บทที่252 หมดสติ

บทที่252 หมดสติ

ความลังเลของชุ่ยเอ๋อ ทำให้กู้อานหยานหมดหวังยิ่งขึ้น

ไม่มีกล้อง ไม่มีคนรับเป็นพยาน อีกทั้ง คนที่เป็นพยาน สำคัญที่สุดได้อย่างชุ่ยเอ๋อ ตัวเองก็ยังมองเห็นไม่ชัดอีก

ส่วนคำพูดซูหยาน ก็ยิ่งทำให้ทุกคน สงสัยมากขึ้น

ถ้าไม่มีคนผลัก รถเข็นจะขยับเองได้ไหม ? คุณท่านหญิง จะตกทะเลสาบเองเหรอ ?

“คุณปู่ เอายัยนี่ส่งไปที่ตำรวจ ให้พวกเขาจัดการเรื่องนี้ จะ ต้องรับผิดชอบให้คุณย่า ! ”

มู่เสี่ยวหย่านอดไม่ไหวอยากจะฉีกกู้อานหยานเป็นชิ้น แต่ เธอไม่กล้า !

เพราะว่า พี่ใหญ่อยู่ตรงหน้าอ่านหยานตลอด ร่างใหญ่ๆ เหมือนกับภูเขาก้อนใหญ่ลูกหนึ่ง
พี่ใหญ่อยู่ตรงนี้ ทำอะไรกู้อานหยานไม่ได้ทั้งนั้น !

กู้เวยจือก็ได้แต่มองกู้อานหยาน วันนี้แปลกจริงๆ เธอ เงียบมาก ไม่พูดอะไรตั้งแต่ต้นจนจบ

นายท่านใหญ่จ้องมู่บ้านเป่ย สักพัก จึงพูด : “ผมมีเรื่อง ต้องคุยกับคุณ”

กู้อานหยานถูกขังไว้ในห้องที่ไม่มีอากาศถ่ายเท

ห้องไม่ใหญ่ เล็กๆ เหมือนเป็นโกดังห้องหนึ่งของห้อง แพทย์

แต่เธอไม่สนใจ นั่งอยู่ในมุมมืดๆ กอดขาตัวเองไว้ น้ำตา แห้งแล้ว มองไปด้านหน้าที่มืดมิด นั่งเงียบ

ในที่สุดเธอก็ทำร้ายคุณท่านหญิง

เธอรู้ คนที่อยู่กับตัวเอง ไม่เคยมีจุดจบดีๆ
ชาตินี้ เธอกับปูเฟิงจิ่นแทบจะไม่สนิทชิดเชื้อกัน ดังนั้น ตอนนี้ เฟิงจิ่นเลยใช้ชีวิตอยู่ดี

แต่เวลาของเธอกับคุณท่านหญิงอยู่ด้วยกันมากไป คุณ ท่านหญิงก็เสียแล้ว

เป็นเธอที่ทำร้าย เธอทำทั้งหมด !

เธออยู่ในห้องเล็กๆนี่ ไม่รู้ว่าอยู่นานแค่ไหน

จนกระทั่ง มีคนเปิดประตูห้อง

แสงลอดเข้ามา แยงไปที่ตาเธอจนปรับไม่ทัน

เธอยกมือขึ้นบังสายตาตัวเองไว้ ตอนลืมตาอีกครั้ง คิดไม่ ถึงว่า คนที่เห็นจะเป็นเขา

“คุณชาย…….รองเจียง ? “เสียงเธอแหบแห้ง ลำคอเหมือน มีกลุ่มไฟ ที่อัดแน่นในลำคอ เกือบจะไม่ออกมา

เจียงนานเดินเข้าไป ประคองเธอขึ้นมา
แต่ไม่รู้ว่าเพราะนั่งนานไปหรือเปล่า ตอนที่ลุกขึ้น กู้อานห ยานรู้สึกเลือดไหลพุ่งที่ศีรษะ

“เจียง……สองตาเธอปิด และล้มลงไป

ทุกอย่างตรงหน้า ในที่สุดก็เข้าสู่ความมืดมิด

ถ้าหลับไปไม่ฟื้นขึ้นมา ทั้งหมดนี้สามารถทำเป็นไม่ได้เกิด ขึ้นได้ไหม ?

ถ้าทั้งหมดไม่ได้เกิดขึ้น คุณย่าก็จะกลับมาได้ใช่ไหม ?

ถ้าหาก แต่ไหนแต่ไรมาเธอไม่ได้กลับมาที่โลกนี้ ถ้าหาก เธอยังอยู่ในเหตุการณ์อุบัติเหตุทางรถยนต์นั้น ก็จะตายไป จริงๆเหรอ ?

บางที อาจจะไม่ต้องมีใครเจ็บปวดอีก

บางที คุณย่าอาจจะยังใช้ชีวิตอยู่ดี…….
กู้อานหยานไม่รู้ว่าตัวเองถูกพาไปที่ไหน

สะลึมสะลือ และมึนงง เหมือนว่าเธอฝันอยู่ยาวนานมากๆ

ในฝัน ต่างเป็นรอยยิ้มที่มีความเมตตาของคุณท่านหญิง เสียงของคุณท่านหญิงที่อ่อนโยน และการเรียกของคุณ ท่านหญิง : “อานหยาน อ่านหยาน……..

อานหยานอยู่นี่ แต่ คุณย่า คุณอยู่ไหนคะ ?

เธออยากจับมือคุณท่านหญิง แต่ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน ก็คว้าไม่ได้

จู่ๆ รถเข็นของคุณท่านหญิงก็ขยับ ไปทางหน้าผาด้าน หลัง

เธอตกใจมาก พุ่งไปด้วยความตื่นตระหนก อยากดึงคุณ ท่านหญิงกลับมา

แต่ เธอดึงไว้ไม่ได้ เธอยังคงดึงไว้ไม่อยู่!
“อย่า ! อย่าไป ! คุณย่า คุณย่า กลับมา อย่าไป……

ช่วงสะลึมสะลือนั้นเอง มีคนกอดเธอไว้ในอ้อมแขน

เธอสั่นไม่หยุดในอ้อมแขน ไม่หยุดโบกแขนทั้งสองขึ้น ไปมา อยากจะจับอะไรไว้ สุดท้าย ในที่สุดเธอก็เหมือนจับ แขนคุณย่าไว้ !

“อย่าไป คุณย่า คุณย่าฉันจะปกป้องคุณย่าเอง ไม่ต้อง กลัว ไม่ต้องกลัว …….…..

ไข้สูงไม่ลด เด็กสาวยังพูดไม่หยุด ทั้งตัวเต็มไปด้วยเหงื่อ

ชุดถูกเปลี่ยนอยู่หลายรอบ เปลี่ยนได้ไม่นาน ก็เปียกอีก

ทันที

เจาะสายน้ำเกลือหลายขวดแล้ว แต่อุณหภูมิยังไม่ลดลง

“คุณย่า ฉันจะปกป้องคุณ ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องกลัวนะคะ
เสียงเธออ่อนแรงลง ทำให้คนที่ได้ยินปวดใจ

ฝ่ามือใหญ่ๆของเขาไว้ที่ใบหน้าเธอ จะเช็ดน้ำตาที่ขอบตา เธอ

แต่น้ำตาของเธอก็เหมือนกับไม่สิ้นสุด ไม่ว่าจะเช็ด อย่างไรก็ไม่สะอาดสักที !

เธอไม่ได้ปกป้องตัวเอง ไม่ได้ร้องเพื่อตัวเอง ในฝัน ต่าง ร้องเพื่อช่วยคุณย่า เพื่อปกป้องคุณย่า

เธอไม่จำเป็นต้องกรีดร้องออกมาอีกแล้ว ไม่อยากอธิบาย เพื่อตัวเองแล้ว

เพราะว่าอธิบาย ก็เอาชีวิตคุณย่ากลับมาไม่ได้ ไม่ สามารถให้คุณย่ากลับมาโลกมนุษย์ได้

ชายหนุ่มจีบมือเธอไว้แน่น เสียงทุ้มลง แต่ก็ทำให้คนรู้สึก อุ่นใจ

“ไม่ใช่ความผิดของคุณ บางที เป็นเพราะเธอใช้ชีวิตจน เหนื่อยมากไป เลยอยากจะจากไปก่อน
“คุณต้องเข้มแข็งอีกหน่อย ฟื้นขึ้นมา ไม่งั้น น่าจะ เสียใจ ! ”

“ฟื้นขึ้นมาให้ทีสิ เข้าใจไหม ? ”

เสียงนั้น เหมือนจะอยู่ห่างไกล และก็เหมือนดังขึ้นข้างหู อยู่ใกล้ตรงหน้า

แต่ ทำไมต้องฟื้นขึ้นมา ? พอฟื้นแล้ว ก็ไม่เจอคุณย่า !

เธอไม่อยากฟื้นขึ้นมา ไม่อยากสักนิด

เธอแค่อยากอยู่ในความฝัน ในความฝันนั้น อย่างน้อย เธอก็สามารถจับมือคุณย่าได้ ส่วนคุณย่า ก็ยังยิ้มให้เธอ

ไม่อยากฟื้น ไม่อยากฟื้นมาเลย

แบบนี้แหละ กลับไปแบบนี้ ไม่ต้องฟื้นขึ้นมาอีก เธอจะอยู่กับคุณย่า ไปจนชั่วฟ้าดินสลาย จนถึงจุดของโลก

ไม่ต้องกลัว คุณย่า ฉันไม่มีทางให้คุณไปคนเดียว จะ ปกป้องคุณ ปกป้องคุณตลอดไป ……..

สามวัน ไข้สูงเธอยังไม่ลด

ห้าวัน เธอก็ยังหมดสติ

เจ็ดวัน เธอยังคงไม่ฟื้นขึ้นมา

ไข้ใจ ! เหมือนกับคำสาป ที่ฝังเธอไว้ในความฝันอย่าง แน่นลึก

สิบวัน ! ไข้สูงลดแล้ว แต่ยังไม่ฟื้น !

คนๆนั้นอยู่เฝ้าข้างๆเธอตั้งแต่วันแรก มองไม่เห็นหน้าเขา ได้ยินแค่เขากำลังพูดกับตัวเองอย่างคลุมเครือ

“ฟื้นมาเถอะ คุณจะหลบหนีตลอดไปไม่ได้นะ

“ฟื้นขึ้นมา ไม่อย่างนั้น ย่าจะตายตาไม่หลับ !
คุณย่าจะตายตาไม่หลับ ! เธอจะตายตาไม่หลับ !

เหมือนว่าเธอยังมีอะไรจะพูดกับเธอ เกี่ยวกับเธอ เกี่ยว กับแม่ของเธอ ……

“อานหยาน ฉันรู้จักแม่คุณ แม่คุณคือ…….

จู่ๆสีหน้าคุณย่าในฝันก็เปลี่ยนไป ยังพูดไม่จบ ก็แข็งนิ่งไป

หน้าแดงเลือดฝากของเธอก็กลายเป็นหมอคล้ำ แป๊บหนึ่ง ดำไปทั้งตัว

เธอไม่หยุดสั่น ไม่หยุดชัก !

เธอเจ็บปวดมาก ลมหายใจติดขัด เธอพยายามเรียกชื่อ ของเธอ : “อานหยาน อ่านหยาน…………….

“คุณย่า คุณย่าทำไม ? ใครทำร้ายคุณ ? ทำไมเป็นแบบ

กู้อานหยานใกล้จะบ้าแล้ว คุณท่านหญิงอ้าปากพยายามพูด : “อานหยาน แม่คุณ……………..

ทันใดนั้น เธอร้องออกมา เลือดสีดำก็ออกมา !

เธอถูกวางยา มีคนจะทำร้ายคุณย่า !

ไม่ เธอไม่ได้ถูกวางยา เธอถูกแทง !

มองไปที่เลือดที่ไหลออกมาจากอกของคุณยายกู้อานห ยานอยากจะเข้าไป แต่ ไม่รู้ว่าเธอถูกอะไรมัดไว้ เธอสลัด ไม่ออก

จู่ๆรถเข็นคุณย่าก็ขยับ ต่อมาก็เป็นภาพนั้น ยังคงเป็น ทะเลสาบนั่น

คุณย่ากลิ้งลงไป มีเสียงดังขึ้นมา แล้วคนที่นั่งบนรถเข็น ตกไปในทะเลสาบ

ค่อยๆ ดิ่งลงไปในทะเลสาบ…….

“อย่า ! ”
กู้อานหยานลืมตาขึ้น นั่งลง : “คุณย่า คุณย่า !

ร่างบางๆนั่งอยู่ข้างเตียง สองมือจับไหล่เธอ : “ในที่สุด คุณก็ฟื้นแล้ว ? ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ