บทที่245 อย่างที่คิดไว้ ว่าเสแสร้งทั้งหมด

บทที่245 อย่างที่คิดไว้ว่าเสแสร้งทั้งหมด

คนรับใช้ทั้งสองยืนตรงหน้ากู้อานหยานทันที หนึ่งในนั้น พูด : “คุณหนูท่านนี้ คุณท่านหญิงจะพักผ่อนแล้ว ตอนนี้เชิญคุณ ออกไปได้แล้ว”

“ฉันกำลังคุยกับคุณย่า พวกคุณมีสิทธิ์อะไรมาไล่ฉัน ? ”

กู้อานหยานไม่อยากรบกวนคุณท่านหญิง แต่ ท่าทางครอบงำ ของพวกเธอนี้ ทำให้รู้สึกไม่โอเคจริงๆ

ที่สำคัญคือ ทำไมรู้สึกเหมือนกักขังคุณท่านหญิง ?

“เวยจ๋อ ฉันแค่อยู่กับอานหยาน…….

“คุณย่า ดึกขนาดนี้แล้วยังไม่พักผ่อนอีก ถ้าคุณปู่รู้เรื่องนี้ เขาจะ ต้องโกรธแน่ค่ะ ! ”

เวยจ๋อตัดบทเธอ หันไปจ้องกู้อานหยาน พูดด้วยความ

โกรธ : “คุณถูกจ้านเปียไล่ไปจากตระกูลมู่แล้ว ตอนนี้ ไม่ใช่คน ของตระกูลมู่อีก”

สาวใช้ทั้งสองรีบเข้าชิดกู้อานหยาน หนึ่งในนั้นยื่นมือ จะจับแขนเธอ

“เชิญออกไป ! ”

กู้อานหยานอยู่นิ่ง ตอนที่มือของสาวใช้คนนั้นไปจับที่แขนตัว เอง จู่ๆเธอก็พลิกตัว มือขวาจับแขนของสาวใช้ไว้ แล้วออกแรงดึง

เสียงดังกึก จู่ๆสาวใช้คนนั้นก็ถูกเธอฟาดใส่ลงที่พื้น !

กู้เวยจ๋อตะลึง ทักษะของยัยสาวน้อยสมควรตาย ทำไมกลาย เป็นดีอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ !

การเคลื่อนไหวรวดเร็วและคล่องตัว ! เหมือนกับผ่านการ

ฝึกฝน !

กู้อานหยานก็คิดไม่ถึง ชาติที่แล้วที่เรียนกังฟูกับเทียนโย่ว เดิมที ตัวเองยังจำได้

ตอนที่สาวใช้อีกคนเข้ามาอย่างระมัดระวังเพื่อจะผลักเธอ เธอ นึกถึงเมื่อชาติที่แล้ว จึงก้าวหลบไป

นิ้วมือทั้งห้าจับแขนของสาวใช้ไว้ แล้วดึง
สาวใช้คนก่อนที่น่าสงสารยังไม่ทันคลานขึ้นมา ก็ถูกสาวใช้คน ต่อมาล้มลงไป แล้วกดทับไว้

เสียงดังกึก หัวกระแทกพื้น เจ็บจนน้ำตาไหล

“ถึงฉันไม่ใช่คนของตระกูลมู่ ตอนนี้ ฉันก็คือแขกของคุณท่าน หญิง นอกจากคุณท่านหญิงจะให้ฉันไป ไม่อย่างนั้น คุณก็ไม่มี คุณสมบัติพอที่จะไล่ฉันไปได้

กู้อานหยานมองไปที่สายตาช็อกและกลัวของกู้เวยจือ อย่างไม่รู้ สึกหวาดกลัว

กู้เวยจือโกรธ ร้องเสียงดัง : “มานี่หน่อย มาเอายัยสาวน้อยโหด ร้ายก่อความวุ่นวายนี่ไล่ออกไปซะที ! ”

ด้านนอก ก็มีบอดี้การ์ดสองคนเข้ามาทันที

แม้แต่บอดี้การ์ดที่นี่เธอก็ซื้อตัวไปหมด!

กู้อานหยานก๋ามือแน่น ตั้งท่าจะสู้กับบอดี้การ์ดสองคนนี้ไว้แล้ว

คุณท่านหญิงก็ร้อนใจ รีบพูด : “อานหยาน ในเมื่อตอนนี้คุณกับ เป่ยไม่เกี่ยวข้องกันแล้ว งั้น…งั้นต่อไปก็ไม่ต้องมาบ่อยแล้ว”

ตอนนี้เป็นสถานการณ์แบบไหน คุณท่านหญิงเห็นชัดเจน

สู้ต่อไปแบบนี้ อานหยานได้รับบาดเจ็บแน่นอน

นายท่านใหญ่ไม่อยู่สองสามวันนี้ ช่วงนี้เป่ยก็ยุ่ง ตอนนี้ ที่นี่ก็ แทบจะฟังกู้เวยจ๋อสั่ง

ถึงแม้ในใจคุณท่านหญิงจะมีความคิดมากมาย แต่ เมื่อตกอยู่ใน สถานการณ์ลำบากก็ต้องยอมถอย

เธอมองกู้อานหยาน โบกมือ : “เหตุผลฉันพูดกับคุณไปชัดเจน แล้ว ถ้าในใจคุณยังไม่สบายใจ คุณต้องการค่าตอบแทนเท่าไหร่ ตระกูลมู่ของพวกเราจะตอบแทนคุณ

ใบหน้ากู้อานหยานไร้สีหน้าใดๆ ครั้งแรก เธอฟังคำพูดของคุณ ท่านหญิงไม่เข้าใจ

แต่สองวินาทีถัดมา เธอก็เข้าใจ

“ฉันไม่ต้องการค่าตอบแทนใดๆ ในเมื่อคุณท่านหญิงคิดว่าวิธีทำ ของคุณชายใหญ่ ไม่มีปัญหา งั้น ฉันก็ไม่ต้องการอะไรค่ะ”
เธอมองคุณท่านหญิงอย่าลึกซึ้ง พยักหน้า : “งั้น ฉันไปก่อนนะ คะ คุณพักผ่อนเยอะๆ

นายท่านใหญ่ไม่อยู่ คุณชายใหญ่มู่ก็ไม่อยู่ ยังพัวพันต่อไปอย่าง นี้ สำหรับคุณท่านหญิงแล้วไม่ใช่เรื่องดี

อย่างน้อยเธอก็มั่นใจได้ ถึงกู้เวยจือไร้คุณธรรมแค่ไหน ก็ไม่

ทำร้ายคุณท่านหญิง

เพราะว่า ไม่มีเหตุผลใดๆที่ต้องทำร้ายเธอ

คุณท่านหญิงไม่ได้มองกู้อานหยาน กู้อานหยานได้แต่หมุนตัว ออกไป

กู้เวยมือกลับมองแผ่นหลังกู้อานหยานที่ออกไป เหมือนกำลังคิด อะไร

ยายแก่นี้ดึกขนาดนี้แล้วยังไม่นอน เรียกกู้อานหยานมาที่นี่ เพื่อ แนะนำให้เธอไปจากคุณชายใหญ่มู่ ?

ดูเหมือนจะไม่มีอะไรผิดปกติ แต่ ในใจเธอไม่ค่อยสบายใจ

พอกู้อานหยานออกไป เธอก็ก้มหน้ามองคุณท่านหญิง พูดด้วย ใบหน้าไร้อารมณ์ : “คุณย่า ฉันจะไปส่งคุณพักผ่อนเอง”
มองสาวใช้ทั้งสอง ทั้งสองสาวใช้รีบคลานขึ้นมา แล้วห้ามชุ่ยเอ๋ อสาวใช้ที่ปกติดูแลคุณท่านหญิงไว้

“คุณท่านหญิงมีคุณหนูเวยจือดูแลก็พอแล้ว คุณไปนอนเถอะ”

“แต่”ซุ่ยเอ๋อลําบากใจหน่อยๆ ปกติคุณท่านหญิงจะให้ฉันอยู่ ด้วย……

“หรือ คุณคิดว่าคุณหนูเวยจื้อที่อยู่ในใจคุณท่านหญิง ไม่สำคัญ เท่าคุณ ? ”

สาวใช้ร่างกายล่ำๆทำเสียงฮึดฮัดใส่ พูดอย่างไม่พอใจ : “คุณ คิดว่าคุณคือใคร ?

“ไม่ใช่ ! “ชุ่ยเอ๋อรีบส่ายหน้า อธิบาย : “ฉันไม่ได้คิดแบบนี้ จริงๆ

นะ”

“งั้นยังไม่รีบไปพักผ่อนอีก ? ต้องการคุณ แล้วจะเรียกเอง ! ”

ชุ่ยเอ๋อทำอะไรไม่ได้ ได้แต่มองไปที่ห้องโถงด้วยสายตาลึกซึ้ง แล้วจึงเดินกลับไปที่ห้องของตัวเองด้วยความไม่เต็มใจเล็กน้อย
กู้เวยจือเปิดประตูห้องคุณท่านหญิง เข็นเธอเข้าไป

ตอนที่ประตูปิดนั้น คุณท่านหญิงรู้สึกเยือกเย็นไปทั้งแผ่นหลัง

“คุณย่าคะ”เสียงของเวยคือพูดลงมาจากบนศีรษะ

คุณท่านหญิงตะลึง ยิ้มผืนๆไปทันที : “ว่าไงเหรอ ? ”

“คุณให้กู้อานหยานมา ต้องการให้เธอไปจากจ้านเป่ยจริงเห รอ ? “กู้เวยจือเข็นเธอเข้าไป

รอยยิ้มของคุณท่านหญิงแข็งขึ้น นิ้วมือกำแน่นตลอด เธอพยัก

หน้า : “อือ”

“คุณย่า คุณไม่ใช่ว่าชอบสาวน้อยนั่นมากเหรอ ?

“เวยจ๋อ……

“คุณย่า คุณให้จ้านเป่ยหมั้นกับฉันได้ไหม ? “ทันใดนั้นกู้เวยจือก็ หมุนรถเข็น ให้เธอเผชิญหน้ากับตัวเอง

รอยยิ้มที่มุมปากคุณท่านหญิงนิ่งไป มองเธออย่างประหลาด ใจ : “เวยจ๋อ เอ่อ…..เป่ยเพิ่งถอนหมั้นกับอาห“ก็เพราะพวกเขาเพิ่งจะถอนหมั้นกัน ตอนนี้ ไม่ใช่ว่าจ้านเป่ยขาด ผู้หญิงข้างกายคนหนึ่งพอดีเหรอคะ ? ”

กู้เวยจือดึงเก้าอี้ นั่งลงตรงหน้าเธอ

เธอจ้องหน้าคุณท่านหญิง ไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆทั้งนั้น “คุณย่า คุณไม่ได้บอกเหรอ อยากให้ฉันอยู่นี่กับคุณตลอดไป ? ”

“เวยจ๊อ……

“ในเมื่อแบบนี้ ก็ให้ล้านเป่ยหมั้นกับฉัน ต่อไปฉันก็จะได้อยู่ที่ตระ กูลมู่ได้อย่างเหมาะสม ได้ดูแลคุณตลอดไป”

คุณท่านหญิงไม่พูด สีหน้าของกู้เวยจื้อเยือกเย็นลง

“คุณย่า ทำไมไม่พูดล่ะ ? หรือว่า ที่คุณบอกว่าชอบฉัน อยากให้ ฉันอยู่ข้างคุณไปทั้งชีวิต เป็นเรื่องหลอกลวงหมด ? ”

“จะ…..เป็นไปได้ไง ? “กู้เวยจือในตอนนี้ สีหน้าหม่นลง ไม่มี ความสดใสและอ่อนโยนเหมือนตอนแรกที่เจอสักนิด
ความเชื่อฟังในตอนนั้น ความเสียใจในตอนนั้น ความเข้าใจใน ตอน…อย่างที่คิดไว้เลยว่าทั้งหมดคือการเสแสร้ง

ทั้งเรื่อง พอมาถึงจุดนี้ตอนนี้ สรุปว่าจริงหรือเสแสร้ง ไม่จำเป็น ต้องไปวิเคราะห์แล้ว

เธอพยักหน้า พูดเสียงเบา : “โอเค เรื่องนี้ เดี๋ยวฉันจะพูดกับเป่ย”

“คุณย่า พูดตอนนี้ไม่ได้เหรอ ? “กู้เวยจือเอาโทรศัพท์ของคุณ ท่านหญิงมา ยัดใส่มือเธอ

“คุณย่า โทรหาจ้านเป่ยตอนนี้เลย

คุณท่านหญิงหยิบโทรศัพท์ เงยหน้าสบตาเธอ ในที่สุด ก็เอา โทรศัพท์ออกมา

เธอโทรหาเบอร์มู่บ้านเป่ย แต่ตอนที่สายกำลังจะถูกโทรไปนั้น จู่ๆกู้เวยจ๋อก็พูดขำๆว่า : “คุณย่า ลืมบอกไป กู้อานหยาน…ฉัน จัดการคน ให้ไปส่งเธอแล้วค่ะ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ