บทที่ 54 อะไรนะ นายถูกใจผู้หญิงของฉันเหรอ?

“เจ๋อหนาน ตกลงนายอยากจะทำอะไรกันแน่?” อ่านหยานแอบ กํามือแน่น

มู่เจ๋อหนานรู้เรื่องของเธอกับเสี่ยวหมี่ดีขนาดนี้ หรือว่าเขา….ให้ เฝ้าติดตามพวกเธอ?

“ไม่ได้อยากทําอะไร แค่อยากให้เธออยู่ไม่สุข ให้เธอทุกข์ใจ ให้

เธอ……ตายทั้งเป็น”

มู่เจ๋อหนานยิ้มเย็น ๆ ถึงแม้กู้อานหยานจะแสดงออกว่าสงบนิ่งแค่ ไหน เขาก็มองออกถึงกังวลของเธอตอนนี้

ที่แท้ เธอเป็นห่วงผู้หญิงที่ชื่อซูเสี่ยวหมี่ ยิ่งกว่าที่เขาคิดไว้ซะอีก

“เป็นบ้าเหรอ! ” กู้อานหยานอดไม่ได้ที่จะด่า

“ฉันมันก็แค่คนตัวเล็ก ๆ คนนึง นายเป็นถึงคุณชายรองของตระกู ลมู่แท้ ๆ จะมาเอาอะไรกับฉัน”

เธอไม่เข้าใจจริง ๆ ตกลงตัวเองไปขัดใจอะไรเขาไว้? “ถ้าเมื่อก่อนมีเรื่องอะไรที่ทำผิดพลาดไป ฉันก็ขอโทษนายด้วย ได้ หรือยัง?”

ยืดเยื้อกับเธอไป ก็ได้แค่รังแกเธอเพื่อระบายอารมณ์ ยังจะทำ อะไรได้อีก ไม่มีผลประโยชน์อะไรต่อเขาสักอย่าง

คุณชายรองมู่ผู้ที่ใส่ใจชื่อเสียงวงศ์ตระกูลขนาดนี้ จะมาทำเรื่องที่ ไม่มีผลประโยชน์ต่อตัวเองทำไม? เธอไม่เข้าใจจริง ๆ

เจอหนานเองก็ไม่รู้ทำไมต้องกลั่นแกล้งเธอด้วย

ถ้าจะพูดถึงหมัดนั้นของมู่บ้านเป่ย มันก็ควรแค้นมู่บ้านเป่ย ที่จริง ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธอเลย

แต่ว่า ทุกครั้งที่เห็นตัว เธอ เขาก็จะถูกดึงดูดไปอย่างไม่รู้ตัว

แต่ทุกครั้งที่เข้าใกล้ พอเห็นใบหน้าเธอชัด ๆ ก็ทำให้เขาแทบกิน อะไรไม่ลง

อาจจะเป็นเพราะเหตุผลนี้ เขาถึงรู้สึกว่าหญิงสาวอัปลักษณ์คนนี้ ขัดตาเขาก็เป็นไปได้

“เหอะ เมื่อกี้เธอยังอวดเก่งอยู่เลย ทำไมต้องขอโทษฉันด้วย? เธอก็แข็งข้อให้ถึงที่สุดเลย

“คุณชายรอง……

“ถ้าอยากจะขอโทษจริง ๆ แล้วหล่ะก็ มีอยู่วิธีนึงที่ฉันจะให้อภัย เธอได้

เจอหนานริมฝีปากคลี่ออก ยิ้มเย็น แววตามีแต่ยิ้มเจ้าเล่ห์

อานหยานกำมือแน่น เธอกับเขาไม่มีความแค้นใหญ่หลวงต่อกัน และก็ไม่รู้ว่าเขาจะกลั่นแกล้งอะไรเธอหนักหนา

ถ้าเธอตัวคนเดียว เธอจะไม่กลัวอะไรเลย แต่ว่าจะทำให้เสี่ยวหมี่ เดือดร้อนด้วยไม่ได้

เธอกํานิ้วทั้งห้าแน่น อดทนกับความไม่แปรปรวนในช่องท้อง ใน ที่สุดก็ยอมอ่อนข้อลง

เราก็คนบ้านเดียวกัน ฉันก็ไม่อยากให้คุณย่าไม่สบายใจ “ รองมู่อยากให้ฉันขอโทษยังไง ก็ว่ามาตรง ๆ เลย” คุณชาย

ผู้ชายที่ไร้สาระหยาบคายและประสาทแบบนี้ คราวหลังหลีกให้ ห่าง ๆ ก็พอแล้ว จะมาเคืองใจอะไรกับเขา? “เหอะ อยากขอโทษฉันจริง ๆ เหรอ? อยู่ ๆ เจ๋อหนานเดินไปข้าง หน้าหนึ่งก้าว

กู้อานหยานรีบร้อนถอยหลังสองก้าว “ฉันแค่ไม่อยากให้เราไม่ ญาติดีกัน จะทำให้คุณย่าเสียใจ นายก็รู้ ถ้าคุณย่าไม่พอใจ คุณก็ ต้องโกรธแน่นอน ”

“เวลาแบบนี้ เธอยังจะใช้ตาแก่นั่นมาขู่ฉันอีกเหรอ?”

เจอหนานสะบัดเสียงทีม สีหน้าเคร่งขรึม “ถ้าอยากขอโทษฉัน จริง ๆ งั้นก็ใช้ร่างกายเธอมาแลก นอนกับฉันคืนนึง เรื่องที่ผ่านมา ฉันก็จะไม่ถือสา”

“นาย…..”

“ทําไม นายชอบร่างกายคู่หมั้นฉันขนาดนี้เลยเหรอ? หรือว่า ตอน เรามีอะไรกันคืนนี้ ให้เรียกนายมาด้วย?” น้ำเสียงที่เย็นสุดขั้วดังมา จากข้างหลัง

มู่เจ๋อหนานหายใจติดขัด เข่าเกือบจะอ่อนแล้ว!

กู้อานหยานยังไม่ทันได้ตั้งตัว ก็โดน มู่บ้านเป่ยกระชากตัวไป เธอยังยืนไม่นิ่ง ร่างปะทะเข้ากับอกของเขาอย่างแรง

แผงอกของคุณชายใหญ่เหมือนทำขึ้นจากเหล็กกล้า เธอไม่ทัน ระวัง ชนเข้าจนจมูกของเธอเกือบเบี้ยว

เจ็บจังเลย!

แต่เธออยากจะนวดจมูกที่เจ็บหน่อยก็ไม่ได้

มือใหญ่ของมู่บ้านเปียทาทาบอยู่บนหัวเธอ กดหัวทั้งหัวเธออยู่ใน อ้อมอกของเขา แม้อยากจะขัดขืนถอยหนีก็ทำไม่ได้

เขาจ้องหน้าที่เริ่มซีดของมู่เจ๋อหนาน ตาเริ่มหยีขึ้นทีละน้อย “ คุณชายรองคืนนี้ สนใจจะเข้าร่วมด้วยไหมหล่ะ?”

มู่เจ่อหนานโดนเขาจ้องจนเริ่มถอยหนี อยากจะตะโกนเสียงดัง ๆ ว่า ไม่เพียงจะนอนกับผู้หญิงของเขา ยังจะให้ผู้ชายทั้งโลกมานอน กับเธอด้วย!

แต่ เขาไม่กล้า!

ที่ที่มีมู่บ้านเป่ยอยู่ ความกล้าของเขามักจะหายไปได้อย่างง่ายดาย ในที่สุด มู่เจ่อหนานได้แต่อดกลั้นความไม่พอใจไว้ในอก ฝืนเค้น รอยยิ้มออกมาน้อย ๆ

แค่ล้อเล่นกันเอง พี่ใหญ่เคร่งครัดขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เดี๋ยวนี้ แค่พูดเล่นก็ไม่ได้แล้วเหรอ?”

“ล้อเล่นเรื่องอื่นได้ตามสบาย” ดวงตาสีดำสนิทล้ำลึกคู่นั้นของมู่ จ้านเป่ย เขียนไว้อย่างเฉียบขายโดยไม่ต้องสงสัย

” แต่ ผู้หญิงของฉัน คำเดียวก็ไม่ได้!”

มู่เจ๋อหนานรู้สึกอัดแน่นที่หน้าอก โดนสายตาที่เฉียบคมของเขา จ้องมอง คนทั้งคนเหมือนจะขาดอากาศตาย หายใจลำบากขึ้นมา

กว่าเขาจะผ่อนคลายลงมาได้ หน้าอกยังคงกระเพื่อมเหมือนเดิม

“ครับ…ต่อไป จะไม่ล้อเล่นกับพี่สะใภ้ไปเรื่อยอีกแล้ว”

น้ำเสียงนี้ เสมือนเค้นออกมาจากส่วนลึกสุดของลำคอ แหบแห้ง และ ไร้เรี่ยวแรง

“ผมยังมีธุระ ไม่อยู่เป็นก้างขวางคอพี่ใหญ่กับพี่สะใภ้จู๋จี๋กันแล้ว แล้วพบกันครับ” เขาหมุนตัวจากไป เดินรวดเดียวไปตั้งไกล เดินออกไปจากฝูงชน เดินจนไปถึงที่ที่รู้สึกว่าห่างไกลจากกลิ่นไอของมู่บ้านเป่ยแล้ว ถึง จะหยุดลง

กู้อานหยานพูดไม่ผิด ฟ้ามักจะไม่ยุติธรรมแบบนี้

ทำไม ทำไมทั้ง ๆ ที่เขาเกลียดมู่บ้านเปียขนาดนี้ แต่พอเห็นเขาก็

ใจลนลานแล้วก็กลัว!

ตกลงมันมีสิทธิอะไร

กู้อานหยานอยู่ในอ้อมอกของมู่บ้านเป่ย จนเกือบจะหายใจไม่ออก

ไอ้หมอนกดหัวเธอไว้กับอกของเขา จมูกกับปากของเธอโดนกด จมลงกับหน้าอกเขา ใช้แรงกดขนาดนี้ ทำให้เธอหายใจยังลำบาก

เลย

อ้…” เธอขัดขืนอยู่ในอ้อมกอดเขา ยิ่งขัดขืนก็ยิ่งแรง

ถ้ายังอุดอู้อย่างนี้ต่อไป เธอต้องขาดอากาศหายใจตายแน่!

ในที่สุดมู่บ้านเป่ยก็ปล่อยเธอออก แต่ว่าสายตาคู่ที่จ้องมองเธอ นั้นเย็นไม่มีไออุ่นแฝงไว้เลยสักนิด

“ฉันเคยเตือนเธอแล้วใช่ไหมว่า อย่าไปยั่วโมโหเขา?

มู่เจอหนานเป็นคนยังไง เธอช่างใจกล้า กล้าไปยั่วยุเขาอีก?

เขาไม่อาจจะอยู่กับเธอตลอดเวลา ในตอนที่เขาไม่อยู่ แค่นิ้วเดียว มู่เจ๋อหนานก็สามารถบีบเธอตายได้แล้ว!

“ฉันไม่ได้ยั่วโมโหเขา เขามาหาเรื่องฉันเอง!” อานหยานไม่ยอม

อ้าปากหายใจหอบ

ครั้งไหนไม่ใช่ปูเจ๋อหนานประสาทมาหาเรื่องเธอเอง? เธอไม่รู้แม้ กระทั่งว่าตัวเองไปขัดใจอะไรเขา

คราวที่แล้วเขาเสียเปรียบที่คฤหาสน์ตระกูลกู้ ถ้าจะแก้แค้นก็ควร ไปหามู่บ้านเปียซิ เธอไปเกี่ยวอะไรด้วย?

มู่เจ๋อหนานไอ้ชาติชั่ว ไม่กล้าหาเรื่องมู่บ้านเป่ย ดีแต่มาหาเรื่องคน อ่อนแอกว่า

เธอก็ไม่ใช่ว่าจะบีบได้ง่าย ๆ เพราะฉะนั้นเขามาเอง เธอก็ไปสนใจเขา?”

นึกถึงเมื่อกี้ที่เจอหนานพูดว่าที่ให้เธอเอาตัวไปแลก ไม่รู้ทำไม อยู่ ๆ เขาก็รู้สึกอยากจะฉีกเนื้อคนขึ้นมา!

ทำไม คุณชายใหญ่มู่เห็นฉันคุยกับคุณชายรองไม่ได้ หรือว่า ” เห็นฉันโดนคุณชายรองคู่รังแกไม่ได้? คุณชายใหญ่ไม่ใช่วางแผน จัดการฉันอย่างเดียวเหรอ? ยังเป็นห่วงฉันด้วยเหรอ?”

เมื่อกี้ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเดินไปกับผู้หญิงพวกนั้นไป เธอก็คงไม่ ต้องมาเดินคนเดียว แล้วโดนมู่เจ๋อหนานตามมารังควาน?

ถ้าหากเขาเดินข้างเธอตลอดเวลา ใครจะกล้ามารังแกเธอ?

คือเขาต่างหากที่ไม่ต้องการเธอ!

มีอยู่คำนึงที่มู่เจ๋อหนานก็พูดไม่ผิด พวกเขาเพิ่งจะหมั้นกันได้แค่ สองวัน เขาก็ทอดทิ้งเธอแล้ว!

ที่ที่คุณชายใหญ่มู่อยู่ มีผู้หญิงเยอะแยะขนาดนี้ เธอเบียดก็เบียด เข้าไปไม่ได้ แล้วจะให้เธอทำยังไง?

“ฉันวางแผนจัดการเธอตั้งแต่เมื่อไหร่?” ยัยเด็กนี่ ยังจำแต่เรื่อง นั้น

เขาที่อยู่ในใจเธอ เป็นแบบนี้เหรอ?

“มีไม่มี ใจนายชัดเจนที่สุด”

เธอ… มู่บ้านเปียดวงตามืดลง ขี้เกียจอธิบายกับเธอ เขาเคย “

แก้ตัวให้ตัวเองเมื่อไหร่กัน?

“ไม่มีคําอธิบาย!”

คุณชายใหญ่มู่หมุนตัวแล้วเดินจากไป สักพักข้างกายก็มีผู้หญิงมา ห้อมล้อมเหมือนเดิม

ถึงแม้จะรู้ว่าไม่ใช่ความตั้งใจของเขา แต่ว่า ทำให้คนเห็นแล้วเคือง

คา

กู้อานหยาน กสายตากลับ พยายามบอกตัวเอง สงบสติ อย่าไป มอง อย่าไปสนใจอีก!

แต่ว่า แมร่ง! เธอที่เป็นคู่หมั้นยังอยู่ตรงนี้ ถ้าอยากจะจีบคู่หมั้นของ เธอ ก็ไปไกล ๆ หน่อย ขอแค่เธอไม่ต้องเห็นก็ถือว่าสงบไม่ได้หรือ ไง? เธอประชดหันหลังเดินหนี ไม่ต้องไปมอง จะได้ไม่ต้องคิด

เพิ่งถือเครื่องดื่มขึ้น เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

สายอีกฝั่งนึง เป็นเสียงร้อนรนของหยาง “อานหยาน เสี่ยวหมี หายไปแล้ว!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ