บทที่330 เป็นแผนร้าย
บทที่330 เป็นแผนร้าย
รู้สึกว่าบรรยากาศรอบๆผิดปกติ กู้อานหยานจึงพยายามก้าว หลบไปข้างๆ
แต่ คนนั้นยังไม่ระวัง ชนไปที่แขนเธอ
ความเจ็บปวดเข้ามา กู้อานหยานขมวดคิ้วแน่น ถอยออกไป สองสามก้าว จ้องคนนั้น
“ขอ ขอโทษ…”เด็กผู้หญิงคนนั้นมองกู้อานหยาน ด้วย
ใบหน้าเสียใจ
“ขอโทษ ฉันจะสายแล้ว ขอโทษนะ”
เธอหมุนตัวจะไป กู้อานหยานกลับรีบตามเข้ามา จับมือเธอ ไว้: “หยุดเดี๋ยวนี้! ”
ที่แขนมีความเจ็บปวดแสบร้อนเข้ามา ที่แท้ก็ถูกแทงเจ็บ!
แต่ แผลไม่ใหญ่ ไม่เหมือนกับจงใจทำร้ายเธอ
ในมือของผู้หญิงคนนี้ มีอะไรกันแน่?ขมวดคิ้ว
แรงของกู้อานหยานมากเล็กน้อย ก้มหน้ามองมือของหญิง
สาว
ที่มือเธอไม่มีอาวุธมีคมใดๆ ที่แทงเธอเมื่อกี้ น่าจะเป็นแหวนที่
นิ้วมือ
แหวน…….ภาพบางอย่าง กลับไปในหัวอย่างไว
แหวน จงใจชนไปที่ตัวเธอ เลือด…..
“คุณ…….
“กู้อานหยาน คุณรังแกคนอื่นอีกแล้ว! “ไม่ไกลจากนั้น พวกผู้ หญิงในห้องเดินเข้าไปที่เธอ
กู้อานหยานแค่ตะลึง ผู้หญิงคนนั้นปล่อยมือเธอ
พอได้รับการปล่อยแล้ว กลับไม่รีบไปที่ตึกเรียน แต่ว่า รีบไป ที่หลังโรงเรียน!
เมื่อกี้ยังบอกสาย จะเข้าเรียนอย่างรีบร้อน ตอนนี้ กลับจะ ออกไปจากโรงเรียน?
ผิดปกติ!
กู้อานหยานจะตามเข้าไป แต่ถูกเด็กสาวสองสามคนที่ถึงไป ขวางทางไว้
พวกผู้หญิงที่วิชาเองข้างๆ ปกติไม่ได้ติดต่ออะไรกันนัก ขวาง เธอไว้ทําไม?
“ถอยไป! ”
ทำให้ต้องถอยให้ล่ะ คุณสร้างถนนนี้หรือไง? “พวกผู้หญิง ขวางตรงหน้าเอ ไม่ยอมเปิดทาง!
“พวกคุณจะทำอะไรกันแน่? “กู้อานหยานยังอยากตามไป
แต่เงยมองไป ผู้หญิงที่ชนเธอแล้วยังทำร้ายเธอโดยการแทง ได้ขึ้นรถคันหนึ่งที่อยู่ด้านนอกไปแล้ว แล้วก็ออกไป
ตามไม่ทันแล้ว!
แต่คนพวกนี้ น่าจะมีการคิดทําล่วงหน้าแน่นอน
*ใครอยากทําอะไรเธอ? จะเข้าเรียนแล้ว ยังจะฆ่าอะไรอีก
ไปเถอะ”
พอเห็นผู้หญิงคนนั้นขึ้นรถไป พวกผู้หญิงก็สองสามคนก็แยก
ย้ายทันที
กู้อานหยานรีบตามไปที่หลังโรงเรียน ถนนด้านนอก ก็ไม่เห็น ร่องรอยของรถคันนั้นแล้ว
ป้ายทะเบียนคันนั้นก็มองไม่ชัด จะตามยังไง?
ทำไมต้องจงใจทำเธอ?
แหวน พุ่งเข้ามา………
ทันใดนั้น กู้อานหยานก็กำมือแน่น!
กู้เวยจือ! ในที่สุดเธอก็คิดออก ว่าทำไมแหวนวงนั้นคุ้นตา
เมื่อก่อน ร้านกาแฟที่อยู่นอกโรงเรียน กู้เวยจือจู่ๆก็นัดเธอ ออกมาแบบแปลกๆ แล้วยังพูดอะไรดูน่าสงสัย
ตอนนั้นเธออยากจะเข้าไปใกล้ตัวเองอยู่หลายครั้ง แต่ทุก ครั้งก็ถูกเธอหลบ
ตอนนั้น ที่มือเธอก็สวมแหวนคล้ายกับวงนั้น
นั่นเป็นเรื่องตั้งแต่เมื่อไหร่?
ไกลๆจากตรงนั้น เสียงออดเข้าเรียนของโรงเรียนก็ดังขึ้น กู้ อานหยานไม่มีทางเลือก ได้แต่รีบเข้าไปที่อาคารเรียน
ในที่สุด ใกล้ถึงอาคารเรียน เส้นเวลาถูกเธอเข้าผ่าน
กู้เวยจือมาหาเธอ ใส่แหวนวงนี้ แต่เธอไม่มีโอกาสสัมผัสตัว เอง
ไม่นานจากนั้น ก็เกิดเรื่อง กู้เวยจือแต่งตัวให้ตัวเองเหมือนกับ ตอนซางชิงยังวัยรุ่น สร้างเรื่องหลอกคุณท่านหญิงที่ตระกูลมู่
ก็เรื่องที่ซินพูดไว้ก่อนเสีย กู้เวยจือซื้อเธอ โดยการเข็นคุณ ท่านหญิงไปที่สวนดอกไม้หลังบ้านก่อน“พอดี”ได้ยินเย่สุ่ยซิง คุยโทรศัพท์กับคนอื่น ……
ตอนแรกกู้เวยจือไม่รู้ความสัมพันธ์ของเธอกับคุณท่านหญิง แน่นอน แต่ต่อมาการกระทำนั้นก็แน่ใจมากว่าเธอเป็นหลาน สาวของคุณท่านหญิงแน่นอน
แต่เธอไม่เคยมีตัวอย่างเลือดของตัวเองเลย เธอจะรู้ได้ไง?
กู้อานหยานยิ่งคิดยิ่งไม่สบายใจ ยืนอยู่ที่หน้าอาคารเรียนที่ ว่างเปล่า ลมเย็นๆไม่หยุดพักจากด้านหลัง
กู้เวยจือได้ตัวอย่างเลือดของเธอไม่ได้ แต่วันนั้น…เธอเจอ ใครบางคน……
จู่ๆ ทั้งตัวก็เหมือนถูกสูบพลังไปจนหมดเรี่ยวแรง
ทั้งหัวใจ เกร็งไปหมด สั่นไปหมด ค่อยๆ……..ปวดขึ้นมา
เธอออกแรงจับไว้ที่ตำแหน่งหัวใจ รู้สึกแค่ว่ามือไม้อ่อนหมด เรี่ยวแรง
ไม่ง่ายเลยที่จะเข้าไป แต่ยังจับกำแพงไว้ จึงไม่ล้มลงไปที่พื้น
วันนั้น กู้เวยจือไม่สำเร็จ แต่เธอไปจากร้านกาแฟไม่นาน กลับ เจออีกคน
เธอไม่ใช่แค่เจอเขา แต่ยังถูกกระดุมที่เชิ้ตเขาบาด เลือดไหล ไปที่กระดุมเขา…….เจียงนานทําไมต้องเป็นเขา?
ไม่มีทาง จะต้องบังเอิญแน่ๆ ไม่มีทางที่จะเป็นเขา!
เธอสามารถสงสัยใครก็ได้ แต่ ทำไมต้องสงสัยเจียงนาน?
เธอไม่สามารถ และก็ไม่ควรสงสัยเขา
เป็นเขาที่อยู่ในช่วงที่เธอลำบาก อยู่เฝ้าไม่ห่างจากเธอ
เป็นเขาที่ตอนที่เธอหมดหวังจนแทบจะอยู่ต่อไปไม่ได้ ให้ พลังที่ให้เธอพึ่งพิง ให้ความกล้าที่ให้เธออยู่ต่อ
ใครก็ทรยศและทิ้งเธอได้ แต่เขาไม่ได้
เขาคือเจียงนาน! คือเพื่อนที่เธอเชื่อใจที่สุด! คนที่เชื่อใจ
ที่สุดคนนั้น!
เมื่อครู่ ตอนที่เขาใกล้ถึงโรงเรียน เขาได้รับสายหรือเปล่า? ตอนนั้นไม่ใส่ใจ ตอนนี้ดูเหมือนจะคิดถึงเนื้อหาคำพูดในวัน นั้นได้เล็กน้อย
…..โอเค เดี๋ยวจะถึงแล้ว ตามแผน …… ตอนนี้คิดๆดู ทุกๆคำที่ทำให้อกสั่นขวัญแขวน ทุกคำ ต่าง ทำให้เธอหมดหวัง!
ไม่มีทาง ไม่มีทางใช่เจียงนานแน่!
แต่ วันนั้นนอกจากเจียงนาน ก็ไม่มีใครได้สัมผัสตัวเธอเลย
และก็ไม่มีใครทั้งนั้น ที่จะมีโอกาสได้ตัวอย่างเลือดของเธอ
ไป
ทําไมต้องเป็นเขา…..เธอจะเชื่อได้ไง?
“นักเรียน คุณโอเคไหม? “ไม่รู้ว่าผู้อาวุโสชั้นไหนที่ผ่านเข้า มา เดินเข้ามาถาม
กู้อานหยานจึงพบว่า ที่แท้ตัวเองกดตัวอยู่ที่มุมหนึ่งของบันได อาคารเรียน ไม่รู้ว่านั่งอยู่นานแค่ไหน
เธอส่ายหน้า แม้แต่หน้ายังไม่อยากเงย : “ไม่เป็นไรค่ะ”
“อกหักเหรอ? “เพราะว่าเธอเอาแต่กอดขาตัวเองไว้ เอาหน้า ซุกไปที่ระหว่างขา ผู้อาวุโสก็มองไม่ชัดว่าใคร
เขายิ้ม พูด : “แค่อกหัก ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก เงยหน้า
ขึ้น มันก็เป็นแค่วันหนึ่ง”
อกหักอะไรล่ะ? ที่แท้ตอนนี้เธอดูเหมือน เหมือนคนอกหักถูก ทิ้งมากใช่ไหม
ที่แท้ เธอเสียใจมากขนาดนี้เชียว
ผู้อาวุโสคนนั้นดูมีความอดทนมาก โน้มน้าวไปว่า “เด็กๆ แบบพวกคุณ อะไรก็ทะเลาะกันแล้ว บุพเพสันนิวาสที่ดี บาง ครั้งแค่เพราะเข้าใจผิด ก็แยกทางกันแล้ว”
“มีคนเคยบอก ตอนที่โกรธและเสียใจ อย่าตัดสินใจทําอะไรเด็ดขาด อย่างน้อย รอให้สงบลง ค่อยพิจารณาใหม่อีก ครั้ง ไม่อย่างนั้น คุณอาจจะเสียใจไปตลอดชีวิต
ต่อมาผู้อาวุโสคนนั้นก็ไม่พูดอะไร เธอคิดไม่ออกเลยสักนิด
จําได้แค่วันนั้นที่เขาพูด: ตอนที่โกรธ เสียใจ อย่าตัดสินใจ อะไรเด็ดขาด
ตอนนี้เธอเสียใจมาก การตัดสินใจของเธอตอนนี้ เป็นไปได้ที่ จะเข้าใจผิด
บางที อาจจะแค่เข้าใจผิดจริงๆ
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ผู้อาวุโสคนนั้นเห็นตัวเองไม่มีทาง โน้มน้าวเธอได้ ได้แต่ถอนหายใจ จากไป
ในที่สุดกู้อานหยานก็เงยหน้า หยิบโทรศัพท์ โทรหาเบอร์ เจียงนาน
“เป็นไงบ้าง? เวลานี้ไม่ใช่ว่ายังเรียนอยู่เหรอ? “ที่ปลายสาย อีกฝั่ง เจียงนานขมวดคิ้ว เข้าใจเวลาเข้าเรียนของเธอดี
กู้อานหยานกุมโทรศัพท์ สักพัก จึงพูดเสียงเบา: “ฉันรู้สึกไม่ ค่อยสบาย ฉัน……..อยากเจอคุณ”
หรือว่าบังเอิญ?
บทที่330 เป็นแผนร้าย หรือว่าบังเอิญ?
รู้สึกว่าบรรยากาศรอบๆผิดปกติ กู้อานหยานจึงพยายามก้าว หลบไปข้างๆ
แต่ คนนั้นยังไม่ระวัง ชนไปที่แขนเธอ
ความเจ็บปวดเข้ามา กู้อานหยานขมวดคิ้วแน่น ถอยออกไป สองสามก้าว จ้องคนนั้น
“ขอ ขอโทษ…. เด็กผู้หญิงคนนั้นมองกู้อานหยาน ด้วย ใบหน้าเสียใจ
“ขอโทษ ฉันจะสายแล้ว ขอโทษนะ”
เธอหมุนตัวจะไป กู้อานหยานกลับรีบตามเข้ามา จับมือเธอ ไว้: “หยุดเดี๋ยวนี้! ”
ที่แขนมีความเจ็บปวดแสบร้อนเข้ามา ที่แท้ก็ถูกแทงเจ็บ!
แต่ แผลไม่ใหญ่ ไม่เหมือนกับจงใจทำร้ายเธอ
ในมือของผู้หญิงคนนี้ มีอะไรกันแน่?
“คุณ…คุณจะทำอะไร? “หญิงสาวถูกเธอจับ ก็เจ็บจนขมวด
คิ้ว
แรงของกู้อานหยานมากเล็กน้อย ก้มหน้ามองมือของหญิง
สาว
ที่มือเธอไม่มีอาวุธมีคมใดๆ ที่แทงเธอเมื่อกี้ น่าจะเป็นแหวนที่
นิ้วมือ
แหวน…..มีภาพบางอย่าง กลับไปในหัวอย่างไว
แหวน จงใจชนไปที่ตัวเธอ เลือด……
“กู้อานหยาน คุณรังแกคนอื่นอีกแล้ว! “ไม่ไกลจากนั้น พวกผู้ หญิงในห้องเดินเข้าไปที่เธอ
กู้อานหยานแค่ตะลึง ผู้หญิงคนนั้นปล่อยมือเธอ
พอได้รับการปล่อยแล้ว กลับไม่รีบไปที่ตึกเรียน แต่ว่า รีบไป ที่หลังโรงเรียน!
เมื่อกี้ยังบอกสาย จะเข้าเรียนอย่างรีบร้อน ตอนนี้ กลับจะ ออกไปจากโรงเรียน?
ผิดปกติ!
กู้อานหยานจะตามเข้าไป แต่ถูกเด็กสาวสองสามคนที่ถึงไปขวางทางไว้
พวกผู้หญิงที่วิชาเองข้างๆ ปกติไม่ได้ติดต่ออะไรกันนัก ขวาง เธอไว้ทำไม?
“ถอยไป! ”
“ทำให้ต้องถอยให้ล่ะ คุณสร้างถนนนี้หรือไง? “พวกผู้หญิง ขวางตรงหน้าเอ ไม่ยอมเปิดทาง!
“พวกคุณจะทําอะไรกันแน่? “กู้อานหยานยังอยากตามไป
แต่เงยมองไป ผู้หญิงที่ชนเธอแล้วยังทำร้ายเธอโดยการแทง
ได้ขึ้นรถคันหนึ่งที่อยู่ด้านนอกไปแล้ว แล้วก็ออกไป
ตามไม่ทันแล้ว!
แต่คนพวกนี้ น่าจะมีการคิดทำล่วงหน้าแน่นอน
“ใครอยากทําอะไรเธอ? จะเข้าเรียนแล้ว ยังจะช้าอะไรอีก?
ไปเถอะ”
พอเห็นผู้หญิงคนนั้นขึ้นรถไป พวกผู้หญิงก็สองสามคนก็แยก ย้ายทันที
กู้อานหยานรีบตามไปที่หลังโรงเรียน ถนนด้านนอก ก็ไม่เห็นร่องรอยของรถคันนั้นแล้ว
ป้ายทะเบียนคันนั้นก็มองไม่ชัด จะตามยังไง?
ทําไมต้องจงใจทำเธอ?
แหวน พุ่งเข้ามา……..
ทันใดนั้น กู้อานหยานก็กำมือแน่น!
กู้เวยจือ! ในที่สุดเธอก็คิดออก ว่าทำไมแหวนวงนั้นคุ้นตา
เมื่อก่อน ร้านกาแฟที่อยู่นอกโรงเรียน กู้เวยจือจู่ๆก็นัดเธอ ออกมาแบบแปลกๆ แล้วยังพูดอะไรดูน่าสงสัย
ตอนนั้นเธออยากจะเข้าไปใกล้ตัวเองอยู่หลายครั้ง แต่ทุก ครั้งก็ถูกเธอหลบ
ตอนนั้น ที่มือเธอก็สวมแหวนคล้ายกับวงนั้น
นั่นเป็นเรื่องตั้งแต่เมื่อไหร่?
ไกลๆจากตรงนั้น เสียงออดเข้าเรียนของโรงเรียนก็ดังขึ้น กู้ อานหยานไม่มีทางเลือก ได้แต่รีบเข้าไปที่อาคารเรียน
ในที่สุด ใกล้ถึงอาคารเรียน เส้นเวลาถูกเธอเข้าผ่าน
กู้เวยจือมาหาเธอ ใส่แหวนวงนี้ แต่เธอไม่มีโอกาสสัมผัสตัว
เอง
ไม่นานจากนั้น ก็เกิดเรื่อง กู้เวยจือแต่งตัวให้ตัวเองเหมือนกับ ตอนซางชิงยังวัยรุ่น สร้างเรื่องหลอกคุณท่านหญิงที่ตระกูลมู่
ก็เรื่องที่ชินพูดไว้ก่อนเสีย กู้เวยจือซื้อเธอ โดยการเป็นคุณ ท่านหญิงไปที่สวนดอกไม้หลังบ้านก่อน”พอดี”ได้ยินเย่สุ่ยชิง คุยโทรศัพท์กับคนอื่น ……
ตอนแรกกู้เวยจือไม่รู้ความสัมพันธ์ของเธอกับคุณท่านหญิง แน่นอน แต่ต่อมาการกระทำนั้นก็แน่ใจมากว่าเธอเป็นหลาน สาวของคุณท่านหญิงแน่นอน
แต่เธอไม่เคยมีตัวอย่างเลือดของตัวเองเลย เธอจะรู้ได้ไง?
กู้อานหยานยิ่งคิดยิ่งไม่สบายใจ ยืนอยู่ที่หน้าอาคารเรียนที่ ว่างเปล่า ลมเย็นๆไม่หยุดพักจากด้านหลัง
กู้เวยจือได้ตัวอย่างเลือดของเธอไม่ได้ แต่วันนั้น………..
ใครบางคน……..
จู่ๆ ทั้งตัวก็เหมือนถูกสูบพลังไปจนหมดเรี่ยวแรง
ทั้งหัวใจ เกร็งไปหมด สั่นไปหมด ค่อยๆ…..เจ็บปวดขึ้นมา
เธอออกแรงจับไว้ที่ตำแหน่งหัวใจ รู้สึกแค่ว่ามือไม้อ่อนหมด
เรี่ยวแรง
ไม่ง่ายเลยที่จะเข้าไป แต่ยังจับกำแพงไว้ จึงไม่ล้มลงไปที่พื้น
วันนั้น กู้เวยจือไม่สำเร็จ แต่เธอไปจากร้านกาแฟไม่นาน กลับ เจออีกคน
เธอไม่ใช่แค่เจอเขา แต่ยังถูกกระดุมที่เชิ้ตเขาบาด เลือดไหล ไปที่กระดุมเขา…..
เจียงนาน
ทำไมต้องเป็นเขา?
ไม่มีทาง จะต้องบังเอิญแน่ๆ ไม่มีทางที่จะเป็นเขา!
เธอสามารถสงสัยใครก็ได้ แต่ ทำไมต้องสงสัยเจียงนาน?
เธอไม่สามารถ และก็ไม่ควรสงสัยเขา!
เป็นเขาที่อยู่ในช่วงที่เธอลำบาก อยู่เฝ้าไม่ห่างจากเธอ
เป็นเขาที่ตอนที่เธอหมดหวังจนแทบจะอยู่ต่อไปไม่ได้ ให้ พลังที่ให้เธอพึ่งพิง ให้ความกล้าที่ให้เธออยู่ต่อ
ใครก็ทรยศและทิ้งเธอได้ แต่เขาไม่ได้
เขาคือเจียงนาน! คือเพื่อนที่เธอเชื่อใจที่สุด! คนที่เชื่อใจ ที่สุดคนนั้น!
เมื่อครู่ ตอนที่เขาใกล้ถึงโรงเรียน เขาได้รับสายหรือเปล่า?
ตอนนั้นไม่ใส่ใจ ตอนนี้ดูเหมือนจะคิดถึงเนื้อหาคำพูดในวัน นั้นได้เล็กน้อย
“…โอเค เดี๋ยวจะถึงแล้ว ตามแผน …… ตอนนี้คิดๆดู ทุกๆคำที่ทำให้อกสั่นขวัญแขวน ทุกคำ ต่าง ทำให้เธอหมดหวัง!
ไม่มีทาง ไม่มีทางใช่เจียงนานแน่!
แต่ วันนั้นนอกจากเจียงนาน ก็ไม่มีใครได้สัมผัสตัวเธอเลย
และก็ไม่มีใครทั้งนั้น ที่จะมีโอกาสได้ตัวอย่างเลือดของเธอ ไป
ทำไมต้องเป็นเขา……เธอจะเชื่อได้ไง?
“นักเรียน คุณโอเคไหม? “ไม่รู้ว่าผู้อาวุโสชั้นไหนที่ผ่านเข้ามา เดินเข้ามาถาม
กู้อานหยานจึงพบว่า ที่แท้ตัวเองกดตัวอยู่ที่มุมหนึ่งของบันได อาคารเรียน ไม่รู้ว่านั่งอยู่นานแค่ไหน
เธอส่ายหน้า แม้แต่หน้ายังไม่อยากเงย : “ไม่เป็นไรค่ะ
“อกหักเหรอ? “เพราะว่าเธอเอาแต่กอดขาตัวเองไว้ เอาหน้า ซุกไปที่ระหว่างขา ผู้อาวุโสก็มองไม่ชัดว่าใคร
เขายิ้ม พูด : “แค่อกหัก ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก เงยหน้า ขึ้น มันก็เป็นแค่วันหนึ่ง
อกหักอะไรล่ะ? ที่แท้ตอนนี้เธอดูเหมือน เหมือนคนอกหักถูก
ทิ้งมากใช่ไหม
ที่แท้ เธอเสียใจมากขนาดนี้เชียว
ผู้อาวุโสคนนั้นดูมีความอดทนมาก โน้มน้าวไปว่า: “เด็กๆ แบบพวกคุณ อะไรก็ทะเลาะกันแล้ว บุพเพสันนิวาสที่ดี บาง ครั้งแค่เพราะเข้าใจผิด ก็แยกทางกันแล้ว”
“มีคนเคยบอก ตอนที่โกรธและเสียใจ อย่าตัดสินใจทำอะไร เด็ดขาด อย่างน้อย รอให้สงบลง ค่อยพิจารณาใหม่อีกครั้ง ไม่อย่างนั้น คุณอาจจะเสียใจไปตลอดชีวิต”
ต่อมาผู้อาวุโสคนนั้นก็ไม่พูดอะไร เธอคิดไม่ออกเลยสักนิด
จําได้แค่วันนั้นที่เขาพูด : ตอนที่โกรธ เสียใจ อย่าตัดสินใจ อะไร ตัดขาด
ตอนนี้เธอเสียใจมาก การตัดสินใจของเธอตอนนี้ เป็นไปได้ที่ จะเข้าใจผิด
บางที อาจจะแค่เข้าใจผิดจริงๆ
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ผู้อาวุโสคนนั้นเห็นตัวเองไม่มีทาง
โน้มน้าวเธอได้ ได้แต่ถอนหายใจ จากไป ในที่สุดกู้อานหยานก็เงยหน้า หยิบโทรศัพท์ โทรหาเบอร์
เจียงนาน
“เป็นไงบ้าง? เวลานี้ไม่ใช่ยว่ายังเรียนอยู่เหรอ? “ที่ปลาย สายอีกฝั่ง เจียงนานขมวดคิ้ว เข้าใจเวลาเข้าเรียนของเธอดี
กู้อานหยานกุมโทรศัพท์ สักพัก จึงพูดเสียงเบา: “ฉันรู้สึกไม่ ค่อยสบาย ฉัน…..อยากเจอคุณ
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ