บทท88 ดูพอหรือยัง

บทที่88 ดูพอหรือยัง

หยางอีกับซูเสี่ยวหมี่ส่งมู่เทียนโยวกลับไปพร้อม กัน ครั้งนี้ ไม่ว่าจะพูดยังไงมู่เทียนโยวก็ไม่ยอมให้ กู้อานหยานตามมาอีก

หลีเย่ไปขับรถมา เวลากลางดึกแล้ว ทั้งสามคน ถึงได้ออกจากโรงพยาบาล แล้วเดินทางกลับ คฤหาสน์ของมู่จ้านเป่ย

ตลอดระยะทาง หลายครั้งที่กู้อานหยานอยากจะ พูดอะไรกับมู่บ้านเป่ยบ้าง

แต่ อีกฝ่ายกลับเย็นชาอยู่ตลอด เห็นได้ชัดว่า กําลังโกรธอยู่

ถึงแม้เธอจะซาบซึ้งที่เขามาช่วยตัวเอง แต่ว่า ความเย็นชาสูงส่งขนาดนี้ เธอก็ไม่รู้ว่าจะทลาย กำแพงบรรยากาศที่แข็งและหนาขนาดนี้ได้ยังไง จริง ๆ สุดท้าย ได้แค่เงียบไม่พูดอะไร

รถจอดลงตรงหน้าประตูห้องหลักของคฤหาสน์

พอมู่บ้านเป่ยลงจากรถ ขายาวก็ก้าวเดินตรงไปที่ โถงใหญ่ หันก็ไม่หันกลับมามอง

กู้อานหยานรีบตามเข้าไป “คุณชายใหญ่..

แต่ว่า เขากลับสนก็ไม่สนใจ ครู่เดียวก็เดินผ่าน โถงใหญ่และขึ้นไปชั้นบนแล้ว

จะหนาวขนาดนี้เย็นขนาดนี้ ทำไมกัน?

เธอรู้ว่าคืนนี้เป็นเพราะว่าเรื่องที่เธอมัวแต่ดูแล เทียนโยว และไม่ยอมกลับบ้านกับเขาตั้งแต่แรก ทำให้เขาโกรธมาก

แต่ว่า เธอก็ได้พูดชัดเจนแล้วว่า เทียนโยว่เป็น เพื่อนของเธอ และเธอก็ไม่สามารถทิ้งเพื่อนของ เธอไว้ได้

ผู้ชายคนนี้ ทำไมจะต้องเย็นชาสูงส่ง ทำไมจะ พงเขา

พอไม่เชื่อฟังบ้าง ก็โกรธขนาดนี้เลยเหรอ?

กู้อานหยานอยู่อย่างหวาดระแวงมาทั้งคืน ตอนนี้ ก็เหนื่อยมากแล้ว

จะให้มาดูสีหน้าเย็นชาสุด ๆ ของคุณชายใหญ่ อีก ใครก็ไม่ยินยอมหรอก

เธอเม้มริมฝีปากไว้ แล้วเดินคอตกขึ้นชั้นบนไป

กลับถึงห้องตัวเอง พอได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เป็นชุดสะอาดแล้ว ทั้งตัวก็รู้สึกสบายขึ้นมาเลย

เธอลงมาจากชั้นบน แล้วเดินมาถึงห้องครัวหยิบ น้ำอัดลมได้ขวดหนึ่ง กำลังเตรียมจะกลับไปนอน ที่ห้อง

ตอนที่กำลังจะขึ้นชั้นบนนั้น กลับเห็นหลีเย่หน้า บึ้งตึงลงมาจากชั้นบนมาหาน้ำดื่ม

กู้อานหยานได้แต่พยักหน้าให้กับเขา ถือเป็นการ ทักทาย แล้วเดินผ่านเขาขึ้นตึกไป

“คุณผู้หญิง” หลีเยกลับมองเธอจากข้างหลัง เหมือนมีอะไรจะพูดแล้วก็หยุดเอาไว้

เขาก็ยังรู้สึกน้อยใจแทนคุณชายใหญ่ของบ้าน เขาอยู่ดี

มีบางคำพูดเขารู้ว่าตัวเองไม่ควรพูด และไม่มี สิทธิ์ที่จะพูด แต่ว่าถ้าไม่พูด เขาก็รู้สึกไม่สบายใจ

“คุณผู้หญิง คุณจะไม่สามารถ…….. มีความอดทน และเป็นห่วงคุณชายใหญ่มากขึ้นอีกนิดไม่ได้เห รอครับ?”

กู้อานหยานมองหน้าเขา นี่มันหมายความว่ายัง ไงกัน?

คุณชายใหญ่มู่เป็นคนไม่ยอมสนใจเธอต่างหาก เธอคิดว่าความอดทนของเธอดีมากแล้ว!

แต่ว่า เขากลับไม่ให้โอกาสเธอแม้แต่นิดเดียว เธอยังจะทำอะไรได้? ๆ ตอแยอยู่ข้างกายเขา หรือคอยเลียแข้งเลียขาให้เขามองเธอมากขึ้นอีก นิดหรอกนะ

แล้วหลีเย่ไม่ใช่ไม่รู้ว่า คุณชายใหญ่บ้านเขาเย็น

ชาขนาดไหน?

หยีเย่ถอนหายใจครั้งหนึ่ง ถึงจะไม่สมควรพูดแค่ ไหน แต่ไม่พูดก็ไม่ได้แล้ว!

คุณชายใหญ่ได้รับบาดเจ็บ แต่คุณผู้หญิงกลับ ไม่……..

“คุณพูดอะไรนะ? เขาได้รับบาดเจ็บเหรอ?” กู้ อานหยานใจกระตุกวูบ สีหน้าก็เปลี่ยนไปเลย

“เรื่องเกิดขึ้นเมื่อไหร่? คืนนี้เหรอ? แต่ว่าฉัน…..

“ แต่ว่าคุณผู้หญิงกลับไม่เห็นเลยใช่ไหมครับ?”

พอพูดมาถึงจุดนี้แล้ว หลีเย่ก็ไม่กลัวว่าคุณชาย ใหญ่จะมาถือโทษโกรธเขาในภายหลังแล้ว เขา ทนเห็นคุณชายใหญ่ต้องโดดเดี่ยวเดียวดายคน เดียวไม่ได้จริง ๆ !

“ในใจและในสาวตาคุณผู้หญิงมีแต่เพื่อนคุณ เท่านั้น คุณเห็นแค่เพื่อนคุณบาดเจ็บ แต่กลับไม่รู้ ว่าคุณชายใหญ่ที่ปกป้องคุณ ก็โดนฟันด้วยที หนึ่ง”

“ในใจคุณชายใหญ่ไม่สบายใจ แม้แต่เย่หานก็ ไม่ได้รับอนุญาตให้แตะต้องตัวเขา ผมจะใส่ยาให้ เขา ก็ยังโดนไล่ออกมาด้วย……

กู้อานหยานรีบเดินขึ้นชั้นบน พอแตะโดนประตูก็ ผลักออกทันที

ภาพที่เห็นคือ ร่างที่นั่งอยู่ตรงขอบเตียง

เขาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อเป็นชุดคลุมนอนแล้ว ตอน นี้กลับใส่อยู่แค่กางเกงนอนสบาย ๆ เสื้อคลุมโดน ทิ้งอยู่ข้าง ๆ

ในมือถือก้านสําลีไว้ กำลังใส่ยาให้ตัวเองอยู่

แต่บนแขนเขา กลับเป็นรอยบาดแผลที่มีดกรีด เลือดส่วนใหญ่หยุดไหลไปแล้ว แต่ว่า ยังมีเลือด ซึมออกมาบ้างเล็กน้อย

ไม่ได้ถือว่าบาดเจ็บหนักมาก แต่ว่า ดูแล้วน่าจะ เจ็บมาก!

ยิ่งไปกว่านั้น เขากลับดูโดดเดี่ยวเดียวดายใส่ยา ให้ตัวเองคนเดียว ภาพนี้มันทำให้ขอบตา กู้อานหยานร้อนขึ้นมา จมูกก็แสบ ๆ ขึ้นมาด้วย

มู่จํานเป่ยคิดไม่ถึงว่าจะมีคนโผล่เข้ามาโดยตรง พอได้ยินเสียงประตูแล้ว ภายในพริบตาสีหน้าก็ เย็นลงไป

แต่พอเห็นว่าเป็นเธอ ก็กลับรู้สึกแปลกใจขึ้นบ้าง

จากนั้น สีหน้าก็ขรึมตามเดิม “ฉันเคยพูดแล้ว ไม่ใช่เหรอว่าต้องเคาะประตูก่อน?”

แต่ว่าครั้งนี้ กู้อานหยานไม่ได้สนใจความเย็นชา

ของเขา เธอปิดประตูลง แล้วก็เดินเข้าไป ไม่พูดพร่ำทำ เพลงอะไรก็รับก้านสำลีมาจากมือเขาเลย

เธอจิ้มยาป้ายเพื่ออยากจะใส่ยาให้เขา แต่ จ้านเป่ยกลับขยับแขนถอยหนี แล้วพูดเสียงเย็น ว่า “เรื่องเล็กแค่นี้ ไม่ต้องลำบากหรอก”

“นี่คุณกำลังประชดเหรอ? คุณชายใหญ่มู่?”

กู้อานหยานมองค้อนเขาทีหนึ่ง คิดไม่ถึงคุณชาย ใหญ่มู่ที่ขึ้นชื่อว่ามั่นคงสงบนิ่ง ก็จะมีตอนที่ อารมณ์เหมือนเด็กแบบนี้ด้วย

มู่บ้านเป่ยมองเธออย่างเย็นเฉียบ สายตาแบบนั้น คนทั่วไปต้องรับไม่ไหวแน่

ถ้าเปลี่ยนเป็นเวลาปกติ กู้อานหยานก็คงต้านไม่ ไหว แล้วยอมแพ้แต่โดยดีแน่ มันหนาวจนสะท้าน ไปถึงกันบึ้งหัวใจจริง ๆ

แต่ว่าตอนนี้ จากที่เห็นภาพเขาใส่ยาให้ตัวเอง ตามลำพังแล้ว เธอยังจะมาตื่นตกใจอะไรอีก? ถึงแม้ว่าเขาจะยิ่งน่ากลัว แต่ภาพเมื่อกี้ ก็ทำให้ เธอยินยอมโดยไม่มีเงื่อนไขแล้ว จากความโดด เดี่ยวและผิดหวังของเขา

“ขอโทษค่ะ ฉันไม่รู้.………

จ้านเป่ยหีอเสียงเย็น ไม่สนใจเธอ

เธอรู้อยู่แล้ว นิสัยหยิ่งยโสของคุณชายมู่แบบนี้ คงจะไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ แน่

แต่ว่าคืนนี้ มันเป็นเพราะเธอทำไม่ถูกจริง ๆ

เธอยังคงถือก้านสำลีที่จิ้มยาเอาไว้ แล้วเธอก็ดึง เก้าอี้มานั่งลงข้างเตียง เงยหน้าขึ้นสบตากับเขา

“เป็นความผิดของฉันเอง ฉันไม่ทันสังเกตเห็นว่า คุณบาดเจ็บ ก่อนหน้านั้น…….

ก่อนหน้านั้น ได้แต่คอยห่วงใยเทียนโยว ถึงว่า แม้แต่หลีเย่ก็ยังทนดูไม่ได้ “คุณชายใหญ่มู่ ให้อภัยฉันได้ไหมคะ?

เขาก็ยังไม่พูดอะไร แต่ว่าครั้งนี้พอกู้อานหยาน ดึงมือของเขา เขากลับไม่ได้ต่อต้านเหมือนเมื่อกี้ แล้ว

เธอดึงฝ่ามือใหญ่ของเขา แล้วค่อย ๆ ดึงแขน ของเขากลับมาอย่างระมัดระวัง

ก้านสำลีที่จิ้มยาไว้ ค่อย ๆ แตะลงไปที่แผลของ

เขา

บาดแผลนี้ หนักกว่าที่เธอคาดคิดไว้นิดหน่อย

ถึงแม้จะฟันโดนไม่ลึกมาก แต่ก็ไม่น้อย

ส่วนที่ลึกสุด ก็ลึกเกือบหนึ่งเซนติเมตรได้

ตอนนั้นก็คงเลือดไหลไปไม่น้อย เพียงแต่ว่าเขา ใส่เสื้อเชิ้ตสีเข้มไว้ แล้วก็เป็นเวลากลางคืน ถ้าไม่ สังเกตดี ๆ ก็จะดูไม่ออก แต่ว่า เพียงแค่เธอให้ความใส่ใจเขามากขึ้นอีก นิด ก็ไม่มีทางไม่เห็นหรอก

คิดยังไง ก็เป็นเพราะตัวเองทำไม่ถูก ตอนนั้นรู้ แค่ว่าเป็นห่วงเทียนโยว่ แต่กลับไม่เคยใส่ใจเขา

“เจ็บไหม?” ตอนที่ทายาเข้าไป เธอดูแล้วยังรู้สึก เจ็บ

แต่ตั้งแต่ต้นจนจบคุณชายใหญ่มู่กลับหือยังไม่ หีอสักคำ ท่าทางเย็นชาหยิ่งยโสแบบนี้ กลับ ทําให้คนยิ่งปวดใจ

“ทําไมไม่ให้เย่หานมาดูให้สักหน่อย แผลลึก ขนาดนี้ ไม่จำเป็นต้องเย็บแผลเหรอ?”

เขาก็ยังไม่ออกเสียงอีก เหมือนกับว่าเธอกําลัง พูดอยู่กับอากาศธาตุยังไงยังงั้น

แต่ว่า คืนนี้กู้อานหยานกลับไม่โกรธแม้แต่น้อย ได้แต่ปวดใจละไม่ว่า เลยใหเขาเบา ๆ ทุกครงทใส่นิดหนึ่ง ก็อดไม่ได้ ต้องก้มหัวลงมาเป่าแผลให้เขาเบา ๆ กลัวว่าเขา จะเจ็บ

ตั้งแต่ต้นจนจบมู่บ้านเป่ยกลับหน้างอไว้ตลอด ไม่พูดไม่จา ไม่สนใจ แล้วแต่เธอจะทำอะไร

ในที่สุดก็ใส่ยาจนเสร็จ เธอเก็บกวาดก้านสำลี แล้วหยิบเสื้อคลุมนอนที่อยู่ข้าง ๆ ขึ้นมา

พอเงยหน้า สายตาก็มาตกอยู่ที่แผงอกกว้างที่ เปลือยเปล่าของเขาพอดี หุ่นที่แข็งแกร่งจนเห็น เส้นแบ่งของกล้ามเนื้อได้อย่างชัดเจน ทำให้เธอ หน้าแดงขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล

เมื่อกี้ไม่ได้สังเกตเห็นว่าบนตัวของคุณชายใหญ่ มู่นั้นไม่ได้ใส่เสื้อไว้

พอตอนนี้มาดู กล้ามเนื้อที่เซ็กซี่ทั้งตัวอยู่ก็ทำให้ คนคอแห้งปากแห้งขึ้นมา เกือบจะขาดอากาศ หายใจ

หัวใจของกู้อานหยานเต้นเร็วขึ้น ใบหน้าก็ร้อน ผ่าว

เสียงแหบต่ำของเขาลอยมาเห ว่า “มองพอหรือยัง?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ