บทที่326 ถ้าหาก ชีวิตสามารถใช้เงินทองมาวัดได้

บทที่326 ถ้าหาก ชีวิตสามารถใช้เงินทองมาวัดได้

หลังจากสายถูกตัด ข้อความวีแชทก็ดังขึ้นมา ก็ยังเป็นเจียง

นาน

เขาต้องการให้เธอแชร์ตำแหน่งที่อยู่ พอเปิดแล้ว ก็จะเห็น ตำแหน่งของทั้งสอง

เขากลัวเธอจะวิ่งไปไหน ไปแล้ว จะหาเธอไม่เจอ

เขาใส่ใจเสมอมาแบบนี้ ปฏิบัติกับเธอเหมือนกับดูแลผู้หญิง ของตัวเอง

บางครั้งแม้แต่กู้อานหยานเองก็สงสัย พวกเขาทั้งสองเป็น อะไรกันแน่

เพื่อเธอ ก็มีปัญหากับเพื่อนที่คบกันมานาน เพื่อเธอ ก็ถูกคุณ ชายใหญ่มู่ทำร้ายจนเกือบจะเข้าโรงพยาบาล

แต่ แต่ไหนแต่ไรมาเขาก็ไม่เคยพูดเกินเลยกับเธอ ไม่เคยทำ เรื่องเกินเลยกับเธอ ไม่เคยกดดันอะไรเธอ

มองสัญลักษณ์บนแผนที่สองจุดนั้น ก็เหมือนกับเห็นเจียงนาน กำลังเดินไปที่เธอย่างร้อนใจ
มุมปากของกู้อานหยานขยับเบาๆอย่างทนไม่ไหว ชีวิตบาง ครั้งก็ทำให้หมดหวัง แต่ว่าชีวิต ไม่มีทางที่จะมีแค่ทางตันอยู่ ทางเดียว

เก็บโทรศัพท์ไป กำลังจะเดินออกไปจากสถานที่ที่น่า คลุมเครือนี้

จู่ๆ ถนนตรงหน้าที่อยู่ไม่ไกล กลับมีเสียงเรียกที่ดู ร้อนรน: “คุณท่าน! คุณท่าน! ”

เหมือนจะมีคนล้มลงที่พื้น ส่วนคนข้างๆ มีคนเฝ้าดูอยู่ข้างๆ มี คนประคองคนที่ล้ม กลุ่มคนที่ทำอะไรไม่ถูก!

ล้มลงที่พื้น เหมือนจะเป็นคนแก่

หัวใจของกู้อานหยานเกร็งแน่น ก้าวเดินไปทันที

เดินอย่างร้อนใจเล็กน้อย ระหว่างขาทั้งคู่เหมือนกับถูกฉีก ขาดออก เจ็บจนเหงื่อเย็นๆไหลออกมาทันที

ไม่ง่ายเลย ที่จะเก็บความเจ็บปวดนี้ลงไป เธอเดินไปด้านหน้า ต่อ

แต่คนยังไม่เข้าใกล้คนแก่คนนั้น ก็ถูกชายสองคนที่สวมชุด คําขวางไว้
“ยืนตรง! ไม่ให้ไปทางนี้!

“คนแก่เป็นอะไรไป? “สายตาก้อานหยานมองผ่านพวกเขา ไป ที่ตัวคนแก่ที่ล้มลงพื้น

จากแสงไฟ สามารถมองเห็นว่าสีหน้าคนแก่แดงอย่างผิด ปกติมาก สองตามองบน หายใจไม่ออกอย่างชัดเจน!

“รีบวางเขาลง! “กู้อานหยานอยากจะเข้าไป

ผู้ชายชุดดำสองคนยังยืนหยัดขวางเธอไว้: “บอกให้คุณไป ทางอื่น! ‘

“เขาหายใจไม่ไหว ลําคอมีอะไรติด รีบวางเขาลง! ”

“ให้เธอเข้ามา! “ผู้ชายที่เฝ้าดูข้างคนแก่มองมาทางนี้แล้วพูด ร้อนใจ: “คุณคือหมอ? ”

“ฉันไม่ใช่”กู้อานหยานเดินเข้าไป แต่คำนี้ ทำให้สีหน้าพวก เขาหม่นลงทันที

ชีวิตคนสำคัญ กู้อานหยานไม่มีอารมณ์ไปเถียงกับพวกเขา เธอรีบพูด: “อย่าประคองเขาแบบนี้ คุณให้เขานั่งลง!
สองคนที่ประคองคนแก่สบตากัน ไม่รู้ว่าต้องฟังเธอไหม

แต่ หมอยังไม่มาถึง ตอนนี้พวกเขาไม่มีหนทางสักนิด

กู้อานหยานพูดทันที: “ฉันเคยเรียนการปฐมพยาบาล เร็ว! ประคองเขานั่งลง! ”

ตอนนี้ ไม่มีใครกล้าพูดอะไรมาก

ทั้งสองประคองคนแก่ขึ้นมา นั่งที่พื้น

กู้อานหยานคุกเข่าลงที่ด้านหลังคนแก่ ขาข้างหนึ่งงอไปที่ หลังของคนแก่ สองมือของเธอกอดช่วงหน้าอกเกือบลงไปที่ หน้าท้องของคนแก่ไว้

หลังจากสูดหายใจลึกๆ จู่ๆกู้อานหยานก็กอดคนแก่ ออกแรง กด!

คนแก่ถูกเธอกอดไว้จนเกือบจะหมดสติ แต่การกดนี้ เหมือน กับไม่มีผลใดๆ

หน้าของคนแก่ยังแดงเถือก และยังแดงขึ้นเรื่อยๆ

ผู้ชายข้างๆกำลังดันกู้อานหยานออก กู้อานหยานแต่ไม่ ท้อถอย ยังคงกอดไปที่ตำแหน่งใต้หน้าอกของคนแก่ ออกแรง กอดไปที่บนตัวของตัวเองอีกครั้ง
“ป๋ว”ดังขึ้นมา ครั้งนี้ ก็มีของชิ้นเล็กที่ไม่รู้ว่าคืออะไรออกมา จากปากของคนแก่ พริบตาเดียว ก็หายไป

“เกิดอะไรขึ้น? “นอกจากผู้ชายวัยรุ่นข้างคนแก่แล้ว ก็ไม่มี ใครเห็นชัดเจน ว่าเมื่อกี้คืออะไร!

แต่ สีหน้าของคนแก่หลังจากของนั่นออกไป ก็ค่อยๆดีขึ้น

คนแก่หอบขึ้นมา ชัดเจนมากว่า หายใจได้แล้ว!

เขาดีขึ้นแล้ว!

“คุณท่าน….พวกบอดี้การ์ดกับพ่อบ้านต่างล้อมรอบเข้ามา

กู้อานหยานโบกมือทันที : “ไปไกลหน่อย ให้อากาศบริสุทธิ์ เขาหน่อย”

พวกบอดี้การ์ดออกไปทันที กลัวว่าจะแย่งอากาศของคุณ ท่านพวกเขา

พ่อบ้านลุงติงมองชายหนุ่มที่อยู่ข้างคนแก่: “คุณชาย หย่วน……

…ถั่วลิสง”กู้จิ้งหย่วนรู้สึกแปลกๆ เสียมารยาท….เล็กน้อย

หมายความว่าไง? เพราะว่าถั่วลิสงเม็ดหนึ่ง ทำให้ทุกคนกระวนกระวายขึ้นมา

ถึงคนแกจะอายุมากแล้ว แต่ ร่างกายยังแข็งอยู่อย่างชัดเจน

เมื่อครู่ ทุกคนยังคิดว่าเขามีโรคอะไรซ่อนอยู่หรือเปล่า จู่ๆก็ ออกอาการ

กู้อานหยานปล่อยคนแก่ ถอยไปข้างๆ ยกหลังมือขึ้นเช็ดหน้า

ผาก

เห็นคนแก่ดีขึ้นแล้ว เธอจึงโล่งอก พูดยิ้มๆ : “คุณปู่ ต่อไป อย่ากินของแข็งๆพวกนี้อีกนะ มันย่อยไม่ดี”

คนแก่เงยหน้ามองเธอ ถึงจะดีขึ้นแล้ว แต่ ยังพูดอะไรไม่ได้

แต่ว่า ผู้หญิงตรงหน้า ทำไมดูคุ้นขนาดนั้น?

เขาขยับนิ้ว อยากจะยกมือขึ้น แต่ถูกหลานข้างๆห้าม : “อย่า ขยับมั่ว รอดีขึ้นค่อยพูด

ครั้งนี้คนแก่กินถั่วลิสงติดคอ ก็น่าจะเกรงใจหน่อยๆ ได้แต่ฟัง

ดีๆ

กู้อานหยานมองชายหนุ่มวัยรุ่นที่อยู่ข้างคนแก่ ยิ้มให้ เขา: “เขาน่าจะไม่เป็นไรแล้ว งั้นฉันไปก่อน
“รอก่อน”

ชายหนุ่มวัยรุ่นบอกว่ารอก่อน พ่อบ้านก็มองอ่านหยานทันที พูดยิ้มๆ: “คุณหนู คุณช่วยคุณท่านของพวกเรา เรายังไม่ ขอบคุณคุณเลย”

“ไม่เป็นไร คุณบอกว่าขอบคุณ ก็พอแล้ว”

กู้อานหยานกำลังจะหมุนตัวออกไป ชายหนุ่มวัยรุ่นกลับ พูด: “ช่วยคุณตาของพวกเรา ผมก็ต้องแสดงอะไรให้บ้าง

“เหมือนตอนนี้คุณจะยังไม่ได้ขอบคุณฉัน”คำพูดของกู้อ่านห ยาน เกินความคาดหมายหน่อยๆ

ชายวัยรุ่นดีขึ้น จึงพูด: “ขอบคุณ แต่ ผมยังอยาก .……..

“ช่างเถอะ คุณจะขอบคุณฉันยังไง? ให้เงินฉันเหรอ? “

เธอไม่ได้อยากแสดงให้เห็นว่าสูงส่งเพียงใด แค่ ไม่อยาก

วุ่นวาย

เจียงนานใกล้ถึงแล้ว เธอต้องไปรอเขาที่ร้านอาหาร

“ถ้าคุณคิดว่าชีวิตของคุณตาคุณเอาเงินมาวัดได้ ก็เอาเงินมา ให้ฉันได้ เท่าไหร่ขึ้นอยู่กับมูลค่าของตาคุณ”
“ถ้าคุณคิดว่า คุณตาสำคัญกว่าเงิน งั้นก็ไม่จำเป็นที่จะให้ ของพวกนี้ เพื่อมาขอบคุณอะไร

ถึงแม้คำพูดของผู้หญิงคนนี้จะตรงไปหน่อย และก็ไม่ไว้หน้า ของอีกฝ่าย แต่ พูดมีเหตุผลดี

กู้อานหยานพูดยิ้มๆ: “คำขอบคุณของคุณฉันรับไว้แล้ว ฉัน

ไปละ”

เธอไปแล้วจริงๆ ไม่ทิ้งชื่อหรือช่องทางติดต่อใดๆ และยัง ไม่ ทิ้งช่องว่าง

การกระทำนี้ ทำให้ทุกคนยอมรับในความไร้ความสามารถ หน่อยๆ

“เธอไม่รู้เหรอ ตัวเองช่วยใครไว้? “พ่อบ้านบ่น

ต้องไม่รู้แน่ๆ ถ้าหากรู้ คงไม่ไปอย่างเท่ๆแบบนี้

ถึงเงินทองจะไม่ได้สำคัญมาก แต่ทุกคนก็ต่างต้องใช้เงินทั้ง นั้น

ที่สำคัญคือคุณท่าของพวกเขาตอบแทนแล้ว ค่าตอบแทนนั้น ก็เพียงพอที่จะทำให้คนธรรมดา อยู่ดีกินดีไปทั้งชีวิต

“คุณตา เป็นไงบ้างครับ? “พอกู้อานหยานเดินไปไกล กู้จิ้งหย่วนก็ละสายตา ตบหลังให้คนแก่

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร แค่ถั่วลิสงเม็ดหนึ่ง จะเอาชีวิตผมได้ ไง? ”

คุณท่านกู้โล่งอก ตอนที่ยืนขึ้นก็กลับไปแข็งแกร่งดังเดิม แต่ คำพูดเมื่อกี้ พูดออกมาไม่กลัวคนขำจนฟันหลุดเหรอ? เมื่อครู่ ใครถูกถั่วลิสงเม็ดหนึ่ง เกือบจะเอาชีวิตไป?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ