บทที่292 ลูก เธอก็สามารถมีด้วยได้ไหม?

บทที่292 ลูก เธอก็สามารถมีด้วยได้ไหม?

รู้ว่าเป็นเรื่องหลอกลวง แต่ยังทําตัวไม่สะทกสะท้าน เรื่องแบบ นี้ กู้อานหยานทำไม่ได้แน่นอน

วันถัดมา เธอก็ไปตระกูลมู่

“ขอโทษ ก่อนหน้านี้ร่างกายฉันไม่ดี นอนอยู่โรงพยาบาลครึ่ง เดือน ดังนั้น เลยทําตามที่ตกลงไม่ได้

ออกจากโรงพยาบาลวันที่สอง เพิ่งเลิกเรียน กู้อานหยานก็ไป ตระกูลมู่เอง หาซูหยานเพื่อยืนยันตัว

สีหน้าของซูหยานวันนี้ดูแล้วไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ก่อนหน้านี้ เพ ราะว่ามู่เจ๋อหนานหากู้อานหยานไม่เจอ ก็ใกล้จะบ้า

“ถึงคุณจะอยู่โรงพยาบาล ก็ควรจะส่งข้อความหาเขา เขาหา คุณอย่างยากลําบาก”

คำนี้ กู้อานหยานตอบโต้ไม่ได้ ได้แต่พูดเสียงทุ้ม “ให้ฉันไป บ้านหลังบ้านของคุณท่านหญิงหน่อย คืนนี้ ฉันจะอยู่กินข้าว กับเขา”

“คุณคิดว่าคุณใช้ความรู้สึกของลูกชายฉันแบบนี้ ไม่รู้สึก สบายใจบ้างเหรอ? ”
วันนี้สีหน้าซูหยานแย่จริงๆ ลูกชายเจ็บปวด เธอเห็นก็ปวดใจ แทบเจียนตาย

แต่ผู้หญิงคนนี้ เมื่อวานกลับเป็นข่าวฉาวกับคุณชายรองเจียง ตอนนี้ ทั้งเมืองเป่ยหลิงต่างรู้

“ขอโทษ แต่ฉันบอกเขาตั้งแต่ตอนเริ่มแล้ว ข้อตกลงระหว่าง ฉันกับคุณ

แต่ไหนแต่ไรมากู้อานหยานไม่เคยคิดจะใช้ประโยชน์จากมู่ เจ๋อหนานให้ทำอะไร ซูหยานให้เธออยู่ด้วย เธอก็อยู่ก็เท่านั้น กลับเป็นซูหยานที่ฟัง ก็โมโหทันที! “อะไรนะ? คุณไปบอก เขา! *

เธอทำเกินไปอย่างนี้ได้อย่างไร เอาข้อตกลงระหว่างพวกเธอ ไปบอกมู่เจ๋อหนาน นี่ไม่ใช่การผลักเขาลงเหวไปลึกกว่าเดิม หรือ?

ผู้หญิงคนนี้ยังมีจรรยาบรรณในหน้าที่อีกหรือไม่?

ข้อตกลง บอกใครตามใจชอบก็ได้หรือไง?

“คุณผู้หญิงใหญ่ ฉันว่า คุณยังเข้าใจลูกชายคุณไม่ดีพอ
กู้อานหยานรู้ว่าเธอจะต้องโกรธแน่ แต่เธอยังนิ่ง พูดเรียบๆไป ว่า “จู่ๆท่าทีที่ฉันปฏิบัติต่อเขาก็เปลี่ยนไป เขาจะไม่สงสัยเอง หรือไง? ”

กู้อานหยานมองเธอ วิเคราะห์กับเธออย่างใจเย็น

“ฉันไม่แน่ใจ ถ้าตอนที่เขารู้เอง จะยิ่งเสียใจใกไปกว่านี้หรือ ไม่ ไม่สู้กับ บอกความจริงเขาตั้งแต่ต้นดีกว่าเหรอ”

“ดังนั้น ถึงเขาจะรู้ว่าคุณทำเพื่อจุดประสงค์บางอย่าง จึงยอม ใกล้ชิดกับเขา ท้ายที่สุด เขาก็จะไม่รังเกียจเหรอ? ”

กู้อานหยานพูด “เขาจะรังเกียจหรือไม่ ฉันไม่รู้ แต่เขาไม่ได้ โกรธจริงๆ”

ความโมโหของซูหยานค่อยๆนิ่งลง คิดๆดู จู่ๆก็รู้สึกว่า สารภาพเอง จะเป็นเรื่องที่ดี

ลูกชายก็โง่จริงๆ รู้ว่าผู้หญิงคนนี้มีจุดประสงค์ที่อยู่กับตัวเอง ก็ยังยินดีที่จะยอมรับ

“ช่วงนี้เขาหดหู่มาก นอกจากทำงาน เวลาอื่นก็ปิดตัวเองไว้ใน

ห้อง”

เธอในฐานะแม่คนก็ยังล้มเหลว ลูกชายมีเรื่องในใจ แต่ไม่ ยอมพูดกับเธอสักคำ
ซูหยานถอนหายใจบางๆ คิด แล้วจึงพูด “คุณผิดสัญญาก่อน เอง ตอนนี้ ฉันต้องถามเจ๋อหนานว่าจะยอมหรือไม่ ที่จะทำข้อ ตกลงกับเธอต่อไป

“โอเค”กู้อานหยานมีเหตุผลไม่พอ แน่นอนว่าได้แต่ฟังเธอ

รับปากว่าจะอยู่กับมู่เจ่อหนานหนึ่งสัปดาห์ ก็แค่อยู่กินข้าว เย็นกับเขา ก็ทำให้เกิดเรื่อง ตอนนี้ ซูหยานมีสิทธิ์ในการ ยกเลิกข้อตกลง นี่มันปกติมาก

ซูหยานโทรหามู่เจ๋อหนาน ตอนที่ปฏิบัติกับลูกชาย ใบหน้า เคร่งเครียดนั้นก็อ่อนโยนขึ้นมาทันที

“เจ๋อหนาน คืนนี้ยุ่งไหม? จะกลับมากินข้าวบ้านไหมลูก? ”

“ตอนดึกผมมีธุระ ไม่ต้องรอผม”มู่เจ๋อหนานพูดด้วยเสียง เยือกเย็น

ซูหยานถอนหายใจอีกครั้ง ทำอะไรไม่ได้ “เจ๋อหนาน ลูกงาน ยุ่งแบบนี้ ไม่ได้กินข้าวเย็นดีๆมานานแล้วนะลูก”

“แม่ ผมยังต้องประชุม กลับไปค่อย..………..

“กู้อานหยานอยู่กับแม่”

“แม่พูดอะไร? “ประโยคนี้ ทำให้มู่เจ่อหนานประหม่าขึ้นมาทันที แล้วก็ใจร้อนขึ้นมาด้วย “อานหยานมาเหรอครับ? ‘

“ใช่ เธอคิดจะอยู่กินข้าวเย็นที่บ้านเรา ถ้าลูกไม่ว่าง งั้นแม่..….…..

“ผม! ผมว่าง! ตอนนี้ผมก็ว่าง! “

มู่เจ๋อหนานทางนั้นไม่รู้ว่ากำลังทําอะไร เหมือนว่ายืนขึ้นแล้ว กำลังเก็บของ

“แม่ ผมจะกลับไปตอนนี้ แม่ช่วยผมรั้งเธอไว้ ผมจะกลับไป

ทันที!

ตอนที่กู้อานหยานมา ก็เย็นแล้ว ตอนนี้ห้าโมง ยังไม่ถึงเวลา

เลิกงาน

อารมณ์ซูหยานซับซ้อนอย่างบอกไม่ถูก ลูกชายเสพติด ขนาดนี้ เธอไม่มีทางใดๆแล้ว

“โอเค แม่จะช่วยรั้งเธอให้ ตอนดึกอยู่กินข้าวกับเรา ไม่ต้อง รีบร้อน เธอจะอยู่นี่แหละ ขับรถระวังด้วยนะลูก ไม่สิลูกให้ผู้ ช่วยขับให้อย่าขับเอง”

กลัวว่าเขาขับรถเอง เพราะว่าใจร้อน จะทำให้เร่งความเร็ว

“ผมรู้ ผมรู้ แม่ แม่ต้องให้เธออยู่นะ อย่าให้เธอไป!
“โอเค”

วางสายลง ซูหยานมองกู้อานหยาน

ท่าทางของกู้อานหยานกลับดูราบเรียบ “คุณผู้หญิงใหญ่ ฉันต้องเตือนคุณ วิธีแบบนี้ มันคือการแก้ปัญหาเฉพาะหน้า สําหรับลูกชายคุณ

ซูหยานหรือไม่รู้เหรอ? แต่ตอนนี้เธอมีวิธีอะไร?

“คุณไม่มีทางเข้าใจหรอก เรื่องที่เป็นแม่คน นอกจาก คุณจะมี ลูกเป็นของตัวเอง”

ลูกของตัวเอง…….

มือของกู้อานหยาน ก็อยู่ที่ท้องน้อยของตัวเอง

ลูกชายของเขา…เธอจะมีลูกของตัวเองได้จริงๆไหม?

ชาติที่แล้ว มู่จ้านเป่ยไม่แตะต้องเธอเลยสักนิด ลูก เป็นเพียง สิ่งที่เพ้อฝัน

ชาตินี้ เธอกับคุณชายใหญ่มู่ถึงจะมีความสัมพันธ์กัน แต่ สุดท้าย …ลูก ก็คงไม่มี

เก็บอารมณ์เสร็จ เธอพูด “คุณผู้หญิงใหญ่ คุณชายรองมู่ดูเหมือนกำลังกลับมา ฉันมีเวลาไม่มากนัก ตอนนี้คุณสามารถ พาฉันไปบ้านหลังบ้านได้ไหมคะ? ”

“ฉันต้องดูก่อนว่านายท่านใหญ่กับชื่อหรูอยู่หรือไม่….คุณ อย่าใช้สายตาแบบนี้มองฉัน คุณน่าจะรู้ดี ถ้าพวกเขาอยู่ พวก เราก็ไม่มีทาง”

ซูหยานหยิบโทรศัพท์ โทรถามลูกน้อง

ทางนั้นพูดอะไรสองสามประโยค ซูหยานจึงวางสาย มองเธอ “ฉันจะพาคุณไป

นี่คือหลังจากที่คุณท่านหญิงเกิดเรื่อง เป็นครั้งแรกที่กู้อานห ยานเข้ามาที่สถานที่คุณท่านหญิงเคยพักอาศัย

นายท่านใหญ่มู่เคารพคุณท่านหญิงมาตลอด ดังนั้น ถึงแม้ คุณท่านหญิงจะจากไปแล้ว บ้านหลังบ้านที่เธออยู่กลับเก็บ อย่าวงดี เหมือนกับตอนที่คุณท่านหญิงยังอยู่

กู้อานหยานก็เข้าไปในห้องคุณท่านหญิง

ห้องเงียบมาก ของทุกอย่างต่างวางไว้เป็นระเบียบ

ตอนมีชีวิตอยู่คุณท่านหญิงชอบอ่านหนังสือที่ข้างหน้าต่างพอเธอเสียไป ก็ไม่เห็นว่ารอบๆจะมีอะไร

ลิ้นชักถูกเปิดออก ด้านในมีของที่ใช้ในชีวิตประจำวันทั่วไป

ของที่เป็นพวกเอกสารเยอะมาก คุณท่านหญิงไม่ได้ทำงาน

หลายปีแล้ว

แต่บนโต๊ะหนังสือ ต่างเต็มไปด้วยหนังสือ

กู้อานหยานไปตรงชั้นหนังสือ มองไปทีละเล่ม

ตั้งแต่ปรัชญาชีวิต ไปจนถึงการเพาะปลูกดอกไม้และพืช หนังสือมีทุกประเภท

ทันใดนั้น สายตาของเธอก็หยุดไปที่หนังสือหนึ่งในนั้น

หยิบหนังสือมาอย่างระมัดระวัง เธอพลิกไปเบาๆ ในหน้า หนังสือ ก็พบรูปใบหนึ่งที่เป็นสีเหลืองแล้ว!

เบ้าตาแดง น้ำตาแทบจะไหลลงมา

ไม่ต้องคิดมากแล้ว ถึงความทรงจำต่อแม่จะเป็นศูนย์ แต่แค่ดู

รูปก็รู้ นี่คือแม่ของ ซางชิงแน่นอน!
เพราะว่า หน้าตาเหมือนเธอมาก เหมือนกันมาก!

กู้อานหยานสูดหายใจลึกๆ ตอนที่จะเก็บรูป

แต่คาดไม่ถึง สายตาจ้องไปในภาพ กระโปรงที่ซางชิงสวมไว้ กับตัวนั้น

กระโปรงนี้…ไม่รู้สึกคุ้นๆมาตลอด?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ