บทที่207 ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่สามารถรักษาระยะห่างกับ เขาได้

บทที่207 ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่สามารถรักษาระยะห่างกับเขาได้

ก่อนหน้านี้ไม่กี่นาที สนามก็มีความฮือฮาขึ้นมา เพราะคุณชาย รองเจียงปรากฏตัวขึ้น

เพียงแต่ว่าเพราะคุณชายรองเจียงเคยมาก่อนหน้านี้แล้วครั้ง หนึ่ง ดังนั้นพอปรากฏตัวครั้งนี้ บรรยากาศเลยไม่ได้มีความฮือฮา ขึ้นมาจนดูมากเกินเหตุ

แต่ว่าตอนนี้ ผู้ชายคนนี้ปรากฏตัวขึ้น กลับทำให้นักข่าวสำนัก ต่างๆ แตกตื่นขึ้นมา !

การแข่งขันวาดการ์ตูนของมหาวิทยาลัยในครั้งนี้ เพราะบริษัท เจียง อกรุ๊ปเป็นผู้จัดใหญ่ เลยดึงดูดนักวาดจากเมืองเป่ยหลิงมา ได้มาก

บวกกับการที่ได้ยินมาอีกว่าคนของบริษัทมู่ชื่อกรุ๊ปจะจัดคนมา เป็นกรรมการ เลยยิ่งใหญ่ไปมากกว่าเดิม

ในวันนี้ การปรากฏตัวของเขา มันทำให้บรรยากาศในการ แข่งขันนั้นเพิ่มมากถึงขีดสุด !
คุณชายใหญ่มู่มาแล้ว !

การเป็นตัวแทนของตระกูลมู่ ความยุ่งในแต่ละวันนั้น ทำให้นัก ข่าวแทบจะไม่ได้เจอคุณชายใหญ่มู่เลยในแต่ละปี แต่วันนี้กลับมา ด้วยตัวเอง !

วินาทีที่เขาลงมาจากรถ ก็มีนักเรียนหญิงมากมายถึงกับขาอ่อน เลยทีเดียว

ความหล่อแบบไหนที่สามารถทำให้ผู้หญิงควบคุมขาของตัวเอง ไม่ได้ ก็คือความหล่อแบบเขานั่นแหละ !

หล่อ ! เย็นชา ! เย่อหยิ่ง ! ไม่มีผู้หญิงคนไหนสามารถปฏิเสธ ได้เลย !

กู้อานหยานมองเขาลงมาจากรถ ก่อนจะเดินเข้าไปในฝูงชน

มีคนมากมายเต็มไปหมด ถ้าเกิดว่าไม่ใช่เพราะว่าเขามีส่วนสูงที่ มากเป็นทุนเดิม เธอคงจะมองเห็นเขาได้ยาก

“หลีกทางหน่อย หลีกทางหน่อย ! ” พนักงานรักษาความ ปลอดภัยของมหาวิทยาลัยกับบอดี้การ์ดของบริษัท ซื่อกรุ๊ป กำลังเดินนําไปข้างหน้า
ซูเสี่ยวหมี่กับเห้อหลิงจือเลยรีบหลีกทางให้

เมื่อเห็นว่ากู้อานหยานยังคงยืนอยู่ตรงบันไดของทางเข้าสนาม แบบจิตหลุดลอย

มู่เทียนโย่วเลยเรียกเบาๆ “อานหยาน

กู้อานหยานยังไม่รู้สึกตัว แต่ว่าบอดี้การ์ดนั้นเดินมาถึงตัวแล้ว มู่เทียนโย่วเลยทำได้แค่จับไหล่ของเธอ ก่อนจะดึงเธอออกมา

“ฮี ขอโทษที เมื่อครู่กำลังคิดอยู่น่ะ” กู้อานหยานตกใจ จนทำตัว ไม่ถูก

เธอเองก็เหมือนกับผู้หญิงคนอื่น ที่มองคุณชายใหญ่มู่จนจิตใจ ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

มู่เทียนโย่วไม่ได้พูดอะไรต่อ ก่อนจะมองแววตาที่เย็นชาโดย ไม่มีท่าทีของความกลัวเลยแม้แต่น้อย

กู้อานหยานเผชิญหน้ากับเขา แต่กลับหันหลังให้กับกลุ่มของ คุณชายใหญ่มู่ ดังนั้น เลยไม่รู้ว่าแววตาของชายคนนั้นในตอนนี้ กำลังมองไปทางไหน

“ไม่เป็นไรใช่ไหม ? ” เทียนโย่วถามด้วยเสียงเบาๆ

กู้อานหยานส่ายหัว แต่จู่ๆ กลับเขย่งขึ้นมาเพื่อเข้าใกล้เขา

มู่เทียนโย่วรู้ว่าเธอมีอะไรจะพูด เขาเลยโน้มตัวลงไป

กู้อานหยานพูดเสียงเบาข้างๆ หูของเขา “ตอนที่พวกเราแข่ง คุณไม่ต้องอยู่ที่นี่นะ ออกไปทำธุระของตัวเองเถอะ”

ทำไมเหรอ ? ” การแข่งขันที่สำคัญขนาดนี้ ยังจะให้เขาออกไป

งั้นเหรอ ?

“เชื่อฉันเถอะ” เธอพูดเสียงเบา

มู่เทียนโย่วขมวดคิ้วเป็นปม ถึงแม้ว่าจะคิดว่าไม่ค่อยเห็นด้วยเท่า ไหร่ แต่ทว่าจู่ๆ ก็คิดว่าสิ่งที่เธอพูดนั้น น่าจะถูกต้อง

“ก็ได้” แววตาของเขาดูอ่อนโยน ก่อนจะพูดด้วยท่าทีพออก พอใจ “หวังว่า เขาจะไม่ทำลายความเชื่อมั่นของคุณ”

“ไปเถอะ”
กู้อานหยามผลักเขาออกไป

มู่เทียนโย่วเองก็ไม่ชักช้า เขาหันหลังกลับออกไปโดยทันที

หลังจากที่กู้อานหยานส่งเขาออกไปแล้ว ก็ค่อยเดินเข้าไปใน สนาม

ไม่คิดเลยว่าเมื่อเดินเข้าไปในสนามก็สบตากับสายตาคู่หนึ่งที่ดู เย็นชาอย่างล้ำลึกเกินใคร

สายตาคู่นั้น ทำให้คนกลายเป็นน้ำแข็งได้เลยล่ะ

แต่ว่าในขณะนั้นเอง กู้อานหยานมองตามสายตาเขาไม่ทัน

เพราะแววตาเยือกเย็นนั้น จู่ๆก็หายไปในพริบตา

เพียงครู่เดียว เขาก็เดินเข้าไปในสนามท่ามกลางผู้คนรายล้อม

“คุณให้เทียนโย่วไปทำอะไรเหรอ ? ” ซูเสี่ยวหมี่มองเงาของมู่ เทียนโย่วที่เดินจากไป

“ก็มีสักเรื่องที่ต้องทำอยู่แล้ว” กู้อานหยานดึงๆ เธอ “ไม่ต้องมอง แล้ว เข้าไปกันเถอะ”
หลังจากที่คุณชายใหญ่มู่เดินเข้าไปแล้ว ฝูงชนก็สบายตัวกัน

แค่เพราะคุณชายใหญ่คู่กับคุณชายรองเจียงมาที่นี่ ผู้หญิงที่ ได้ยินข่าวก็แทบบ้าคลั่งกันไปหมด

ไม่มีคนที่สนใจในด้านการ์ตูนอยู่เลย ในตอนนี้ที่รีบเข้ามาดูการ แข่งขันกัน ก็เพื่อมาดูหนุ่มหล่อสองคนเท่านั้นเอง

ต้องเข้าใจก่อนว่าทั้งสองเป็นดั่งเทพบุตรของเมืองเป่ยหลิง คน เหล่านั้นชาตินี้ก็ไม่มีวันได้เห็น

กู้อานหยานเดินอยู่ด้านหน้า กลับพบว่าเห้อหลิงจือไม่ได้มีท่าที อะไรเลย

เมื่อหันกลับไปมอง เธอยังคงยืนอยู่ที่เดิม และจ้องเข้าไปใน สนามกีฬานั้น ด้วยความกลัวจนสติหลุด

“ทำไมยังไม่ไปอีก ? ” ซูเสี่ยวหมี่ผลักเธอ

“หล่อจัง……

“ระวังน้ำลายหน่อย” ซูเสี่ยวหมี่มีท่าทางเอือมระอา
ไม่รู้ว่าใครที่เป็นคนเห็นคุณชายรองเจียงเป็นคนแรก แล้วบอกว่า คุณชายรองเจียงเป็นผู้ชายที่หล่อที่สุดที่เคยเจอมา

ตอนนี้เมื่อได้เห็นคุณชายใหญ่มู่ ก็มีท่าทีคลั่งรักอีก โดยที่ไม่

อับอายคนเลย

“เป็นอะไรเหรอ ? ใครๆ ก็รักสวยรักงามกันทั้งนั้น ผู้ชายหล่อๆ เนี่ยก็เอาไว้เป็นอาหารตาอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ? ”

เป็นชายหล่อเหลาที่ทำได้แค่ยืนมองอยู่ไกลๆ ถ้าไม่เอาไว้ดู หรือจะให้เข้าไปจูบเลยล่ะ ?

ซูเสี่ยวหมี่ขี้เกียจจะสนใจเธอต่อ ตอนนี้เมื่อคิดว่าไม่มีนักวาดอยู่ ก็ได้แต่หนักใจ

จะไปมีอารมณ์สนใจผู้ชายหล่อๆ ที่ไหนกัน ?

เมื่อเดินเข้าไปในสนาม ก็มีแต่ความครึกครื้นอยู่ตรงหน้า

มีนักข่าวมากมาย และตรงส่วนของการถ่ายทอดสดอีกนับไม่ ถ้วน นอกจากนี้ยังมีคนดูอีกมากด้วย

ฉินโจวเองก็ยืนอยู่ตรงทีมของซูเล่ย
ซูเล่ยกลับอยู่ท่ามกลางผู้คนที่รายล้อมคุณชายใหญ่มู่ เหมือนจะ เข้าไปทักทาย แต่กลับเพราะว่าคนเยอะเกินไป เลยเข้าไปไม่ถึง ตัว

“พี่ชาย ฉันชื่อเล่ยเล่ยนะ พี่ใหญ่…….……

เธอเป็นหลานของซูหยาน ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่คุณหนูของตระกูล แต่ทว่าก็อยู่เรียกเหมือนกับคุณหนูของตระกูลมู่มาโดยตลอด ที่ เรียกมู่บ้านเป่ยว่าพี่ใหญ่

เธอคิดไม่ถึงเลย ว่าคุณชายใหญ่จะมาด้วย

เกรงว่าถึงจะอยู่ในตระกูลมู่ ก็ไม่สามารถเจอชายคนนี้ได้ง่ายๆ

เลย

ขอแค่ได้รู้จักกับคุณชายใหญ่มู่สักหน่อย ต่อจากนี้ ในแวดวงการ เขียนการ์ตูน ก็จะต้องพัฒนาได้อย่างราบรื่น

ไม่ว่าจะเป็นบริษัทอะไร ก็ต้องยอมที่จะไว้หน้าคุณชายใหญ่มู่

โดยรวมแล้ว ถ้าเกิดว่าวันนี้สามารถถ่ายทอดสดความสนิทสนม ของเธอกับคุณชายใหญ่ปูได้ ต่อจากนี้การวาดการ์ตูนในเป่ยหลิง เธอจะไม่สามารถก้าวข้ามไปได้ง่ายเหรอ ?
“พี่ใหญ่ ฉันคือเล่ยเล่ย…..

“คุณว่าท่าทีของเธอตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง ความเย็นชาที่มี มัน หายไปหมดแล้ว”

เห้อหลิง อส่ายหัว ด้วยท่าทีเอือมระอา

คิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าซูเล่ยที่ปกติจะเป็นหญิงสง่าต่อหน้าทุกคน กลับมาท่าทีในด้านนี้กับเขาด้วย

เพื่อให้ได้เข้าใกล้คุณชายใหญ่มู่ เลยต้องเบียดเสียดกับคนอื่นๆ มันดูค่อนข้าง….จะขายขี้หน้าไปสักหน่อย

กู้อานหยานกลับไม่ได้สนใจเลย ราวกับว่าคุ้นเคยกับการทำแบบ นี้เป็นอย่างดี

มีผู้หญิงน้อยคนมากที่จะได้ไปอยู่ต่อหน้าคุณชายใหญ่มู่ แล้วยัง ดูดีมีราศีอยู่

โดยปกติแล้ว ก็ไม่มีผู้หญิงคนไหนสามารถรักษาระยะห่างของ ตัวเองเอาไว้ได้เลยเพราะมีแต่คนอยากจะเข้าใกล้เขา

ชายคนนี้นี่มัน บ้าไปแล้วจริงๆ !
ดังนั้น ไม่เข้าไปใกล้จะดีกว่า

ชาติที่แล้วตัวเองก็เป็นแบบนี้ คลั่งรักเสียเหลือเกิน เมื่อได้เห็น เขาก็แทบบ้าไปทุกที

เมื่อเทียบกับซูเล่ยในตอนนี้ ดูอาการหนักและไร้ยางอายกว่า มาก จนทำให้…อยากจะปฏิเสธ

“ฉินโจว… ห่างออกไป ” สายตาของซูเสี่ยวหมี่ยังคงจับจ้องอยู่ที่เงาที่อยู่

เขายืนอยู่ท่ามกลางทีมของซูเล่ย อย่างเงียบเหงา ไม่ได้พูด อะไรออกมาสักคำ และก็ไม่มองซูเล่ยเลย

เหมือนกับเวลาปกติ เวลาที่คิดเรื่องอะไรอยู่ สิ่งแวดล้อมรอบๆ ตัวเหมือนจะไม่มีผลกับเขาเลย

ผู้ชายแบบนี้ แทบจะจินตนาการไม่ออกเลยว่าเขาจะหักหลัง เพื่อนเพราะผู้หญิงสวยๆ

“อานหยาน เราต้องไปลงชื่อแล้ว” เห้อหลิงจือดึงเธอไป

“ไปกันเถอะ”
วันนี้ทุกทีมต่างมาลงชื่อกันทั้งหมด ตั้งแต่คนเขียนบทโครงเรื่อง ยันนักวาดการ์ตูน แล้วก็คนตัดเส้น คนลงสี ใครก็ตามที่เข้าร่วม การแข่งขันต้องมาลงชื่อกันหมด

หลังจากที่ลงชื่อไปแล้ว ก็ยืนยันนับคนให้ครบ เพราะขณะ แข่งขัน ผู้เข้าแข่งขันไม่สามารถเปลี่ยนคนกลางคันได้

ซูเล่ยไม่มีโอกาสได้เข้าใกล้มู่บ้านเป่ย เลยทำได้แค่กลับมาอยู่ใน

ผู้ช่วยรีบพูดขึ้นว่า “คุณซู ต้องไปลงชื่อแล้ว

“โอเค” ซูเล่ยปรับอารมณ์กับมา พลางมองฉินโจว “คุณรอฉันอยู่ ที่นี่นะ หลังจากนี้สามชั่วโมง จะพาคุณไปเลี้ยงฉลอง”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ