธอหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นส่ายหัว “แต่ก่อนคุณชายใหญ่มู่ เป็นคนที่เก่งกาจมาก คนที่ ‘มีความสามารถในสายตาเขานั้นมี ไม่มาก แต่ตอนนี้……

เธอหันมามองเจียงนานอย่างจริงจัง

“หลังจากกลับมาจากอาลีข่าน ถึงแม้ว่าฉันจะไม่กล้าถามเรื่อง ของเขา แต่ฉันรู้สึกได้ว่าเขาแข็งแกร่งขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก

มือที่จับพวงมาลัยรถของเจียงนานค่อยๆจับแน่นขึ้น

ใช่แล้ว พี่ใหญ่แข็งแกร่งมากขึ้น แข็งแกร่งจนทิ้งให้พี่น้อง หลายคนของพวกเขาอยู่ในที่ที่ห่างไกล
เป็นเพราะผู้หญิง เพราะผู้หญิงอย่างเธอคนนี้

ความรัก บางทีก็คือความทุกข์ยาก แต่มันก็สามารถเป็นการ

ฝึกฝน

ส่วนพี่ใหญ่ หลังจากผ่านการฝึกฝนแล้ว ตอนนี้กลายเป็น

ปีศาจผู้ไร้เทียมทาน!

“ดังนั้น เจียงนาน อย่าบอกว่าตัวเองไม่มีความสามารถ ทั้งหมดนี้เพียงเพราะว่าคู่ต่อสู้แข็งแกร่งจนเกินไป”

เจียงนานรู้ว่าเธอกำลังปลอบใจตัวเขา แต่สิ่งที่เธอพูดมันก็คือ

ความจริง

ใครจะสามารถ “แกร่ง” ต่อหน้าคุณชายใหญ่ได้?

แม้แต่เจ้านายของParadise Island ยังโดนเขาบีบให้ออกไป จากเมืองเป่ยหลิง จนถึงทุกวันนี้ยังต้องหลบหนีไปทั่ว

คุณชายใหญ่มู่ในตอนนี้ ไม่เกรงกลัวใครอีกต่อไปแล้ว อีกทั้ง ไม่มีใครกล้าที่จะทําอะไรเขา

“เจียงนาน” กู้อานหยานอยู่ๆหันหน้ามา เธอจ้องมองเขาแล้ว ยิ้ม “พวกเราคือเพื่อนกัน คือเพื่อนที่ดีมากๆ

“อืม” เจียงนานพยักหน้าด้วยความรู้สึกปวดใจ
นอกจากจะปวดใจ ยังรู้สึกเจ็บปวดมากเช่นกัน

ในที่สุด เขาจอดรถเลียบข้างถนนที่มืดสนิทซึ่งจอดห่างจาก หน้าประตูคฤหาสน์ตระกูลมู่อย่างน้อยสองร้อยเมตร

จากนั้นจ้องมองกู้อานหยานเดินลงไปจากรถแล้วค่อยๆเดินมุ่ง รงไปยังประตูคฤหาสน์ตระกูลมู่ ตรง

อีกครั้งที่เดินออกไปไกลจากชีวิตเขา

ตอนที่ร่างของเธอเดินหายเข้าไปในคฤหาสน์ตระกูลมู่ เจียง นานเอามือกุมไปที่หัวใจของตัวเอง

เจ็บมั้ย?

ไม่รู้เหมือนกัน

บางที อาจจะชาไปหมดแล้ว

ก็แค่รู้สึกหายใจลำบาก แค่รู้สึกเหมือนหัวใจโดนฉีกเป็น

เสี่ยงๆ

ความรู้สึกเหล่านี้ปรากฏในชีวิตประจำวันเป็นบางครั้งบาง คราว ความรู้สึกนี้มันด้านชาจนเคยชิน พี่ใหญ่จะทำดีกับเธอ ใช่มั้ย?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ