บทที่325 เขาเปลี่ยนไปแล้ว

บทที่325 เขาเปลี่ยนไปแล้ว

จะทําอะไร?

ผ่านผู้ชายมาสองคนแล้ว ผู้หญิงคนนี้ ยังจะไร้เดียงสาถึงจุดนี้

ได้เหรอ?

เกิดมาพร้อมกับเทคนิคการแสดงที่เก่ง หรือว่าเกิดมาโง่กัน

แน่?

มู่จ้านเป่ยนั่งเก้าอี้ด้านหลัง เพื่อที่จะหลบร่างกายเขา กู้อานห ยานได้แต่หดเก้าอี้ออกไปไม่หยุด

แต่ พื้นที่กว้างขนาดนี้ หลบยังไง ร่างกายของทั้งสองก็ยังอยู่ ชิดกันอยู่ดี

จู่ๆมู่จ้านเป่ยก็เอนเก้าอี้เข้ามา ร่างเล็กๆของกู้อานหยานถูก เขากดทับทันที ขยับไม่ได้

เธอขัดขืน ทั้งสองมือยังถูกมัดไว้อยู่ นอนที่ข้างตัวเขาไปทั้ง ตัว ความรู้สึกนี้ไม่ดีเลยจริงๆ

“คุณชายใหญ่…..

“ผมอยากทำอะไร? “มู่จ้านเป่ยยกนิ้วยาวๆขึ้น นิ้วมือที่เรียวยาวคีบบุหรี่นั้น ทําให้ผู้หญิงเสียสติได้ง่าย

แต่เธอปฏิเสธที่จะมอง ถึงจะหล่อดูดีแค่ไหน ก็ไม่ใช่เรื่องที่ เธอควรมอง

ตอนนี้เขา คบกับกู้เวยจือแล้วจริงๆ

แต่เธอไม่มอง ไม่ได้หมายความว่ามู่จ้านเป่ยอนุญาต

มือของเขาจู่ๆก็ไปที่ร้ายของเธอ เคลื่อนไหวมือจะไปปลด กระดุม เสื้อเธอ: “ผมจะทําอะไร คุณทาย? ”

“ฉันไม่ทาย! “ที่จริงลมหายใจของกู้อานหยานไม่เป็นจังหวะ เลย ที่จริงกลัวมาก แต่ ยังคงพยายามทำเป็นใจเย็น

“ฉันไม่รู้ว่าคุณชายใหญ่มู่ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ที่มีรสชาติหนักๆ แบบนี้ ชอบผู้หญิงของคนอื่น! “

เธอคิดว่าทําให้เขาโกรธ ให้เขาโกรธและเกลียด ก็จะปล่อย เธอไป ไม่มีใครเห็น

แต่คิดไม่ถึง มู่จ้านเป่ยไม่ใช่แค่ไม่โกรธ แต่กลับ ยกปากขึ้น

ยิ้มบางๆ

“ผมชอบรสนี้ หรือว่า คุณไม่รู้? ”
นิ้วมือเขาขยับ ทันใดนั้นกระดุมเสื้อของกู้อานหยานก็ถูกเปิด ออกสองเม็ด

เนื้อผ้าที่เสื้อลื่นเล็กน้อย คอปกไหลลงมาผิวหนังที่ขาวใส่ก็ ปรากฏที่ไหล่

ลมหายใจเริ่มไม่เป็นจังหวะ

ไม่มีใครมองคุณชายใหญ่มู่ออก ไม่เคยมีและตลอดไป

มือของเขาไว้ที่คอเธอ ปลายนิ้วตามไปที่คอเธอ ค่อยๆเลื่อน

ไป

ในหัวของกู้อานหยาน กลับมีฉากที่อยู่ในโรงพยาบาลตอนนั้น

เข้ามา

เขาบีบคอเธอ เธอไม่สามารถหายใจได้ เงาแห่งความตายห่อ หุ้มไปทั้งตัวเธอ เธอยืนอยู่ที่หน้าประตูแห่งความตายแล้ว …..

ชัดๆว่าครั้งนี้มู่จ้านเป่ยแค่ใช้ปลายนิ้วกดคอเธอไว้ แต่เธอ กลับเหมือนว่าแม้แต่หายใจก็ลําบาก

ลำบากมาก!

ที่หน้าอกไม่หยุดกระเพื่อม เส้นไลน์สวยงามมาก
มู่จ้านเป่ยยิ้มบางๆ ปลายนิ้วอ้อยอิ่งอยู่ที่คอของเธอ สุดท้ายก่ ลูบไล้ตามคอลงไป

“ไม่ต้อง! “กู้อานหยานออกแรงขัดขืน

ข้อมือรู้สึกปวด แต่ไม่สามารถสะบัดเชื่อที่รัดอยู่ได้

เธอมองมู่จ้านเป่ย อยากอ้อนวอน แต่สายตาที่เยือกเย็นที่ม กระดูกของอีกฝ่ายนั่น กลับอุดคำพูดอ้อนวอนทุกอย่างของเธอ ทันใดนั้นก็กลืนกลับท้องไปทันที

ถ้าอ้อนวอนได้ เขาก็คงไม่ถูกเรียกว่าผู้ชายที่เหมือน หมาป่า!

แต่ไหนแต่ไรมามีแค่เขาชอบหรือไม่ชอบ อารมณ์ของคนอื่น ไม่เคยอยู่ในสายตาเขา!

สุดท้ายกู้อานหยานเลือกที่จะปิดตา ไม่สนเขา

รอเขาเบื่อ คิดว่าไม่น่าสนใจ แล้วก็จะปล่อยเธอไปเอง

เมื่อก่อนไม่ใช่ว่าไม่เคยผ่านสถานการณ์แบบนี้ แต่สุดท้าย ที่ จริงก็แค่ทำให้เธอหวาดกลัว

แต่ครั้งนี้ การกระทำของมู่บ้านเป่ย เกินขอบเขตที่กู้อานห ยานจินตนาการอย่างชัดเจน
เขาโน้มตัวลง เอาการเคลื่อนไหวของเขาบอกเธอ ราชา หมาป่า ไม่เคยแค่ทำให้หวาดกลัว!

สองชั่วโมงถัดมา ชายหนุ่มที่แต่งตัวดูดีออกจากรถไป

เชือกบนมือกู้อานหยานถูกปลดออก ไหลลงจากเก้าอี้หนังแท้ ทั้งตัว

คว้าเสื้อมาที่ตัว ตาทั้งคู่ไร้ความรู้สึก

เขาไม่ใช่คุณชายใหญ่มู่คนนั้นอีกแล้ว เมื่อก่อนความอ่อน โยนที่มีหน่อยๆ ตอนนี้ กลายเป็นน้ำแข็งโดยสิ้นเชิง

เขาเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ

ด้านนอกมีเสียงเคาะประตู เสียงของฉินอี้ฟังดูแล้วไร้

มนุษยธรรมมาก: “คุณหนูกู้ อีกห้านาที เชิญคุณออกไป” ผ่านไปห้านาที ไม่ว่าเธอจะสวมเสื้อผ้าเสร็จหรือไม่ ฉินอี้ก็จะ เปิดประตูมาไล่

คำนี้ ไม่ใช่แค่ไร้มนุษยธรรม แต่ยังเต็มไปด้วยความละอาย

แต่หมายความว่า เวลาที่เธอจัดการตัวเอง มีแค่ห้านาที
กู้อานหยานกัดปาก ด้วยท่าทางอ่อนล้า

ไม่ง่ายเลยที่จะใส่เสื้อผ้าให้ดีๆ ผมเผ้าก็ทำให้เรียบร้อยมา หน่อย แล้วจึงเปิดประตู ลากสองขาที่เจ็บปวด ลงจากรถ

รอบๆไม่มีมู่บ้านเป่ยนานแล้ว เมื่อครู่ได้ยินเสียงเครื่องรถ ก็น่า จะเป็นเสียงที่เขาขึ้นรถออกไป

เอาเธอเป็นของเล่นที่เล่นเสร็จ ก็จากไปอย่างไม่แยแสใดๆ

“คุณหนูกู้ ด้านหน้าเดินผ่านถนนใหญ่นี้ไป ก็จะเป็นประตู ใหญ่ของร้านอาหาร

ฉินอี้ได้แต่มองเธอเรียบๆ สายตาไม่มีความอบอุ่นเลย

เชาพูด: “คุณสามารถกลับไปหาเพื่อนคุณที่ร้านนั้นได้ หรือ ว่าไปตรงถนนใหญ่นั่นแล้วเรียกรถออกไป พวกเราไปแล้ว! ”

กระเป๋าใบหนึ่งถูกยัดใส่อ้อมแขนเธอ ฉินอี้ดันมือไป เสียงดัง ขึ้นมา ประตูรถถูกปิด

ฉินอี้ขึ้นรถ กับผู้ชายอีกคนที่กู้อานหยานไม่รู้จัก

พอทั้งสองขึ้นรถไป รถก็สตาร์ทออก พริบตาเดียว ก็หายไป จากสายตากู้อานหยาน
เธอถูกทิ้งไว้ท่ามกลางลมเพียงคนเดียว ลมในยามวิกาลทพด เข้ามา เยือกเย็น ให้เธอที่เดิมทีที่มีร่างผอมบาง ยิ่งดูผอมบาง มากขึ้น

เจ็บมาก!

เมื่อครู่การกระทำของมู่บ้านเป่ยบ้าคลั่งมาก แรงนั้นน่ากลัว จนทำให้หวาดกลัว!

ถูกกระทำอยู่นาน ตอนนี้ทั้งตัวเธอก็หมดแรง แม้แต่เดินยัง ล่ามาก

เต่เธอยังกำฝ่ามือแน่น ทีละก้าวๆ เดินไปที่ไฟที่ส่องสว่างนั้น

สองขานั้น ไม่หยุดสั่นท่ามกลางลม สั่นเหมือนกับถูกตัดขาด

ได้ตลอดเวลา

ไฟตรงข้างหน้าเหมือนจะอยู่ใกล้ แต่เหมือนกับไกลอย่างบอก

ไม่ถูก

ทางนี้ที่ไม่ถือว่ายาวนั้น ทำให้เธอเดินแทบจะหมดหวัง เดิมทีคิดว่าไม่เป็นหนีต่อกันแล้ว จะไม่เกี่ยวข้องใดๆกันอีก

อยากร้องไห้ แต่เธอไม่รู้ว่าตอนนี้ร้อง จะมีความหมายอะไร
กลับไม่คิดว่า จุดตัดไม่ใช่แค่จะมาไวขนาดนี้ แต่ยังมาอย่าง หนักด้วย!

ก่อนเขาไปพูดอะไร?

“ผมกับคุณชายรองเจียง ใครเจ๋งกว่ากัน? หือ? ”

คำนี้เหมือนกับดาบที่คมกริบ แทงไปที่ใจของเธอจนเป็นรู เลือดนับไม่ถ้วน!

ในที่สุดกู้อานหยานก็ทนไม่ไหวเจ็บที่ขา เอนตัวหมอบลงที่พื้น

เธอไม่รู้ว่าใครเจ๋งกว่าใคร เพราะว่า ตั้งแต่ต้นจนจบไม่เคย เปรียบเทียบ และก็ไม่มีโอกาสไปเปรียบด้วย

เธอมีแค่เขาคนเดียว ตั้งแต่ต้นจนตอนนี้ มีแค่เขา!

“อื้อ…..”ไม่มีน้ำตา เสียงสะอื้นของเธอแห้งแหบ

กอดเข่าตัวเองไว้ รู้สึกถึงความเจ็บของร่างกาย สั่นอยู่ ท่ามกลางลม!

จู่ๆ โทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋า ก็ส่งเสียงดังขึ้นมา

กู้อานหยานลืมตา เอาโทรศัพท์จากกระเป๋าออกมา ทำอย่างช้าๆเล็กน้อย

มองเบอร์ที่โชว์ เธอสูดลมหายใจ พยายามทำให้ตัวเองใจเย็น

ลง

“เจียงนาน? ”

“หยางอีไม่ได้ส่งคุณกลับไป”เสียงของเจียงนานฟังดูแล้วร้อน ใจ”อยู่ไหนกันแน่? ”

“ฉัน…..อารมณ์ไม่ค่อยดี เลยออกมาเดินเล่น ตอนนี้จะกลับ

แล้ว”

“คุณอยู่ไหน? ตอนนี้ผมจะไปรับคุณ”ดึกขนาดนี้อยู่ข้างนอก คนเดียว เขาไม่วางใจ

เสียงของเขา ทำให้หัวใจที่เยือกเย็นของเธอ ในที่สุดก็กลับ ไปอบอุ่นขึ้นเล็กน้อย

ปากของกู้อานหยานยกขึ้นมาเบาๆโดยไม่รู้ตัว “ฉันยังอยู่ ใกล้ๆร้านอาหาร”

“โอเค คุณอย่าวิ่งไปไหนมั่วๆ ผมจะไปตอนนี้เลย”เจียงนาน กลับไปที่อพาร์ทเม้นท์ของเจียงซื่อกรุ๊ป ได้ยินการเคลื่อนไหว ที่ปลายสาย น่าจะหยิบกุญแจรถออกไป
หัวใจของกู้อานหยาน ก็อบอุ่นขึ้นมาเล็กน้อย

เธอพยักหน้า : “อ๋อ ฉันไม่วิ่งไปไหนมั่วๆ ฉัน….จะรอคุณ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ