บทที่391อยู่ที่บ้านคุณปู่ได้หรือเปล่า
บทที่391 อยู่ที่บ้านคุณ ได้หรือเปล่า
ตอนคุณท่านกู้ออกมาจากห้องกู้เวยจือนั้น ใบหน้าเต็มไปด้วย ความหม่นหมอง
ที่จริงก็ไม่รู้ว่าอารมณ์ไม่ดีอะไร แต่ก็ ความรู้สึกหน่วงๆในใจ
ทันใด ก็เกิดรู้สึกโดดเดี่ยวขึ้นมา
ใช่ มันเป็นความรู้สึกโดดเดี่ยว
“คุณท่านออกมาแล้ว”พ่อบ้านติงที่กำลังยุ่งอยู่ เมื่อเห็นคุณ ท่าน ก็รีบเดินเข้าไปหา
“คุณท่าน…….”
ทั้งสองเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาสิบกว่าปีแล้ว ตอนที่อยู่ด้วยกัน ไม่มีคนอื่น ลุงติงจะเรียกเขาว่าตาแก่
แต่ถ้ามีคนอื่นอยู่ด้วย หลักๆก็ยังเรียกว่าคุณท่านเช่นเดิม
“อือ”คุณท่านกู้ได้แต่พยักหน้า กลับไม่พูดอะไรออกมาเลยสัก
“คุณท่าน เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่าครับ”ดูเหมือนว่า จะอารมณ์ไม่ดีสักเท่าไหร่
“ไม่มีอะไร อาทิง(อาเป็นคำนำหน้าไม่มีความหมาย) อาทิตย์ หน้าไปบริษัทเป็นเพื่อนฉันหน่อย”
เขาไม่ใช่อารมณ์ไม่ดี น่าจะไม่ใช่ ในเมื่อ ตัวเขาเองก็บอกไม่ ได้เช่นกัน ว่าไม่ดีตรงไหน
“คุณจะไปที่บริษัท ไปทำไมเหรอครับ”เรื่องของบริษัทนั้น ตั้ง แต่กู้เวยจือกลับมา คุณท่านก็ยิ่งไม่สนใจเข้าไปอีก
ตลอดเดือนกว่าที่ผ่านมา ค่อยแต่จะหาวิธีมาทำให้คุณเวยจึ อดีใจ
“อาติง หุ้นที่จะโอนให้จิ่งซี่ตอนแรก ถึงเวลาที่ต้องโอนให้ เวยจ่อแล้ว”
คุณท่านเดินตรงไปข้างหน้า นึกไม่ถึงว่าจะพบแขกอยู่ใน ห้องโถง ทีแรกลุงติงคิดอยากตามไปถามให้เข้าใจ แต่ก็นึกขึ้น ได้ ว่าในห้องโถงยังมีแขกอยู่
เขารีบเอ่ย” คุณชายใหญ่มู่มาแล้ว และยังมี…….”
“ทำไมมาก่อนล่วงหน้า”คุณท่านกู้เดินเข้าไปหา แต่เดินเพียงไม่กี่ก้าว สายตาก็เหลือบมองไป เห็นที่อีกมุมของห้องโถง มีร่างเล็กนั่งอยู่ที่ข้างหน้าโต๊ะ
“อานหยานเหรอ”คุณท่านตะลึงงัน จู่ๆในใจก็รู้สึกเบิกบานขึ้น มา ก็รีบเดินเข้าไปหา “ทำไมถึงมาล่ะ ไม่ใช่บอกว่า ไม่อยาก มาที่นี่ของปู่ไม่ใช่เหรอ”
กู้อานหยานที่กำลังทานอาหารอยู่ เมื่อเห็นคุณท่านเดินมา ก็ รีบลุกขึ้นมา
“คุณชายใหญ่มู่ต้องการมา หนูเลยมาเป็นเพื่อนค่ะ”
“มาแล้วก็ไม่ต้องกลับไปแล้ว”คุณท่านเอามือเธอมากุมไว้
เมื่อกี้ยังมีความหม่นหมองในใจ แต่การปรากฏตัวของกู้อานห ยานนั้น ทำให้มันจางหายไปหมดแล้วในชั่ววูบเดียว
“เธอกำลังทำอะไร ทานอาหารอยู่ใช่ไหม อาทิง รีบเอาของ อร่อยทั้งหมดในบ้านเราออกมา เร็ว”
“กำลังให้พวกพ่อครัวเตรียมอยู่ครับ ต้องใช้เวลานิด หน่อย”พ่อบ้านติงรีบเอ่ยพูด
“ยังมีลูกชิ้นไส้มันปู รวมมิตรไข่มุก กุ้งล็อบสเตอร์ผัดไข่แดง อีก ทำไมถึงไม่มีมา”
ของพวกนี้ เป็นอาหารปกติที่คุณท่านชอบทานมากที่สุดเขาคิดว่า เป็นอาหารที่พ่อครัวพวกเขาทำออกมาได้ดีสุด เมื่อ มองดูบนโต๊ะ ไม่มีอาหารที่ขึ้นชื่อที่สุดอยู่ มันดูเกินไปแล้ว จริงๆ
“มีครับมีครับ ทั้งหมดกำลังทำอยู่ อานหยานมาได้ไม่นาน ยัง ไม่ทันได้นำมาเสิร์ฟบนโต๊ะเลยครับ”
“คุณท่าน กุ้งล็อบสเตอร์ผัดไข่แดงมาแล้วครับ
พ่อครัวนำกุ้งล็อบสเตอร์ผัดไข่แดงที่เพิ่งทำเสร็จออกมาร้อนๆ กําลังเดินมาเสิร์ฟ
“กู้อานหยานหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก อาหารทั้งหมดบน โต๊ะ เธอทานไม่หมดแน่นอน แล้วยังจะเอาอันใหม่ๆมาอีกเหรอ เนี่ย
“คุณปู่คะ หนูอิ่มแล้วค่ะ อิ่มจนกินเพิ่มแม้แต่คำเดียวก็ไม่ไหว แล้วค่ะ”
“แบบนี้ได้ไง ที่อร่อยที่สุดยังไม่ได้เสิร์ฟมาเลยนะ ทำไมถึง ทานไม่ไหวแล้วล่ะ”คุณท่านไม่ยอม พ่อบ้านติงก็ไม่ยอมเช่น เดียวกัน
“อาหารที่พ่อครัวเราทำ อร่อยระดับโลกเลยนะ เธอต้องลอง
ชิมดูสิ”
“งั้นทำไมคุณปู่ไม่บอกให้เร็วกว่านี้ว่ายังมีอาหารที่อร่อยกว่า หนูกินไปเยอะขนาดนี้ เปลืองกระเพาะไปเปล่าๆเลย
กู้อานหยานอดที่จะบ่นไม่ได้ เพราะว่า จานกุ้งล็อบสเตอร์ผัด ไข่แดงที่วางอยู่ตรงหน้า ดูเหมือนจะอร่อยมากเลยทีเดียว
“ก็ใช่นะสิ ต้องโทษอาติง ทำไมถึงไม่เตือนอานหยานก่อน ว่า เดี๋ยวยังมีอาหารที่อร่อยกว่าอยู่” คุณท่านขมวดคิ้ว เริ่มตำหนิ ขึ้นมา
กู้อานหยานก็ขมวดคิ้วขึ้นมา อยากกินกุ้งล็อบสเตอร์ให้มากนี้
“ใช่ค่ะ คุณปู่ติง คุณปู่ร้ายมากเลยนะคะ ที่ทำไมไม่เตือนหนู ให้เร็วกว่านี้”
“ห้ามเรียกมันว่าคุณปู่ติง เรียกคุณปู่ได้แค่ฉันคนเดียวเท่านั่น เรียกมันว่าอาติงก็พอ”
“อือฮือฮือ……”ในปากเล็กๆของกู้อานหยาน เห็นได้อย่างชัด ว่ายัดอาหารไว้เต็มปากแล้ว
พูดตอนนี้ ก็คงพูดไม่รู้เรื่องอย่างแน่นอน
“ลุงติง…….”
“แบบนี้ถึงค่อยเป็นเด็กดีหน่อย”
“อือฮือ อร่อย”
ในบนโซฟาที่ไกลๆ ผู้ชายที่ถือน้ำชาไว้ในมือ จ้องมองกู้อานห ยานกับคุณท่านไม่วางสายตา
แววตานิ่งเฉยนั้น ทำให้คนคาดเดาไม่ออกว่าเขากำลังคิด อะไรอยู่
กู้จิ้งหย่วนนั่งอยู่ไม่ไกลมากนัก ก็เห็นทั้งสามคนที่อยู่ทางโน้น เช่นกัน เขายกริมฝีปากขึ้น แล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน
“คุณตากับอานหยานนั้นเจอกันครั้งแรกก็ถูกชะตากันแล้ว ที แรกอานหยานก็ถือว่าได้ช่วยชีวิตคุณตาไว้แล้ว พวกเขาทั้ง สองอยู่ด้วยกัน คงรู้สึกดีมากแน่เลยครับ”
“งั้นเหรอ” มู่บ้านเป่ยละสายตาจากการมอง แล้วยิ้มเบาๆ “ดู แล้ว ทั้งสองคนก็เหมือนกับเป็นปู่หลานกันจริงๆเลยนะครับ”
“ก็ใช่นะสิครับ คุณตาชอบให้อานหยานเรียกเขาว่าคุณปู่ มากเลยนะ และให้อานหยานเรียกได้แค่แบบนี้ เหมือนกับเฒ่า ทารกไม่มีผิด”
กู้จิ้งหย่วนยิ้มเบาๆพลางส่ายหัวไปด้วย สำหรับเฒ่าทารกนี้ ของบ้านตัวเองนั้น ก็หมดหนทางจะจัดการแล้วจริงๆ
มู่บ้านเป่ยหมุนแก้วในมือไปมา แล้วยกมือขึ้น เอาน้ำชาที่อยู่
ในแก้วดื่มหมดไปทีเดียว
เขาวางแก้วชาลง แล้วหันไปมองกู้จิ้งหย่วน ได้ข่าวมาว่ากู้ เวยจ่อได้รับอุบัติเหตุเหรอครับ ตอนนี้เป็นยังไงบ้างแล้ว”
“ไม่เป็นอะไรมาก แค่แขนถลอกเป็นแผลนิดหน่อย
กู้จิ้งหย่วนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เข้าใจความสัมพันธ์มู่จ้านเป่ยกับกู้ เวยจือ เพราะฉะนั้น จึงไม่กล้าพูดอะไรมาก
เขาพูดเสนอ คุณชายใหญ่มู่ เวยจืออยู่ที่ชั้นสอง หรือไม่ ให้ ผมพาคุณไปดูเธอไหม”
ทีแรกมู่บ้านเป่ยอยากพูดว่าไม่ต้องแล้ว แต่ว่า หลังจากหันไป ดูการอยู่ร่วมกันของคุณท่านกู้กับกู้อานหยานแล้ว จู่ๆในใจเขา ก็คิดนึกอะไรออกขึ้นมา
เมื่อละสายตากลับมา เขาลุกขึ้นมา แล้วยิ้มเบาๆ “ก็ได้ครับ งั้นรบกวนคุณชายใหญ่กู้นำทางด้วยนะครับ”
กู้อานหยานที่อยู่ไม่ไกลมากนัก ก็แอบมองดูร่างชายทั้งสอง เดินจากไป
“พวกเขาน่าจะไปดูเวยจือ”
คุณท่านกู้เพิ่งนึกขึ้นได้ ว่าเวยจือได้รับบาดเจ็บ ก็ควรบอ
กอานหยานสักหน่อย
เขาพูด”พี่สาวเธออยู่ที่ชั้นสอง วันนี้ได้รับบาดเจ็บนิดหน่อย ให้พาเธอไปดูเขาไหม
แต่ที่จริงไม่รู้เป็นเพราะอะไร ตอนนี้ ไม่อยากพาอานหยาน ขึ้นไปเลยสักนิด
หรือจะเป็นเพราะอานหยานมาแล้ว เขายังมีของที่อร่อยและ สนุกอีกมากมาย ที่ยังไม่ได้โชว์ให้เธอดู
“หนูไม่ไปค่ะ หนูกับเธอความสัมพันธ์ไม่ดีกันมาแต่ไหนแต่ไร แล้วค่ะ”
กู้อานหยานไม่ปิดเรื่องนี้แม้แต่น้อย ถึงอย่างไร ความสัมพันธ์ ที่ไม่ดีก็คือไม่ดี มองก็ดูออกไม่ใช่หรือไง
และไม่มีอะไรให้แกล้งเสแสร้งหนิ
คำพูดนี้ของเธอสำหรับคุณท่านแล้ว กลับไม่มีความโกรธเลย แม้แต่น้อย
ตรงกันข้าม ยังหัวเราะร่าออกมา
แล้วกดนิ้วลงบนหัวเธอทีหนึ่ง เขายิ้มพลางพูด “ยัยเด็กคน นี้ ลำบากตัวเองแป๊บหนึ่งไม่ได้หรือไง แกล้งทําเหมือนความ สัมพันธ์เธอกับเวยจือดีกันหน่อย แบบนี้ ค่อยหลอกทำให้ตา แก่อย่างฉันมีความสุขหน่อย
“คุณปู่ ปู่เองก็รู้ ว่าหนูกับเธอไม่ถูกกันมาตลอด หนูหลอกคุณ ปู่แบบนี้ยังมีประโยชน์อะไรอีกเหรอคะ”
กู้อานหยานในตอนนี้ กำลังกลุ้มอยู่กับกุ้งล็อบสเตอร์นั้น อร่อยจริงๆ แต่เธออิ่มจนกินเพิ่มอีกค่าหนึ่งก็ไม่ไหวแล้ว
“ไม่ไหวแล้ว คุณปู่ หนูต้องเอาไปเดินเล่น ให้อาหารย่อย หน่อยแล้ว เดี๋ยวกลับมาค่อยมาไฟท์กับกุ้งล็อบสเตอร์ต่อนะคะ
“รู้จักแค่กินอย่างเดียวเลยจริงๆ”
แต่ว่า ยัยเด็กที่รู้จักแค่กินคนนี้ กลับทำให้เขารู้สึกมีความสุข คลายความหม่นหมองในใจได้
“ไป คุณปู่พาเธอไปชมบ้านคุณปู่ รับรองว่าเธอต้องชอบแน่ๆ”
คุณท่านกู้จูงมือเธอ พาเดินออกไปนอกประตู
“ถ้าเธอชอบละก็ ต่อไปก็อยู่ที่นี่กับปู่ ไม่ต้องจากไปไหนแล้ว
ดีไหม”
“ไม่ดีค่ะ ยังต้องกลับไปเรียนที่เมืองเป่ยหลิงอีก”กู้อานหยาน
ไม่ให้ความหวังลมๆแล้งๆกับเขา
คุณท่านสีหน้าหม่นหมองลงด้วยความผิดหวัง”อยู่ที่หลังโจว ก็มีมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงมากมายเหมือนกันนะ เธออยาก เรียนที่ไหน ปู่รับรองว่าสามารถจัดการให้เธอได้
“ไม่ดีค่ะ บ้านหนูอยู่ที่เมืองเป่ยหลังค่ะ”
คุณท่านยิ่งท้อเข้าไปอีก ทำไมหลอกล่อยากขนาดนี้นะ
เดินมาถึงลานบ้าน จู่ๆเขาก็จับกู้อานหยานหยุดไว้ พร้อมกัน สีหน้าจริงจัง “อานหยาน ปู่จะให้หุ้นห้าเปอร์เซ็นต์ในบริษัท ตระกูลกู้ให้เธอ อยู่ที่บ้านกับปู่ได้ไหม”
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
