บทที่ 5 ผู้หญิง เธอเป็นคนหามันเอง

บทที่ 5 ผู้หญิง เธอเป็นคนหามันเอง

สุดท้าย รถก็จอดลงตรงข้างทะเล หลีเยรีบลงจากรถ แล้ว ปิดประตูรถไว้

เหมือนเขาใช้ความเร็วที่เร็วมากที่สุด หายไปในพริบตา

ในรถ เสื้อของผู้ชายยุ่งเหยิงไปหมด

สีหน้าของเขายังคงเป็นความเย็นชา แต่ เหงื่อเม็ดโตไหล ลงมาตามโครงหน้าของเขา ทำให้ดูว่าเขา พูดไม่ออกถึง ความเหมือนโดนสะกด!

มือใหญ่ที่เต็มไปด้วยเหงื่อของเขากดมือเล็กๆทั้งสองข้าง ของเธอไว้ เสียงต่ำ: “กู้อานหยาน รู้ตัวรึเปล่าว่าทำอะไร อยู่?”

ฉัน… กู้อานหยานสบัดหัว ไม่รู้อะไรเลย

มู่จ้านเป่ยมองขึ้น: “รู้ไหมว่าผมคือใคร?”
เขาคิดไม่ถึงว่าตัวเองจะมีวันนี้ ถูกผู้หญิงคนนี้ทำให้ ควบคุมตัวไม่ได้

แต่! เขาจะให้เธอรู้ว่าผู้ชายตรงหน้าของเธอคือใคร!

กู้อานหยานหอบ สายตาหยุดลงที่ใบหน้าของเขา

เขาคือใคร? เขา “นายคือ…มู่จ้านเป่ย”

“ดีมาก! ” สุดท้ายมู่จ้านเป่ยก็ปล่อยเธอออก ยกนิ้วยาว เรียวขึ้นชี้ เปิดเสื้อของตัวเองออก

นี่คือครั้งแรกที่เขาถอดเสื้อเองต่อหน้าของเธอ ไม่ว่าจะชา ติที่แล้ว หรือว่าชาตินี้

กู้อานหยานเงียบไป รู้นานแล้วว่ามู่จ้านเป่ยมีแรงดึงดูด แต่เธอคิดไม่ถึง มู่จ้านเป่ยในตอนนี้ไม่ใช่มีแค่แรงดึงดูด เท่านั้น เพราะมันคือการทำให้หลงมากกว่า

แต่ว่า แววตาของเขาน่ากลัวมาก.
ในสายตาที่เย็นชาของเขา ความอดทนที่เขาเก็บไว้ค่อยๆ หมดลง แต่สิ่งที่แทน คือแสงที่ทำให้คนกลัว

นี่ต่างหากที่เป็นมู่จ้านเป่ยตัวจริง!

ความเย็นชาเป็นแค่สิ่งที่แกล้งทำปกปิด สิ่งที่อยู่ข้างใน ของเขาคือหมาป่า!

กู้อานหยานถูกแววตาที่แสดงถึงการจะกินเธอทำให้ตกใจ ไฟในตัวเธอถูกเราเผาไหม้ไปครึ่งหนึ่ง

เธอเองก็สะดุ้ง และถอยหลังเอง: “ฉัน..

“ทำไม? เมื่อกี้ไม่ใช่รีบร้อนมากหรอ?” มู่จ้านเป่ยดึงเธอ กลับมา

กู้อานหยานเงียบลง มือทั้งสองข้างพยายามขัดขืน

มือที่จับเธอไว้ร้อนกว่าของเธอ!

“ฉัน ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว” ผู้ชายตรงหน้านี้ อันตราย น่ากลัว ถ้าไปยุ่งด้วย ก็ไม่สามารถหนีออกมาได้

โอ้เจ้าแม่ เขาคือมู่จ้านเป่ย! เมื่อกี้เธอเป็นอะไรกันแน่? ไปยุ่งกับเขาเอง?

ร่างกายก็ยังร้อยอยู่ แต่กลับรู้สึกหนาว ตกใจจนหนาว เพราะเขา

เรื่องราวในชาติก่อนค่อยๆวนเวียนในสมอง ร่างกายของกู้ อานหยานสั่นๆ ผู้ชายคนนี้ ไม่ใช่คนที่เธอจะไปยุ่งด้วยได้

ทำไมไม่หนีไปไกลๆ?

“ท้าทายความอดทนของผม ตอนนี้บอกว่าไม่เอา?” ความ อันตรายของผู้ชายยิ่งมากขึ้น นิ้วยาววางลงตรงคางของ เธอ ยกหน้าเล็กๆของเธอขึ้น

“เจ้าตัวน้อยอยากจะแกล้งผม?หืม?”

“ฉัน ฉันไม่ได้ …* กู้อานหยานต่อต้านอยู่ตลอด อยากจะผลักเขาออก แต่ว่ากลับไม่มีเรี่ยวแรง

“ฉันผิดไปแล้ว มู่จ้านเป่ย ฉัน..ปล่อย…”

ทั้งๆที่ลนมาก อยากจะหนีไป แต่ว่าไม่มีแรงต่อต้าน

“คนปากไม่ตรงกับใจ” สายตาของมู่จ้านเป่ยหนักแน่น “ผู้ หญิง เธอเป็นคนเข้าหาเอง!”