บทที่49 คุณชายมู่ผู้หยิ่งยโส

บทที่49 คุณชายมู่ผู้หยิ่งยโส

ในขณะที่มู่บ้านเป่ยกำลังขึ้นไปด้านบนนั้น ประตูห้องของกู้ อานหยานปิดอยู่

เขาลังเลนิดหน่อยไม่รู้ว่าควรจะไปเคาะประตูห้องบานนั้นดี

ไหม

คุณชายมู่สามารถทำทุกอย่างได้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว แต่ ในตอนนี้เขาไม่กล้าแม้แต่จะเปิดประตูบานนี้ แทบไม่อยากจะ เชื่อเลยทีเดียว

หลีเย่เดินมาจากทางด้านหลังของเขา พลางพูดเสียงเบา

ว่า : “คุณชาย ถ้างั้น ให้ผมเข้าไปดูแทนไหม ?

“จะเข้าไปดูอะไร ? “สีหน้าของมู่จ้านเป่ยจริงจังขึ้น

ผู้หญิงของตัวเอง เขาก็สามารถเห็นได้อย่างนั้นเหรอ ?

“ผม ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น”หลีเย่ถูกสายตาเย็นชา ของเขาทําให้ตกใจเป็นอย่างมาก ทำไมอยู่ดีๆความหมายของ คำพูดนี้ก็เปลี่ยนไปล่ะ ?
เบาเพียงแค่เห็นคุณชายผู้กล้าหาญ ไม่กล้าแม้แต่จะเปิด ประตู ก็เลยอยากจะช่วยก็เท่านั้นเอง

ไม่ได้มีความคิดร้ายซ่อนอยู่เลย แงๆ !

ในที่สุดมู่บ้านเปียก็เดินเข้าไปหยุดอยู่ตรงหน้าประตูบานนั้น พลางยกมือขึ้นเคาะประตู

ห้องของผู้หญิงของเขาเอง ต้องให้คนอื่นมาเปิดให้ด้วยเห รอ ?

คนในห้องไม่มีเสียงตอบกลับมา ยังคงทำเป็นเนินเขาอยู่ !

มู่บ้านเป่ยขมวดคิ้วเป็นปม ปกติแล้วใครที่กล้าทำเป็นวางท่า ใส่เขา จะไม่มีโอกาสได้มาปรากฏตัวต่อหน้าเขาอีกเลย

ขนาดหลีเยี่ยังกังวลอยู่เล็กน้อย ว่าคุณชายจนโกรธจนถีบ ประตูเข้าไปหรือเปล่า ?

ถึงแม้ว่าปกติแล้วคุณชายจะดูเหมือนจะเย็นชาไร้อารมณ์ แต่อันที่จริงบางครั้งเขาก็เป็นคนโมโหร้ายที่พร้อมจะระเบิด อารมณ์ออกมาเหมือนกัน
เหนือความคาดหมายของเขาก็คือ ฐานเบี้ยไม่ได้ฟัง ประตูเข้าไป แต่กลับเคาะใหม่อีกครั้งด้วยความอดทนอดกลั้น

แต่ก็ยังไม่มีคนตอบกลับดังเช่นเคย

หลีเริ่มไม่สบายใจ อารมณ์ของคุณหญิง ดูเหมือนจะไม่ได้ ดีไปกว่าคุณชายเลยแม้แต่น้อย !

นี่เป็นครั้งที่สามแล้ว ที่บ้านเปียเคาะประตูห้องของอาห ยาน ครั้งนี้ เขาเคาะแรงขึ้นกว่าครั้งก่อนๆ

ในที่สุดคนในห้องก็เดินมา จากนั้นเสียงฝีเท้าก็เข้าใกล้ประตู มากขึ้น

หลีเยโล่งอก ในขณะที่กำลังจะเดินกลับไปที่ห้องของตนเอง เพราะไม่อยากจะรบกวนการพูดคุยของทั้งสองคน ทันใดนั้น ไหล่ของเขาก็ถูกจับเอาไว้แน่น ก่อนจะถูกดึงไป

พออ่านหยานเปิดประตูออกมา ก็เห็นหลายที่กำลังยืนอยู่

อย่างมึนงง

“มีอะไร ? “สีหน้าของเธอดูจะไม่รับแขกสักเท่าไหร่ คืนนี้เอ

อารมณ์ไม่ดีสุดๆเลย
“ผม คือว่า ผม……ผมมาอวยพรให้หายไวๆแทนคุณชาย

หลีเย่ทำตัวไม่ถูกจนขนแขนตั้งชูชัน คุณชายคนนี้นี่มัน….. เมื่อกี้ใครกันนะที่บอกว่าผู้หญิงของตัวเองไม่จําเป็นต้องให้คน อื่นมาดูแทน ?

ตอนนี้ พอคุณหญิงมาเปิดประตู กลับทำเหมือนไม่ได้เป็น เคาะอย่างไรอย่างนั้น แถมยังยืนอยู่ข้างๆพลางมองด้วย สายตาเย็นชาอีก

แต่คนที่อยากมาหาคุณหญิงเนี่ย ดูยังไงก็รู้ว่าเป็นเขา

และแน่นอนว่า หลีเย่เองก็ไม่อยากจะไปหักหน้าเขา จึง ทำได้แต่ฝืนยิ้มให้พลางพูดว่า : “คุณหญิง…………….

“ไม่ต้องมีอวยพรให้หายดีเลย ! “กู้อานหยานหันหลังกลับ ก่อนจะปิดประตูอย่างแรง

ฝ่ามือใหญ่ยื่นมาจากข้างหลังของหลีเย่ พลางผลักประตูที่

กำลังจะปิดออกอย่างเบาๆ

“ถึงเขาจะเป็นแค่ลูกน้อง แต่ที่เขามาอวยพรให้หายไวๆ เพราะความหวังดีทั้งนั้น ทำไมต้องทำให้เขาเสียหน้าด้วย ? ”

เงาสูงใหญ่กำลังพิงอยู่ตรงประตู ดูเหมือนจะเย็นชา แต่ จริงๆแล้ว ถ้าดูดีๆ จะเห็นเลยว่าในแววตาของเขาเต็มไปด้วย ความกังวล

คุณชาย…..กลัวว่าจะโดนคุณหญิงไล่ออกไปเหรอ ?

ความกังวลนี้ หลีเย่สามารถเห็นได้อย่างชัดเจนเลยทีเดียว

แต่สิ่งที่เขาไม่เข้าใจก็คือ ชายที่หยิ่งยโสขนาดนี้ จะมาเจอ ปัญหาแบบนี้ได้อย่างไร ?

ดูๆไปแล้วตอนนี้คุณหญิง ดูเหมือนจะไม่ค่อยอยากจะคุยกับ

คุณชายสักเท่าไหร่ !

โดยปกติถ้าเจอเหตุการณ์แบบนี้ คุณชายจะมีสีหน้าแบบนี้ได้ อย่างไรกัน ? ไม่ใช้เท้าถีบกระเด็นก็ถือว่าดีมากแล้ว

สำหรับคุณชายแล้ว คุณหญิงดูเหมือนจะ…..ไม่ค่อยเหมือน

เดิมสักเท่าไหร่

กู้อานหยานปรายตามองร่างใหญ่ที่ยืนอยู่ริมประตู พลางพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า : “มันไปเกี่ยวอะไรกับเธอ ? ”

เธอไม่ได้อยากจะทำให้ใครเสียหน้า หลีเย่เพียงแต่ทำตาม คำสั่งของเขาก็เท่านั้นเอง ไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย

ถ้าจะผิด ก็เป็นความผิดของอีตานั่น เธอไม่มีทางไปถือโทษ โกรธหลีเย่หรอก

เพียงแค่ไม่อยากจะเห็นเขากับคนของเขาก็เท่านั้นเอง ขนาดอำนาจนี้ยังต้องยึดเอาไปเลยเหรอไง ?

“ฉันแค่อยากจะบอกเอาไว้ ว่าลูกน้องก็เป็นคนเหมือน กัน”ชายคนนั้นพูดอย่างเยือกเย็น

หลีเย่แทบจะร้องไห้ออกมา ที่แท้ในสายตาของคุณชายนั้น

เขามีค่ามากขนาดนั้นเลย

คุณชายแคร์ความรู้สึกของเขามากขนาดนี้ ซึ้งใจมากจริงๆ

ฮือๆ…….

“ถ้าเธอไม่พอใจ ก็ตบตีเขาสักทีได้ ชายชาตรีอย่างเขา

ยอมเจ็บตัวดีกว่าโดนด่าเสียอีก”
ถ้าได้ระบายอารมณ์ไปแล้ว อารมณ์ของเธอจะดีขึ้นไหม

นะ ?

เจี๊ยะ !

ใจที่เปราะบางดั่งกระจกแหลกสบายร่วงลงกับพื้น !

หลีเย่เอามือทาบหน้าอก ในครั้งนี้เขาอยากจะร้องไห้ออกมา

จริงๆ

คุณชายแค่อยากจะหาข้ออ้างเพื่อเข้าไปในห้องของคุณหญิง ก็เท่านั้นเอง ทำไมจะต้องให้เขาโดนตบตีและโดนด่าแบบนี้

ด้วย ?

กลัวเจ็บเป็นเหมือนกันนะ !

ในที่สุดสายตาของกู้อานหยานก็มองไปที่ใบหน้าของมู่บ้าน เป่ย แต่เธอก็ยังคงความไร้อารมณ์ดังเดิม

“คุณชายมู่ ฉันไม่ได้อยากตบตีหรือค่าใครทั้งนั้น แล้วก็ ฉันไม่รู้ว่าที่เธอมาพูดอะไรแบบนี้กับฉันนี่มันหมายความว่า อย่างไร ? ”
ถ้าดูตามนิสัยของคุณชายแล้วละก็ เวลาที่เขาเลือกที่จะไม่ พูดได้ เขาก็จะไม่พูดออกมาเลย กา

แต่วันนี้กับพูดอะไรที่น่าเบื่อๆออกมา เพื่ออะไรกันแน่เนี่ย ?

“ก็แค่เดินผ่านมาทางนี้พอดี แน่นอนว่าเขาไม่อยากจะยอมรับ ว่าคนที่เคาะประตูทั้งสามครั้งเมื่อชั่วครู่ คือเขาเอง

หลีเยอดทนอดกลั้นจนใจไปหมดแล้ว

แท้จริงแล้วคนที่มีไอคิวสูง ระดับอีคิวอาจจะต่ำมากก็ได้

คุณชายต้องต่อสู้ในวงการธุรกิจมาก็ไม่น้อย เขาไม่เคยแพ้ เลยด้วยซ้ำ แต่ข้ออ้างที่เขาหามาเพื่อจะมาหาคุณหญิงนี่มัน เกินทนจริงๆ

นอกจากนั้น สิ่งที่คุณหญิงพูดเมื่อครู่ก็ถูก ที่ว่าวันนี้คุณชาย พูดแค่อะไรน่าเบื่อๆ

“งั้นตอนนี้ ให้ฉันอยู่เดียวได้หรือยัง ? “กู้อานหยานขี้เกียจ มองชายสองคนที่ยืนขวางประตูอีกต่อไปแล้ว
สายตาของมู่จ้านเป่ยยังคงจดจ้องไปที่ข้อมือของเธอ

ตั้งแต่วินาทีที่เธอเปิดประตู เขาก็เห็นว่าเธอเอาผู้พันไว้ที่ข้อ มือตลอด

เขาอยากจะถามถึงอาการอยู่หลายรอบแล้ว แต่เพียงแค่จะ เปิดปากพูดตัวเขาเองยังรู้สึกยุ่งยากเลย

อันที่จริงที่พูดมากขนาดนี้ ก็แค่อยากจะถามเพียงคำเดียวก็ เท่านั้นเอง

“อือ……ยังเจ็บอยู่ไหม ?

“คุณชายมู่กำลังเป็นห่วงฉันเหรอ ? “เธอขำอย่างเยือกเย็น

คนที่หยิ่งยโสและถือตนเป็นใหญ่อย่างมู่บ้านเป่ยถูกคำพูด ทิ่มแทงไปเสียแล้ว ผู้หญิงคนนี้ ทำไมถึงได้พูดดีๆไม่เป็น

นะ ?

“พรุ่งนี้คุณท่านจะจัดงานเลี้ยง ฉันแค่ไม่อยากให้เธอทำอะไร ไม่ดีต่อหน้าตระกูลมู่ แล้วทำให้ฉันเสียหน้า
“เธอวางใจเถอะ ไม่ว่าจะทำให้ใครเสียหน้า คนคนนั้นจะ ไม่ใช่คุณชายม่แน่นอน ! “เธอยื่นมือออกมา เพื่อจะปิดประตู อีกครั้ง

แต่มือของเขายังคงคงดึงประตูเอาไว้อยู่ เพื่อไม่ให้เธอกัน เขาออกไปนอกประตู

“ปล่อยมือ ฉันจะพักผ่อนแล้ว ! “สีหน้าของกู้อานหยานไม่สู้ดี

นัก

“นี่เป็นที่ของฉันนะ ฉันอยากจะไปไหน ใครก็มาห้ามไม่ ได้”เขาไม่ใช่แค่ไม่หลีกให้ แต่กลับก้าวเท้าเดินเข้าไป

ข้ออ้างนี้ไม่เลวเลยทีเดียว เพราะถึงยังไงนี่ก็เป็นบ้านพัก ของเขา ทุกตารางนิ้วเป็นของเขา รวมไปถึงห้องนี้ด้วย

“งั้นก็ดี ให้ฉันออกไปแทนดีไหม ? “คืนนี้เธอไม่ได้อยาก จะอยู่ที่นี่ตั้งแต่แรกแล้ว เธออยากจะออกไปเยี่ยมเสี่ยวหมี่ มากกว่า

ถ้าไม่ใช่เพราะชายคนนี้จะพาเธอกลับมา ป่านนี้เธอไปถึงโรง

พยาบาลนานแล้ว

มู่บ้านเป่ยปรายตามองหลีเย่ที่ยังคงยืนตกใจอยู่ตรงประตู

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ