บทที่46 ชายที่เดินออกมาจากโรงเก็บของเก่า
บทที่46 ชายที่เดินออกมาจากโรงเก็บของเก่า
“ไม่หรอก เธอไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย ไม่ว่าเยฟางฟางจะ เป็นหรือตายมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอสักหน่อย ? ”
กู้อานหยานไม่ได้พูดปลอบเธอ แต่สิ่งที่พูดนั้นมันคือเรื่องจริง
แต่ทว่า ในตอนนี้ความคิดของเธอค่อนข้างฟุ้งซ่าน สรุปแล้ว เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน มันมีความเกี่ยวข้องกับเย่ฟางฟาง เปล่า
นะ ?
เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากโต๊ะหนังสือ ก่อนจะโทรหาใคร
สักคน : “หยางอี ช่วยอะไรฉันหน่อยสิ”
เพิ่งจะวางสายไปไม่นาน อาหารที่กู้อานหยานสั่งก็มาส่ง
พอดี
เมื่อพนักงานส่งอาหารกลับไป กู้อานหยานก็พาซูเสี่ยวหมี่ ไปที่โต๊ะ : “มา มากินอะไรหน่อย อย่าทำให้ตัวเองหิวจนไส้
กริ้ว”
ปลดล็อกแล้ว
ซูเสี่ยวหมี่ยังคงรู้สึกไม่ดีอยู่ เมื่อนั่งอยู่หน้าโต๊ะอาหาร เธอ กัดริมฝีปากก่อนจะแกะกล่องข้าวออกมา
ขณะที่กู้อานหยานจะเตรียมของที่ต้องใช้เรียน นึกไม่ถึงเลย ว่า ซูเสี่ยวหมี่ที่อยู่ด้านหลังนั้นกลับกรีดร้องขึ้นมาในทันที
กู้อานหยานหันหลังกลับไปมอง ก็เห็นว่าเอกระโดดพรวด ออกจากเก้าอี้
ถ้าไม่ใช่เพราะความมือไวของเธอ เสี่ยวหมี่คงจะหัวฟาด
แล้ว !
เมื่อมองดูกล่องข้าวที่เพิ่งมาส่ง พบว่ามีงูอยู่ตัวหนึ่ง !
ใจร้ายเกินไปแล้ว ! คนพวกนี้ มันใจร้ายเกินไปแล้ว !
“เสี่ยวหมี่ เสี่ยวหมี่ทำใจดีๆไว้ ! ”
“อานหยาน อานหยานฉันกลัวมากเลย ฉันไม่ได้ไปฆ่าใคร
ฉันไม่ได้ทำร้ายเย่ฟางฟางสักหน่อย ไม่ใช่ฉันนะ…….
สีหน้าของซูเสี่ยวหมี่นั้นซีดเผือด ทันใดนั้นตาก็เหลือกขึ้นราวกับว่าจะเป็นลมล้มพับลงไปอย่างไรอย่างนั้น
ซูเสี่ยวหมี่ถูกส่งไปที่โรงพยาบาลนอกมหาลัย ผลการ วินิจฉัยออกมาว่าเธอได้รับแรงกดดันมากเกินไป บวกกับการ ตกใจสุดขีดของเธอ
ถึงแม้ว่าร่างกายของเธอจะไม่ได้มีปัญหาอะไร แต่ทว่า แผล ในจิตใจของเธอนั้น เกรงว่าจะต้องค่อยๆรักษาถึงจะดีขึ้น
“เสี่ยวหมี่เป็นยังไงบ้าง ? “ตอนที่หยางมาถึง ซูเสี่ยวหมี่ยัง คงสลบอยู่
เทียนโย่วและกู้อานหยานอยู่ข้างๆเตียง เพื่อไม่เป็นการ รบกวนซูเสี่ยวหมี่ ทั้งสามคนจึงเดินออกไปตรงทางเดิน
“มีคนก่อเรื่องขึ้นมา โดยที่เอามาใส่ในกล่องข้างของพวก เรา”กู้อานหยานหยิบงูตัวเล็กๆออกมา
หยางอีตกใจจนถอยหลังออกไป แต่เมื่อดูดีๆแล้ว ถึงจะดู
ออกว่าจริงๆมันคืองูของเล่นเพียงแต่ทำได้เหมือนมาก ดูเหมือนของจริงมาก
“เสี่ยวหมี่สลบลงเพราะของแบบนี้เนี่ยนะ ? “หยางอีคิดว่ามัน เกินจินตนาการไปมาก
“ช่วงนี้เธอผ่านเรื่องอะไรมาเยอะเกินไปแล้ว ตอนนี้จิตใจ ของเธอค่อนข้างจะอ่อนแอ เลยทำให้เธอรู้สึกหวาดระแวง และกระวนกระวายในขึ้นมา
โดยปกติแล้วความกล้าของซูเสี่ยวหมี่นั้นก็ไม่ได้มีมากอยู่ แล้ว พอช่วงนี้ยิ่งเจอความเครียดเข้าไปอีก งูตัวเล็กๆตัวนี้ก็เป็น เหมือนกับฟางเส้นสุดท้ายน่ะ
เธอโยนงูทิ้งลงในถังขยะที่ห่างออกไปไม่ไกลนัก ก่อนจะมอง หยางอี : “เป็นยังไงบ้าง ? เรื่องที่ฉันให้เธอไปตรวจสอบน่ะ
ตอนนี้ไปถึงไหนแล้ว ?
“หาข้อมูลของสามคนนั้นมาแล้ว ฉันทำตามที่เธอบอก ว่าให้ บล็อกข้อมูลของพวกเขาบนอินเตอร์เน็ต ตอนนี้ ถ้าพวกเขา
จะหนีออกจากเมืองเป่ยหลิงคงจะไม่ใช่เรื่องง่าย
กู้อานหยานยิ้มขึ้นก่อนจะพูดว่า : “เธอนี่มันสุดยอดจริงๆ
เลย ! ”
หยางอียิ้มอย่างภาคภูมิใจ เพราะในด้านอื่นๆ หรือแม้กระทั่ง ด้านหน้าตา เขาเทียบกับเทียนโย่วไม่ติดเลย
แต่ทว่า เมื่อพูดถึงด้านเทคโนโลยี เขามีความมั่นใจเป็น อย่างมาก ถึงขนาดนี้ที่ว่าสามารถชนะพวกมืออาชีพได้ทุกคน เลยทีเดียว !
“ถ้าอย่างนั้น ต่อจากนี้เธอคิดจะทำอะไรต่อไปล่ะ ? “มู่เทียน โย่วมองใบหน้าเล็กๆของกู้อานหยาน
ผู้หญิงคนนี้นี่ แตกต่างจากเมื่อก่อนโดยสิ้นเชิง
โดยเฉพาะแววตาที่เต็มไปด้วยความเฉลียวฉลาดและความ สุขุมนุ่มลึกซ่อนอยู่ เทียบกับเมื่อก่อนแล้วไม่เหมือนเดิมเลย
“ตามหาพวกเขา”กู้อานหยานจ้องมองหยางอี “ต้องใช้เวลา
นานแค่ไหน ? ”
นอกเสียจากเขาจะไม่ใช้โทรศัพท์ หรือไม่ใช่เทคโนโลยี
อะไรเลย”
แค่พูดถึงเรื่องเทคโนโลยี หยางก็รู้สึกมั่นใจขึ้นมา ทันที : “ถ้าไม่อย่างนั้น ประมาณหนึ่งชั่วโมงก็พอแล้ว ! ”
ชายชุดดำทั้งสามคน หัวหน้านั้นชื่อหยางกาว ส่วนลูกมือ อีกสองคนนั้น มีคนหนึ่งชื่อหลิวฉวน ส่วนอีกคนหนึ่งชื่อหยาง
ถ่าน.
ในตอนแรกสามคนนี้จะหนีออกจากเมืองเป่ยหลิง แค่ทว่า ตอนจะออกจากชายแดนไปนั้นกลับหาข้อมูลของทั้งสามคนไม่
เจอเลย
ข้อมูลนั้นไม่ตรงกับอะไรเลย ยังไงก็ไม่มีทางออกไปได้
แต่เมื่อเกิดเหตุการณ์แบบนี้แล้ว พวกเขาเองก็ไม่กล้าอยู่ใน เมืองเป่ยหลิงต่อ ดังนั้นในคืนวันนั้น พวกเขาทำเรือเร็วขึ้นมา
เพื่อจะหลบหนีออกทางนา
แต่คิดไม่ถึงเลยว่า เพิ่งจะขึ้นไปบนเรือ ทันใดนั้นก็มีเงาตาม
หลังมา
“หัวหน้าร้องออกมา ก่อนจะรีบลงจากเรือไปที่หาด
ทราย
ส่วนลูกมืออีกสองคนมองดูเด็กผู้ชายที่ยืนอยู่บนเรือ หลัง จากสบตากัน ก็รีบกำหมัดขึ้น เพื่อที่จะต่อยไปที่หน้าและท้อง
ของเขา
คนพวกนี้ไม่ได้อยู่ในสายตาของเทียนโย่วอยู่แล้ว เพียงชั่ว ครู่ ก็ล้มคนพวกนั้นลงได้ทั้งหมด
“พวกแกเป็นใคร ? กล้ามาทำร้ายหัวหน้าของพวกเราได้ยัง ไง ! “หัวหน้าค่อยๆปีนขึ้นมา ก่อนจะคายทรายออกจากปาก พลางมองเทียนโย่วด้วยความโกรธแค้น
ลูกน้องทั้งสองเจ็บปวดเป็นอย่างมาก ก่อนจะล้มลงตรงหาด ทราย ผ่านไปชั่วครู่ก็ยังลุกขึ้นมาไม่ไหว
กู้อานหยานเดินเข้ามา ก่อนจะมองไปที่หยางกาว พลางพูด ด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า : “ฉันล่ะสงสัยจริงๆเลย เมื่อคืนคุณชา ยมู่ส่งพวกแกไปอยู่บนเกาะแล้วนี่ พวกแกยังหนีกลับมาได้ อย่างไรกัน ? ”
“พวกเรา….. หัวหน้าหัวเราะขึ้น ก่อนจะจ้องเธอด้วยสายตา เย็นชา : “นังนี่ เรื่องนี้มันไปเกี่ยวอะไรกับ ….โอ๊ย ! ”
ขาโดนเตะจนคุกเข่าลงไป หัวหน้านั้นยังไม่ทันจะพูดจบก็ ล้มลงไปอยู่ที่พื้นแล้ว และก็กินทรายเข้าไปอีกรอบ !
“อึกๆ….. เขาพยายามจะลุกขึ้นมา เมื่อเห็นเรือนร่างที่กำยำ ล่ำสันของชายที่ยืนอยู่ด้านหลังกำลังก้าวเข้ามา เขาก็ตกใจ จนไม่กล้าจะลุกขึ้นมา
เขาทำได้เพียงแค่เงยหน้าขึ้น พลางมองอานหยานที่ห่าง ออกไปไม่ไกล : “ฉัน ฉันหนีออกมา
กู้อานหยานถามโดยไม่ลังเล โดยที่น้ำเสียงยังคงเย็นยะ เยือกเหมือนเคย : “ใครเป็นคนสั่งให้ไปลักพาตัวเสี่ยวหมี่ ? เธอคือคนที่โดนพวกแกลักพาตัวไปบนเกาะน่ะ
“อะไร ลักพาตัวอะไรกัน ? “หัวหน้าคิดๆดูแล้ว แต่ก็ไม่ ยอมรับผิดอยู่ดี : “เมื่อคืนพวกเราไม่ได้ทำอะไรเลย ! ”
“ฉันมีคลิปจากกล้องวงจรปิดตอนที่พวกแกลักพาตัวเสี่ยวหมี่ นะ อยู่บนท่าเรือนั้นน่ะ จะไม่ยอมรับจริงๆนั้น
หยาง ก้าวเข้าประชิดมากกว่าเดิม กลายแสยะยิ้ม : “ตอน นั้น พวกแกยังลงไม้ลงมือกับเสี่ยวหมี่อยู่เลย ในกล้อง วงจรปิดจับภาพเอาไว้ได้ชัดเลย
หัวหน้าถึงกับสีหน้าเปลี่ยน พลางหันหน้าไปมองท่าเรือตรง นั้นอยู่ชั่วครู่
ให้ตายเถอะ ! ภาพจากกล้องวงจรปิดตกอยู่ในมือของพวก เขาแล้ว !
เขากำทรายที่อยู่บนพื้นเอาไว้แน่น ไม่ว่าจะเป็นตายร้ายดียังไงก็จะไม่มีทางยอมรับหรอก : “ภาพจากกล้องวงจรปิด เหล่านั้นเป็นของปลอม พวกเราไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น !
กู้อานหยานหรี่ตาลง ชายคนนี้ เอาความมั่นใจมาจากไหน
กันนะ ?
“หยาง”
“อือ”หยางอีเดินมา ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมา และดู โทรศัพท์พลางพูดไปด้วยว่า : “เมื่อคืนก่อนเวลาสามทุ่มยี่สิบ ห้านาที แกเปิดบัญชีส่วนตัวขึ้นมาที่หลิงโจว และโอนเงินสด จํานวนกว่าห้าแสน
หยางกาวสีหน้าเปลี่ยนไปในทันตา พลางตกใจเป็นอย่าง
มาก : “นี่…….นี่พวกแก
“มันเป็นบัญชีปลอม แต่ว่าสำหรับฉันแล้ว มันแก้ได้ไม่ยาก
หรอก”
หยางฮีไม่เคยคิดว่าการโอนเงินออนไลน์นั้นเป็นอุปสักเลย
แม้แต่น้อย
สําหรับเขานั้น การจะถอดรหัสบัญชีปลอมนั้น ยังง่ายกว่า
การกินข้าวเสียอีก
สีหน้าของหยางกาวยิ่งดูไม่ได้มากขึ้นไปอีก ทันใดนั้น เขา กําทรายก่อนจะขว้างใส่เทียนโย่ว พลางเตะไปที่หยางอีอีก
ด้วย
หลังจากนั้น ก็ลุกขึ้นจากพื้น ก่อนจะรีบวิ่งหนีหายเข้าไปใน โรงเก็บของเก่าที่อยู่ไม่ไกลนัก
กู้อานหยานวิ่งตามไป และมู่เทียนโย่วเองก็รีบวิ่งตามไปเช่น
กัน
หยางอึมองดูลูกน้องที่ยังกองอยู่ที่พื้น โดยที่ไม่รู้ว่าตัวเอง ควรจะเฝ้าลูกน้องทั้งสองคนเอาไว้ หรือจะวิ่งตามไปดี
“หยางกาว หยุดเดี๋ยวนี้นะ ! ถึงแกจะวิ่งหนีไป ฉันก็ยังมีหลัง ฐานที่แกทำผิดอยู่ดี !”
เสียงของกู้อานหยานดังก้องไปทั่วทั้งท้องทะเล เธอตะโกน ว่า : “บอกฉันมานะ ว่าคนที่อยู่เบื้องหลังนั้นคือใคร! บอกมา
เร็วๆ ! ”
หยางกาวไม่ได้ฟังเธอเลยแม้แต่น้อย เขาวิ่งหายเข้าไปอีก ด้านของโรงเก็บของเก่า
กู้อานหยานและมู่เทียนโย่วกำลังจะวิ่งตามเข้าไป แต่คิดไม่ถึงเลยว่า จะมีเงาสูงใหญ่เดินออกมาทางกำแพงของโรง เก็บของเก่านั้น เพื่อมาขวางทางของพวกเขาเอาไว้
กู้อานหยานจ้องผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า ในตอนนั้น ใจของเธอ
สั่นไปหมด : ทำไม ?
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
