บทที่228 ทุกคน ดูเหมือนต่างรู้จักเธอหมด ?

บทที่228 ทุกคน ดูเหมือนต่างรู้จักเธอหมด ?

ภายในรถ ก็เงียบลงชั่วขณะ

กู้อานหยานพูดต่อ : “เงื่อนไขที่สอง ภายในสองปี จําเป็นต้อง ทำให้ถึงจุดคุ้มทุน มิฉะนั้น สองปีข้างหน้าจะต้องทำงานให้พวก เขาฟรี”

“เงื่อนไขที่สาม ภายในสามปีจะต้องมีกำไรมากกว่าสามสิบ เปอร์เซ็นต์ขึ้นไป มิฉะนั้น ก็จะทำงานฟรีหนึ่งปี”

ที่จริงแล้ว เงื่อนไขนี้ที่เขาตั้ง สำหรับพวกเขาแล้วเป็นประโยชน์ อย่างมาก

ยังไง ขาดทุนก็ไม่ต้องชดใช้เงินให้พวกเขา

แต่ว่า ในใจทุกคนต่างซีเรียสเล็กน้อย ที่สำคัญที่สุดคือ สามร้อย ล้าน ภายในสามปีจะต้องมีกำไรสามสิบเปอร์เซ็นต์

หมายความว่า ภายในสามปีไม่สามารถทำกำไรให้พวกเขาถึง ร้อนล้านได้ ก็ต้องขายตัวเองแล้ว

แต่ซีเรียส กลับตื่นเต้นไปหมดเช่นกัน
สรุปคือ อารมณ์มันวุ่นวายสับสนไปหมด พูดอย่างชัดเจนแล้ว

สามร้อยล้าน สำหรับนักเรียนอย่างพวกเขานี้ น่ากลัวมาก

นี่คือเงินที่คุณชายรองเจียงจัดสรรเหรอ ? ไม่อยากจะพูดจริงๆว่า มีความรู้สึกว่าเป็นคนรวยที่โง่ …..

รถจอดลงที่ลานอาคารหลัก เห้อหลิงจือลงไปก่อน

ฉินโจวกับกู้อานหยานอยู่หลังเธอ ตามลงมาทีละคน

มู่เทียนโย่วพูดกับพวกเขา : “พวกเรารอที่นี่นะ ลงมาแล้วโทรหา ผม

“โอเค”กู้อานหยานทำมือOKไปให้เขา แล้วมองแห้อ หลิงจ๋อ : “เข้าไปจะมีกฎไหม ? ”

“คงไม่มีมั้ง ? “เห้อหลิงจือก็ไม่รู้ บริษัทใหญ่ที่เข้มงวดขนาดนี้ เป็นครั้งแรกที่มา

ทั้งสามคนจัดเสื้อผ้าตัวเอง กู้อานหยานถือกระเป๋าคอมพิวเตอร์ ไป เข้าไปที่ล็อบบี้ด้วยกัน
พอเข้ามา ก็มีผู้หญิงมาต้อนรับ ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม : “ขอโทษ นะคะทั้งสามคนมาหาใคร ? ได้นัดไว้ไหมคะ ?

มองเห็นพวกเขานักเรียนจนสามคนที่เรียกได้ว่า มอมแมม แล้วยังมีมารยาทได้ขนาดนี้ จะเห็นได้ว่าการฝึกอบรมของบริษัท ใหญ่โตนี้ ทำได้ดีมาก

แต่ว่า ถึงแม้พนักงานสาวต้อนรับจะยิ้มแย้ม แต่ดูออกอย่าง ชัดเจนว่ารอยยิ้มไม่มีความอบอุ่น

ไม่มีทาง คนที่เข้ามาที่นี่ได้ต่างเป็นคนใหญ่โต ไม่งั้นก็เป็น พนักงานของบริษัท

เด็กสามคนพวกนี้ ก็ไม่รู้ว่าใครปล่อยเข้ามา

“พวกเรานัดคุณชายรองเลี้ยงค่ะ

เห้อหลิง อพูดไป สีหน้าของพนักงานสาวต้อนรับก็หม่นลงไป เล็กน้อย : “ขอโทษนะคะ ได้ยึดไว้หรือไม่?”

“นัดค่ะ เป็นคนของพวกคุณโทรหาพวกเรา ให้พวกเรามาประชุม อนสิบโมงค่ะ
“โอเคค่ะ รบกวนรอสักครู่ค่ะ พนักงานสาวต้อนรับเดินไปที่แผนก ต้อนรับด้านนอกที่ไม่ไกลนัก คุณชายรองนัดพวกนักเรียนมา ประชุมเหรอ ? ”

“ใช่ นักเรียนมหาวิทยาลัยหนิงปอพวกนั้น คุณไม่รู้เหรอ ? ”

พนักงานสาวต้อนรับอีกคนยิ้ม รีบเดินไปที่สามคนนั้นตรงประตู

ทันที

แต่ว่า ดูเหมือนจะไม่ถูกต้อง ทำไมคนที่เกี่ยวข้องไม่มา ?

สายตาคู่นั้นที่ดูเล่นละครเก่ง พอมองไปที่ทั้งสามคน ก็ดูใจร้อน เล็กน้อย

“ขอโทษนะคะ คุณชายรองระบุว่าจะเจอกู้อานหยาน ถ้ากู้อานห ยานไม่มา…….

“ฉันคือกู้อานหยาน

ประโยคเดียว ทำให้ฝีเท้าพนักงานรอบๆชะงักทันที คนมากกว่า เก้าสิบเปอร์เซ็นต์หันหน้ามามองหญิงสาวที่พูด

สวย ! นี่คือทุกคนที่พอมองเห็น ก็เป็นความคิดแวบแรกปรากฏ

ขึ้นมาในหัว
แต่ เธอจะเป็นกู้อานหยานได้อย่างไร ? กู้อานหยานที่เล่ากันมา ไม่ใช่ไอ้ขี้เหร่ที่ขี้เหร่สุดๆเหรอ ?

“คุณคือ…อานหยาน ? “พนักงานสาวต้อนรับก็มีใบหน้าที่ไม่ อยากจะเชื่อ

กู้อานหยานหยิบบัตรประชาชนของตัวเองออกมา แสดงให้เธอดู ตอนถ่ายบัตรประชาชน อายุก็แค่สิบหก ตอนนั้นยังแต่งหน้าอยู่ แต่เพราะว่ารูปบัตรประชาชนไม่ให้แต่งหน้าเข้ม ตอนนั้นจึงต้อง เลยลบเครื่องสําอาง

ถึงแม้การแต่งหน้านี้เลยไม่ได้สะอาดมาก แต่อย่างน้อยก็ สามารถมองใบหน้าออกชัดเจน

ว่าคือกู้อานหยานจริงๆ !

พนักงานสาวต้อนรับเงยหน้า ก็มองเห็นสายตาที่ดูสงสัยอย่าง นับไม่ถ้วน

วันนี้กู้อานหยานอยู่ที่บริษัทพวกเขา ก็มีชื่อเสียงแล้ว
แต่ใครต่างก็คิดไม่ถึง ไอ้ขี้เหร่จะสวยได้อย่างหงส์แบบนี้ !

“เอ่อ….พนักงานสาวต้อนรับโล่งใจออกมา แล้วจึงพูดอย่าง เซ็งๆ : “โอเค ฉันจะพาคุณขึ้นไป

พวกเขาตามหลังเธอไป แล้วจึงเข้าไปในลิฟต์ที่เหล่าผู้บริหารใช้

เฉพาะ

พอพวกเขาออกไป พนักงานสาวต้อนรับคนนั้นที่อยู่หน้าดึง เพื่อนร่วมงานที่เดินผ่าน ดูสับสนหน่อยๆ

“เกิดอะไรขึ้น ? กู้อานหยานคนนี้…ไมดูเหมือนทุกคนจะ รู้จัก ? ”

“คุณยังไม่รู้เหรอ ? “เพื่อนร่วมงานคนนั้นเข้าไปใกล้เธอ กลัวว่า คุยเรื่องส่วนตัวของคุณชายรองในเวลาทำงาน จะถูกคนเอาจุดนี้ ไปทําลายได้

ได้แต่กดเสียงไว้ พูดเบาๆ : “เจียงซื่อกรุ๊ปเป็นผู้ช่วยสนับสนุน หลักของการประกวดการ์ตูนในรั้วมหาวิทยาลัย เรื่องนี้ คุณไปหา ในเน็ตเองสิ”

“ฉันรู้ว่าเรื่องนี้…
“ไม่ เช้าวันนี้ ข้อมูลร้ายแรงที่ออกมา ดูท่าทาง จะยังไม่รู้แน่ๆ”

คนนั้นหยิบโทรศัพท์ ยิ้มโง่ๆ : ไม่ได้แล้ว ฉันต้องส่งข้อความไป ให้เพื่อนข้างบน บอกพวกเขาว่าอานหยานที่พูดถึงมาแล้ว”

ออกมาจากชั้นแปดสิบแปด ผ่านล็อบบี้ของชั้นแปดสิบแปด ตลอดทาง กู้อานหยานรู้สึกถึงสายตาผิดปกติที่ทุกคนมองมาที่ตัว เอง

แน่นอนว่าไม่ใช่เพราะว่าความสวยของเธอมากพอที่จะดึงดูด ความปั่นป่วน สายตาพวกนี้ ถึงจะตกตะลึง แต่ที่มากไปกว่านั้นก็ คือความประหลาดใจ ความสำรวจ อยากรู้อยากเห็น แม้กระทั่ง มองดูการแสดงเด็ดๆ

ทําไมดูเหมือนทุกคนต่างรู้จักเธอ ?

แม้แต่พนักงานสาวต้อนรับคนนั้นที่นำพวกเขามา เดินนำหน้าก็ หันกลับมามองเธอเป็นครั้งคราว

ทุกครั้งที่หันไปมองเธอ สายตานั้นก็มีความซับซ้อน
สุดท้าย มีความเป็นศัตรูนิดๆ ?

เธอทําอะไรไป ?

ข้อความโทรศัพท์ดังขึ้น ข้อความของซูเสี่ยวหมี่ และยังส่งไป สองสามอัน

แต่ เดินอยู่ที่ล็อบบี้ฝ่ายผู้บริหารของบริษัทใหญ่ที่เคร่งขรึมและ ศักดิ์สิทธิ์ขนาดนี้ กู้อานหยานก็ไม่ดูโทรศัพท์

เลยถือโอกาส เอาโทรศัพท์ตั้งเสียงเงียบเลย

เดินไปที่หน้าห้องสำนักงานห้องหนึ่ง พนักงานสาวต้อนรับหยุด ลง เคาะประตูเบาๆ

ด้านในมีเสียงทุ้มๆของชายหนุ่มเข้ามา : “เข้ามา

เสียงนี้ ถึงแม้จะห่างกันแค่ประตู แต่กลับดึงดูดอย่างบรรยายไม่ ได้ ไพเราะ และเซ็กซี่ !

พนักงานสาวต้อนรับสูดหายใจลึกๆ จัดชุดตัวเอง ยิ้มด้วยรอยยิ้ม ที่สวยงามที่สุด แล้วจึงเปิดประตูห้องทำงาน

นี่ถือว่าเป็นมืออาชีพสุดๆ เป็นรอยยิ้มที่สวยงามที่สุด !พนักงานสาวต้อนรับพูดด้วยรอยยิ้ม : “คุณชายรอง พวกคุณหนู มาแล้วค่ะ”

“ให้พวกเขาเข้ามา แม้แต่หน้าเพียงนานก็ไม่เงยขึ้นมา

พนักงานสาวต้อนรับกลับไม่ออกไปทันที แต่ยืนตรงหน้าประตู ยืนอยู่หลายวินาที

คุณชายรองยังคงไม่เงยหน้ามามอง ! แค่มองหน่อยก็ยังดี !

หนักงานอย่างพวกเธอที่ทำงานอยู่ล็อบบี้ ในหนึ่งปีจะมีสักกี่ครั้ง ที่สามารถมาใกล้ชิดกับคุณชายรองได้ที่นี่ ?

เธอเปิดเผยใบหน้าที่สวยงามของตัวเองที่สุดไปแล้ว แต่ คุณชายรองต่างไม่มอง

หากทำให้คุณชายรองสนใจได้ ต่อไปอนาคต บินไต่เต้าขึ้นไปที่ กิ่งไม้สูงๆ เธอก็สามารถเป็นหงส์ที่สวยงามที่สุดได้ !

สามวินาทีผ่านไป เห้อหลิงจือทนไม่ไหว : “เอ่อ ให้พวกเรา เข้าไปหรือเปล่า ? ”

พนักงานสาวต้อนรับจ้องเธอ อยากพูดอะไร ก็พบว่าคุณชายรองที่ตัวเองนึกถึงตลอดเวลา ในที่สุดก็เงยหน้าขึ้น

สายตาเขามองมาทางนี้ !

พนักงานสาวต้อนรับรีบยืนตัวตรง เชิดอกขึ้น เก็บลมหายใจของ ตัวเองเข้าไป เก็บท้องน้อยๆเข้าไป

“คุณชายรอง..……..

“กู้อานหยาน เข้ามา

สายตาเจียงนานไม่พอใจ ไม่ชอบพนักงานสาวทำตัวสะดีดสะดิ้ง ต่อหน้าเขามากที่สุด : “ปิดประตู !

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ