บทที่281 กลัวการเข้าใกล้ของเขา

บทที่281 กลัวการเข้าใกล้ของเขา

“จ้านเป่ย ! “กู้อานหยานสะบัดผู้ชายด้านหลังออก วิ่งไปที่ มู่บ้านเป่ยทันที

ทั้งสองห่างกี่สิบเมตร พริบตาเดียว ร่างสูงใหญ่ของเขาก็ ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

ระยะห่างใกล้กันแล้ว มู่ล้านเป่ยจึงเห็นหญิงสาวตรงหน้า อย่างชัดเจน

ขอบคุณพระเจ้า ! เธอไม่เป็นไร ! เธอยังดีอยู่ !

มู่จ้านเป่ยดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขน ส่วนหลังมือ ก็ดัน ผู้ชายที่อยู่ข้างหลังตัวเองล้มลง

“ผมจะพาคุณไป”เขาโอบกู้อานหยาน บุกเข้าไปในป่า

ครึ่งชั่วโมง ! เขาไม่รู้ว่าตัวเองเข้ามาแล้ว ใช้เวลานานแค่

ไหน
ถึงแม้คนของ Paradise Islandจะชั่วร้าย แต่ ทำธุรกิจก็ ต้องพูดถึงเรื่องเครดิตด้วย

บอกว่าครึ่งชั่วโมง ก็ต้องเป็นครึ่งชั่วโมง ครึ่งชั่วโมงถัดมา พวกหลีเย่ก็พาคนเข้ามา

ผ่านครึ่งชั่วโมงนี้ อย่างน้อยช่วงวันถัดมานี้ กู้อานหยานก็ จะไม่ถูกคนของ Paradise Islandก่อกวน

กู้อานหยานไม่รู้ว่าด้านนอกตอนนี้เกิดอะไรขึ้น ได้แต่ตาม อยู่ข้างของมู่จ้านเป่ย บุกเข้าไปในป่าทึบด้วยกันกับเขา

เดิมทีเกาะที่ไม่มีการพัฒนามากนัก ไปที่ไหนก็เต็มไปด้วย วัชพืชและป่าไม้

พอเข้าไป ก็หายไปภายในพริบตาเดียว

คนด้านนอกพวกนั้นยังคงตามหา “รีบตามเขากลับมา เร็ว ! ”

“ผู้หญิงในนั้นทำไง ? “เพื่อนในนั้นถาม
คนที่ออกคำสั่งโกรธแล้ว พูดอย่างไม่พอใจ “หามู่บ้านเป่ย ไม่เจอ คุณตามไปถ่ายทอดสดกับเธอ !”

“จะต้องหาเจอแน่ จะต้องหาได้ ……

“ไปหาให้ผมให้หมดทุกคนเลย !

“โอเค ! ”

เสียงดังวุ่นวาย ค่อยๆไปไกลจากเขา

กู้อานหยานไม่รู้ว่ามู่บ้านเป่ยจะพาตัวเองไปไหน แต่เธอรู้ ว่า อุณหภูมิของเขาสูงขึ้นเรื่อยๆ ฝีเท้าของเขาก็เริ่มมั่วขึ้น เรื่อยๆ

เสียงด้านหลังพวกนั้น ในที่สุดก็หายไป แต่เขายังพาเธอ ไป เดินไปด้านหน้าต่อ

ไม่รู้ว่าผ่านไปอีกนานแค่ไหน ทันใดนั้นมู่บ้านเปียกเซ และ ล้มลงอย่างกะทันหัน

“จ้านเป่ย…..กู้อานหยานถูกเขาจูงมือ ไม่ได้อยู่อย่างมั่นคง ก็ล้มลงไปที่พื้นแรงๆ

มู่ล้านเป่ยหมุนตัว หลังไปที่พื้น ทำให้กู้อานหยานตกไปที่ ตัวเขา

ร่างอ่อนๆตกอยู่ในอ้อมแขนเขา ทำให้กล้ามเนื้อทั้งตัวเขา เกร็งขึ้นมา

หลังจากแขนรัดเธอไว้แน่น ก็ปล่อยไม่ออก

“คุณชายใหญ่..…………..

แต่ทันใดนั้นเขาก็พลิกตัว กดเธอไว้

สติสัมปชัญญะเกือบจะถูกยาควบคุมไปหมด ฤทธิ์ยาที่ รุนแรงแบบนี้ แม้แต่เขาก็ทนไม่ไหว

ลมหายใจวุ่นวายไม่เป็นจังหวะ ที่น่ากลัวที่สุดก็คือ ตาทั้ง คู่ของเขาแดงแล้ว

ยานี้แรงมาก เขาไม่ไหวแล้วจริงๆ !
จะทําเรื่องอะไรออกมา แม้แต่เขาเองก็ไม่มีทางคาดเดา

ได้ !

จู่ๆ มู่บ้านเปียก็ลุกขึ้นมาจากตัวของอานหยาน ผลักเธอ ออกไป “ไป ! ”

“คุณชายใหญ่..…………

“ไป ! หาที่แล้วหลบ เดี๋ยวพวกเขาจะมาช่วยคุณ เขานั่งที่พื้น พร้อมกับคว้าวัชพืชที่อยู่ข้างๆไว้แน่น ตาแดง เชือก ใบหน้าก็แดงคล้ำ

เสียงนั้น แหบจนเหมือนทรายที่ถูกล้อรถทับไว้ “ไป รีบ

“รีบไป ! “จู่ๆมู่บ้านเป่ยก็พูดเสียงทุ้มต่ำมาก

กู้อานหยานตกใจเสียงที่รุนแรงของเขาจนเกือบจะกลิ้งไป ที่พื้น
ไม่ง่ายเลยที่จะคลานขึ้นมา มองเขาอีกที ดวงตาคู่นั้นก็ ไม่ใช่สีเดิมเหมือนปกติ !

ทั้งตัวเขาเหมือนกับสัตว์ป่าดุร้าย ที่พร้อมจะบ้าคลั่งขึ้น มา !

เธอไม่รู้ว่าเขาถูกวางยาไปมากแค่ไหน แต่รู้ว่า ยานี้จะ ทำให้เขาอยากทำอะไร

อยู่ต่อจะไปเกิดอะไรขึ้น แม้แต่ตัวเธอเองก็ไม่กล้าจะคิด คุณชายใหญ่มู่ในตอนนี้ แทบจะเสียการควบคุมไปหมด แล้ว

เธอกัดริมฝีปากล่าง จะหมุนตัวออกไป แต่หมุนตัวเมื่อกี้ ฝีเท้ากลับหยุดลงอีกครั้ง ขาทั้งสองเหมือนหนักเป็นพันกรัม แค่ครึ่งก้าวก็เดินไม่ ออก

ถ้าเธอไป เขาจะทำไง ? เขาจะบาดเจ็บหรือไม่ ? จะเจ็บ
“โอ๊ย ! “กำลังจะหันไปมองเขา แต่จู่ๆช่วงเอวก็แน่นขึ้น กมู่บ้านเป่ยอุ้มขึ้นมาทั้งตัว

เธอตอบสนองใดๆไม่ทัน ถูกเขาเขวี้ยงไปที่พื้น

แป๊บเดียว เขาก็กดเฮไว้ มีเสียงฉีกขาด เสื้อผ้าที่ตัว ผ้า ครึ่งหนึ่งก็ถูกเขาฉีกลง

สายตาเขาแดงก่ำ บนใบหน้าไม่มีสีหน้าปกติสักนิด

เสียงลมหายใจที่ออกมา ก็เหมือนกับเปลวไฟ ลวกจนกู้ อานหยานสั่น

“จ้านเป่ย…..โอ๊ย ! อย่าแบบนี้ ! รอ…..โอ๊ย ! ”

เขาเสียการควบคุมแล้ว !

จากการที่กู้อานหยานขัดขืน ก็ถูกเขาใช้แรงมากขึ้น ชนไป ที่พื้นทันที

มีเสียงศีรษะดังกึกขึ้นมา ไม่รู้ว่าชนอะไร เธอเวียนหัว เกือบจะเป็นลมไป
จากการที่ดึงไปมาไม่กี่ครั้ง ทำให้ผ้าบนตัวที่เหลืออยู่ก็ถูก ฉีกขาดหมด

ชายหนุ่มกดเธอไว้จากด้านหลัง โดยไม่เตือนล่วงหน้า ทําให้เจ็บปวดขึ้นมาทันที ……

…………กับเพื่อนๆตามมา ทั้งสองคนยังพัวพันกัน อยู่ที่พุ่มไม้ด้านหลัง

เขาไม่กล้าเข้าไป และก็อดไม่ได้ที่จะเข้าไป

ใครก็ต่างไม่รู้ว่าของที่คนพวกนั้นให้คุณชายใหญ่ดื่มไป ผสมปริมาณยาไปเท่าไหร่

เย่หานยังไม่มา ไม่มีใครกล้าผลีผลามไปหยุด

เสียงกรีดร้องของคุณผู้หญิงชัดเจนอย่างบรรยายไม่ได้ หลีเย่อยากพุ่งเขาไปหลายรอบ แต่จู่ๆกลับหยุดลง

แค่โบกมือ พวกเพื่อนๆก็แยกออก ปกป้องตรงนี้อย่าง แน่นหนา
เย่หานมาถึงตอนนี้หนึ่ง พาพยาบาลสองคนมา

ตอนที่ถึง กู้อานหยานก็หมดสติไม่ฟื้น มู่บ้านเป่ยกลับยัง คงกดทับไว้ที่ตัวเธอ เหมือนกับสัตว์ร้าย

เย่หานไม่กล้าดูมาก ฉีดยาให้มู่บ้านเป่ยทันที แล้วจึงหยุด ความทรมานนี้ไว้

ส่วนพยาบาลเอาผ้าห่มมาห่มให้กู้อานหยาน เปลหามก็มา แล้ว ทั้งสองถูกประคองขึ้นไป

กลุ่มคน ก็ออกจากเกาะ ราตรีนี้ยังคงลึกซึ้ง……

“สมควรตาย ! พวกเขาให้ปริมาณยาคุณชายใหญ่ไปสิบ เท่า ! นี่มันต้องการเอาชีวิตเขาเลย ! ”

ผลตรวจเลือดออกมา หลีเย่ทุบหมัดลงไปที่โต๊ะ โกรธจน แทบจะทำลายทั้งParadise Island
ไม่น่าล่ะตอนที่มาถึง คุณผู้หญิงถูกทรมานจน….ไม่เป็นผู้ เป็นคน !

เขาควรจะดึงคุณชายใหญ่ออกมา แต่คุณชายใหญ่ใน ตอนนั้น ก็เหมือนกับสัตว์ร้าย

ถ้าผลีผลามไปดึงเขาออก เขากลัวคุณชายใหญ่เกิดเรื่อง

ถึงแม้จะสงสารกู้อานหยานมาก แต่สุดท้าย สำหรับหลีเย่ แล้ว คุณชายใหญ่คือคนที่เขาใส่ใจที่สุด

คนต่างมีเรื่องในใจกันทั้งนั้น เขาไม่สามารถมองคุณชาย ใหญ่เกิดเรื่องได้

เห็นเย่หานออกมา เขาก็พูดทันที “คุณชายใหญ่เป็นไง บ้าง ? ”

“เขาไม่เป็นไร ฤทธิ์ยาส่วนมากจะหายไปแล้ว ที่เหลือ ก็ แค่ฉีดยาระงับไว้

“เอ่อ…… มองเย่หาน หลีเย่ลังเลหน่อยๆ สุดท้ายก็ถามไป อย่างทนไม่ไหว “คุณผู้หญิงเอ่อ……
*สถานการณ์เธอไม่ค่อยดี บาดเจ็บ……ค่อนข้างหนัก

เพราะว่าไม่ใช่เย่หานไปตรวจเอง และก็ไม่สะดวกที่จะไป ตรวจ ดังนั้นกู้อานหยานตอนนี้ต้องส่งให้หมอผู้หญิงของ โรงพยาบาล

ก่อนหน้านี้เขาไปเข้าใจสถานการณ์ สรุปคือ สถานการณ์ รุนแรงกว่าที่เขาคิดไว้

ตีห้ากว่า มู่จ้านเป่ยฟื้นแล้ว ฟื้นมาประโยคแรกก็คือ “เธอ ล่ะ ? ”

เย่หานกับหลีเย่มองตากัน หลีเย่ไม่กล้าพูดอะไร เย่หาน พูดเสียงทุ้ม “ยังไม่ฟื้นขึ้นมาครับ

มู่จ้านเป่ยดึงเข็มออกจากหลังมือ เย่หานรู้ว่าโน้มน้าวเขา ไปก็ไม่มีผลใดๆ ได้แต่ตามเขาออกไป

เดินไป เย่หานก็อธิบายไป “คุณชายใหญ่ คุณผู้หญิงบาด เจ็บหนักมาก ถึงจะไม่อันตรายถึงชีวิต แต่ ต่อไปก็กลัวว่า

มู่จ้านเป่ยหยุดลงทันที “กลัวอะไร ? ”
เย่หานลังเลหน่อยๆ จึงพูด “กลัวว่า อนาคตจะทิ้งปมไว้ใน ใจ ต่อไป ……จะกลัวการเข้าใกล้ของผู้ชาย

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ