บทที่ 22 ยักคิ้วหลิ่วตาระวังแพ้ไพ่

ในสองเกมแรกลั่วมั่นโชคไม่ค่อยดี อีกทั้งไม่เคยเล่นไพ่ แม้ว่าจะมีเฟิงเฉินอยู่ข้างๆ คอยชี้แนะก็ยังทำพลาด ถูก ลงโทษไปสองสามแก้ว จนหน้าแดง

ครั้งที่สาม ลั่วมั่นจับได้คิง ดวงตาสว่างไสว มองไปที่เฟิง เฉินโดยไม่รู้ตัว แต่กลับพบว่าเขามองเธออยู่ สายตาทั้ง สองจ้องมองภายใต้แสงสลัว ทำให้บรรยากาศในขณะนั้น ดูคลุมเครือ

“อาซ้อ ถึงตาคุณทิ้งไพ่แล้วจะทิ้งหรือไม่ ยักคิ้วหลิ่วตา ระวังแพ้นะ”

เสียงฝ่ายชายดังเข้ามาแผ่วเบา จนทั้งคู่ละสายตาจาก กัน โดยเฉพาะถั่วมั่น สีหน้าแดงอย่างชัดเจน ทิ้งไพ่ด้วย ความโกรธ

“คิง…”

เสียงเยาะเย้ยหยุดชะงัก กวนเส้าหนู ขยับปาก ชูนิ้วโป้ง ขึ้นมา “เจ๋งมาก เจ๋งมาก จื่อหยางทิ้งห้า อาซ้อเป็นคิงกิน เรียบ ตานี้ มิน่าเฟิงเฉินเป็นคู่กัน”

ถั่วมั่นถูกหัวเราะเยาะจนหน้าแดง พูดอย่างกล้าหาญ

“พวกคุณพูดมาว่าต้องการหรือเปล่า”

ทุกคนพยักหน้าพร้อมกัน คิงใบเดียวใหญ่สุด ไม่มีใครสู้ได้ ใครต้องการบ้าง ไม่มีใครต้องการลั่วมั่นตะลึง หันไปมอง ‘กุนซือ ‘ด้านข้าง

สายตาขอความช่วยเหลือของเธอมองมาที่เฟิงเฉิน เขา ขยับริมฝีปาก ยกแขนขึ้นจับที่ไหล่ของเธอ ขยับเข้าไป ใกล้เธอมากขึ้น มือข้างหนึ่งชี้ไปที่ไพ่คู่หนึ่งบนมือเธอ ใบหน้าแนบเข้าที่ใบหูของเธอ

“นี่คือ…”

ความร้อนแรงเริ่มต้นจากใบหู แผ่กระจายไปทั่วร่างกาย จนทำให้ลั่วมั่นตัวแข็งที่อ เหมือนตอนตกหลุมรักครั้งแรก ทำให้นึกถึงครั้งแรกที่เฟิงเฉินสนิทสนมกับเธอเป็นครั้งแรก

แต่สายตาทุกคู่จ้องมอง จนเธอต้องระงับความงดงามใน หัวใจนี้ให้สงบลง จากนั้นหยิบไพ่ทิ้งไป ถอนหายใจเล็ก

น้อย

“คู่สาม”

“ไม่เอา…”

“คู่ห้า”

“คู่k”

“ฉัน ไม่เอา

ในอีกไม่กี่รอบถัดไปราวกับรู้สึกถึงพลังยับยั้งของคิง เฟิง เฉินและรั้วมั่นเหมือนมีเทพเจ้าคอยช่วยสกัดคู่ต่อสู้อีกสา มน หยิบไพ่มาแต่ละครั้งดีขึ้นเรื่อยๆ โดยทั่วไปไม่เปิด โอกาสให้คู่ต่อสู้ทั้งสามทิ้งไพ่ หนึ่งชั่วโมงผ่านไป เห็นด้าน ข้างของทั้งสามกองวางไปด้วยขวดเหล้าเปล่าๆ

“ไม่ไว้แล้ว ไม่ไว้แล้ว..”

หลังจากที่จ้าวจื่อหยางดื่มหมดแล้ว ก็ทรุดตัวลงนั่งกับ โซฟามือกุมท้องไว้ “ขึ้นดื่มอีก ท้องฉันมีหวังแตกตาย แน่น..”

กวนเส้าหยู่โบกไม้โบกมือไปมา

“ฉันรู้สึกว่าท้องฉันจะแตกอยู่แล้ว…ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ

ก่อนนะ”

การวิ่งตัวงอออกไป ใครก็ไม่มีท่าทางภูมิใจเหมือนเมื่อ ตอนเข้าประตู

ถั่วมั่นยิ้มไปพลางมองไปที่เฟิงเฉินพลาง ทั้งสองดื่มเหล้า ร่วมกัน ดูทุกอย่างที่ปกคลุมไปด้วยแสงนุ่มนวล

“นี่คือลูกเต๋าเหรอ?” ลั่วมั่นชี้ไปที่มุมโต๊ะ

เฟิงเฉินเหยียดแขนออกไปคว้าลูกเต๋าพร้อมถ้วย “เคย เล่นไหม?”

“ไม่เคย” ลั่วมั่นส่ายหัวอย่างตรงไปตรงมา

เฟิงเฉินอดทนอย่างมาก จับมือของเธอกุมไว้ที่ด้านนอก ของถ้วยลูกเต่า พูดเบาๆ “ฉันสอนเธอ”

เสียงลูกเต่าดังกังวานอยู่ในถ้วยลูกเต่า ลมหายใจอันอบ อุ่นของเฟิงเฉินผ่านเข้ามาในรูหูพร้อมกับกลิ่นเหล้า แขนข องลั่วมั่นกำลังทอยลูกเต่ากลางอากาศไปตามการเคลื่อน ไหวของเฟิงเฉิน เธอใจลอยนิดหน่อย ความสนใจของเธอ ไม่ได้อยู่ที่ลูกเต่า สายตาหยุดอยู่กับท่าทางของเฟิงเฉิน

เมื่อเปิดถ้วยลูกเต่าสีทั้งหมด

“โย่ สามหก อาซ้อโชคดีเหลือเกิน!”

จ้าวจื่อหยางยังคงนั่งแช่อยู่ฝั่งตรงข้ามบนโซฟาร้องด้วย ความชื่นชมอย่างจริงใจ

ทันใดนั้นมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น บริกรยืนอยู่ที่ประตู

พร้อมกับช่อดอกไม้

“ขอโทษครับ คนไหนคือคุณลั่วมั่นครับ?”