บทที่289 ผม อย่างน้อยก็เป็นเรื่องจริง

บทที่289 ผม อย่างน้อยก็เป็นเรื่องจริง

เย่หานตะลึงหน่อยๆ แล้วจึงพูด “ช่วงนี้คุณชายใหญ่ไม่ได้ ไปต่างจังหวัด อยู่ที่เมืองเป่ยหลิงตลอด”

ปลายนิ้วกู้อานหยานเกร็งหน่อยๆ ถ้าเขาบอกว่าคุณชาย ใหญ่อยู่ที่เมืองเป่ยหลิงอยู่แล้ว บางที เธอก็สงสัย

แต่ คำนี้ของเย่หาน กลับทำให้หาจุดบกพร่องไม่ได้

“คุณหนูอานหยาน คุณถามหา มีธุระอะไรกับคุณชายใหญ่

ไหม ? ”

ตอนที่เย่หานปฏิบัติต่อเธอ มักจะใจดีเสมอ “หรือว่า ให้ ผมโทรหาคุณชายใหญ่ให้ ? ”

เขาหยิบโทรศัพท์มาจริงๆ จะโทรหาเบอร์มู่บ้านเป่ย

กู้อานหยานก้มหน้าลง ส่ายหัว ไม่ต้องหรอก ฉันไม่มี อะไรจะพูดกับเขา”
ในเมื่อยังอยู่ที่เมืองเป่ยหลิง งั้น ไม่ยอมมาเยี่ยมเธอจริงๆ ไม่ใช่ว่ามาไม่ได้

เธอทำอะไรผิดเหรอ ? เหมือนว่า ไม่มีตรงไหนที่ผิดนี่

“ให้พวกเขาเข็นฉันไปพักเถอะ เย่หาน วันนี้รบกวนคุณ แล้ว ขอบคุณนะ”

“ไม่ต้องเกรงใจครับ คุณชายใหญ่เคยกำชับ จะต้อง ซ่อมแซมให้คุณหนูอานหยานดีๆ ไม่งั้น เขาจะรู้สึกผิดได้

เย่หานเข็นเธอ ออกไปจากห้องผ่าตัด

กู้อานหยานไม่พูดอะไร คำว่า “รู้สึกผิดได้ ได้ทำลายความ หวังสุดท้ายของเธอให้หมดสิ้น

เขาไม่ต้องการเธอแล้ว จริงๆ

เจียงนานรออยู่ด้านนอก เห็นเย่หานเป็นเธอออกมา ก็รีบ เข้าไป “เย่หาน เป็นไงบ้าง ? ”
“เดิมที่ไม่มีปัญหาใดๆ ยังเหลืออีกสามที่ อีกหนึ่งเดือน ทำการซ่อมแซมครั้งที่สองได้

“เข้าใจแล้ว”เจียงนานพยักหน้า เดินไปที่หลังรถ เข็น ขอบคุณนะ อีกหนึ่งเดือน ผมจะติดต่อคุณ ก ผมจะติดต่อคุณอีก”

“โอเค เย่หานพยักหน้า สายตาส่งพวกเขาออกไป

กลับถึงห้องคนไข้ กู้อานหยานจะลุกขึ้นมาพอดี เจียงนาน กลับอุ้มเธอขึ้นมาวางบนเตียงเบาๆ

การเคลื่อนไหวนี้ทำขึ้นมา แล้วทำได้อย่างคุ้นเคย ชัดเจน ว่าชินแล้ว

“ที่จริงตอนนี้ฉันไปได้แล้ว”กู้อานหยานมองเขา ระหว่าง คิ้ว ไม่มีอารมณ์มากนัก

“ก่อนหน้านี้จุดที่ได้รับบาดเจ็บแล้วเจ็บ แค่เดินก็ปวด แต่ วันนี้ฉันลองแล้ว ไม่เจ็บเลย”

เจียงนานพยักหน้า “โอเค พรุ่งนี้ตอนออกจากโรง พยาบาล คุณไปเอง”
เธอไม่พูด เจียงนานเข็นรถเข็นไปข้างๆ เริ่มจัดหมอนให้

เธอ

“เย่หานบอกว่าวันนี้ใช้ยาชาไปเยอะ ถึงจะเป็นยาชาเฉพาะ ที แต่ ทางที่ดีที่สุดกลับมาก็ควรนอนสักฝิ่น สี่ชั่วโมงถัดมา ถึงจะทานอะไรได้ ไม่งั้น กลัวคุณจะอ้วก

กู้อานหยานแค่เอาแต่มองเขา มองเขาเก็บของ มองเขา จัดยาของตัวเอง มองเขาที่ดูแลเธออย่างพิถีพิถัน

ตอนท้าย เธอพูดว่า “คุณกับเย่หานสนิทกันมาก ที่จริง คุณก็คือเพื่อนรักของคุณชายใหญ่มู่ หนึ่งในนั้น

เจียงนานตะลึง มองเธอ

กู้อานหยานรู้ตั้งแต่ชาติที่แล้ว มู่บ้านเป่ยมีเพื่อนรักอยู่สอง สามคนที่ฝ่าฟันอันตรายร่วมกัน

พวกเขาไม่ได้เจอกันบ่อย แต่ทุกครั้งที่เจอ กลับมาก็จะมี กลิ่นแอลกอฮอล์ทั้งตัว

ส่วนเธอ ไม่มีทางเข้าใกล้ได้ ได้แต่มองเขาอยู่ไกลๆ พอ รอเขาออกไป ดมกลิ่นที่เขาทิ้งไว้ ก็เหมือนกับยืนอยู่ด้วยกันกับเขา

ก่อนหน้านี้เธอสงสัยเจียงนาน แต่แค่ไม่แน่ใจมาตลอด

แต่ตอนนี้ เธอแน่ใจแล้ว

เจียงนานก้มหน้ามองเธอ สายตาของหญิงสาวนิ่งมาก ถึง จะเดาออก การแสดงออกก็ไม่ดูผันผวนใดๆ

กลับเป็นตัวเธอเอง ตอนที่ถูกเดาออกนั้น จู่ๆ ลมหายใจก็ ไม่เป็นจังหวะ

“แล้ว ? “เขาถาม

“แล้ว ? “กู้อานหยานสบตากับสายตาของเขา กะพริบตา “คุณชายรองเจียง ฉันไม่เข้าใจความหมายของคุณ

เจียงนานกลับละอายใจหน่อยๆ ถ้าเธอโกรธ ด่าเขาสัก

ฉาดหนึ่งก็พอ

ตอนนี้เป็นแบบนี้ ไม่วุ่นวายมีปัญหา เงียบขนาดนั้น กลับ ทำให้เขาไม่รู้ว่าต่อไป จะคบกับเธออย่างไร
“เอ่อ คือคุณชายใหญ่ให้คุณดูแลฉัน ? ตั้งแต่เมื่อไหร่ ? ตอนที่เริ่มใกล้ชิดฉัน ? ”

“ไม่ใช่” ตอนนั้นก็อยากรู้อยากเห็นล้วนๆอยากรู้ว่าผู้หญิง คนนี้มีดีอะไร ทำให้พี่ใหญ่หลงได้ขนาดนี้

“งั้นทำไมคุณต้องมาหาฉัน ? ”

“ก็อยากรู้อยากเห็น

“อยากรู้อยากเห็น ? “อยากรู้อยากเห็นอะไร ?

“ไม่ต้องถามแล้ว ไม่บอกคุณหรอก”ไม่อธิบาย และก็ไม่ อยากหลอกเธอ งั้น ก็ไม่ต้องพูดอะไรเลย

“งั้น ตอนนี้คุณดูแลฉัน ก็เพราะคุณชายใหญ่มู่ด้วยเหรอ ? เขารู้สึกเป็นหนี้ฉันเหรอ ? ”

นี่เรียกว่าเป็นหนี้หรือเปล่า ? ที่จริง เจียงนานไม่รู้

บางที มีเหตุผลส่วนหนึ่ง ก็เพราะเป็นหนี้
ถึงแม้สาเหตุส่วนมากจะเป็นเพราะความรู้สึก ที่ลืมไม่ลง

“อือ”เขาพยักหน้า เหตุผลส่วนหนึ่ง ก็ถือว่าเป็นเหตุผล ไม่ใช่เหรอ ?

กู้อานหยานละสายตาลง ขนตายาวๆปกคลุมอยู่ใต้หนังตา เธอ จนเกิดเงาเป็นสองแถว สวยงามอย่างบอกไม่ถูก

เจียงนานรู้สึกว่าตัวเองจัดการปัญหานี้ไม่ได้ คำพูดของ เขา ทำให้เธอไม่ดีใจเหรอ ?

“คุณว่า”ไม่รู้ว่าเงียบอยู่นานแค่ไหน จู่ๆกู้อานหยานก็ก้ม หน้าถาม “เขายังต้องการฉันไหม ? ”

“คำถามนี้ ไม่สู้ไปถามเขาเองล่ะ”การตัดสินใจของคนอื่น คงไม่ต้องให้เขาเดา

กู้อานหยานกลับยิ้ม เงยมองเขา “คุณมีจุดประสงค์มาใกล้ ชิดฉันแบบนี้ มันทำให้ฉันไม่สบายใจ”

“มีอะไรให้ไม่สบายใจตรงไหน ผมไม่ได้อะไรกับคุณสักหน่อย”เจียงนานดึงเก้าอี้ นั่งลงข้างเตียง

“ฉันไม่สบายใจ เพราะว่า ฉันอะไรกับคุณไงล่ะ”

คํานี้ เจียงนานไม่เข้าใจ เขาขมวดคิ้ว

กู้อานหยานถอนหายใจยาวๆ พอผ่อนคลายอารมณ์ในใจ ได้แล้ว เธอจึงมองเจียงนาน

“ฉันกลัวว่า แม้แต่ทุกอย่างที่เกี่ยวกับคุณ ก็จะเป็นเรื่องไม่

จริง”

ความใส่ใจต่อเธอคือสิ่งไม่จริง มารู้จักกับเธอทีละนิดๆ คือ สิ่งไม่จริง มาเถียงกับเธอ ทะเลาะกัน และก็มาดี ทั้งหมดนี้ ต่างเป็นสิ่งไม่จริง

ที่จริงเจียงนานอยากพูด แต่ตอนที่อ้าปากนั้น จู่ๆก็เข้าใจ ความหมายของเธอ

ไม่รู้ว่าทำไม เพราะคำพูดของยัยนี่ อารมณ์ก็ซับซ้อนขึ้น

มา
มีอารมณ์มากมายอยู่ในใจ หัวใจรู้สึกเต้นไวหน่อยๆ แต่ยัง มีวินัยต่อตนเอง ไม่กล้าให้มันเต้นไวเกินไป

บางทีแม้แต่ตัวเองก็ไม่รู้ ตอนนี้เขากำลังคิดอะไร

แต่สรุป มีบางเรื่อง เขากลับมั่นใจมาก

เขาถูนิ้วไปมา อยากจะพูดอะไรเบาๆ สุดท้ายจึงพบว่า ประโยคนี้ทำให้เบาไม่ได้

แต่ ถ้าท่าทางหนักอึ้ง และดูเหมือนจริงจังนั้น ไม่ค่อย….. ไม่ค่อยเข้ากับรูปร่างสูงใหญ่ของเขา

สุดท้าย เจียงนานก็ได้แต่เหลือบมองเธอ พูดทำเป็นไม่ ใส่ใจ “ผม……อย่างน้อยก็เป็นเรื่องจริง

“ไม่ได้หลอกฉัน ? ”

“ไม่ได้หลอก ! ”

“โอเค ฉันเชื่อคุณ แต่ ทำไมดีกับฉันขนาดนี้ ? หรือว่า เพราะคำสั่งของคุณชายใหญ่มู่ ? ”
“ก็อาจจะใช่”

“อาจจะใช่จริงๆเหรอ ? ”

“ใครจะไปรู้

ครึ่งชั่วโมงถัดมา กู้อานหยานนอนไปอย่างสงบ

เจียงนานกลับหยิบโทรศัพท์มา ออกจากห้องคนไข้ โทร หาเบอร์นั้นที่คุ้นเคย

สามนาทีถัดมา ปลายสายก็รับสาย

“ผม ? ”

“ไม่ใช่”

เขาตัดสายไป ยืนอยู่ที่ทางเดิน จับราวบันได มองท้องฟ้า

ที่ค่อยๆหม่นลง

อีกด้านหนึ่งของท้องฟ้า เขาทำอะไรอยู่กันแน่ ?
เช้าวันที่สอง ในที่สุดกู้อานหยานก็คิดเรื่องที่สำคัญเรื่อง หนึ่งได้ “โทรศัพท์ฉันล่ะ ? ”

เหมือนว่าโทรศัพท์จะอยู่ห่างจากชีวิตเธอนานมากแล้ว ไม่ได้คิดจะใช้นานแล้ว

เจียงนานหาอยู่นาน แล้วจึงหาโทรศัพท์ในกระเป๋าที่ลิ้น ชัก ให้เธอออกมา

แบตหมด ปิดเครื่อง กลัวว่าจะปิดไว้นานแล้ว

กู้อานหยานหาที่ชาร์จแบต แล้วเสียบไป เปิดเครื่อง ข้อความนับไม่ถ้วนกับสายที่ไม่ได้รับก็เด้งขึ้นมาทันที

เธอเปิดดูอยู่สักพัก ในที่สุดก็เปิดไปถึงที่ข้อความของ หยางอี “ผลรายงานมาแล้ว คุณคือหลานสาวของคุณท่าน หญิงมู่จริงๆ ! ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ