บทที่188 พวกเขากำลังทำอะไร

บทที่188 พวกเขากำลังทำอะไร

ไม่มีเรื่องอะไรที่นอนสักตื่นแล้วช่วยไม่ได้ ถ้าไม่ได้นั้น งั้นก็หลับ สักสองตื่น

แน่นอน หมายถึงนอนหลับอย่างจริงจัง

แต่คืนนี้ ไม่ใช่กู้อานหยานนอนหนุนแขนเขา กลับกัน เป็นเขา ที่นอนในอ้อมกอดเธอ

แขนของเธอโอบคอเขา ดีที่แขนเล็ก เลยไม่ได้รับความกดดัน

มากนัก

ถึงแม้จะถูกเขาหนุนอยู่นานจนชา แต่ยังอยู่ในขอบเขตที่ทนได้

ที่สำคัญที่สุดคือ ให้คุณชายใหญ่มู่นอนในอ้อมแขนตัวเอง ความ รักของแม่ก็ท่วมท้นทันที

อารมณ์เขาไม่ดี เธอสามารถรู้สึกได้เบาๆ

แต่อารมณ์ของเธอไม่ดี ดังนั้น คำที่ปลอบ ทั้งคู่ต่างพูดไม่ออก
ตอนนี้แบบนี้ นอนอยู่เงียบๆ

อะไรก็ไม่ทำ และก็ไม่อยาก แค่อยากให้เขาหลับอยู่ในอ้อมแขน เขายื่นมือไปกอดเอวเธอ

การกระทำที่เรียบง่าย แป๊บเดียวเขาก็หลับลึก แป๊บหนึ่งเธอก็ รู้สึกถึงความง่วง

รู้อย่างชัดเจน ปัญหาหลายอย่างที่จริงยังไม่แก้ พรุ่งนี้ตื่นมา บางทีทุกคนก็อาจจะกลับเป็นคนแปลกหน้าไปแล้ว

แต่อย่างน้อย คืนนี้ ก็สามารถหลับได้สงบ ไม่ใช่เหรอ ?

มือไว้ที่หน้าเขา นิ้วเรียวยาวไล้ไปตามดั้งจมูก ริมฝีปากเขา ลูบไล้ไปเบาๆ

เธออยากจูบเขามาก ก็แค่ ไม่กล้า

สุดท้าย จูบเบาๆที่ใต้คางเขา กู้อานหยานปิดตาลง กอดแขนของ

เขา

..ฝันดี
ในเวลาเที่ยงคืน จู่ๆหลีเยก็เคาะประตู

“คุณชายใหญ่ คุณหนูตื่นแล้ว

ตอนที่ จํานเปียนมาจากความฝัน เป็นหลีเยีที่เคาะประตูไปสาม ทีแล้ว

ถ้าไม่ใช่ว่าคุณชายใหญ่กำชับ ถ้าตื่นแล้วก็แจ้งเขาทันที ตอนนี้ หลีเย่ก็ไม่กล้าเข้ามารบกวน

มู่บ้านเป่ยลืมตา จึงพบว่าตัวเองยังนอนอยู่ในอ้อมแขนกู้อ่านห ยาน

แต่นอนอยู่ที่แขนเธอ หนุนอยู่หลายชั่วโมง !

เขาโตมาขนาดนี้ ตั้งแต่ความจำได้ ไม่เคยนอนแบบนี้เลย !

จริงๆแล้ว เหมือนกับเด็กที่ยังไม่โต

แววตากู้อานหยานก็ขยับ ตอนลืมตา คุณชายใหญ่ก็นั่งลงทันที หันหน้าไปไม่มองเธอ

สายตาเมื่อครู่ดูผิดหรือเปล่า ? คุณชายใหญ่ หน้าแดง
เธอประหลาดใจเล็กน้อย คิดดูอีกที ก็เข้าใจทันที

นี่คือท่านอนของคุณชายใหญ่มู่เมื่อคืน รู้สึกถึงความอาย”ใช่ ไหม ?

ตอนนอน ไม่มีความอึดอัดสักนิด เธอมองเขาหลับอย่างหวาน

“แค่ก”กู้อานหยานไอเบาๆ อยากจะลุกขึ้น

ขยับเล็กน้อย จึงพบว่าแขนทั้งปวดทั้งชา เกือบจะขยับไม่ได้

“เธอทนไม่ไหวร้องออกมาเบาๆ ขมวดคิ้วแน่น

“ทรมานเหรอ ? “มู่บ้านเป่ยมองหน้าเล็กๆของเธอที่ดูขมวด แล้ว จึงมองแขนที่ถูกตัวเองหนุนอีกครั้ง

เล็กขนาดนั้น เหมือนว่าแค่แตะเบาๆก็หักได้

แขนที่อ่อนแรงขนาดนี้ ให้หัวใหญ่ๆของเขากดทับไปนานขนาด นั้น จะไม่ทรมานเหรอ ?

“ทำไมไม่เอาผมออกล่ะ ? “ตอนที่ดึงแขนเธอมา ก็เห็นความเจ็บ ปวดผ่านตาอย่างชัดเจน
“คุณหลับลึกขนาดนั้น ดันไม่ออก”กู้อานหยานใน

แต่ความเป็นจริง เห็นเขาหลับลึกอย่างนั้น ก็ทําไม่ได้

มู่บ้านเป่ยเอาแขนของเธอวางไว้ที่ขาตัวเอง นวดให้เธอเบาๆ

ถึงแม้การเคลื่อนไหวจะที่อๆไปหน่อย แค่มองก็ไม่รู้ว่าไม่มี ประสบการณ์

แต่ ถูกทับนานขนาดนั้น ตอนนี้แค่คลายออก ต่างทําให้กู้อานห ยานรู้สึกสบาย

ไม่ทันระวัง ก็ทำเสียงไม่พอใจออกมาอย่างทนไม่ได้ : “อือ……

นิ้วมือมู่บ้านเป่ยชะงัก ภายใต้สายตา ผ้าห่มที่ตัวหญิงสาวถูกตัว เองจับ เปิดออก

เธอสวมชุดนอนแบบเรียบร้อย แต่เพราะพลิกไปมา เตียง ตอน นี้ กระโปรงนอนยุ่งเหยิงไปหมด

โดยเฉพาะท่านี้ นอนบนเตียง ตรงที่นุ่มๆและกระเพื่อม
แต่แค่แวบเดียว ก็เห็นเลือดอุ่นๆของเขาลุกเป็นไฟ

คอแห้ง คุณชายใหญ่มู่เสียงแหบ : “ถอนหายใจที่เตียงผม อยากทําอะไร ?

อยากทำอะไร ?

กู้อานหยานกะพริบตา กลับเห็นเขาเอาแต่จ้องร่างของตัวเอง

ผ่านสายตาของเขา ก้มหน้ามอง อานหยานรีบยกมือขึ้น ปกป้องตัวเอง อยากจะหมุนตัว แขนข้างหนึ่งก็ถูกเขาดึงไว้ ขยับ ไม่ได้

เธอได้แค่หันไปทางเขา เพื่อไม่ให้ตัวเองที่นอนราบไปกับเตียง ทำให้เขาคิดหมกมุ่นทางเพศมากไป

หน้าเล็กๆนั้นแดงเล็กน้อย เธอรีบพูด : “ไม่อยากทำอะไร คุณ ทำให้ฉันไม่ค่อยสบาย

เธอจะเอาแขนกลับมา แต่มู่บ้านเป่ยยังจับไว้ ไม่ปล่อยมือ

“ไม่สบาย ? “เขายังคิดว่า เพราะว่าสบายเกินไป เลยทำเสียง ฮึดฮัดที่เตียงเบา
แต่ว่า แขนนุ่มๆนี้ ความรู้สึกที่มือดีมาก จะปล่อยออก เหมือนจะ ทําไม่ได้

“คุณชายใหญ่มู่ หลีเย่ยังรอคุณอยู่”กู้อานหยานเดือน

หลีเย่รอเขาจริงๆ

พอได้ยินเสียงเคลื่อนไหวในห้อง หลีเย่ไม่เคาะต่อ รู้ว่าพวกเขา ตื่นแล้ว ก็นั่งเงียบๆรอด้านนอก

มู่บ้านเป่ยขยี้คิ้ว เหมือนจะทนไม่ค่อยไหว

แต่เขายังพลิกตัวลงมา หาชุดหนึ่งมาใส่ เปิดประตูออก

“คุณชายใหญ่ คุณกู้ตื่นแล้ว เอาแต่เรียกชื่อคุณ”หลีเย่พูดเสียง

ทุ้ม

ถึงเสียงจะต่ำ แต่อยู่ในห้องเดียวกัน กู้อานหยานที่ยังนั่งบนเตียง ก็ได้ยิน

เธอทำเป็นไม่แคร์ ดึงผ้ากลับไปที่เตียง เหมือนจะไม่สนใจ

มู่บ้านเป่ยอยากหันกลับไปมองเขา กลับไม่รู้ว่าตัวเองจะมอง อะไร
ตอนออกไป เขายังหันกลับมาอย่างทนไม่ไหว มองร่างเล็กๆนั่น

บนเตียง

“รอผมกลับมา”

รอเขากลับมา……

ตอนที่กู้อานหยานเงยหน้ามองประตูห้องก็ถูกปิดแล้ว

มู่บ้านเป่ยกับหลิเย่ไปด้วยกัน ฉนวนกันเสียงของห้องดีขนาดนั้น เสียงเท้า เดินตรงทางเดิน แป๊บเดียวก็หายไป

รอเขากลับมา…….ไหม ? ไม่รู้ มีความหมายถึงการรอหรือเปล่า

กู้อานหยานตัดสินใจเชื่อคุณชายใหญ่มู่ครั้งหนึ่ง กลับไปที่เตียง นอนต่อ ต่อไป เฝ้ารอ

แต่เธอนอนไม่หลับ

กู้เวยจ๋อตื่นก็เอาแต่เรียกชื่อคุณชายใหญ่มู่ นี่ไม่ใช่เรื่องที่ สามารถคาดเดาได้

ตอนนี้ เขากําลังทําอะไร ?
คุณชายใหญ่มู่กำลังปลอบเธอ ปลุกใจให้เธอกล้าอยู่ต่อไป ?

หรือว่ากู้เวยจือกำลังร้องไห้กับคุณชายใหญ่มู่ บอกว่าตอนนี้ตัว เองน่าเวทนามาก ต้องการความสงสารแค่ไหน ?

บอกดีแล้วว่าไม่คิด แต่ตอนนี้ ทั้งหัวเต็มไปด้วยภาพของกู้เวยจึ อกับมู่บ้านเป่ยคลอเคลียกันอยู่

ตบมือข้างเดียวไม่ดังหรอก ……หึ !

เอาผ้าห่มมาคลุมถึงหัว ทั้งตัวอุดอู้อยู่ในผ้าห่ม

เธอคิดว่าสามารถบังคับให้ตัวเองนอนได้ แต่พอถึงตอนที่เกือบ จะหมดลมหายใจ ก็ยังนอนไม่หลับ

เธอนอนไม่หลับจริงๆ !

ก่อนที่ตัวเองจะอึดอัด กู้อานหยานเปิดผ้าห่มออก นั่งขึ้นมา

ไม่รอแล้ว !

แต่มองเวลา ก็ผ่านไปแค่สิบนาทีเท่านั้น
เดิมทีสิบนาที แต่ดูนานขนาดนี้ เธอคิดว่าผ่านไปหนึ่งชั่วโมง

แล้ว

สรุปพวกเขากำลังทำอะไรกัน ?

อยากออกไป กลับไม่เต็มใจอีก คุณชายใหญ่มู่บอกให้เธอรอเขา กลับมา

ในที่สุด กู้อานหยานกลับไปที่เตียงอีกครั้ง มองเพดานสีขาว

ฟ้ายิ่งมืดขึ้นเรื่อย จิตใจก็ดีขึ้นเรื่อย ๆ ส่วนความง่วงก็หายไปนาน แล้ว

ครึ่งชั่วโมงถัดมา เธอลงจากเตียง เปิดโน้ตบุ๊กที่คุณชายใหญ่มู่ ใช้สํารอง เปิดเอกสารใหม่ เขียนสคริปต์ต่อไป

ก็แค่ หัวใจไม่สบายใจเลย

เขากำลังทำอะไรกันแน่ ?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ