บทที่168 ฟังแต่เธอ

บทที่168 ฟังแต่เธอ

ตอนที่หมอกับพยาบาลเอาสายน้ำเกลือเข้ามา ตลอดการ ดำเนินการเอาแต่ก้มหน้า แม้แต่มองยังไม่กล้าเงยหน้ามอง

ตอนที่พยาบาลเอาสายน้ำเกลือไปใกล้ นิ้วมือสั่นตลอด ไม่ กล้าแตะต้องเขา

เห็นพยาบาลเอาเข็มเข้ามา เซลล์ทั้งร่างกายของมู่บ้านเป่ย ต่างเต็มไปด้วยความต่อต้าน

เข็ม เขาต่อต้าน ผู้หญิง มากไปกว่านั้น !

พยาบาลตัวสั่น ใบหน้าตื่นตระหนก

ความเยือกเย็นนี้ อย่าว่าแต่เธอไม่กล้าเข้าใกล้ แม้แต่ยืนอยู่ หน้าเขา ก็ไม่มีความกล้าแล้ว !

ว่ากันว่าคุณชายใหญ่มู่ไม่เข้าใกล้ผู้หญิง เหมือนว่า….จะเป็น จริง

แต่ว่า ไม่เข้าใกล้ แล้วจะฉีดยาไปได้ไง ?
“คุณ คุณชายใหญ่.…..…..

“คุณอย่าทำให้เธอกลัวสิ ก็แค่ฉีดยา

กู้อานหยานดึงมือของมู่บ้านเป่ย ตานี่กำมือแน่น มือเก็บไว้ใต้ ผ้าห่ม ท่าทาง……..เหมือนอะไร ?

คุณชายใหญ่มู่ที่สง่างาม ก็เหมือนเด็กที่กลัวฉีดยา แม้แต่มือ ยังเก็บเข้า ?

กู้อานหยานเกือบจะทนไม่ไหวอยากจะขำ พอดึงอีกที เขาก็ ไม่ยอมเอามือตัวเองออกมา

“สรุปคุณจะฉีดไหม ? “สีหน้าเธอหม่นลง จงใจชักหน้าใส่

มู่บ้านเป่ยไม่พูด มีท่าทางดื้อรั้น

กู้อานหยานจ้องเขา ตัดสินใจใช้อุบาย

“ฉันยังมีหลายอย่างต้องทำ ถ้าคุณไม่ฉีดยา งั้นฉันไปก่อน

นะ”

เธอลุกขึ้นมา เตรียมออกไป
ก้าวแรกเพิงออกไป ข้อมือก็แน่นช่น มู่บ้านเปียงเธอไว้

สีหน้าเขาซึมๆ ใบหน้าแข็งทื่อดูแย่ : “อย่าไป

“งั้นสรุปคุณจะฉีดยาหรือไม่ ? “กู้อานหยานก็ไม่อยากไป แต่ ว่าแค่ทำให้เขากลัวเท่านั้น

ใครให้เขาเอาแต่ทำให้คนอื่นกลัวล่ะ ? ดูหมอกับพยาบาล ตกใจเขาจนเป็นอะไรไปแล้ว ?

หลีเย่ก็ตกใจจนหนีไป ยังไม่รู้ว่าตัวเองน่ากลัวแค่ไหนอีกเห

รอ ?

ในที่สุดสายตาของมู่บ้านเป่ยก็มองไปที่เข็มบนมือของ

พยาบาล กล้ามเนื้อบนหน้าขยับเล็กน้อยอย่างทนไม่ไหว

เขากลัวฉีดยาจริงๆ แป๊บเดียวกู้อานหยานก็พบจุดนี้

ที่แท้คิดว่าเขาแค่ปฏิเสธ คิดไม่ถึงว่ากลัวจริงๆ

บนโลกใบนี้ก็มีสิ่งที่คุณชายใหญ่คู่กลัวจริงๆ หายากมาก เห็นท่าทางที่ตัวเขาต่อต้านแต่กลับพยายามอดทน หัวใจของกู้อานหยานก็อ่อนลงอีกครั้งอย่างทนไม่ได้

เธอพูดเสียงเบา : “แค่แทงแป๊บเดียวเอง เดี๋ยวก็เสร็จ เหมือนมดกัดเอง”

เอามือใหญ่ของเขาที่อยู่บนข้อมือเธอดึงมา ดึงมาวางบน ผ้าห่ม เธอเปิดฝ่ามือที่กำแน่นของเขา ทีละนิ้วๆ

“ไม่เจ็บจริงๆ ฉีดยาครั้งนี้เสร็จ แค่หมอบอกว่าได้ ก็ไม่ต้องฉีด อีก”

สายตามู่บ้านเป่ยมองไปที่หมอทันที

“จากร่างกายที่แข็งแรงของคุณชายใหญ่มู่ผมเชื่อว่า ฉีดแค่ ครั้งนี้ก็พอแล้ว ไม่ต้องฉีดอีก”

หมอรีบพูด กลัวว่าคำพูดของตัวเองไม่น่าฟัง ทำให้เขาไม่ พอใจ

“ในเมื่อรู้ว่าร่างกายผมแข็งแรง ยังจะต้องให้น้ำเกลืออีก ? “มู่ สีหน้าจ้านเป่ยหม่นลง

“เอ่อ….. ”สายตาขอความช่วยเหลือของหมอ รีบมองไปที่กู้อานหยานทันที

กู้อานหยานกุมมือของมู่บ้านเป่ย พูดอย่างไม่รู้จะทำยัง ไง : “ก็ครั้งนี้ อย่างอแงได้แล้ว”

เอามือของเขาวางไว้ที่ข้างเตียง กู้อานหยานมอง พยาบาล : “มาเถอะค่ะ”

พยาบาลยังสั่นหน่อยๆ หยิบเข็ม เดินเข้ามาอย่างระวัง

มู่ล้านเป่ยต่อต้านมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ที่ผู้หญิงคนนี้เข้า มาในเขตปลอดภัยของเขาแล้ว !

ท่าทางต่อต้านยิ่งชัดเจนขึ้น แม้แต่อ่านหยานก็รู้สึกได้

สรุปคือเขาต่อต้านการฉีดยา หรือว่าต่อต้านพยาบาล ? หรือ ว่า ทั้งสองเลย ?

ในที่สุด พยาบาลก็มาตรงหน้าเขา ยื่นมือสั่นๆไป จะฆ่าเชื้อให้ มือของมู่บ้านเป่ย

แต่นิ้วมือยังไม่แตะต้องเขา แค่สำลีที่มือปัดไปที่หลังมือเขา คุณชายใหญ่มู่ก็กำมือ พูดด้วยความโกรธ : “ออกไป ! ”
“อ้า ! “พยาบาลตกใจจนถอยหลังไปสองสามก้าว มือปล่อย ลง สำลีร่วงลงพื้น

“ฉัน…ฉัน…..พยาบาลมองกู้อานหยาน ตกใจจนขวัญ เสีย : “ฉันแค่……แค่ไม่ระวัง มองคุณชายใหญ่มู่มากไปหน่อย

ไม่น่าล่ะมู่บ้านเป่ยถึงได้ต่อต้านขนาดนี้ เขาไม่ชอบสายตาที่ผู้ หญิงจ้องมองมากที่สุด

กู้อานหยานทำตัวไม่ถูก เอาสำลีที่พื้นเก็บไปทิ้งถังขยะ

เธอเข้าไปในห้องน้ำ หลังจากล้างสองมือของตัวเอง ก็กลับ ไปนั่งที่ข้างเตียง เอาฝ่ามือของมู่บ้านเป่ยขึ้นมา ไว้ที่ขาตัวเอง

“ฉันฉีดให้คุณ ได้ไหม ? ”

“คุณผู้หญิง… ….หน้าพยาบาลร้อนใจ

“ไม่เป็นไร ไม่ใช่ว่าไม่เคยฉีดให้เขา ก็แค่ ครั้งที่แล้วคือฉีดกัน ครั้งนี้ ต้องฉีดที่หลังมือ
แต่ว่า ชาติที่แล้วเธอเคยเรียนด้านแพทย์ ฝังเข็มเท่านั้น คง ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

รับสําลีมาจากมือพยาบาล ฆ่าเชื้อไปที่หลังมือของคุณชาย ใหญ่มู่ก่อน จากนั้น เธอก็แกะถุงเข็ม

ตอนที่เข็มปรากฏตรงหน้า กล้ามเนื้อทั้งตัวของมู่บ้านเป่ยก็อด ไม่ได้ที่จะเกร็ง

กู้อานหยานตบไปที่หลังมือเขาเบาๆ พูดด้วยเสียงอ่อน โยน : “ไม่เป็นไร เชื่อฉัน แป๊บเดียวก็เสร็จ

เธอหยิบเข็มขึ้นมา เข้าไปใกล้ที่หลังมือเขา

แต่ยิ่งเข้าใกล้ กล้ามเนื้อของเขาก็ยิ่งรัดตัว เหมือนว่าพร้อม ต่อด้านตลอดเวลา !

กู้อานหยานไม่ค่อยสบายใจ คุณชายใหญ่มู่แบบนี้ จะทำร้าย คนอื่นได้

เธอพูดเสียงเบา : “คุณอย่าดิ้นนะ ถ้าไม่งั้น เข็มนี้จะมาแทง ฉันเองได้”
ม เข็มจะแทงเธอได้ ?

แป๊บเดียว ทันใดนั้นคุณชายใหญ่มู่ก็เงียบเป็นไก่ ไม่แม้แต่ ขยับสักนิด

เขาแคร่จริงๆ ว่าจะทำร้ายเธอหรือไม่

ในใจกู้อ่านหยานรู้สึกแปลกประหลาด พูดไม่ออกว่าความ รู้สึกแบบไหน ก็ อบอุ่นเล็กน้อย และก็ หวานหน่อยๆ

ผู้ชายคนนี้ ตอนที่รังแกเธอ น่าขยะแขยงมากจริง แต่วันนี้ กลับทำให้เธอประทับใจอีกครั้ง เข็ม ในที่สุดก็แทงเข้าไป

กล้ามเนื้อชายหนุ่มเกร็งอีกครั้ง กู้อานหยานรีบพูดปลอบ เบาๆ : “ไม่เป็นไร เป็นเด็กดีนะ แป๊บเดียวก็โอเคแล้ว

หมอกับพยาบาลที่ยืนข้างๆกังวลเล็กน้อย กลัวจู่ๆคุณชาย ใหญ่มู่จะโมโห ทำร้ายคุณผู้หญิงมู่จริงๆ

แต่คิดไม่ถึง คุณชายใหญ่ที่เย็นชาขนาดนั้น จะเชื่อฟังคุณผู้หญิง พูด

ตั้งแต่ต้นจนจบ แค่คุณผู้หญิงหน้างอ เขาก็เชื่อฟังทันที หมอคิดว่าไม่น่าเชื่อ ส่วนพยาบาลเห็นแล้วก็อิจฉา เธอก็ต้องการสัตว์เลี้ยงแบบคุณชายใหญ่มู่สักตัวจริงๆ ?

เลี้ยงไว้อยู่ข้างๆ เห็นชัดๆว่าเป็นสิงโต แต่แค่คุณลูบขนให้เขา เขาก็จะกลายเป็นลูกหมาตัวน้อยทันที

สนุกมากจริงๆ ทำให้คนอิจฉามาก !

เสียดาย เธอไม่ใช่คุณผู้หญิงมู่

ทั้งโลกนี้ น่าจะ มีแค่คุณผู้หญิงมู่ ที่ทำให้คุณชายใหญ่มู่ฟัง ขนาดนี้……..

พอฉีดยากินยาเสร็จ มู่บ้านเป่ยก็ไม่ยอมพักต่อที่โรงพยาบาล
ไม่รู้ว่ารู้สึกว่าอยู่โรงพยาบาลไม่มีความปลอดภัยหรือเปล่า ต้องกินยาฉีดยาตลอดเวลา สรุป ฉีดไปเข็มหนึ่ง เขาก็ต้องการ กลับตระกูลมู่ทันที

กู้อานหยานทําอะไรไม่ได้ ได้แต่ให้หลีเยจัดรถมา และก็ไม่มีอะไรต้องเก็บ แค่ขึ้นรถก็ไปได้แล้ว ตอนออกไป กู้อานหยานก็เอายากับหมอ

พอขึ้นรถไป มู่บ้านเปียก็เอนบนไหล่กู้อานหยาน หลับตาลง ทําเป็นนอนหลับ

เพราะว่าของหลายอย่างของคุณชายน้อยอยู่ที่ห้องพักว่าง เจียงเก๋อ ดังนั้น พวกเขากลับไปครั้งนี้ก็คือห้องพักว่างเจียงเก๋

อ

ก็แค่ รถเพิ่งจอดลง เสียงหวานๆก็เข้ามาอย่างรวดเร็ว : “คุณ ชายใหญ่มู่ พวกเขาบอกว่าคุณบาดเจ็บ ! ”

คนยังไม่ถึง เสียงก็มาก่อน เสียงแหบแห้ง ชัดเจนว่าร้องไห้

มา
“คุณเป็นไงบ้าง ? เจ็บหนักไหม ?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ