บทที่240 คุณชายใหญ่ คุณไปไหนกันแน่ ?

บทที่240 คุณชายใหญ่ คุณไปไหนกันแน่ ?

ปล่อยตัวเองเหรอ ?

กู้อานหยานก้มลงมองชุดตัวเอง แล้วมองผู้หญิงรอบๆ สุดท้าย สายตาก็มองไปที่กู้เวยจือ

“คุณหนูกู้ ทำไมถึงขายขี้หน้าคุณล่ะ ? เพราะว่าคุณไม่สวยเท่า ฉัน ดังนั้น ก็เลยขายหน้า ?

กู้เวยจือที่กำลังออกไปก็ชะงัก หันไปจ้องเธอ แล้วพูดออก มา : “ไอ้ขี้เหร่ คุณว่าใครไม่สวยสู้เธอได้ ?”

ไอ้ขี้เหร่นี่ ลืมแล้วเหรอว่าเมื่อก่อนตัวเองหน้าตาอย่างไร ? ถึง

ได้พูดว่าเธอไม่สวยเท่าเธอ ?

เธอบ้าหรือโง่เนี่ย ?

กู้อานหยานกลับหมุนตัว คุยกับเจียงนาน ไม่สนเธอ

กู้เวยจือแทบจะบ้า !
ท่าทางกู้อานหยานแบบนี้ เหมือนกับตัวเองปล่อยมือไปที่ผ้าฝ้าย ที่นุ่มสุดๆแล้วไม่ตอบโต้ใดๆกลับมา !

ฝ่ามือนี้ ไม่ใช่แค่ว่างเปล่า แต่ยังมีความเอาคืนมาไม่ได้ด้วย

เมื่อก็ตัวเองเสียงดังขนาดนั้น ตอนนี้คนรอบๆก็มองเธอ

แต่กู้อานหยานกลับคุยกับเจียงนานอย่างเป็นฟืนเป็นไฟ เหมือน ว่ามีแค่เธอคนเดียวที่โหวกเหวกโวยวายเอง

หลังจากกู้เวยจือสิบแปดปี ไม่เคยขายขี้หน้าในงานเลี้ยงขนาดนี้ ตอนนี้สายตารอบๆ ทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองเหมือนคนขี้เหร่

ที่แค้นก็คือ คนร้ายที่ทำเรื่องนี้ทั้งหมด ตอนนี้กำลังคุยยิ้มแย้ม กับคนอื่น !

ในที่สุดกู้เวยจือก็ไม่ไหวแล้ว หมุนตัวตามออกไป

ด้านนอกล็อบบี้ หลีเย่พิงที่รถ คุยกับชายอีกคน

มองเห็นกู้เวยมือออกมา หลีเย่รีบเข้าไป พูดด้วยรอยยิ้ม : “คุณ หนูเวยจือ ทำไมออกมาไวขนาดนี้ ? ”
“จ้านเป่ยล่ะ ? “กู้เวยจ๋อถาม

หลีเยมองไปด้านใน สายตาไม่รู้มีประกายอะไร จู่ๆก็พูด

ข่าๆ : “คุณชายใหญ่ไปแล้วครับ ไม่ได้บอกว่าไปไหน”

“เขาไปแล้ว ? ไม่รอฉัน ? “ทันใดนั้นเสียงของกู้เวยจ๋อก็กรีดร้อง ออกมา กําฝ่ามือแน่น

“เขาจะทิ้งฉันไว้คนเดียวที่นี่ได้อย่างไร ให้ทุกคนมองฉันเป็นตัว ตลก ! เขา..……..ทําเกินไปแล้ว ! ”

สีหน้าหลีเย่หม่นลง พูดอย่างไม่พอใจ : “คุณชายใหญ่ วันๆมีแต่ งาน มีเรื่องด่วนเลยกลับก่อน แปลกตรงไหน ? ”

ผู้หญิงคนนี้ ช่วงนี้ดูเหมือนยิ่งพูดไม่เข้าท่า แล้วยังเห็นตัวเอง เป็นตัวอะไรอีก !

ถ้าไม่ใช่คุณท่านหญิงแคร์เธอขนาดนั้น ใครจะยอมมองสีหน้า

เธอ ?

“หลีเย่ ฉันหวังว่าคุณจะรู้ตัวตนของคุณ ที่คุณพูดเมื่อครู่ .….…….

หลีเย่หันกลับไปที่ข้างรถ แล้วโทรไปหาเบอร์หนึ่ง : “ให้คนมา รับคุณหนูเวยจ๊อกลับไปที่ห้องพักว่างเจียงเก๋อ”
“หลีเย่ ! คุณกล้าไร้มารยาทกับฉันขนาดนี้เหรอ ! ”

มารูปแบบนี้อีกแล้ว ! ไม่เห็นหัวเธอแบบนี้อีกแล้ว !

กู้เวยจือทนต่อไปไม่ได้ เดินไปด้วยความเร็ว พูดด้วยความ โกรธ : “หลีเย่ ฉันพูดกับคุณอยู่ !

“เชิญพูด”หลีเย่จุดบุหรี่ให้ตัวเอง ความอดทนต่อผู้หญิงคนนี้มา ถึงจุดสูงสุดแล้ว

“คุณ…..ท่าทางของคุณแบบนี้ ไม่อยากอยู่ที่บริษัทมู่ชื่อกรุ๊ป

แล้ว ? ”

ตอนนี้เธอคือคุณนายของห้องพักว่างเจียงเก๋อ ลูกน้องชั้นต่ำ แบบนี้ กล้าชักสีหน้าใส่เธอ อยากตายใช่ไหม ?

“ขอโทษนะ ผมทำงานที่บริษัทมู่ชื่อกรุ๊ปหรือไม่ เกรงว่าจะไม่ได้ ขึ้นอยู่ที่คุณมาจัดการเองหรอก

“หลีเย่ ! คุณกล้ามีท่าทีแบบนี้กับฉันเหรอ ! ฉันจะให้จ้านเป่ยไล่ คุณออก ! ”

หลีเย่ขี้เกียจสนเธอ ยกมือขึ้นยักไหล่ ไปอย่างลวกๆ
กู้เวยจ๊ออยากร้องไห้จริงๆ ! ทำไมคนพวกนี้ ต่างไม่เห็นเธออยู่ ในสายตากันเลย ?

เธอคือผู้หญิงของคุณชายใหญ่ คุณนายของห้องพักว่างเจียง เก๋อ ต่อไป คือคุณผู้หญิงของตระกูลมู่ !

แต่ผู้ชายตรงหน้านี้ ยังจะกล้าเป็นหล่อน แม้กระทั่ง ยังไร้ มารยาทกับเธอแบบนี้อีก !

“คุณ……..มันเกินไปแล้ว ! “กู้เวยจือควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่

อยู่ ยกมือขึ้น จะตบหน้าหลีเยสักที ข้อมือเธอถูกหลีเย่ล็อกไว้ หลีเย่หรี่ตา มีความโกรธอยู่ภายใต้

แววตา

“อยากทำร้ายผม ? “เขาไม่รู้จริง ผู้หญิงคนนี้จะมาถึงจุดนี้ได้โดย ไม่คำนึงถึงความผิดชอบชั่วดี !

“คุณจําไว้ดีๆนะ ถึงคุณจะเป็นแขกสำคัญของคุณชายใหญ่ แต่ก็ ไม่ใช่เจ้านายของผมหลีเย่ ! ”

“คุณอยากจะทำร้ายผม ก็ไม่เจ๋งพอที่จะทำร้ายผมหรอก ! ‘

เขาปล่อยมือแรงๆ เวยจือที่สวมรองเท้าส้นสูงถูกสะบัดใส่ก็เซถอยหลัง ล้มเสียงดังไปที่พื้น

“คุณหนูเวยจ๋อ ! “ฉินอี้ที่เพิ่งได้ข้อความมารับก็เพิ่งลงจากรถ มองเห็นหลีเยสะบัดกู้เวยจือลงพื้น

เขารีบเข้าไป ประคองขึ้นมา : “คุณหนูเวยจือ คุณเป็นไงบ้าง ? 2”

กู้เวยจือมองเขา ทันใดนั้น ก็ร้องไห้

“ฉินอี้ ฉินอี้….ฮึก หลีเย่รังแกฉัน เขาทำร้ายฉัน ฮือ……

“หลีเย่ คุณเกินไปแล้วนะ ! “ฉินอี้ประคองเธอยืนขึ้น จ้องหลีเย่ ด้วยความโกรธ ฝ่ามือกําแน่น

“เธอเองที่อยากทำผมก่อน”หลีเย่ไม่อยากขัดแย้งกับฉินอี้ ยังไง ก็เป็นเพื่อนที่รู้จักกันมานานหลายปี

“ผมไม่ได้อยากทำอะไรเธอ แค่ผลักเธอออก

“เธอแค่ผู้หญิงที่อ่อนแอไม่มีทางสู้ แต่คุณเป็นคนที่ได้รับการฝึก มาเป็นพิเศษ คุณไม่ได้ผลักเธอออก แต่คุณผลักเธอล้ม ! ”

คำพูดของฉินอี้มีความโกรธ และก็ทำให้ความโกรธของหลีเย่ผุด ขึ้นมาทันที

“หรือว่า ผมควรจะยืนตรงนี้ ให้เธอตบหน้าสักที ? ”

“เธอ….”ฉันก็คิดไม่ถึงว่ากู้เวยจืออยากจะทำร้ายหลีเย่ โดย เฉพาะอย่างยิ่งจะตบ

หลีเย่ยังไงก็คือผู้ช่วยมือหนึ่งของคุณชายใหญ่ เป็นคนมีหน้ามี ตาในแวดวงธุรกิจของเมืองเป่ยหลิง

ถูกผู้หญิงตบแบบนี้ ไม่มีทางแน่นอน

“คุณหนูเวยจ๋อ คุณ…”

“ฉินอี้ ฉันมีนหัว ฉันมึนหัวมากๆ เลยคือเหมือนจะยืนไม่อยู่ ร่างกายอ่อนล้มลง

มีฉินอี้ที่ฝีมือดีแบบนี้อยู่ข้างๆ ไม่มีทางให้เธอล้มลงที่พื้นแน่นอน

ฉินอี้รับประคองเธอ รีบพูด :

“ผมส่งคุณขึ้นรถก่อน
“อือ”

ฉินอี้มองหลีเยอีกครั้ง สายตามีความซับซ้อน

ไม่อยากทะเลาะกับหลีเย่ และก็ไม่สามารถทนเห็นกู้เวยจือถูก ทําให้เสียใจได้

ฉินอี้ก็รู้สึกลำบากใจ สุดท้าย หลังจากประคองกู้เวยจือขึ้นรถ ก็ ออกไป

หลีเย่ก็หงุดหงิดอย่างมาก เดิมทีห้องพักว่างเจียงเก๋อที่ดีๆ ตอน นี้ ถูกผู้หญิงคนหนึ่งทำซะวุ่นวายไปหมด

แต่ไหนแต่ไรมาคุณชายใหญ่ไม่เคยสนใจเรื่องเล็กๆที่ไม่สำคัญ ในบ้าน แต่ห้องพักว่างเจียงเก๋อ ตอนนี้คือโลกของกู้เวยจือแล้ว จริงๆ

เดิมทีพวกลูกน้องพวกนั้นที่ฟังเธอ และไม่ฟังเธอ ต่างถูกไล่ ออกไปหมด

แค่สองวันสั้นๆ ห้องพักว่างเจียงเก๋อถูกไล่ออกไปกว่าสิบคน ! ตอนนี้ ทุกคนตื่นตระหนก ที่แสดงออกว่าจงรักภักดีเชื่อฟังเธอ ลับหลัง ก็ไปบ่นเธอกันทั้งนั้น

แต่ คุณชายใหญ่ไม่สนเรื่องพวกนี้ จะทำไงได้ ?

เขาก็ไม่อยากเอาเรื่องเล็กๆแบบนี้มารบกวนคุณชายใหญ่ ยังไง เรื่องที่สำคัญมากๆ คุณชายใหญ่ต้องจัดการทุกวัน ก็น่ารำคาญ พอแล้ว

แต่ว่า………..มองไปที่หน้าล็อบบี้

กู้เวยมือออกมาแล้ว คุณชายใหญ่ทำไมยังไม่ออกมาอีก ? หรือ ว่า ไปไหนแล้ว ?

กู้อานหยานรับสายตาของผู้ชายพวกนั้นไม่ได้จริงๆ

ถึงแม้กระโปรงจะยังไม่โชว์มากนัก แต่ แนบเนื้อเธอมาก ดู เหมือนว่าทุกสัดส่วนบนร่างกายจะเผยออกมา

กู้เวยจือออกไปไม่นาน เธอก็หาข้ออ้าง ออกไปจากงานเลี้ยง ไป ห้องน้ำ

เพิ่งเข้าไปก็โทรหาซูเสี่ยวหมี่ที่กินนั่นนี่อย่างเอร็ดอร่อยอยู่ : “เดี๋ยวฉันจะหาข้ออ้างออกไป คุณกับหัวหน้าห้องอยู่ต่อสัก หน่อย คอยรับแขกนะ”

“โอเคๆๆ อือๆ……ในปากซูเสี่ยวหมี่ชัดๆว่ามีของกินเต็ม แม้แต่ พูดยังพูดไม่ชัดเจน

ยัยสาวน้อยคนนี้ รู้จักแต่กิน !

กู้อานหยานเก็บโทรศัพท์ ออกไปจากห้องน้ำ กลับถูกคนอื่นดึง ไว้ ดึงไปข้างๆทางเดินหนีไฟ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ