บทที่323 คนแปลกหน้าที่คุ้นเคยที่สุด

บทที่323 คนแปลกหน้าที่คุ้นเคยที่สุด

ใครบอกว่าคุณชายใหญ่มู่เย็นชา แล้วใครบอกอีกว่าเขา เทียบกับผู้ชายคนอื่นไม่ได้?

เดินอยู่ที่ทางเดิน ผู้หญิงที่แต่งตัวสวยงามไม่ตกเทรนด์ คล้อง แขนชายหนุ่ม มองพวกเธอด้วยใบหน้าไร้การแสดงออกใดๆ คำพูดที่ไม่พอใจเล็กน้อยเมื่อกี้ว่า “เหรอ” เป็นเธอที่พูด แต่ ให้ทุกคนตกตะลึงไม่ใช่เธอ แต่เป็น ผู้ชายที่อยู่ข้างเธอ มีคนบอก เขาคือผู้ชายที่เหมือนกับหมาป่า หมาป่า คํานี้ วันนี้เจอแต่ในweibo สายตาที่เยือกเย็นคมกริบ เหมือนกับราชาหมาป่าในตอน กลางคืน

แต่วันนี้มองเขา ถึงได้รู้ว่าทำไมทุกคนเรียกแบบนี้

บางทีอาจจะแค่เป็นสายตาที่ไม่ได้ตั้งใจของเขา แต่ในช่วงที่ ไม่ได้ใส่ใจนั้นเอง ก็สามารถทำให้เลือดทั้งตัวคุณแข็งตัวได้
ซูเสี่ยวหมี่กับเห้อหลิงจือตกใจจนขาทั้งคู่สั่น จนอีกนิดแทบจะ ไม่ได้คุกเข่าให้เขาแล้ว!

ใครต่างคิดไม่ถึงว่า ในสถานที่แบบนี้ ที่หน้าห้องน้ำหญิง จะ มองเห็น…..คุณชายใหญ่มู่!

กู้อานหยานกำฝ่ามือแน่น พยายามทำให้ลมหายใจตัวเอง

ปกติ ดึงเพื่อนสองคนเบาๆ

แต่ พวกเธอขยับไม่ได้!

สองขาไร้เรี่ยวแรง เอนไปที่กําแพง ตะลึงจนก้าวออกไปไม่ได้

ใครบ้างจะไม่รู้ว่าตอนนี้รีบออกไปดีที่สุดแล้ว แต่ขาทั้งสองก็ เหมือนกับหนักเป็นพันกรัม ขยับไม่ได้เลย! ทำไงดี?

อานหยาน ทำไงดี?

กู้อานหยานจะทำไรได้? ไม่สามารถทิ้งพวกเธอแล้วตัวเอง หนีไปได้

แต่ ให้เธอลากสองคนนี้ไป ก็ลากออกไปไม่ได้จริงๆ!

พวกเธอปกติไม่มีอะไรก็อย่ากินเยอะขนาดนั้น ลดน้ำหนัก ก่อนไม่ได้หรือไง?
แต่ละคนหนักเหมือนกับหัวหมู จะดึงออกไปได้ไง?

“อานหยาน ทําไมคุณอยู่ที่นี่? บังเอิญมาก”กู้เวยจือเห็นกู้อาน หยาน รู้สึกแปลกใจเล็กน้อยจริงๆ

เธอเงยหน้ามองมู่บ้านเป่ย ที่จริงแล้วประหม่าหน่อยๆ ที่กลัว ที่สุดก็คือเห็นใบหน้ามู่บ้านเป่ยมีการแสดงออกที่ผิดปกติไป

ไม่ว่าจะโกรธ หรือว่าดีใจ ทั้งหมดล้วนแต่เป็นการแคร์

แต่วันนี้ ใบหน้าที่หล่อเหลาของมู่จ้านเป่ยเย็นชาเหมือนเคย สายตากลับไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ

เผชิญหน้ากับกู้อานหยาน ควรจะเย็นชาก็ควรทำ ควรจะนิ่งก็ ยังคงนิ่ง เดิมทีก็ไม่มีการแสดงออกใดๆ

เขาได้ตายใจไปแล้วจริงๆ กับผู้หญิงกระจอกนี้

กู้เวยจือแอบโล่งใจ แล้วจึงมองกู้อานหยาน ริมฝีปากบางๆมี รอยยิ้มที่สวยงามดูแพงขึ้นมา

“ไม่เจอกันนานนะ สบายดีไหม? ทำไมยังอยู่กับคนหน้าไม่ อายพวกนี้ได้อีกล่ะ?”

ซูเสี่ยวหมี่กับเห้อหลิงจืออยากจะด่ากลับไปอย่างเสียงดัง ใครที่หน้าไม่อายเหรอ?
แต่ คุณชายใหญ่มู่ยืนอยู่กับกู้เวยจือ ด่า? ก็ไม่กล้าจริงๆ!

สายตาของกู้อานหยานก็เป็นประกายไปที่ใบหน้ามู่จ้านเป่ย

มองกู้เวยจือ เธอพูดยิ้มๆ: “เพื่อนของฉันถึงจะแต่งตัวไม่ เป็น และก็หน้าไม่อายเล็กน้อย แต่อย่างน้อยก็จิตใจดี ใจกว้าง สุดๆ”

“เทียบกับคนที่ต่อหน้าอย่าง ลับหลังอย่าง หน้าชื่อใจคด ฉัน ยอมที่จะคบกับพวกเขา แปลกหรือไง? ”

ที่เกินความคาดหมายคือ กู้เวยจือไม่เหมือนกับเมื่อก่อน ถูก กระตุ้นเล็กน้อยก็ระเบิดออกมา

กู้เวยจือครั้งนี้ อ่อนโยนสวยงาม ใจกว้างมาก ดูเหมือนจะไม่ เหมือนเดิมเลย กับกู้เวยจือเมื่อก่อน

“เหอะ เหรอ? งั้นก็ยินดีกับคุณด้วย ที่หาเพื่อนรักที่เข้ากันได้

ดีกับตัวเอง”

บอกว่ายินดีกับกู้อานหยาน แต่สายตาไม่มีรอยยิ้มแห่งความ

จริงใจสักนิด

เธอเงยหน้ามองมู่จ้านเป่ย เสียงอ่อนโยนแทบจะเหมือนกับน้ำไหล
“จ้านเป่ย ฉันไปล้างมือก่อนนะ จะออกมาทันที คุณรอก่อน”

“อือ”มู่บ้านเป่ยตอบรับไปเรียบๆ

กู้เวยจื่ออิดออดหน่อยๆ ที่ต้องเอามือทั้งคู่ของตัวเองออกจาก แขนเขา

ไม่ง่ายเลย คุณชายใหญ่มู่จะให้เธอคล้องแขนเขา เดินอยู่ กับเขา ถ้าไม่ใช่เพราะว่ารีบจนเดินเร็วไม่ได้ ใครจะอยากแยก กับเขา?

แต่ คนเรามีความเร่งด่วนสามประการ ไม่รีบไปแก้ไข ก็ทนไม่

หวจริงๆ

กู้เวยจือมองกู้อานหยานอย่างเยือกเย็น รีบเดินไปในห้องน้ำ

แค่วินาทีเดียวก็ไม่อยากล่าช้า

กลัวตอนที่ตัวเองไม่อยู่ ยัยกระจอกนี่ก็จะอ่อยคุณชายใหญ่

ครั้งนี้ เธอไม่มีทางให้โอกาสใดๆต่อเธอ เพื่อให้เธอกลับไปที่ ข้างๆมู่บ้านเป่ย

พอกู้เวยจือจากไป มู่บ้านเป่ยก็หยิบบุหรี่มาจากกระเป๋า กางเกง แล้วจุดไฟ
เขายืนอยู่ที่ทางเดิน สูบบุหรี่ช้าๆ

การเคลื่อนไหวดูลวกๆ แต่เกิดขึ้นที่ตัวเขา การเคลื่อนไหว ใดๆก็ดูน่าหลงใหลแทบตายทั้งนั้น

กู้อานหยานดึงซูเสี่ยวหมี่กับเห้อหลิงจืออีกครั้ง เวลานี้ พวก เธอยังอยู่ที่นี่ รู้สึกแปลกใจจริงๆ

แต่ เจ้าสองคนนี้ยืนอยู่ติดกับกำแพง ยังยืนไม่ตรง

กู้อานหยานก็ละอายมาก ทั้งสามคนยืนอยู่ที่ข้างกําแพง ไม่ ยอมไปไหนเลย ภาพนี้ดูแล้วน่าประหลาดสุดๆ

ควรจะทักทายมู่บ้านเป่ยสักหน่อยไหม? เป็นคนรู้จักกันชัดๆ เห็นแล้วกลับเหมือนกับเจอคนแปลกหน้า

แต่ ครั้งสุดท้ายที่พวกเขาเจอกัน จากกันในรูปแบบศัตรู

ตอนนี้ ยังควรจะทักทายด้วยเหรอ?

มู่บ้านเป่ยเอาแต่สูบบุหรี่เงียบๆ ร่างสูงยืนอยู่ตรงกลางทาง เดิน แต่เหมือนกับว่าครอบครองพื้นที่ส่วนนั้นไปทั้งหมด

อากาศรอบๆเต็มไปด้วยกลิ่นของเขา เหมือนกับจะประกาศ ว่าทุกๆที่นั้น ต่างเป็นของเขา
ภายใต้บรรยากาศแบบนี้ อยากจะ ออกโดยผ่านตัวเขา ไม่ใช่ เรื่องง่ายจริงๆ

กู้อานหยานสุดหายใจ บอกตัวเอง เรื่องที่ผ่านไปไม่ต้องไป คิดถึงอีก

อย่างน้อย ทุกคนก็รู้จักกัน

สายตาเธอมองไปที่มู่จ้านเป่ยที่เสื้อเชิ้ตสีดำนั่น เจียงนาน บอกว่าเขาบาดเจ็บ แต่พักโรงพยาบาลแค่คืนหนึ่งก็ออกไป

ไม่รู้ว่าเขาบาดเจ็บอย่างไร?

“คุณ…”เธอลังเลอยู่สักพัก ในที่สุดก็เงยหน้าขึ้น กล้าเผชิญ หน้ากับเขา: “คุณชายใหญ่มู่ ไม่เจอกันนานเลย ช่วงนี้เป็นไง บ้าง? ‘

สายตาของมู่จ้านเป่ยละลงมา ค่อยๆเลื่อนไปที่ใบหน้าเธอ

ตอนที่สายตาไปตอนนั้น กู้อานหยานคิดว่าตัวเองต้องลนลาน แน่ แต่ความเป็นจริง เขาก็แค่มองเธออย่างราบเรียบ

สายตานั้น เย็นชา ห่างเหิน ไม่มีความรู้สึกใดๆ เหมือนกับ กำลังมองคนๆหนึ่งที่ไม่สำคัญ

ดังนั้น เธอเลยไม่ตื่นตระหนกใดๆ เพราะว่า ฝ่ายตรงข้ามไม่ให้ความกดดันใดๆต่อเธอ

“อือ”มู่จ้านเป่ยพยักหน้า ก็ถือว่าตอบ

เบาบางมาก เบาบางเหมือนน้ำ

กู้เวยจ๊อกลับออกมาในเวลานี้ มองเห็นทั้งสองคนสบตากัน เขาก็ตื่นตระหนก รีบเข้าไปทันที

ตรงที่เดินไป เบียดระหว่างพวกเขาสองคนพอดี ใช่ร่างกาย ของเธอ ตัดขาดการติดต่อของพวกเขาทั้งหมด

“จ้านเป่ย เราไปกันเถอะ”กู้เวยจือยิ้มอย่างอ่อนโยนให้เขา สองมือคล้องแขนเขาต่อ

ชายหนุ่มไม่ปฏิเสธ ยกมือขึ้นมาสูบบุหรี่อีกครั้ง

ควันที่ฟุ้งกระจายทำให้ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยเสน่ห์อันลึกลับ เขาตวัดปลายนิ้ว ก้นบุหรี่ถูกเขาทิ้งลงไปในที่เขี่ยบุหรี่ในถัง ขยะซึ่งอยู่ไม่ไกลอย่างแม่นยำ

สุดท้าย เขากับกู้เวยจือก็ออกไปด้วยกัน ไม่มีทิ้งความรู้สึก ใดๆ ไม่มีการทักทายกู้อานหยานใดๆทั้งนั้น

จนกระทั่งร่างของพวกเขาไปไกล ไกลจนไม่เห็นอีก ซูเสี่ยว หมี่กับเห้อหลิงจือจึงโล่งอก ประคองกำแพงไว้ เกือบจะล้มลง
พวกเธอพูดอะไรไป? ที่ข้างหลังคุณชายใหญ่มู่ แล้วบอกว่า เขาเทียบกับผู้ชายคนอื่นไม่ได้

พระเจ้า! คุณชายใหญ่ดู่ไม่ทำให้พวกเธอตายในที่นั้น ก็ ถือว่าเป็นความกรุณาอย่างสูงแล้ว

ก็ไม่รู้ว่าทำไม ทุกครั้งที่เห็นผู้ชายคนนี้ เหมือนกับมองเห็น พระจักรพรรดิเมื่อสมัยก่อนเลย

ทำให้คนกลัว จริงๆเลย!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ