บทที่287 คนนั้น คือเขาจริงๆ

บทที่287 คนนั้น คือเขาจริงๆ

ตอนนั้นทั้งสองถูกแยกออก เธอถูกขังไว้ในห้องเล็กๆ ต่อมา ฉินอี้ก็พาคนมา ช่วยเธอออกไป

เวยจือไม่รู้ว่ากู้อานหยานได้รับบาดเจ็บได้อย่างไร

ที่จริงมู่บ้านเป่ยไม่ได้ไปช่วยเธอเองกับตัว เธอผิดหวัง

มาก

โดยเฉพาะช่วงที่อยู่โรงพยาบาลนี้ มู่บ้านเป่ยไม่ได้มาหา เธอเลยสักครั้ง ไม่รู้ว่าเธอต้องหมดหวังมากแค่ไหน

แต่ตอนนี้ เห็นข้างๆกู้อานหยาน ไม่มีร่างของมู่บ้านเป่ย เธอก็ดีใจแล้ว

ตัวเองไม่ได้ กู้อานหยานก็อย่าได้ไป !

ตอนนี้ดูเหมือน กู้อานหยานเกิดเรื่อง คุณชายใหญ่ก็ไม่ มาเยี่ยมเธอ เพราะว่าตอนนี้กู้อานหยานไม่สะอาดอีกต่อไป คุณชายใหญ่มู่ไม่แลเธอเลยสักนิด

เวย อดีใจมากจริงๆ !

“คุณชายใหญ่มู่ช่วงนี้ไม่ได้มาเยี่ยมเธอเลย ใช่ไหม ?

เธอจ้องตากู้อานหยาน ไม่ปล่อยการแสดงออกทางแวว ตาใดๆของเธอ

ภายใต้ดวงตาของกู้อานหยานไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ การไม่เคลื่อนไหวแบบนี้ กลับทำให้กู้เวยจือรู้ว่า คำนี้ตัวเอง พูดไม่ผิด

เธอระเบิดเสียงหัวเราะออกมาทันที “เหอะ ช่วงนี้จ้านเป่ย ไม่มีเวลา ! ดังนั้น ไม่ได้ไปเยี่ยมคุณ ขอโทษด้วย ! ”

“แต่ว่า เขาให้ฉันบอกคุณว่า ให้คุณพักผ่อนดีๆ อยากอะไร บอกได้เลย ยังไงคุณก็น้องสาวฉัน

ความหมายนี้คือ กู้อานหยานก็แค่ได้ประโยชน์มาจากเธอ ไม่อย่างนั้น อะไรก็จะไม่ได้มา
“ขอบคุณนะ ของๆคุณ ก็แค่ฉันใช้เหลือเท่านั้นแหละ ฉัน ไม่อาลัยอาวรณ์หรอก”

“กู้อานหยาน คุณหมายความว่าไง ? “ความโกรธของกู้ เวยจือถูกจุดขึ้นมาทันที

กู้อานหยานกลับก้มหน้าลง อ่านหนังสือของตัวเองอีกครั้ง ขี้เกียจแม้แต่จะแลมองเธอ

“ไม่ได้หมายความว่าไง แค่บอกคุณ คุณอยากได้นัก ก็แค่ ของที่ฉันทิ้งไป มีอะไรน่าโชว์ ? ”

“พูดจาซี้ซัว ! คุณไม่ได้มาต่างหากล่ะ ! ”

กู้เวยจือใจร้อนหน่อยๆ เหมือนจะถูกเธอเหยียบเส้นเอ็น ใส่ แป๊บเดียวก็เจ็บ

เธออยู่ข้างมู่จ้านเป่ยมาหลายวัน มู่บ้านเป่ยไม่แตะต้อง

เธอเลยสักนิด

แค่อยากคล้องแขนเขา ใกล้ชิดนิดๆ ก็ไม่ได้
แต่ก้อานหยานล่ะ ! เธอรู้ มู่ล้านเป่ยเคยต้องการย้ย กระจอกนี่ !

เขาจะต้องการเธอได้ไง ? ในเมื่อแม้แต่ ยกระจอก ยัง ต้องการได้ ทําไมกลับไม่แตะต้องเธอ ?

เธอเทียบยัยกระจอกนี่ไม่ได้ตรงไหน !

กู้อานหยานบอกว่าตัวเองไม่ต้องการคุณชายใหญ่มู่ แต่ เธออยากได้ ถึงแม้คำนี้จะไม่ถูกหมด แต่อย่างน้อยกู้อานห ยานก็เคยได้มาจริงๆ

เวยจ่อพยายามควบคุมความโกรธของตัวเอง ไม่อยาก ให้ยัยแพศยานทำให้เธอระเบิดออกมาเพียงแค่ไม่กี่คำ

เธอสุดลมหายใจลึกๆ มองคอของอานหยานที่ถูกข่วน อีกครั้ง พูดด้วยเสียงเยือกเย็น ไม่ว่าเมื่อก่อนจะเป็น อย่างไร ตอนนี้ คุณกลายเป็นแบบนี้แล้ว ไม่รู้ว่าถูกผู้ชาย มากมายแค่ไหนเล่นด้วย คุณเดาสิว่าจ้านเป่ยยังต้องการ คุณอีกไหม ? ”

“คนที่ถูกผู้ชายหลายคนเล่นด้วยมาก่อน ไม่ใช่คุณหรือไง ? ” อานหยานตอบกลับเงียบๆ

ถ้าบอกว่า ครั้งที่แล้ว เราจะกลับมาอย่างสะบักสะบอม เธอเคยเห็นใจเธอเล็กน้อยจริงๆ

ขั้นตอนนี้ ความเห็นใจหน่อยๆนี้ กลายเป็นคำเยาะเย้ยต่อ ตัวเอง

กับคนพวกนี้ มีอะไรให้น่าเห็นใจ

ในทางกลับกัน สถานการณ์ถ้าเกิดขึ้นที่ตัวของตัวเอง เป็น ไปไม่ได้ที่กู้เวยจือจะเมตตาต่อตัวเอง

อีกทั้ง เธอก็ยังจะเหยียบเธอให้จม เช่นดังตอนนี้

“คุณ…..ใบหน้าเวยมือค่อยๆแดงระเรือขึ้นมา

เรื่องครั้งที่แล้ว เกิดขึ้นที่ตัวเองจริงๆ แต่เรื่องนี้ ผ่านไป แล้ว ยัยกระจอกนี่ยังจะกล้าพูดถึงอีก !

“คืนวันนั้นผู้ชายที่อยู่กับฉันคือมู่บ้านเป่ย บาดแผลที่ตัวฉัน นี้ ก็คือเขาที่ทำมันออกมา
ถึงแม้กู้อานหยานไม่อยากเกี่ยวข้องใดๆกับมู่บ้านเป่ย แต่ กู้เวยจืออยากได้ความสุขจากตัวเธอ ก็ต้องดูว่าเธอมี คุณสมบัตินี้พอไหม

“ถ้าไม่เชื่อ กลับไปถามเขาได้นะ หลักฐานก็คือ เขาจะ ยอมคุยกับคุณไหม

“ฉันไม่เชื่อ ! “ให้ตายกู้เวยจือก็ไม่ยอมเชื่อ !

ริมฝีปากบางๆของกู้อานหยานยกขึ้น หัวเราะอย่าง เหยียดหยาม เปิดหนังสือของตัวเอง ขี้เกียจจะสนเธอ !

“กระจอก ! คุณถูกผู้ชายพวกนั้นทำ ยังจะใส่ร้ายให้จ้านเป่ ยอีก ไม่คิดว่าตัวเองน่าขยะแขยงเหรอ ? ”

เขายังไม่สนเธอ กู้เวยจือโกรธจนพุ่งเข้าไป

แต่ ยังไม่ทันที่เธอจะลงมือ จู่ๆก็ถูกร่างใหญ่ๆร่างนั้นมา ขวางตรงหน้า

ชายหนุ่มผลักไป แทบจะไม่ต้องใช้แรงใดๆ ก็ผลักเธอ

ออกไปได้
“โอ๊ย……..เวยมือร้องออกมา

พยาบาลสองคนเข้าไปทันที ประคองเธอ

กู้เวยจือจ้องคนชุดดำพูดด้วยความโกรธ “คุณคือใคร ? รู้ ไหมว่าฉันคือใคร ? กล้าทำแบบนี้กับฉันได้ ! ”

กู้อานหยานยิ้มเหยียดหยามเล็กน้อย “กู้เวยจือ เปลี่ยนคำ บ้างได้ไหม ? ทุกครั้งเอาแต่พูดคำนี้ เหนื่อยไหม ?

“กู้อานหยาน โอหังให้มันน้อยๆหน่อย ! อีกเดี๋ยวจ้านเป่ ยก็จะมารับฉันแล้ว ! คุณล่ะ ? ใครจะมาดูแล ? ”

และก็ไม่รู้ว่าฟ้าดินเป็นใจหรืออย่างไร พอกู้เวยจือพูดจบ ที่หน้าประตูโรงพยาบาล มีรถสีพื้นๆแต่ภายนอกดูหรูหรา ขับเข้ามา

พอเห็นหลีเย่ลงจากรถ ไปที่ด้านหลัง คุยอะไรกับผู้ชาย ด้านหลัง ตรงหน้ากู้เวยจือก็เป็นประกายขึ้นมาทันที

ในที่สุดคุณชายใหญ่มู่ก็มาแล้ว !
ทำให้หลีเย่เคารพได้ขนาดนี้ นอกจากมู่บ้านเป่ย จะมีใคร

ได้ ?

กระจกรถเปิดออก มองผู้ชายด้านในไม่ชัด มองเห็นแค่ ส่วนกรอบหน้าหน่อยๆ

แต่สไตล์นี้ ท่าทางแบบนี้ นอกจากคุณชายใหญ่มู่ ไม่มี ทางเป็นคนอื่นได้ !

“เห็นหรือยัง ? คุณชายใหญ่มู่มารับฉันออกจากโรง พยาบาลด้วยตัวเองเชียว คุณล่ะ ? ”

กู้เวยจ๋อยิ้มอย่างเยือกเย็น โบกมือ กำชับพยาบาล

ข้างๆไป บอกพวกเขาว่าฉันอยู่นี่

“ค่ะ”ช่วงสองวันนี้พยาบาลเริ่มคุ้นเคยกับความหยิ่งผยอง ของผู้หญิงคนนี้แล้ว

รู้ว่าคือคนของคุณชายใหญ่มู่ จะกล้าเมินได้ไง ? ไปหาหลี เย่ทันที เพื่อบอกที่กู้เวยจือสั่ง

หลีเย่หันมามองทางนี้ ระยะห่างขนาดนี้ มองเห็นหน้าเขา

ไม่ชัด
เห็นแค่ว่า เขาฟังที่พยาบาลพูด หลังจากมองเห็นกู้เวยอ ที่ศาลา ก็ก้มตัวพูดอะไรกับผู้ชายที่อยู่หลังรถ

จากนั้น หลีเยก็ยืนตรง หมุนตัวออกมาทางนี้

กู้เวยจือเหลือบมองเขา แล้วจึงมองกู้อานหยาน ด้วย ท่าทางของผู้ชนะ

“บอกให้นะ ตำแหน่งคุณผู้หญิงใหญ่ของตระกูลมู่ ฉัน จองไว้แล้ว ส่วนผู้หญิงกระจอกสกปรกๆอย่างคุณ……เหอะ ต่อไปก็อยู่ห่างจ้านเป่ยสักหน่อย ไม่งั้น อย่าหาว่าฉันไม่ เกรงใจ ! ”

เธอก้าวไป ออกไปจากศาลา ท่าทางแบบนั้น หยิ่งผยอง เหมือนกับนกยูงกางปีก

กู้อานหยานมองเธอออกไป แล้วก็มองเธอเดินไปทางรถ แล้วก็มองเธอกับผู้ชายที่อยู่เบาะหลังคุยอะไรกัน แล้วจึง ขึ้นรถไปอย่างดีใจ

ผู้ชายหลังรถ เป็นมู่บ้านเป่ยจริงๆ…….

เธอโล่งอกอย่างมาก เดิมที กลัวคุณชายใหญ่มู่จะไปอาลีบาน

แต่ตอนนี้ ชัดเจนมากเลยว่า เขายังอยู่ที่ เมืองเป่ยหลิง

ส่วนที่เขามารับกู้เวยจือด้วยตัวเอง….บางเรื่อง อาจจะ ผ่านไปแล้วก็ผ่านไปเถอะ

“คิดอะไรอยู่ ? “เจียงนานถือของสองถุงมา เข้ามาจาก ด้านนอก

มองไปตามสายตาของเธอ รถหรูคันนั้นกำลังออกไปพอดี

เจียงนานยิ้มบางๆแล้วพูด “อิจฉา ? รออีกสองวันคุณออก จากโรงพยาบาล ผมจะมาด้วยรถหรูสิบแปดคันเลย รับคุณ กลับไป รับรองว่า พิเศษกว่าพวกเขาแน่ ! “

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ