บทที่ 3 มู่จ้านเป๊ย คนเลว

บทที่ 3 มู่จ้านเป่ย ไฮคนเลว

เหมือนว่าเวลาหยุดอยู่อย่างนั้น!

มือของกู้อานหยานกำลังสั่น หลีเย่กลับงูนงง เป็นหว่ง รอยแผลตรงคอของคุณชาย

มีแค่มู่จ้านเป่ย ที่สีหน้าไม่เปลี่ยนเลย ควรพูดว่า ไม่แสดง สีหน้าอะไรมากกว่า

เขามองไปทางผู้ชาย2คนนั้น ขยับปาก พูดคำที่ทำให้กู้ อานหยานกับหลีเย์เองก็ไม่กล้าเชื่อ “ขับรถ”

“ขับ ขับรถ หลีเย่ก็ตกใจอีกครั้ง นี่คุณชายใหญ่ถูกว่าที่ คุณหญิงซูงั้นหรอ?

แต่ว่า คุณชายใหญ่ของเขาอยู่ในเมืองเป่ยหลิง ก็เหมือน กันเทพ เคยถูกคนอื่นขู่สักที่ไหน?

ยิ่งอย่าพูดเลยว่ามีคนเอามีดวางไว้ตรงคอของคุณชายใหญ่ นี่ก็ไม่ต่างจากการหาที่ตาย!

กู้อานหยานกลับไม่มีแรงที่จะคิดแล้ว ตั้งแต่รถขับออก จากโรงจอดรถของโรงแรม เธอปล่อยมือลง มีดกันคิ้วก็ ตกลงไป

มู่จ้านเป่ยใช้นิ้วที่เรียวยาวรับไว้ แล้วก็ทิ้งไปข้างๆ

“อยากไปที่ไหน?” เสียงของชายหนุ่มน่าฟังแบบบอกไม่ถูก แต่เป็นเพราะเธอเองที่ฟังยังไงก็ไม่เบื่อ ทุกครั้งที่ได้ยินก็จะ หลงไปกับเสียง

กู้อานหยานจับตรงเสื้อของเขา ร่างกายของเธอร้อนจน ทนไม่ไหว เริ่มไม่มีสติควบคุมตัวเอง

แต่ว่ามีความคิดหนึ่ง วนเวียนอยู่ในหัวของเธอตลอด!

“มู่จ้านเป่ย…” ลมหายใจของเธอแรงขึ้น เสียงก็แหบต่ำ “ฉันไม่…รักนาย ไม่มีวัน.รักนาย นายมันเลว!

มือของหลีเยสั่น รถเกือบคว่ำ
คืนนี้คืองานหมั้นของทั้งสอง คำพูดของว่าที่คุณหญิงคงจะ ทำให้เสียใจเกินไปแล้ว?

ถึงแม้เขาจะรู้ว่าคุณชายใหญ่ทำตามคำขอของคุณย่าที่ กำลังป่วยหนักอยู่ ถึงตกปากรับคำกับงานหมั้นนี้ แต่ต้องไม่ ไว้หน้ากันขนาดนี้เลยหรอ?

แต่ก็มองออกชัดเจนว่า ว่าที่คุณหญิงไม่มีสติแบบนี้ คงจะ

ไม่รู้ตัวว่าพูดอะไรไป

สายตาของมู่จ้านเป๊ยมองขึ้นมา จ้องหน้าที่แดงระรื่นของ เธอ: “ผมเลว?”

ทำไมเขาถึงจำไม่ได้ว่าตัวเองเคยทำเรื่องไม่ดีอะไรไว้กับ คู่หมั้นไว้

“นายเลว” กู้อานหยานกัดปาก ในแววตาเริ่มมีน้ำตา

คือความรู้สึกถูกเอาเปรียบ ความไม่พอใจ และความผิด หวัง
“ทำไมนายต้องทำแบบนี้กับฉัน? มู่จ้านเป๊ย นายมันคนเลว

ทำไม?

เธอกำมือยกขึ้นชกลงตรงหน้าอกของเขา

มู่จ้านเป่ยรวบมือทั้งสองของเธอไว้ แต่ว่าเขายังไม่ทันได้ พูดอะไร เธอก็ยกหัวขึ้น มองเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วย น้ำตา

เป้ปาก ทำหน้าสงสาร : มู่จ้านเป๊ย ฉันไม่สบาย….อิม..

ทำทางที่น่าสงสาร ทำให้สงสัยว่ามู่จ้านเปียเคยทำเรื่อง อะไรไม่ดีกับเธอรึเปล่า

ตอนนี้กู้อานหยานปวดหัวหน้ามืดตามัว หลังจากที่โมโห ฤทธิ์ของยาก็ออก

ร้อนมาก ตามตัวก็คันมาก เหมือนว่ามีแมลงตัวเล็กๆปีน ป่ายอยู่เต็มตัว

ร่างกายของเธอขยับหามู่จ้านเบี้ยตลอด ถึงขั้น ขยับไปมาบนตัวเขา

มู่จ้านเป่ยก้มหน้าลง ใช้มือทั้งสองข้างกดไหล่ของเธอไว้ ดึงเธอออก

เขาไม่พูดอะไร แต่ว่าสายตาที่เย็นชานั้น ทำให้คนรู้สึก กลัว

กู้อานหยานตัวสั่นเทา หนาวมากจริงๆ แต่ว่า เหมือนว่าใน ร่างกายมีไฟ ไม่ว่าจะหนาวเย็นแค่ไหนก็ไม่สามารถดับไฟ นั้นได้

เวลานานเกินไป ฤทธิ์ยาก็แรงขึ้น เธอถึงกับดูไม่ชัดว่าคน ตรงหน้าคือใคร

ยื่นมือออกมา กระชากตรงคอเสื้อของมู่จ้านเป่ย: “ร้อน มาก ให้ฉัน…”

“คุณ คุณชายใหญ่ ว่าที่คุณหญิงดูท่าจะเหมือน….เหมือน ไม่ปกติ” หลีเย่ที่กำลังขับรถอยู่แอบดูตรงทางกระจก
มาบนตัวเขา

มู่จ้านเป่ยก้มหน้าลง ใช้มือทั้งสองข้างกดไหล่ของเธอไว้ ดึงเธอออก

เขาไม่พูดอะไร แต่ว่าสายตาที่เย็นชานั้น ทำให้คนรู้สึก กลัว

กู้อานหยานตัวสั่นเทา หนาวมากจริงๆ แต่ว่า เหมือนว่าใน ร่างกายมีไฟ ไม่ว่าจะหนาวเย็นแค่ไหนก็ไม่สามารถดับไฟ นั้นได้

เวลานานเกินไป ฤทธิ์ยาก็แรงขึ้น เธอถึงกับดูไม่ชัดว่าคน ตรงหน้าคือใคร

ยื่นมือออกมา กระชากตรงคอเสื้อของมู่จ้านเป่ย: “ร้อน มาก ให้ฉัน…”

“คุณ คุณชายใหญ่ ว่าที่คุณหญิงดูท่าจะเหมือน….เหมือน ไม่ปกติ” หลีเย่ที่กำลังขับรถอยู่แอบดูตรงทางกระจก