บทที่ 40 ผู้ชายที่สามารถเทียบกับฟ้าดินได้

บทที่40 ผู้ชายที่สามารถเทียบกับฟ้าดินได้

เงินเข้าบัญชีแล้ว” “

คนหนึ่งใส่ถุงเท้าไว้บนหัว ผู้ชายที่ใส่เสื้อดำ ถือโทรศัพท์ไว้

ประกาศอย่างดีใจ

“พี่ใหญ่ งั้นตอนนี้ทำยังไงต่อ” เงินเข้าบัญชีแล้ว ทุกคนก็ดีใจ ก็อยากจะรีบกลับไปใช้ “งานสําเร็จแล้ว ก็ต้องกลับไปสิ

พี่ใหญ่มองไปทางหญิงสาวที่อยู่ไม่ไกลมากนัก “เจ้าเด็กนี้ถึง แม้ว่าที่หน้าจะวาดอะไรเยอะแยะ แต่ว่า ท่นก็โอเค”

อีก2คนดูกันเองไปมา แล้วก็ดูรอบข้างที่มืดมิด ในใจมีปีศาจ ตัวนี้ ก็เริ่มเคลื่อนไหวขึ้นมา ท้องฟ้ามืดมิด มองไม่เห็นหน้าตา ว่าเป็นยังไง ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่เป้าหมายของพวกเขา แต่ว่า โอกาสดีๆแบบนี้ พลาดไปก็น่าเสียดาย?

“พี่ใหญ่ งั้น…” “ ยังไงคืนนี้ก็ต้องออกจากเมืองเป่ยหลิง ใน เมื่อเป็นแบบนี้….. พี่ใหญ่หัวเราะออกมา เก็บโทรศัพท์ รีบเดิน เข้าไปหาซูเสี่ยวหมี่
ซูเสี่ยวหมี่กลัวจนตัวสั่น อุตส่าห์แกะเชือกในมือได้ แต่กลับ เห็นคนพวกนั้นเดินเข้ามา พวกเขาจะทำอะไร? ทำไมตอน นี้ มันดูน่ากลัวแบบนี้? พี่ใหญ่เดินข้างหน้า เดินมาถึงตรงหน้า ของซูเสี่ยวหมี่เร็วมาก นั่งลง

เจ้าเด็กน้อย ไม่รู้ว่าเพื่อนของเธอจะมาถึงที่นี่เมื่อไหร่ เวลา ผ่านไปช้า คนเดียวเหงาจะตาย เดี๋ยวพี่ๆจะอยู่เล่นด้วย” เขายิ้ม ร่า ยื่นมือไปจับตรงร่างกายของซูเสี่ยวหมี่ “คนเลว!” ซูเสี่ยว หมี่กำทรายไว้ในมือ ใช้แรงโยนเข้าไปในตาของพี่ใหญ่

“โอ้ย…” พี่ใหญ่คิดไม่ถึงว่าเธอจะแกะเชือกได้แล้ว ถูกทราย โยนเข้าตา ก็ร้องเจ็บขึ้นมา “พี่ใหญ่!!” “พี่ใหญ่เป็นยังไงบ้าง

อีก2คนที่เดินมาช้าๆก็รีบวิ่งเข้ามา ซูเสี่ยวหมี่ลุกขึ้นมาจากพื้น วิ่งไปทางเกาะอย่างเร็ว “ไอ้เด็กนี้ รีบไปไล่กลับมาฉันจะเอา ให้มันตายเลย!”

พี่ใหญ่ยังร้องอยู่ ลูกน้องอีก2คนปล่อยเขาไว้ รีบวิ่งตามซู เสี่ยวหมี่ไป ซูเสี่ยวหมี่วิ่งอย่างสุด แต่ไม่รู้ว่าตัวเองวิ่งไปที่ไหน

รอบข้างนี้เต็มไปด้วยป่าไม่ทึบ มืดไปหมด เธอทำได้แค่กัดฟัน เดินไปทาง อา…..

กู้อ่านหยานจับตรงที่หัวใจ ที่ใจเจ็บขึ้นมา “เป็นอะไร?” มู่บ้าน เป่ยจ้องหน้าที่ขาวซีดของเธอ “ไม่รู้เหมือนกัน ก็รู้สึกเจ็บขึ้น มา” เธอหอบ2ครั้ง

ไม่รู้ว่าเป็นลางไม่ดีอะไรรึเปล่า ทำไมใจถึงเจ็บขึ้นมา? หรือว่า เกิดอะไรขึ้นกับเสี่ยวหม

มือของมู่บ้านเป่ยวางลงตรงใจของเธอ เหมือนว่าจะนวดให้ เธอ แต่ว่ามือของเขาเพิ่งเจอตรงเสื้อ ก็คิดถึงอะไรขึ้นมา หยุด

ลง

อานหยานเงยหน้าขึ้น พอดีกับสายตาของที่มองขึ้นมาของ เธอ สายตาทั้งสองจ้องกันหน้าเธอแดง รีบถอยหลังออก

มู่ล้านเป่ยเก็บมือ นั่งอยู่บนเรือ เขาพูดอย่างไร้สีหน้า “แค่กลัวว่าเธอจะเจ็บจนเป็นลม” คำพูดข้างหลังนี้ คงจะ หมายความว่าไม่ได้อยากจะลวนลามเธอ

กู้อานหยานหน้าแดง พยักหน้า ในตอนนี้ เธอชื่อว่าเขาไม่ได้ มีความคิดไม่ดี ในเมื่อ ไม่ถูกเวลา หลีเย่ก็อยู่ข้างๆ มู่บ้านเปีย นั่งรับลม ลมแรงจนพัดผมเขาจนไม่เป็นทรง คุณชายใหญ่ในตอนนี้ ก็ดูน่าดึงดูดกว่าปกติ

เสน่ห์ที่สามารถเทียบกับฟ้าดินได้ แบบที่ไม่เอาคนอื่นไว้ใน สายตา ใจของกู้อานหยานเต้นตึกๆตักๆ วินาทีต่อมา รีบเก็บ สายตา

รู้นานแล้วว่าผู้ชายคือพิษ ห้ามไปยุ่งด้วย พอยุ่งด้วยแล้ว ก็ ตัดไม่ออก ก็เหมือนว่าดูเยอะไปหน่อยก็ไม่ได้ ดูแล้ว ก็จะหลง ไหล: “ขอบคุณนะ” เธอเปิดปากพูดออกมา ลมแรงมาก เสียง เบาหน่อย ไม่รู้ว่าจะได้ยินไหม

แต่ว่าเธอก็ก้มหัวไว้ จับมือไว้ พูดเสียเบา: “ขอโทษนะ” เธอ คิดว่าเขาคงไม่ได้ยิน แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะดูดีขนาดนี้ “งั้น หลังจากที่กลับไปแล้ว จะมีการหนีครั้งที่3ไหม?” กู้อานหยาน หันมามองเขา คำขอโทษนี้ เขากลับได้ยิน

เธอส่ายหน้า: “ครั้งนี้ฉันไม่ได้หนี… ” “ผมแค่ถามเธอว่า ยัง จะมีครั้งที่3ไหม” ครั้งแรก เพราะกรณีฉุกเฉิน ครั้งที่2 เพราะ อุบัติเหตุ แม้แต่เขาเองยังไม่แน่ใจว่าครั้งที่3จะเป็นอะไร

แต่ว่าพวกนี้ก็ไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญ คือว่าเธออยากจะหนี จริงๆรึเปล่า?

“ถ้าไม่มีเหตุอะไร ฉันไม่หนี” ในเมื่อเซ็นสัญญาแล้ว ทำไมยังต้องหนีอีก? เขาเองก็แค่อยากจะทำตามคำของของคุณ หญิงเท่านั้นเอง และคุณหญิงท่านเอง…ร่างกายก็อ่อนแอลง ทุกวัน คงจะไม่เหลือเวลาเยอะแล้ว

จริงๆแล้ว ที่เธอยอมอยู่ ทำดีกับคุณหญิง ก็สมควรแล้ว “ฉัน ไม่หนีแล้ว จริงๆ” กู้อานหยานมองเกาะที่อยู่ไกล พูดอย่าง หนักแน่น “ฉันจะแสดงบทบาทและทำหน้าที่คุณผู้หญิงอย่างดี ไม่ให้นายทําใจลำบากแน่

“ในเมื่ออย่างนี้ ครั้งนี้ ก็ไม่ต้องพูดขอโทษ” มู่ล้านเป่ยลุกขึ้น กู้อานหยานเดือนเขา ลมแรง เรือก็แล่นเร็ว ลุกขึ้นก็อาจจะถูก พัดลงได้

แต่ว่าร่างกายที่แข็งแรงของเขา ที่จะพูดออกมาก็กลืนเข้าไป คืน เขาไม่กลัวอะไรเลย แค่เขายืนไว้ ก็ไม่มีความยากลําบาก ไหน จะทําให้เขาล้มลงได้

ผู้ชายคนนี้ ให้ความรู้สึกที่ปลอดภัยอุ่นใจมาก ทำให้เสบายใจ เกาะก็อยู่ตรงหน้าแล้ว จะถึงแล้ว หลีเพูดขึ้น คุณชายใหญ่ ทางนั้นมีเรือคันนึง” “ให้ลูกน้องไปทางนั้น พวกเราอ้อมไปอีก หนึ่งทาง”มู่บ้านเป่ยออกคำสั่ง

“ครับ” หลีเปรีบสั่งลูกน้อง แล้วก็ยกโทรศัพท์ออกมา บอกที่ คุณชายใหญ่สั่ง เรือของพวกเขาช้าลง อ้อมไปอีกทาง จอดไว้

“เธออยู่ไว้ที่นี่ เขาจะปกป้องเธอเอง” มู่ล้านเป่ยโดดลงจาก เรือ แล้วก็หันไปมองกู้อานหยาน

กู้อานหยานส่ายหน้า: ไม่ ฉันจะไปด้วย ฉันดูแลตัวเองได้!”

เขาแค่คิดไปวินาทีเดียว ก็ยื่นมือให้เธอ กู้อานหยานไม่ลังเล เลย วางมือลงบนมือใหญ่ของเขา มือของทั้งสองจับกันไว้ ทําให้มีความรู้สึกขึ้นมา

แต่ว่ากู้อานหยานไม่กล้าสนใจเรื่องอื่น ใช้แรงที่มู่ล้านเป่ยให้ รีบลงมาจากเรือ ลงจากเรืออย่างค่อยๆ ทั้ง4คนปีนไปตามโขก หิน มู่บ้านเป่ยคิดไม่ถึงว่ากู้อานหยาน ปืนตรงโขดหินแบบนี้ ไม่ช้าเลย

ถึงแม้ดูว่าเหมือนจะไม่มีแรง แต่ว่า ท่าทีที่กระฉับกระเฉง เขา คิดว่าจะยื่นมือไปดึงเธอ แต่ว่าเธอดื้อมาก ปีนขึ้นมาเอง

แค่คิดไม่ถึง ตอนที่ทั้ง4คนมาถึงด้านบน ก็เห็นจากที่ไม่ไกล ร่างบางที่ตกลงไป “เสี่ยวหมี่ ! ”

กู้อานหยานตกใจ วิ่งไปเหมือนบ้า: “เสี่ยวหมี่ ! ” ผู้ชายที่ใส่

เสื้อ เห็นมีคนขึ้นมา ก็กลัวจนรีบวิ่งหนี
มู่งานเป่ยยังไม่ทันได้มองดีๆว่าคนที่ตกลงไปคือใคร ผู้หญิง ที่อยู่ข้างๆก็รีบตามไปอย่างเร็ว เธอไม่แม้แต่จะคิด โดดลงไป เลยทันที….