บทที่183 ไม่ใช่คนรับใช้ของคุณ

ชาวประมงคิดไม่ถึงว่ายัยนี่จะรู้ราคาตลาดด้วย

ผู้ชายข้างๆดูสง่า ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้าหรือท่าทาง

ต่างไม่ธรรมดา

ผู้ชายแบบนี้ ร่ำรวยและดูแพง แค่มองก็รู้ว่าเป็น คนรวยที่สูงส่ง

ทำไมแม้แต่ซื้อ ยังต้องต่อรองราคาอีก?

“ยัยหนู เคยไปตลาดเหรอ? ราคาตลาดอะไร แค่

ได้ยินมาหรือเปล่า? ”

ชาวประมงไม่ยอม ยังอยากไหลไปต่อ

“ตัวเพรียงของเราไม่เหมือนกัน ต่างจับมาจากทะเล สดๆ คุณดูสิ ยังมีชีวิต เล็กๆเหมือนที่ข้างนอกขาย ไหมล่ะ? ”

“ตัวเพรียงร้านไหนที่ไม่จับกลับมาสดๆบ้างล่ะ? ถ้าตายแล้ว ไม่ยอมซื้อ? ”

กู้อานหยานยังไงก็ไม่ยอม เอามือเท้าเอว ท่าทาง เหมือนคุณป้า

“คุณก็ไม่ดูเลยว่าตัวเพรียงพวกคุณขนาดแค่ ไหน? ข้างนอกครึ่งโลร้อยห้าสิบพวกนั้น ยังใหญ่ กว่าของคุณตั้งเยอะ”

“นี่ไม่ใช่หน้าของมัน ตัวเพรียงยังไม่โตเต็มที่หรือ

ไง? ”

“ไม่ว่าหน้าไหน ยังไงราคาตลาดก็เท่านี้ ห้าร้อยก็ เหมาหมด

“นั่นไม่ได้ ห้าร้อยถูกไป ยังไงก็ต้องหนึ่งพัน

“ฮีย! “กู้อานหยานทำเสียงไม่พอใจ หมุนตัวออก ไป

เจียงนานขมวดคิ้วเบาๆ ซื้อของยังต้องต่อราคา เรื่องแบบนี้ ไม่สอดคล้องกับตัวตนเขาเลย
ก้าคุณชอบ…..

“ไม่กินแล้ว! “อานหยาน ดึงมือเขา ดึงเขาจะออก

ไป

ไม่กลัวว่าฝ่ายตรงข้ามจะแข็งแกร่งแค่ไหน แต่กลัว เพื่อนจะโง่เหมือนหมู!

เขาทํางานหนักตลอด ต้องอดกลั้น!

เจียงนานยังคงไม่ชินที่จะสัมผัสกับหญิงสาว อยาก จะผลักเธอออก ชาวประมงด้านหลังก็ร้องเสียง ดัง : “ยัยหนู แปดร้อยให้เลย เอาไหม? ”

“ห้าร้อย มากกว่านี้ก็ไม่เอาเด็ดขาด! “อานหยาน

ออกแรงดึงเจียงนานไป

ชาวประมงคนน้อยโกรธ สุดท้ายจึงพูดด้วยความ โกรธ: “ห้าร้อย! เอาให้เลย! ”

เจียงนานยังไม่ได้สติคืนมา กู้อานหยานก็ปล่อยเขา แล้ว ถอยกลับไปที่หน้าชาวประมงอย่างไว เดิมทีเขาคิดว่า ทะเลาะแบบนี้แล้ว ถึงจะต่อรองได้ หน้าของทุกคน คงจะอับอาย

แต่คิดไม่ถึง หันไปก็เห็นกู้อานหยานกับชาวประมง พูดคุยกันด้วยรอยยิ้ม

“ตัวเพรียงนี้ไปนึ่งจะอร่อยมาก แต่ว่าวัยรุ่นอย่าง พวกคุณชอบเล่นที่ริมหาด ไปย่างก็อร่อยเหมือนกัน

ชาวประมงก๋าลังแนะนําวิธีหาอย่างเป็น

มิตร: “เตรียมน้ำกระเทียมเล็กน้อย ปางเสร็จ เอา

ไปจุ่ม รับประกันว่าอร่อย

“อือฮือ นี่เรียกว่าปลาอะไรคะ? “กู้อานหยานชี้ไปที่ ปลาอีกถัง

“นี่ปลาคาร์ป ต้องเอาไปทอดน้ำมันน้อยๆถึงอร่อย

“งั้นไม่ต้องแล้ว ฉันจะเอาไปย่าง

“งั้นคุณย่างอันนี้ กุ้งทะเล หวานมาก”
“เท่าไหร่คะ? ”

“หนึ่งร้อย! ”

“หกสิบ มากกว่านี้ไม่ได้แล้ว!

“ยัยหนูนี่ แฟนรวยขนาดนี้ ให้ผมสักหน่อยจะ เป็นไรไป? ขี้งกไปแล้ว”

“คุณสนใจว่าแฟนฉันรวยหรือไม่ ถึงจะรวยจริง เขา ก็ทํางานหนักหาเงินกลับมาด้วยหยาดเหงื่อ ใครบ้าน ไหนทำงานง่ายๆบ้างล่ะ? ”

“ใช่ ใช่ ปากคุณ สุดยอดจริงๆ เถียงสู้คุณไม่ได้ มา ปูทะเลนี่ ให้คุณร้อยหนึ่ง

“โอเค!

สุดท้าย เจียงนานก็จ่ายไปไม่ถึงหนึ่งพัน แลกกับ ของจํานวนมากกลับมา

ถือถุงใหญ่ๆสองสามใบเดินที่ชายหาด เขายังคง ตกอยู่ในภวังค์ เมื่อไหร่กัน ที่ตัวเองกลายเป็นผู้ชายทําอาหารที่ไปซื้อของที่ตลาด?

แต่ว่า กู้อานหยานแสดงออกไปเมื่อกี้ ทำให้เขาเปิด

โลกจริงๆ

ผู้หญิงตรงหน้าเป็นคู่หมั้นพี่ใหญ่ คุณผู้หญิงใน อนาคตของตระกูลมู่จริงๆเหรอ?

เพื่อไม่กี่ร้อยนั่น ก็ทะเลาะกับคนอื่นอยู่นานเหมือน คนปากร้าย และก็ไม่อายคน?

พี่ใหญ่เคยเห็นด้านที่น่าเกลียดนี้ของเธอยังเนี่ย?

“ทําไมเอาแต่มองฉันแบบนี้? “เช่าเตาอบมานั่งที่ ชายหาด กู้อานหยานแอบเหลือบมองเขา

“ยังไม่ทําอีก? ไม่อยากกินแล้วหรือไง? ”

เจียงนานอยากพูดจริงๆ เขาไม่ได้จะมากินของ แปลกๆพวกนี้

นอกจากกุ้งทะเลแล้วที่เขาปกติจะเห็น หอยทากที่ เหมือนกรงเล็บ และยังมีปูที่รูปร่างแปลกๆ มันกินได้จริงๆเหรอ?

กู้อานหยานก็ไม่หวังว่าเขาจะทําอะไรได้ พอให้ เจ้าของช่วยเอาถ่านมาจุดไฟ เธอก็ใช้ไม่เสียบเล็กๆ เอากุ้งทะเลเสียบเข้าไปวางย่างบนเตา

จากนั้น ก็ใช้ฟอยล์มาห่อตัวเพรียงกับปูทะเล วางไว้

ด้านบนแล้วย่างเอง

ไม่นานนัก กลิ่นหอมๆ เริ่มเข้าไปที่จมูก

ไม่กี่นาที กุ้งก็เสร็จ

เธอเอากุ้งออกจากไป พอลอกเปลือกดำๆออก ก็ เป่าแล้วค่อยจิ้มน้ำกระเทียม จากนั้นก็เอาเข้าปาก

เพอร์เฟค!

ทําให้คนเพลิดเพลินจริงๆเลย?

“คุณไม่ชมเหรอ? “กู้อานหยานให้เขาชิ้นหนึ่ง

เจียงนานกลับมองมือที่เธอทําสกปรก และยังเล็บขมวดคิ้ว

ในความประทับใจ ผู้หญิงวัยนี้ต่างชอบไปทำเล็บ

ผู้หญิงที่เขาเคยเห็นก็ชอบแต่งตัวกันบ้าง เล็บ แต่ละคนก็เลอะเทอะไปหมด

แต่เธอไม่ นิ้วของเธอเหมือนหยก เล็บสะอาด ไม่มีสี ใดๆบนนั้น

หญิงสาวที่แปลกเล็กน้อย ไม่กลัวสกปรก ไม่รัก สวย ต่อราคาเหมือนคุณป้า เพื่อราคาไม่กี่ร้อย…

“ทําไม? ไม่กิน? หรือว่าไม่อยากมือเลอะ?

“ไม่อยากมีอเลอะ” เขาคิดว่าเขาจะบอกให้ตัวเอง จากนั้นเขาค่อยคิดว่าจะกินหรือไม่

ยังไง ก็ดูไม่ค่อยสะอาด และก็ไม่น่ากิน.

ถ้าเธอยังยืนหยัด ด้วยท่าทางที่ไม่ค่อยเต็มใจนัก บางทีเขาอาจจะกัด กล่า
ไม่คิดว่า กู้อานหยานปอกอันเดียว พอจิ้มน้ำซอส กระเทียมไป ก็เอาเข้าไปในปากตัวเองเลย

เจียงนานโกรธแล้ว จ้องเธอ

“ทําอะไรน่ะ? คุณอยากกินก็ทําเอง ต้องให้คน มาปฏิบัติให้เหรอ? ฉันไม่ใช่คนรับใช้ของคุณจะ หน่อย”

ที่พวกเขาตกลงกัน แค่ให้เธออยู่กับเขาจนเที่ยงคืน

ส่วนภายในช่วงเวลานี้ ก็ไม่ได้บอกว่าจะทำอะไร

เจียงนานหดหู่เล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้พูดไม่น่าฟังสัก

หญิงสาวอยากเข้าใกล้เขา ใครบ้างที่ไม่พยายาม ทําทุกวิธีทางเพื่อเอาใจ?

แต่เธอไม่เลยสักนิด อีกอย่าง เธอยังมักจะรำคาญ

เขาบ่อยๆ
เหมือนเมื่อกี้ตอนที่ท่า เขาไม่อยากทําอะไร ก็ว่าเขา ไม่ทําอะไรเอาแต่กิน

แม้แต่จุดไฟ ก็ยังต้องให้เขามา สายตาเยือกเย็น ของเขามองก็ถูกเธอตอีกครั้ง

สรุปคือ ผู้หญิงคนนี้ไม่น่ารักสักนิด!

กลิ่นหอม ก็ค่อยๆเข้ามา

กู้อานหยานเอาตัวเพรียงที่ห่อด้วยฟอยล์ออกมา

เปิดดู กลิ่นหอม เย้ายวนมาก! “คุณจะชิมไหม? “เธอหยิบไม้เสียบขึ้นมา งัดฝา

ของตัวเพรียงออก มองเขา

เดิมทีเจียงนานไม่อยากจะสน แต่ตอนนี้ ฟ้าก็ค่อยๆ

มีดลง ถึงเวลากินข้าวแล้ว

เห็นเธอทําเสร็จ เหลือแค่เอาเข้าปากกิน เขาเม้ม ปาก ในที่สุดเอาจานที่ใช้ครั้งเดียวของเขาออกไป

ตัวเพรียงอันหนึ่งถูกทิ้งไปที่จานเขา ไม่ใช่อันที่กู้อานหยานงัดออก แต่เป็น อันใหม่หนึ่งอัน

“ดู เหมือนกับฉันเมื่อกี้ งัดฝาออก หยิบออกมาดูด ก็ได้แล้ว”

เจียงนานโกรธจนเกือบจะโยนจานและหอยทากใส่ หน้าเธอ!

มากเกินไปแล้ว! เธอไม่ได้จะมารับใช้เขา!

“ทำอะไรน่ะ? หรือว่าไม่ได้? มา ดูฉันทำอีกที

กู้อานหยานหยิบตัวเพรียงอีกอัน ทำให้เขาดูใหม่ อีกครั้ง

ยังไม่ลืมที่จะบ่น: “โง่จริงๆ ง่ายขนาดนี้ก็ทำไม่ได้

เฉียงนานอยากจะหักคอเธอจริงๆ!

นี่เธอกำลังรําคาญเขา?

กู้อานหยานกินเสร็จแค่หนึ่งอัน โทรศัพท์จู่ๆก็ดัง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ