บทที่256 อย่าฆ่าฉัน อย่าฆ่าฉัน !
บทที่256 อย่าฆ่าฉัน อย่าฆ่าฉัน !
สิบกว่าวันก่อนหน้านี้ ก็จัดงานศพคุณท่านหญิงมู่ไปแล้ว
หลุมฝังศพของเธอ อยู่ที่สุสานเขาต้าเป๋ ซึ่งสถานที่ไม่ได้ เด่นชัดอะไรนัก
คุณท่านหญิงชอบความเงียบ เรื่องนี้แค่เป็นคนของตระกู ลมู่ ต่างก็รู้
ดังนั้น ถึงแม้ตระกูลมู่จะรวย แต่ก็ไม่ได้ฝังเธอไว้ในที่ดินที่ มีวิวดีที่สุด
ที่นี่ เงียบสงบ ด้านข้างมีต้นไม้ใหญ่
ทุกวันตอนที่พระอาทิตย์ขึ้น ร่มเงาของต้นไม้ก็จะส่องไป ที่หลุมฝังศพ
ไม่ว่าพระอาทิตย์จะไปตรงไหน เงาของต้นไม้เป็นหย่อมๆ นั้น สามารถปกป้องเธอจากแสงแดดแรงๆได้แต่ก็สามารถให้ความสว่างสดใสแก่เธอได้
ตอนที่กู้อานหยานเห็นสถานที่นี่ครั้งแรก ก็รู้สึกว่า คนที่ เลือกที่นี่ เข้าใจคุณท่านหญิงได้ดีจริงๆ
กู้อานหยานเดินเข้าไป
ใต้ต้นไม้ใหญ่ ชื่อของคุณย่าฝังไว้บนหลุมฝังศพอย่าง เงียบๆ
เธอคิดว่าตัวเองสามารถมาเผชิญหน้าทุกอย่างได้อย่าง ใจเย็นแล้ว แต่ มองเห็นใบหน้าที่มีรอยยิ้มบางๆของคุณ ท่านหญิงนั้น ความเข้มแข็งทุกอย่างก็ถูกทลายลงไปทันที
ถ้าเธอไม่อ่อนแอขนาดนั้น ถ้าเธอเข้มแข็งพอ บางที คุณย่าก็คงไม่ตกลงไปในทะเลสาบต่อหน้าต่อตาตัวเอง
กู้อานหยานคุกเข่าลงต่อหน้าหลุมศพคุณท่านหญิง ยื่นมือ สั่นๆออกไป ปลายนิ้วเลื่อนไปที่รูปของคุณท่านหญิง ค่อยๆ เลื่อนไปทีละนิดๆ
คิ้วของเธอ จมูกของเธอ ปากของเธอ ทุกๆอย่างของเธอ
“ร่างกายของคุณเพิ่งดีขึ้น ตอนนี้ยังอ่อนแออยู่ อย่า บุ่มบ่ามมากนัก”
เจียงนานคุกเข่าลงข้างๆเธอ ประคองไหล่เธอ
ไว้ : “เสียใจด้วย”
กู้อานหยานพยักหน้า เธอไม่คิดบุ่มบ่ามเลย แค่ภาพตอน นั้น ยังคงวนอยู่ในหัวไม่ไปไหน
เงานี้ กลัวว่าจะกดทับไปในใจของเธอไปทั้งชีวิต ไม่มีวัน ลบออก
ยังมีอะไรที่ร้ายแรงไปกว่า การที่คุณเห็นญาติของตัวเอง ตายต่อหน้าต่อตาตัวเองอีก ?
ในใจของเธอ คุณท่านหญิงคือคุณย่าที่แท้จริงไปแล้ว คือ ญาติที่เกี่ยวข้องกันทางสายเลือดของเธอ !
เธอแค่ยังคงไม่เข้าใจ เช้าวันนั้น คุณท่านหญิงพูดกับนาย ท่านใหญ่อย่างตรงไปตรงมา เรื่องเกี่ยวข้องกับเธอ เรื่อง อะไรกันแน่นะ ?
ตอนนี้ไปคิดอย่างละเอียดแล้ว เหมือนว่าคำพูดคุณท่าน หญิงจะซ่อนความลับไว้มากมาย แต่เธอยังไม่ทันพูดความ ลับออกมา ก็เกิดอุบัติเหตุก่อน
ไม่ถูกสิ นั่นไม่มีทางใช่อุบัติเหตุ !
ก็เหมือนที่ซูหยานพูด อยู่ดีๆ รถเข็นจะไถลลงไปได้ อย่างไร ?
ถ้าไม่มีคนผลัก ไม่มีแรงจากภายนอก รถเข็นจะขยับเอง ได้อย่างไร ?
“ถนนตรงทะเลสาบนั้น ดอกไม้ต้นหญ้าริมถนนยังสูงกว่า ถนน”
จู่ๆเธอก็ยืนขึ้น หันไปมองเจียงนาน เสียงทุ้มหน่อยๆ
“รถเข็นคันหนึ่ง อาจจะไม่มีเหตุผลนะ แต่จากพื้นระดับต่ำ ไถลผ่านหญ้าที่พื้นระดับสูง และไถลไปในทะเลสาบอีกเห รอ ? ”
สายตาของเจียงนานเปลี่ยนไปเล็กน้อย : “คุณจะพูด อะไร ? ”
“ฉันไม่ได้ผลักรถเข็น ไม่ได้ผลักจริงๆ
“ผมเชื่อ”ถ้าหากไม่เชื่อ จะเฝ้าดูเธอตลอดได้ไงล่ะ ?
“แต่ว่า รถเข็นเคลื่อนไหวไป จากถนนหินอ่อนที่ค่อนข้าง ต่ำ ไถลขึ้นไปหญ้าข้างทะเลสาบที่ค่อนข้างสูง แล้วไถล เข้าไปในทะเลสาบอีกที”
ทันใดนั้นเธอก็คว้าแขนเสื้อของเจียงนานไว้ พูดอย่าง ร้อนรน : “นั่นไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปได้ ! ”
เจียงนานไม่พูด เอาแต่มองมือเธอที่คว้าแขนเสื้อตัวเอง ไว้ เม้มปาก
“ฉันไขปริศนานี้ไม่ได้ เจียงนาน คณช่วยฉันคิด ฉันคิดไม่ ออกแล้วจริงๆ ! ”
ที่คิดไม่ออกที่สุด คือตอนนั้นมีแค่พวกเขาสองคนใน เหตุการณ์ !
แม้แต่ซุ่ยเอ๋อก็ไปแล้ว !
“สรุปต้องใช้วิธีไหน ถึงผลักคุณย่าลงไปได้ ภายใต้ สถานการณ์ที่ฉันจับจ้องอยู่ ? ”
ไม่มีทาง ไม่มีทางเลย !
เธอยกมือขึ้น จับขมับตัวเอง สมองรับไม่ค่อยได้เท่าไหร่ คำถามนี้ เธอแก้ไม่ได้จริงๆ !
“คุณยังคิดเรื่องนี้อีกเหรอ ? “เจียงนานขมวดคิ้ว เหมือนว่า ไม่เห็นด้วยที่เธอจะถามเรื่องนี้ต่อไป
“ตอนนี้คุณไม่มีเรื่องอะไรทั้งนั้น ไม่ใช่ว่า ไม่ควรขอบคุณ ที่คุณท่านปูไม่สืบเรื่องนี้ต่อไปเหรอ ? ”
สืบหาต่อไป จะมีผลลัพธ์อย่างไร เธอคิดบ้างไหม ?
“ความหมายของคุณคือ เพื่อที่จะรักษาความปลอดภัย ของฉันเอง ฉันไม่ควรสืบต่อใช่ไหม ?
ที่สําคัญที่สุดคือ เธอคิดว่านั่นไม่มีทางใช่อุบัติเหตุ !
“แต่ไม่มีทางเป็นไปได้ หรือว่าคุณท่านหญิงไม่ทันระวัง เองเลยไปโดนปุ่มกดของรถเข็น ? คุณน่าจะรู้ รถเข็นนั่น เป็นระบบไฟฟ้า”
กู้อานหยานตะลึง พยายามย้อนกลับไปคิด แต่ก็ยังส่าย หน้า
“ไม่ ไม่มีทางที่จะไปโดนปุ่มได้ …..
ตอนที่คุณย่าถูกรถเข็นเคลื่อนไหวไป มือก็กดไปที่รอง แขนอยู่หลายครั้ง แต่ ก็ทำอะไรไม่ได้
เธอคุ้นเคยกับรถเข็นตัวเองขนาดนั้น ถ้าไม่ทันระวังไป โดนปุ่มกด เธอสามารถให้รถเข็นหยุดเองได้แน่ๆ
แต่ตอนนั้น คุณท่านหญิงมีใบหน้าตื่นตระหนก เธอหมด หนทางใดๆ
อีกอย่างตอนที่พวกเขาพูด มือของคุณท่านหญิงก็วางไว้ บนขาตัวเอง จะไปโดนปุ่มกดได้ไง ?
การออกแบบของรถเข็นมีความละเอียดมาก เพื่อที่จะไม่ ให้คนแก่กดไปโดยไม่ได้ตั้งใจ ที่ปุ่มกดยังออกแบบให้มีที่คลุมไว้ด้วย
ไม่ใช่ปัญหานี้ ไม่ใช่แน่ๆ
รถเข็นนี้ มันไถลลงไปเอง !
“จะต้องมีคนทำอะไรกับรถเข็นแน่ๆ จะต้อง….…..
“อานหยาน ผ่านไปแล้ว คุณไม่ต้องคิดอีกแล้ว โอเค
ไหม ? ”
จู่ๆเจียงนานก็รวบสองแขนของเธอไว้ ในน้ำเสียง มีความ ร้อนใจหน่อยๆ
“เรื่องนี้ ให้มันผ่านไปเถอะ ถ้าหากสืบได้ ฝั่งตระกูลมู่ต้อง สืบแน่นอน จะต้องให้ถึงมือคุณได้ไง ? ”
“ตอนนี้ คุณก็แค่ใช้ชีวิตของตัวเองดีๆ พอตัวเองดีขึ้น ทั้งหมดนี้ถึงจะคุ้มค่า ! ”
“ฉัน…ฉันไม่เชื่อว่านั่นคืออุบัติเหตุ จะต้องมีคนทำแน่ มี คนทําแน่นอน ! ”
มีคนอยากทําร้ายคุณท่านหญิง หรือว่า มีคนอยากทำร้าย เธอ ?
“ฉันจะไปตระกูลมู่สักหน่อย ฉันจะไปดูที่ถนนนั้น ถ้ารถ เข็นถูกคนทําอะไรสักอย่าง จะต้องทิ้งเบาะแสไว้แน่ๆ เจียง นาน……….
“ถนนสายนั้นถูกทำลายแล้ว แม้แต่ทะเลสาบนั้น ก็ถูกวาง เต็มไปด้วยก้อนหิน
“ทำไม ? นี่แค่เวลาสั้นๆไม่กี่วัน ทำไมเป็นแบบนี้ ?
“ได้ยินว่านายท่านใหญ่กลัวเห็นแล้วจะคิดถึงขึ้นมา ก็เลย
ให้คนไปวางหิน
“ไม่มีทาง เป็นแบบนี้ได้ไง ? เป็นไปได้ไง ? “ทำไมแม้แต่ สถานที่เพียงที่เดียวที่สามารถหาเบาะแสได้ ก็ถูกทำลาย ไปด้วยล่ะ ?
เจียงนานปล่อยเธอ พูดด้วยเสียงอ่อนโยน : “อย่าไปผูก ติดกับเรื่องนี้อีกเลย ผ่านไปหมดแล้ว โอเคไหม ? ”
กู้อานหยานไม่รู้จะพูดอะไร เธออยากพูดว่าไม่โอเคแต่ว่า ทุกคนเหมือนจะห้าม ห้ามให้เธอไปสืบต่อ
บางทีบางเรื่อง หาต่อไปก็ไม่มีผลดีอะไร และยัง อาจจะ ยิ่งทำให้เกิดเรื่องใหญ่ด้วย
แต่ ถ้าไม่สืบ หรือว่า จะปล่อยให้คุณย่าตายไปอย่างไร้ ความยุติธรรมแบบนี้เหรอ ?
“ฉัน…….ทันใดนั้น เหมือนว่าเธอจะเห็นอะไร ผลักเจียง นานออก รีบตามไปในซอยสุสานเล็กๆทันที
เด็กสาวคนนั้นไม่รู้ว่าตกใจหรือว่าอะไร หันหลังวิ่งหนี
กู้อานหยานตามไม่ไหวแล้ว หมดสติไปตั้งหลายวัน ตอน นี้ แรงตามไปไม่ไหว
“เจียงนาน เจียงนาน ช่วยตามให้ฉันหน่อย เร็ว ! เจียง นาน ! ”
ผู้ชายด้านหลังทำตัวไม่ถูก ได้แต่ก้าวขายาวตามเข้าไป ตอนที่หญิงสาวใกล้จะหนีออกไปจากสุสาน ก็คว้าหลังคอ เสื้อเธอไว้
“อย่าฆ่าฉัน ! อย่าฆ่าฉัน ! “ชุ่ยเอ๋อตกใจจนสั่น เสียงกรีด ร้องก็สั่น
ไม่ง่ายเลยที่กู้อานหยานจะตามมาจับแขนเธอไว้
“ซุ่ยเอ๋อ ฉันไม่ได้ทำร้ายคุณย่า คุณก็รู้ ! ฉันไม่ฆ่าคุณ ชัย เอ๋อ คุณบอกความจริงฉัน วันนั้นเกิดอะไรขึ้น ! “
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
