บทที่ 39 มีผมอยู่ ไม่ต้องกลัว

ทางถนนเทียนหยูนก็เห็นท่าแล้วว่ามีรถคว่ำจริง ทางใกล้ ทะเล ที่กั้นความปลอดภัยถูกชนเสียหายไป

คนขับรถถูกส่งไปที่โรงพยาบาลแล้ว มีเจ้าหน้าที่กำลัง ทำความสะอาดอยู่ แต่กลับไปเห็นซูเสี่ยวหมี่ “โทรศัพท์ ของเสี่ยวหมี่!” กู้อานหยานตาไวมาก ในจุดที่เจ้าหน้าที่กำลัง

ทำความสะอาดอยู่ เห็นโทรศัพท์ของเสี่ยวหมี่ที่หายไป

เธออยากจะไปเอา แต่ถูกเจ้าหน้าที่ห้ามไว้ “ของพวกนี้ ตอน

นี้ยังแตะต้องไม่ได้

“นั้นคือของของเพื่อนฉัน!” กู้อานหยานพูดอย่างรีบร้อน

“พวกคุณแน่ใจหรอว่ามีแค่คนขับของ2ฝ่ายที่ถูกส่งไปโรง พยาบาล? ยังมีผู้หญิงอีกคนหนึ่ง? ในรถ1คัน มีผู้หญิงคนหนึ่ง อายุเท่าฉัน!” “ขอโทษ รถโรงพยาบาลมารับคนขับแค่2คน เท่านั้น เป็นผู้ชายทั้ง2คน ไม่มีผู้หญิง ที่คุณพูด

“เป็นไปไม่ได้! เพื่อนฉันอยู่บนรถ!” แม้แต่โทรศัพท์ยังอยู่ที่นี่

ทำไมถึงไม่เห็นคน

“พวกคุณช่วยถามละเอียดอีกครั้ง ยังมีผู้หญิงอายุ18-19ปีอีกคน?

นี่คือโทรศัพท์ของเธอ เธออยู่บนรถ!”

“ไม่มีจริงๆ” ตอนที่ส่งไป พวกเขาเองก็อยู่ ในที่เกิดเหตุมี

คนแค่2คน

“เป็นไปไม่ได้! พวกคุณช่วยตรวจดูดีๆ!ถามดูดีๆเธอต้องอยู่ที่ นี่แน่ๆ!” เจ้าหน้าที่ไม่อยากสนใจเธอ กู้อานหยานอยากจะตาม ไป แต่กลับโดนมู่บ้านเป่ยดึงกลับมา

ขาเธออ่อนลง ชนลงในอ้อมกอดของเขา มู่บ้านเป่ยยื่นมือ ออกไป จับเธอไว้ แต่มือกลับโอบเอวเธอไว้ ไม่ให้เธอไปตาม เจ้าหน้าที่ต่อ

“คุณชายใหญ่ นายช่วยปล่อยฉันก่อน ฉันยังมีเรื่องอีกเยอะ แยะ….” มู่บ้านเป่ยไม่สนใจที่เธอพูด กดโทรศัพท์โทรออก เขา ออกคำสั่งนิ่งๆ: “ไปเอาภาพที่บันทึกในกล้องวงจรปิดแถวนี้ ออกมาให้หมด รถที่ไปมาในเวลากลางคืน7โมงครึ่ง ตรวจ ทั้งหมด”

เขาวางสายลง ก้มหน้าลงดูหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมกอด

“พวกเขาไม่มีทางหลอกเธอหรอก บอกว่าไม่มีก็ต้องไม่มีจริงๆ ถามอีกก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา

เธอรู้! จริงๆแล้วเธอเข้าใจ! แต่ว่า หลังจากที่เสี่ยวหมี่รถคว่ำ หายไปอย่างนี้ ในใจเธอก็ร้อนรน เธอลนไปหมดทุกอย่าง

“เสี่ยวหมี่ถูกลักพาตัวรึเปล่า?” กู้อานหยานไม่รู้ว่าตัวเองอ่อน ยวมอยู่ในอ้อมกอดของมู่บ้านเป่ย เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา ตอนนี้วินาทีนี้ เหมือนว่าผู้ชายคนนี้คือที่พึ่งพา1เดียวของเธอ

ท่าทางที่อ่อนแอนี้ ทำให้มู่บ้านเป่ยเองก็ดูสงสาร ก็ไม่อยาก เธอ แต่ว่าตามสถานการณ์ของตอนนี้แล้ว มีโอกาสเป็นแบบนี้

สูงมาก

“ฐานะทางบ้านของเพื่อนเธอเป็นยังไงบ้าง? มีศัตรูรึเปล่า?”

“บ้านเธอไม่ได้รวย คนในบ้านก็ดีกับเธอ ก็ไม่ได้อะไรมาก แต่

ศัตรูแล้ว……

เสี่ยวหมี่จะมีศัตรูที่ไหนกัน? เธออยู่ในโรงเรียนก็ไม่ได้มีชื่อ เสียงอะไร ก็ไม่ได้มีศัตรูที่ไหน ถ้าบอกว่ามีศัตรูจริงๆ ก็คงจะ เป็นศัตรูของเธอเอง ปกติซูเสี่ยวหมี่ก็ชอบตามอยู่ข้างหลังเธอ เธอให้เสี่ยวหมี่ทอะไร เสี่ยวหมี่ก็ทำตาม
จริงๆ ถามอีกก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา

เธอรู้! จริงๆแล้วเธอเข้าใจ! แต่ว่า หลังจากที่เสี่ยวหมี่รถคว่ำ หายไปอย่างนี้ ในใจเธอก็ร้อนรน เธอลนไปหมดทุกอย่าง

“เสี่ยวหมี่ถูกลักพาตัวรึเปล่า?” กู้อานหยานไม่รู้ว่าตัวเองอ่อน ยวมอยู่ในอ้อมกอดของมู่บ้านเป่ย เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา ตอนนี้วินาทีนี้ เหมือนว่าผู้ชายคนนี้คือที่พึ่งพา1เดียวของเธอ

ท่าทางที่อ่อนแอนี้ ทำให้มู่บ้านเป่ยเองก็ดูสงสาร ก็ไม่อยาก เธอ แต่ว่าตามสถานการณ์ของตอนนี้แล้ว มีโอกาสเป็นแบบนี้

สูงมาก

“ฐานะทางบ้านของเพื่อนเธอเป็นยังไงบ้าง? มีศัตรูรึเปล่า?”

“บ้านเธอไม่ได้รวย คนในบ้านก็ดีกับเธอ ก็ไม่ได้อะไรมาก แต่

ศัตรูแล้ว……

เสี่ยวหมี่จะมีศัตรูที่ไหนกัน? เธออยู่ในโรงเรียนก็ไม่ได้มีชื่อ เสียงอะไร ก็ไม่ได้มีศัตรูที่ไหน ถ้าบอกว่ามีศัตรูจริงๆ ก็คงจะ เป็นศัตรูของเธอเอง ปกติซูเสี่ยวหมี่ก็ชอบตามอยู่ข้างหลังเธอ เธอให้เสี่ยวหมี่ทอะไร เสี่ยวหมี่ก็ทำตามยานสั่นไปหมด ชาติที่แล้ว ศพของเสี่ยวหมี่ก็ถูกพบที่ข้าง ทะเล

ห้ามออกไป ไม่ได้ เสี่ยวหมี่ห้ามออกทะเล! มู่บ้านเป่ยไม่เคย เห็นท่าทีที่สิ้นหวังแบบนี้ของเธอเลย กอดเธอไว้แน่น พูด: “ผมบอกว่า มีผมอยู่ ไม่ต้องกลัว!” เธอนิ่งไป เงยหน้ามองเขา เหมือนว่าตกใจเสียงของเขา

มู่จ้านเป่ยก็ยังถือโทรศัพท์ไว้ พูดอย่างยิ่งๆ : “เตรียมเรือ ไป หาคน” จากนั้น เขาก็วางสายลง อุ้มเธอขึ้น “คุณชายใหญ่… เขาจะอุ้มเธอไปไหน?

“ไปหาที่ทะเล ผมไปเป็นเพื่อน” ตอนนี้ขาเธออ่อนแอ ถึงแม้ เขาไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงจนขนาดนี้ แต่ว่า เขาเชื่อว่าเธอต้องมี เหตุผลของเธอ

ในเมื่อเธอขาอ่อนเดินไม่ไหว เขาก็ต้องอุ้มเธอ เดินไปที่ ท่าเรือ “ดูโทรศัพท์เธอด้วย อาจจะมีข่าวอะไร

คำพูดของผู้ชาย ทำให้กู้อานหยานรีบเอาโทรศัพท์ออกมา คิดไม่ถึง เพิ่งเอาโทรศัพท์ออกมา ก็มีข้อความเข้า เป็นวิดีโอ

ในวิดีโอ ซูเสี่ยวหมี่ถูกมัดไว้ทิ้งไว้ที่ข้างทะเล จากนั้น ก็เป็น ข้อความสั้นๆ จะให้เธอไปเอาคนที่ชายหาด ไปแค่คนเดียว!

ไม่ได้บอกว่าชายหาดที่ไหน และไม่ได้บอกว่าจะเอาเงิน เท่าไหร่… มู่บ้านเป่ยดูนาฬิกา 19:50 งานแต่งยังไม่เริ่ม ส่ง ข้อความให้กู้อานหยานตอนนี้ “ช่วงนี้เธอไปมีศัตรูที่ไหน? เขาถาม

มือของกู้อานหยานยังสั่นอยู่ แต่ว่าสายของมู่จ้านเป่ย กลับ ทำให้เธอค่อยๆนิ่งลง สุดท้าย สติของเธอก็กลับมา

“ไม่ได้บอกว่าจะเอาเงินเท่าไหร่ ไม่ได้บอกว่าที่ไหน พวก เขา….ก็แค่อยากจะหลอกให้ฉันออกมา?” ดูเวลาที่โทรศัพท์ อีกครั้ง 19:50 เธอขมวดคิ้ว! “ พวกเขาไม่อยากให้ฉันหมั้นกับ นาย! พวกเขาอยากให้ฉันหนีจากงานหมั้น

ผู้หญิงคนนี้! รู้ตัวสักที ดูแล้วก็ฉลาดอยู่ แต่ว่าเพราะเมื่อกี้ ตกใจเกินไป “ตอนนี้ เธออยากจะทำยังไง?” มู่ล้านเป่ยอุ้มเธอ มาถึงที่ท่าเรือ

ลมพัดมา เย็นๆหน่อย ทำให้ใจของกู้อานหยานที่คิดมากนิ่ง ลงบ้าง เธอดูวิดีโอที่ส่งมาอีกครั้ง ใกล้ๆนี้มีเกาะอะไรไหม?”

“มี ที่ๆใกล้ที่สุดคือเกาะซูเล่ยทางตะวันออกเฉียงเหนือ ขับ เรือเร็วไปน่าจะ20นาที ที่ไกลอย่างคือเกาะสี่เห้อ น่าจะ40นาที…”

“ต้องเป็นเกาะซูเล่ยแน่! พวกเขาไม่ทันไปเกาะอื่น” กู้อาน หยานถอนหายใจ อยากจะดูรอบๆให้ละเอียด ขยับนิดหน่อย ค่อยรู้สึกตัวว่าอยู่ในอ้อมกอดของมู่บ้านเป่ย

หน้าเธอแดง รีบดันออก: “คุณชายใหญ่ ตอนนี้ฉันเดินได้แล้ว ปล่อยฉันลงเถอะ” ครั้งนี้มู่บ้านเป่ยก็ไม่ได้ว่าอะไร กำลังจะ ปล่อยเธอลง ทางไกล ก็มีเรือ10กว่าคันขับมา

ก่อนที่กู้อานหยานกำลังจะขึ้นเรือ ก็พูดขึ้น: “คุณชายใหญ่ ช่วยให้คนลงข่าวในเน็ตหน่อยได้ไหม ก็บอกบอกว่าฉันหนี ออกจากงานหมั้น นายจะยกเลิกงานหมั้น?”

“คุณผู้หญิง คุณชายใหญ่บอกแล้ว ถึงจะรอถึงตอนเช้า ก็ไม่มี ทางยกเลิกงานหมั้น! หลีเย่ที่เพิ่งมาถึงหน้าตารีบร้อน: “ครั้งนี้ เป็นครั้งที่2แล้ว ! ถ้ายกเลิกอีก คุณหญิงต้องเป็นลมแน่”

“ไม่เป็นไร” มู่ล้านเป่ยจ้องแววตาที่หนักแน่นของเธอ ถึงแม้ จะหนักแน่น แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ “ทำตามที่เธอพูด”