บทที่247 เธอก็มีเวลาที่เหนื่อยล้า

บทที่247 เธอก็มีเวลาที่เหนื่อยล้า

“ดูว่ากู้อานหยานยังอยู่ตระกูลมู่หรือไม่ ส่งเธอกลับไป”มู่ จ้านเป่ยโทรหาหลีเย่

หลีเย่กลับพูด : “คุณชายรองเจียงส่งเธอกลับไปแล้ว

ครับ”

“เจียงนาน ?

“ครับ ตอนเย็นก็เป็นคุณชายรองเจียงที่มาส่ง ก่อนหน้านี้ ผมเจอคุณชายรองเจียงที่ลานกว้าง คุยกับเขาสักพัก เขา

“ช่วงนี้คุณว่างมากเหรอ ? “น้ำเสียงของคุณชายใหญ่มู่ฟัง ขึ้นมา ไม่พอใจสุดๆ

“ผม ผมๆยุ่งมากครับ คุณชายใหญ่ แต่ละวันมีงานอะไร

บ้าง ผมรู้ดีครับ เหอะๆ

หลีเย่ยกหลังมือขึ้น รีบเช็ดเหงื่อที่มุมหน้าผาก
ช่วงนี้คุณชายใหญ่เหมือนไม่ค่อยโอเคกับคุณชายรอง เจียง ดังนั้น ต่อไปอยู่ต่อหน้าคุณชายใหญ่ ก็คงไม่พูดถึง ชื่อนี้ชั่วคราว

“งั้นผม…ผมต้องไป ไปหาคุณผู้หญิง…….ไม่สิ ไปหาคุณ

“ในเมื่อมีคนส่งแล้ว คุณจะไปทำไม ?”

เสียงดังขึ้นมา สายถูกตัด !

หลีเย่มองหน้าจอที่มืดลง ใบหน้าทำตัวไม่ถูก

แบบนี้ต่อไป เขามีลางสังหรณ์บางอย่าง คุณชายใหญ่จะ ไปทําร้ายให้คุณชายรองเจียงเสียโฉมจริงๆ

ใครให้ใบหน้าคุณชายรองเจียงนั้น หลอกสาวๆที่ไร้เดียง สาได้จริงๆล่ะ ?

ยังไงสำหรับผู้ชายแล้ว ก็ไม่เคยพึ่งพาใบหน้าเท่าไหร่ หรอก ทำลายก็ทำลายไปเถอะ
คุณชายรองเจียงผู้ชายนั่น เห้อ ขอให้โชคดีละกัน !

“ฮัดชิ่ว ! “เจียงนานที่กำลังขับรถ ก็จามออกมาหลายที จึงหยุดรถลงอย่างลำบาก

หะนไปมองกู้อานหยาน รอยยิ้มของเขามีความขอโทษ เล็กน้อย : “ขอโทษ น่าจะมีคนคิดถึงผมอยู่

“อือ”กู้อานหยานไม่สนใจ กับเรื่องล้อเล่นนี้สักนิด

ดูท่าทางเธอจะมีเรื่องในใจหนักหนา เจียงนานอดไม่ได้ที่ จะถาม : “เมื่อกี้คุณท่านหญิงว่าคุณเหรอ ใช้คำพูดไม่น่า ฟัง ? ”

“เปล่า”กู้อานหยานตอบไปงั้นๆ ชัดเจนว่าตอบแบบขอไปที

“งั้นคุณกำลังคิดอะไร ? “ที่จริงเจียงนานก็แปลกใจมาก ทำไมช่วงนี้ตัวเองเหมือนเปลี่ยนเป็นคนสอดรู้สอดเห็น
แต่ สอดรู้สอดเห็นแล้วยังไง ? อยากถาม ทำไมต้องทน เก็บไว้ล่ะ ?

“ไม่ได้คิดอะไร ?”

“กู้อานหยาน พวกเราไม่ใช่เพื่อนกัน ตอนนี้คุณคือลูกน้อง ผม เจ้านายกลัวอารมณ์ลูกน้องไม่ดีจะมีผลต่องาน ถามสัก นิดไม่ได้เหรอ ?”

ประโยคนี้ ทำให้กู้อานหยาน ดึงสติกลับมาจากความคิด

มองเขา : “ไม่กระทบต่องานฉันแน่”

“ก็ดี คุณบอกผมมา สัมภาษณ์พรุ่งนี้คุณเตรียมรับมือยัง

ไง ? ”

ถ้าเขาจำไม่ผิด ตอนเลิกงาน อาคารสำนักงานสิบชั้นที่ให้ เธอว่างเปล่า

พรุ่งนี้นักข่าวจำนวนมากจะไปสัมภาษณ์ เธอจะเอาอะไร

ให้ทุกคนดู ?

ถ้าทำไม่ดี จะเสียหน้าเจียงซื่อกรุ๊ป
“วางใจเถอะ ไม่ให้เจียงซื่อกรุ๊ปเสียหน้าแน่

“งั้นบอกสักนิดไม่ได้เหรอไง ? ”

“เจ้านายคะ ตอนนี้เป็นเวลาเลิกงาน

“จริงๆเลย ! นี่คือท่าทีที่ลูกน้องพูดกับเจ้านาย !

“คุณชายรอง ตรงนี้มีรถไปถึงมหาวิทยาลัยค่ะ คุณจอดที่ ข้างถนน ฉันกลับไปเองได้ค่ะ”

คืนนี้กู้อานหยานไม่อยากยุ่งกับใครอีกทั้งนั้น เธอมีเรื่อง ในใจมากไปแล้ว

อยากโทรหามู่บ้านเป่ย แต่ไม่รู้ควรจะพูดอะไร

ถึงจะรู้สึกว่ากู้เวยจือมีท่าทีต่อหน้าคุณท่านหญิงมากเกิน ไปหน่อย แต่ ถ้าเป็นความยินยอมของคุณชายใหญ่มู่เขา ล่ะ ?

อีกอย่าง กู้เวยจือเกินไปขนาดนั้น ก็เพราะตัวเองไปหาคุณ ท่านหญิง
เธอเอาความโกรธที่มีต่อเธอ โยนใส่ที่ตัวคุณท่านหญิง แค่ตัวเองจากไป เวยจ๋อก็ไม่กล้าทําอะไรคุณท่านหญิง

กู้เวยจือได้รับการต้อนรับที่ดีจากตระกูลมู่ เพราะว่าช่วย ชีวิตคุณท่านหญิง

คุณท่านหญิงคือที่พึ่งพิงของเธอ เธอไร้มารยาทแค่ไหน ก็ไม่มีทางทำอะไรกับที่พึ่งของตัวเอง

เจียงนานหดหูหน่อยๆ เหลือบมองเธอ ฮึดฮัดในใจ : “ผม ไม่ถามแล้ว ก็ไม่ได้อีก ? ”

เขามองทางตรงหน้า ก็ไม่พูดมากอะไรอีกจริงๆ

กู้อานหยานถอนหายใจยาว สักพักจึงพูดเบาๆ : “ขอโทษ นะ คืนนี้ฉันอารมณ์ไม่ดีค่ะ”

เจียงนานเสียใจหน่อยๆ อารมณ์ไม่ดีก็เย็นชาใส่คนอื่น ขนาดนี้ ?
อารมณ์เธอไม่ดีก็ไม่ใช่ตัวเองที่ทำขึ้น

แต่ดูเธออีกที เธอก็เอนลงที่เบาะเก้าอี้ หลับตาลงพักพัก ผ่อน

ดูท่าทางไม่ใช่แค่อารมณ์ไม่ดี แต่ดูเหมือนจะเหนื่อยล้า

ในที่สุด เขาก็นิ่งลง

เมื่อวานเพิ่งถูกถอนหมั้น ตอนดึกยังไปตระกูลมู่ ไม่ว่าคุณ ท่านหญิงพูดอะไรกับเธอ สำหรับเธอแล้วก็ไม่ใช่เรื่องที่ ทำให้คนดีใจขึ้นมา

เขาก็แค่เห็นว่าเธอมีจิตวิญญาณเป็นพิเศษทั้งวัน และก็มี ภาพลวงตาว่า หญิงสาวคนนี้เป็นเหมือนเหล็ก ที่ไม่มีใครมา ทำอะไรให้เธอลำบากใจได้

แต่พอคิดอีกที ก็แค่สาวน้อยตัวเล็กคนหนึ่ง

รถเคลื่อนตัวไปข้างหน้าไม่หยุด ในที่สุด ก็หยุดลงที่หลัง ประตูโรงเรียน
กู้อานหยานไม่ได้สติคืนมา หลับไปที่ที่นั่งข้างคนขับ

กรนเล็กน้อย ชัดเจนว่าช่วงนี้เธอเหนื่อยล้า

เจียงนานอยากปลุกเธอว่าถึงโรงเรียนแล้ว แต่เห็นเธอ หลับแบบนี้ ก็ไม่อยากไปรบกวน

ในที่สุด เขาก็ขับรถไปที่ถนนใกล้ๆโรงเรียน ดับเครื่อง เปิดกระจกรถ

ด้วยความระมัดระวัง เอาที่นั่งด้านคนขับปรับให้เรียบ

กู้อานหยานแค่ขยับเล็กน้อย พอได้ท่าที่สบาย ก็หลับลึก

ลงไป

เจียงนานหยิบเสื้อคลุมบางๆที่ตัวเองทิ้งไว้ด้านหลัง มาห่ม ที่ตัวเธอเบาๆ

เขาเองก็ปรับที่นั่งให้เรียบ แต่กลับจ้องหน้าเล็กๆที่ขาวอม ชมพูของเธอ ด้วยใบหน้าที่ไม่มีความง่วงนอน

เธอกับพี่ใหญ่เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ?
ชัดๆว่าพี่ใหญ่แคร์เธอ แล้วทำไมต้องถอนหมั้นกับเธอ ล่ะ ? แล้วทำไม ในตอนนี้ จู่ๆจะไปอาลีข่าน ?

ถึงแม้คุณชายรองเจียงที่เป็นลูกชายคนรวยผู้สง่างามนี้ ปกติจะดูฉลาดและอ่อนโยน แต่ความเป็นจริง เขาไม่เคยมี ความรักสักครั้ง

เรื่องความรู้สึกระหว่างชายหญิง ที่จริงแล้ว เขาไม่เข้าใจ จริงๆ

พี่ใหญ่ไปอาลีข่าน เกี่ยวข้องกับกู้อานหยานหรือไม่ ? ลมอ่อนๆพัดเข้ามาที่หน้าต่างที่เปิดนิดๆ เป่าผมของกู้อาน หยานตก

ผมตกไปที่หน้าเธอ ทำให้เอขมวดคิ้วท่ามกลางความฝัน

เจียงนานยื่นมือทันที อยากจะปัดผมของเธอออกไป

มือยกขึ้นมา ยื่นไปได้ครึ่งทาง ก็ชักกลับคืนมา
การกระทำนี้ เหมือนจะไม่ค่อยเหมาะเท่าไหร่ สนิทชิด เชื้อ…..ไปเล็กน้อย

เพราะใบหน้ามีผมที่ปรก เหมือนว่าคิ้วเธอจะขมวด

เหมือนว่าใกล้จะถูกผมพวกนี้ทำให้ตื่น ในที่สุดตอนที่เอขยับตาครั้งที่สาม มือของเจียงนานก็ยื่น

ออกไป

นิ้วเรียวยาวลูบไล้ที่หน้าเธอเบาๆ เอาผมไปทัดไว้ที่หลังหู ของเธอ

ยัยสาวน้อยคนนี้รู้สึกสบาย จึงหลับลึกไป

เจียงนานโล่งอก กลัวว่าการกระทำของตัวเองเมื่อครู่จะ ทำเธอตื่น

ก็แค่เอาผมทัดหูให้ ก็เหมือนกับเป็นการต่อสู้กัน เหงื่อ ท่วมหัว !

ไม่ถูก ต่อสู้กันไม่จำเป็นต้องกังวล แต่เมื่อกี้ เขากังวล จริงๆ
ลมพัดเข้ามา ดึงความคิดเขากลับไป จึงพบว่า เดิมทีตัว เองเอาแต่จ้องเธอ อย่างน้อยก็มองอยู่หลายนาที

ทันใดนั้น ใจก็เต้นเร็วแปลกๆ !

เขารีบหันหน้าทันที มองวิวด้านนอก ลมหายใจเร็วขึ้น ที่ ใบหูร้อนผ่าว

หรือว่าตัวเองโดนของ สรุปคือ รู้สึกผิดปกติแปลกๆ

ยังไงซะ เหมือนว่าไม่ค่อยกล้าหันไปเท่าไหร่

สุดท้าย เขาพลิกตัว หันหลังชนกับเธอ หลับตาพักผ่อนลง

กลางคืนที่ยาวนาน เวลาค่อยๆเดินไป

ไม่รู้ว่านานแค่ไหน จู่ๆผู้หญิงด้านหลังก็ตื่นขึ้นมาจากฝัน ลุกขึ้นนั่ง

“พระเจ้า ! ฉันอยู่ไหน ? ตอนนี้กี่โมงแล้ว ?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ