บทที่174 ป้อนยา

บทที่174 ป้อนยา

กู้อานหยานตะลึง คิดไม่ถึงโดยสิ้นเชิง คุณชายใหญ่มู่ จะพูด แบบนี้ได้

นี่ไม่ใช่เด็กที่กำลังแย่งลูกกินเหรอ ?

คุณชายใหญ่มู่ วันนี้หัวถูกปาใส่ คงไม่ได้ถูกทำลายจริงๆ หรอกนะ ?

ทำไมยิ่งดูยิ่งเหมือนเด็กที่งอแงไร้สาเหตุ ?

น่าจะตระหนักได้ว่าคำนี้ของตัวเองช่างไร้เดียงสาเหลือเกิน ใบหน้าที่เย็นชาของมู่บ้านเป่ยเดินมานั่งข้างเตียง ไม่สนเธอ

กู้อานหยานลบคิ้ว คุณชายใหญ่มู่กล้าที่จะไร้เดียงสา ยังจะ อายจนโกรธอีก ?

เธอไม่ว่าอะไรเขาอีก ไร้เดียงสาก็ไร้เดียงสา ยังไงซะวันนี้ได้ เรียนรู้มานับไม่ถ้วนแล้ว

“ฉันรู้ว่าคุณกำลังป่วย ก็ไม่ใช่ว่าดูแลคุณทั้งวันอยู่เหรอไง ? ”

“คุณจะไปดูผู้ชายคนนั้น ? “เขาฮึดฮัดใส่ ใบหน้าไม่พอใจ

ผู้ชายคนหนึ่ง แค่เป็นไข้ ทำไมต้องดูแลด้วย ? ไม่ได้ตายซะ หน่อย ?

กู้อานหยานเหล่มองสีหน้าเขาก็รู้ว่าเขาคิดอะไร

เป็นไข้ไม่ทำให้ตายได้ แต่บางครั้ง ก็รุนแรงมากน

อีกอย่าง มาบอกว่าโรคที่ทำให้คนตายได้ถึงต้องให้คนดูแล งั้นตอนนี้เขา……เหมือนจะไม่ได้รุนแรงมาก ?

“สายตาคุณหมายความว่าไง ? “มู่จ้านเป่ยจ้องเธอ สีหน้า เยือกเย็นขึ้น

“ผมไม่ต้องการคนดูแล ตอนนี้คุณกลับไปโรงเรียนได้แล้ว”

มาอีกแล้ว อารมณ์เสียแล้วใช่ไหม ?

“ให้ฉันไปจริงๆ ? “กู้อานหยานถอนหายใจออกมา ยืนขึ้น ทำท่าจะไปหน้าประตู
*โอเค ในเมื่อคุณชายใหญ่มู่โอเคแล้ว งั้น…..ฉันยังมีธุระ ฉัน ไปก่อน”

มู่บ้านเป่ยจะโกรธยัยนี่จริงๆแล้ว ฟังคำโมโหเขาไม่ออกหรือ

ไง ?

ใครให้เธอไป ? ล้อเล่นไม่ได้หรือไง ?

ยัยนี่ เดินไปที่หน้าประตูจริงๆ ! ไม่หันมามองด้วยซ้ำ !

มู่บ้านเป่ยร้อนรนจนอยากดึงเอกลับมา โยนไปที่เตียงและ ลงโทษอย่างแรง

แต่ตอนนี้เขายังเป็นคนป่วย ถ้าขยับเร็วมาก ยัยนี่ต้องสงสัย

ว่าตัวเองกำลังหลอกแน่

“คุณชายใหญ่มู่ ฉันจะไปแล้ว คุณดูแลตัวเองดีๆ

ในที่สุดเธอก็หันกลับมา !

มู่ล้านเป่ยล้มตัวนอนลงบนเตียง ดวงตาร่องรอย

…เมื่อก็ไม่ใช่ว่ายังดีเหรอ ?
กู้อานหยานสัมผัสได้ถึงแผนการของเขาตั้งแต่ต้นแล้ว นี่คือ ความหมายว่าไม่อยากให้เธอไป ?

เห้อ ตอนนี้ไม่รู้ว่าเขาแกล้งเธอเล่น หรือเธอหยอกให้เขามี ความสุข

“ไม่สบายอีกแล้ว ? “เธอค่อยๆกลับมาที่ข้างเตียง

เดิมทีคืนนี้จิตใจหดหู่ อีกอย่าง ที่ห้องทำงานก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ เป็นไงบ้าง เธอกังวลจริงๆ

ตานี่น่ารักจริงๆ คุณชายใหญ่ที่น่ารักมากขนาดนี้ จู่ๆก็ยินดี

กับเธอ

“โอเค ไม่ไปแล้วก็ไม่ได้เหรอ ? มีสติสักหน่อยได้ไหม ?

มู่ล้านเป่ยมองเธอ สายตาดูเศร้า

คำนี้หมายความว่าไง ? บอกว่าเขาแกล้งป่วย ?

เขาคือคุณชายใหญ่ที่สง่างามของตระกูลมู่ จะมีวิธีแกล้งป่วย ได้LOWขนาดนี้ ?
“ต้องกินยาแล้ว

ไม่กี่คำ ทำให้หน้าคุณชายใหญ่มู่เกร็งทันที เมื่อกี้คือไม่พอใจ แต่ตอนนี้ จะต่อต้าน

“อย่าทำสีหนากับฉันแบบนี้ ยานี้ ต้องกิน ไม่อย่างนั้น ฉันจะ ให้พยาบาลมาดูคุณ

มู่ล้านเป่ยจ้องเธอ ใบหน้าไม่พอใจ

ผู้หญิงคนนี้ กล้ามาข่มขู่เขา

กู้อานหยานไม่สนที่เขาไม่พอใจ เอายาออกมาวางที่เก๊ะหัว เตียง แล้วเทน้ำอุ่น

เธอมองชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียง : “ให้ฉันประคองคุณ

ไหม ? ”

“คุณฮึดฮัดใส่ฉันแล้วยังยื่นมือมา ? “น่าหัวเราะไหม ? คุณชายใหญ่มู่แบบนี้คุณดีจริงๆเหรอ ?

มู่จ้านเป่ยจ้องเธอ โกรธสุดๆ ! “ก็คุณขอประคองผมเอง

“ใช่ใช่ใช่ ฉันขอให้คุณให้ฉันอยู่ต่อ ขอให้คุณให้ฉันประคอง ขอให้คุณกินยา โอเคยัง ? ”

กู้อานหยานเซ็ง ประคองเขาขึ้นมานั่งที่เตียง

“งั้นตอนนี้ คุณจะฮึดฮัดอีกก็ได้ แต่ ทำเสร็จก็กินยาแล้วนอน อย่างเชื่อฟังด้วย โอเคไหม ? ”

“เด็กดี !

.….….……านเป่ยหน้าบึ้ง แต่ แก้มร้อนนิดๆ

เธอกล้าเยาะเย้ยเขา ! ผู้หญิงคนนี้กล้ามาก !

“คุณ…..อื้อ ! ”

ยาเข้าไปในปากเขาแบบนี้ อย่างรับมือไม่ทัน
จากนั้น น้ำแก้วหนึ่งก็ส่งเข้ามา เลื่อนไปที่ริมฝีปากเขา

รสชาติในปากขมมาก มู่บ้านเป่ยไม่คิดอะไรแล้ว รีบถ่มน้ำลาย ออกมาหลายที

ดังนั้น ยาก็เข้าไปในหลอดอาหารกับน้ำ แล้วตาม หลอดอาหารเข้าไปในกระเพาะ

ยา นี่ไม่ได้ว่ากินแล้วเหรอ ? ทันใดนั้นก็สำเร็จ !

มู่จ้านเป่ยรู้สึกแค่ว่าในปากมีแต่รสขม ขมจนยากที่จะรับได้ สีหน้าเขาหดหู่ ใกล้จะบ้าแล้ว !

ฉีดยาให้เขาก็พอแล้ว ยังจะบีบให้เขากินยา !

ยาที่ขมขนาดนี้ ก็เข้าไปในปาก โดยไม่ผ่านความเห็นชอบ ของเขาเลย !

“คุณอย่ามากเกิน……..คุณ !”

และก็ไม่รู้ว่าอะไรเข้าไปในปากเขา ทั้งเค็ม และหวานๆ
มู่บ้านเป่ยอยากจะเอาของนั่นคายออกมา กู้อานหยานกลับ

โน้มเข้าไป จูบไปที่ปากเขาเบาๆ

เธอหน้าแดง แต่เห็นเขาตะลึง ก็รู้ว่าตัวเองทำสำเร็จ

“ค่อยๆกิน นี่คือพลัม อร่อยมาก สามารถกลบกลิ่นขมของยา ได้ ใช่ไหม ? ”

มู่บ้านเป่ยไม่รู้ว่าตัวเองกำลังกินอะไรในปาก รู้แค่ ที่ริมฝีปาก ยังมีกลิ่นหอมหวานของเธอ

เขาอดไม่ได้ที่จะแลบลิ้นออกมา ดูที่ริมฝีปาก

การกระทำที่น่าหลงใหลแบบนี้ ทำให้กู้อานหยานใจสั่น หน้า แดงมากขึ้น

ที่แย่ที่สุดคือ เห็นท่าทางไม่ตระหนักอะไรของเขา จู่ๆก็อยาก พุ่งเข้าไป กลืน…..เขา!

กู้อานหยานกลืนน้ำลายอย่างทนไม่ไหว รีบหันหน้าไปไม่มอง ริมฝีปากที่น่าหลงใหลของเขา

ใครจะไปคิดว่า ริมฝีปากคู่นี้จะมีเสน่ห์มากขนาดนี้ ?
มองอยู่หลายที สามารถเกิดเรื่องได้ตลอดเวลา

“เป็น เป็นไงบ้าง ? อร่อยไหม ? “เธอถามเสียงเบา

“ก็ดี”ชายหนุ่มมองปากตัวเองอีกครั้ง

ตอนนี้ดูแล้ว กินยาเหมือนไม่ใช่เรื่องที่ทำให้เขายากที่จะ รับมืออีก

ถ้าต่อไปทุกครั้งกินยาแบบนี้ งั้น…..นสองครั้งก็ไม่เป็นไร

“ยังมีอีกไหม ? ”

“คุณยังจะเอามันหวานอีก ? “กู้อานหยานรีบหยิบกระป๋อง พลัมมา จากหัวเตียง : “มี”

“ผมบอกว่า ต้องให้ผมกินยาอีกไหม ? ”

“หือ ? “กู้อานหยานไม่ค่อยได้สติเท่าไหร่ นี่มัน….คือการขอ กินยาเองหรือเปล่า ?

“ยังมี.
ทันใดนั้นมู่บ้านเป่ยก็ดีใจ รอเธอป้อนยา

แต่ยัยนี่กลับพูด : “พรุ่งนี้เช้า เที่ยง กับตอนดึกต้องกิน

แน่นอนว่าหมอไม่ให้ยาแค่วันเดียวหรอก ยานี่แบ่งเป็นสาม

วัน

“คืนนี้ไม่มีแล้ว ? “มู่บ้านเป่ยผิดหวังเล็กน้อย นี่ไม่ใช่ว่าไม่มี เธอที่มาจูบก่อนแล้ว ?

“ไม่มีแล้ว ไม่ต้องห่วง พรุ่งนี้เช้ายังมี

คิดว่าเขาจะต่อต้าน กู้อานหยานยิ้มให้เขา ถือว่าปลอบใจ

เธอเอายาที่หัวเตียงเก็บ

มู่ล้านเป่ยกลับขมวดคิ้ว จ้องยานั่น : “ที่จริง….ผมสามารถกิน ให้หมดในครั้งเดียวได้

“กินให้หมดในครั้งเดียว ? “หมายถึงอะไร ?

“ยังไงก็ต้องกิน ตอนนี้ เอาของพรุ่งนี้กับมะรืนกินให้หมดเลย
แบบนี้ คืนนี้ก็สามารถจูบได้หลายรอบ กู้อานหยาน บนหัวมีจุดดำเต็ม ตานี จู่ๆก็กลายเป็นยอมกินยา ก็เพื่อที่จะได้จูบมากขึ้น ?

ไม่อย่างนั้น เขาก็เอาแต่จ้องปากเธอ เหมือนคนอันธพาลจะ ทําอะไร ?

เพื่อจะจูบปาก ต้องเอายาของพรุ่งนี้กับมะรืนกินให้หมด คิดมากไปแล้ว ?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ