บทที่165 เอ่อ สมองถูกกระทบกระเทือนเป็นไง ?

บทที่165 เอ่อ สมองถูกกระทบกระเทือนเป็นไง ?

เพราะว่าการยืนหยัดของมู่บ้านเป่ย กู้อานหยานได้แต่กลับไป เรียนที่มหาวิทยาลัยก่อน

ถ้าเธอไม่ตอบรับไป ผู้ชายคนนี้ก็ไม่ยอมรักษาแผลของตัว

เอง

หลีเย่ส่งกู้อานหยานไปขึ้นรถ มองรถขับออกไป จึงรีบกลับไป ที่ห้องผ่าตัด

คิดไม่ถึง หมอบอกเขา ไม่จำเป็นต้องผ่าตัด

ที่ห้องแพทย์ด้านนอกห้องผ่าตัด หมอยังเย็บแผลให้มู่ล้าน เป่ย คนไข้ที่บาดเจ็บกลับนั่งลง อ่านข่าวที่โทรศัพท์

เมื่อกี้ผู้บาดเจ็บยังเดินไม่ไหว และยังดูอาการโคม่าอีก ?

ทำไมตอนนี้มีพลัง เย็บแผลก็ไม่ต้องใช้ยาชา และยังสามารถ เย็บไปดูโทรศัพท์ไปได้ ?

“แน่ใจว่าส่งไปแล้ว ? “เห็นหลีเย่เข้ามา มู่บ้านเป่ยจึงถาม
“ครับ ส่งไปแล้วครับ หลีเย่ยังไม่ได้สติคืนมา

แต่มองสายตาคุณชายน้อยอีก เมื่อกี้ไม่มีท่าทีใดๆ แต่ตอนนี้ กลับมีความเย็นชาและดุร้ายเหมือนเคย !

ทันใดนั้น เขาก็เหมือนว่าจะเข้าใจอะไรบางอย่าง คิดไม่ถึง ว่าจะกลัวคุณผู้หญิงไปแล้วย้อนกลับมา ! ที่แท้เมื่อกี้ทั้งหมด ต่างเป็นคุณชายน้อย……….แสดงละคร ? ต่อมามู่บ้านเป่ย ก็ออกคำสั่ง ทำให้หลีเย่เข้าใจว่า ทุกอย่าง เมื่อกี้ คือเรื่องหลอกลวงจริงๆ

คุณชายน้อยบอกให้เขาไปส่งคุณผู้หญิงขึ้นรถด้วยตัวเอง หลี เย่คิดว่าคุณชายน้อยเป็นห่วง

“ให้คนไปสืบว่าค่าย้ายออกที่คนละแสน ทำไมเปลี่ยนเป็น ครอบครัวละแสน

“โครงการนี้ ใครจัดการ ? ”

“ตอนนี้อย่าเพิ่งลงมือกับคนที่ดูแลโครงการ อย่าให้พวกเขารู้ว่าคนของเรากำลังสืบ

“ให้คนไปที่สถานีตำรวจ อย่าทำอะไรประชาชนพวกนั้น แต่ เห็นได้ชัดว่าในนั้นมีคนกำลังก่อกวน เอาพวกเขาออกไปให้ หมด ! ”

หลีเย่ตะลึงจริงๆ ดังนั้น คำพูดทั้งหมดของคุณชายน้อย เกือบ จะไม่ได้นําไป

“มีปัญหา ? “สายตาที่เย็นชาของมู่บ้านเปี่ยมองไป “ไม่ ไม่มีปัญหาครับ จะไปจัดการเดี๋ยวนี้” หลีเย่พูดเซ็งๆ

ติดตามคุณชายน้อยมาหลายปีแล้ว ไม่เคยเห็นคุณชายน้อย จะมีความสามารถที่เก่งกาจด้านนี้ด้วย ! เทคนิคการแสดงนี้ แม้แต่เขาก็ถูกหลอกไป! คุณผู้หญิงเพิ่งไป เขาก็กลับมาเย็นชาเหมือนเดิมทันที นี่สิถึงจะเป็นคุณชายน้อยของเขา ก็บอกแล้ว อิฐก้อนเล็ก ก้อนเดียว จะทำให้คุณชายน้อยอ่อนแอขนาดนั้นได้ไง ?
ในที่สุด ความสงสัยทุกอย่าง ก็ถูกคลี่คลาย

“งั้น คุณชายน้อย ประวัติทางการแพทย์ตรงนั้น……ต้อง เปลี่ยนหน่อยไหมครับ ? ”

ตอนนี้ดูเหมือนคุณชายน้อยคิดว่าไม่มีปัญหาใดๆ พอคุณผู้ หญิงเลิกเรียน จะต้องรีบมาแน่

พอมาถึงก็ถาม กลัวว่าคุณชายน้อยจะแสดงต่อไปไม่ได้

คิดๆดู หลีเย่พูด : “เอ่อ สมองถูกกระทบกระเทือนเป็นไง

ครับ ? –

สายตามู่บ้านเป่ยหม่นลงเล็กน้อย พอคิดดู ก็พูดเรียบๆไป ว่า : “ไปรับโบนัสที่ฝ่ายบัญชี”

“รับทราบ ! จะจัดการทั้งหมดให้เรียบร้อย ไปเดี๋ยวนี้ครับ ! ”

หลีเย่ตื่นเต้นจบแทบจะบิน รู้สึกว่าชีวิตไปถึงจุดสูงสุดหรือ

ยัง ?

“หมอ รู้ยังว่าต้องทำยังไง ? ”
“รับ รับทราบครับ

กู้อานหยานไม่อยากกลับมหาวิทยาลัย ถึงจะมีเรียน แต่คุณ ชายใหญ่มู่เจ็บแบบนั้น จะไปได้ไงล่ะ ?

แต่ ตานั่นก็ไม่รู้เป็นอะไรไป ดื้อเหลือเกิน ต้องให้หลีเย่ไปส่ง เธอขึ้นรถให้ได้

ถึงจะกลับไปเข้าเรียน แต่ สองคาบเต็มๆ ใจก็ไม่อยู่กับเนื้อ กับตัวแล้ว

แม้แต่อาจารย์พูดเรื่องอะไร ก็ฟังไม่เข้าหูเลย

ไม่รู้ว่าตอนนี้คุณชายใหญ่มู่เป็นไงบ้าง โทรหาหลีเย่ ก็เอาแต่ บอกว่าอยู่ในห้องผ่าตัด

แค่บาดเจ็บที่หน้าผาก ทำไมต้องผ่าตัดนานขนาดนั้น ?

หรือว่า ยังมีที่บาดเจ็บที่อื่น ?

เธอรู้สึกกังวล เพิ่งเลิกเรียน ก็รีบออกไปจากมหาวิทยาลัย
หลีเย่บอกว่าเตรียมรถให้เธอแล้ว พอออกไปที่ประตูหลังก็เจ อจริงๆ

ตลอดทางมหาวิทยาลัยถึงโรงพยาบาล เธอโทรหาหลีเย่นับ ไม่ถ้วน หลีเย่ก็ยังเหมือนเดิม บอกว่าออกมาแล้ว แต่จิตใจไม่ ค่อยดี

พอถึงโรงพยาบาล หลีเย่ก็รอที่โรงจอดรถด้วยตัวเอง

เห็นกู้อานหยานลงมา จึงรีบเข้าไป : “คุณผู้หญิง คุณมาแล้ว”

“เป็นไงบ้าง ? ตอนนี้เขาดียัง ? “กู้อานหยานลงจากรถ เข้าไป

ที่ลิฟต์กับเขา

“ดูเหมือนไม่มีอะไรแล้ว แต่ จิตใจไม่ค่อยดี

หลีเย่ใช้คำอย่างระมัดระวัง : “ที่สำคัญก็คือ คนอื่นดูแล คุณชายน้อยไม่ชอบ ยาก็ไม่ยอมกิน และก็ไม่ยอมฉีดยาด้วย ครับ

นี่กลับคือเรื่องจริง เดิมทีต้องให้น้ำเกลือเพื่อลดการอักเสบ แต่คุณชายน้อยไม่ยอม
คุณชายน้อยไม่ชอบฉีดยา เรื่องนี้ คนของตระกูลมู่ต่างรู้หมด

หลิเย่ถือโอกาสฟ้อง : “พยาบาลจะฉีดยาเขา จนเกือบจะ ร้องไห้เพราะโดนเขาด่า

“คุณชายใหญ่ม จะว่าได้ไง ? ”

“เอ่อ…… เหมือนจะพูดเว่อร์ไปหน่อย หลีเย่รีบเปลี่ยน คํา : “คุณชายน้อยไม่ได้ต้องการจะว่า แค่จ้อง แม่สาว พยาบาลก็ร้องไห้แล้ว

นี่กลับน่าจะเป็นไปได้ สายตาของคุณชายใหญ่มู่ บางทีก็ ทำให้คนตกใจได้จริงๆ

แต่ว่า…. “คุณไม่ได้บอกว่าพอเขาออกมาจิตใจก็ไม่ค่อยดีเห รอ มึนหัวบ่อยไหม ? จะทําให้คนตกใจได้ไง ? ”

“เอ่อ…. “เขาเคยพูดแบบนี้ ?

หลิเย่ตีหัว รีบอธิบาย : “เอ่อ จิตใจเขาแปลกๆ บางทีก็ดี บางทีก็ไม่ดี ส่วนมาก ก็จะมึนๆ ไม่ค่อยสบายเท่าไหร่”
“หนักไหม ? ”

“หนักมากครับ ผมจะพาคุณไปดู

เรื่องถัดมา ก็ส่งให้คุณชายน้อยละกัน ? เขาหลอกเด็กสาวที่ ไร้เดียงสาไม่เก่งจริงๆ

ตอนเข้าไปในลิฟต์ เขาอบหยิบมือถือ ส่งข้อความออก ไป : “คุณผู้หญิง กำลังขึ้นมาครับ

ในห้องคนไข้ มู่เฟิงจิ่นจ้องชายหนุ่มที่นั่งบนเตียงคนไข้ กำลังยุ่งอยู่กับโน้ตบุ๊ก

“โครงการนี้เป็นน้องห้าที่ทำ แต่เขาระวังตัวเสมอ จัดการงาน อย่างยุติธรรม เรื่องที่สร้างความเสียหายแก่บริษัทมู่ชื่อกรุ๊ป แบบนี้ เขาไม่มีทางทำ

ถึงแม้มู่เฟิงจิ่นกับน้องห้าคนนี้ไม่ได้สนิทกันมาก แต่ คุณชาย ห้ามู่กับมู่เพ้ยถางทำอะไร ก็แสดงออกมาโดดเด่นเสมอ

สร้างความวุ่นวายใหญ่โตขนาดนี้ ไม่ใช่สไตล์เขาสักนิด
“กลัวว่า จะมีคนใช้ประโยชน์จากช่องโหว่ น้องห้าไม่จำเป็น ต้องรู้”

“ไม่ว่ารู้หรือไม่ เรื่องนี้ ก็ต้องให้เขาไปจัดการเอง”

ข้อความมือถือก็ดังขึ้น มู่บ้านเป่ยหยิบมาดู แล้วเอาโน้ตบุ๊ก ออกไปทันที

ด้านนอก ก็มีเสียงของหลีเย่ร้องเสียงดังอยู่ไกลๆ : “คุณผู้ หญิง คุณชายน้อยแม้แต่ยาก็ไม่กิน คุณโน้มน้าวเขาสิครับ”

มู่เฟิงจิ่นตะลึงเล็กน้อย นี่ใช่กู้อานหยานมาไหม ?

หันไปอีกที ก็เห็นคุณชายใหญ่มู่ที่เมื่อกี้ยังนั่งบนเตียง คุยกับ ตัวเองด้วยสายตาเยือกเย็นและนิ่งสงบ ตอนนี้กลับนอนลงบน เตียง ด้วยท่าทางที่ไม่สู้ดี

มู่เฟิงจิ่นยังไม่ทันคิดอะไร หลีเย่ก็เคาะประตูห้อง คนไข้ : “คุณชายน้อย คุณผู้หญิงมาแล้ว”

แต่ด้านในไม่ตอบสนองใดๆ หลีเย่มองกู้อานหยาน จึงค่อยๆ เปิดประตูห้องไป
อานหยานคิดไม่ถึงว่ามู่เฟิงจิ่นก็อยู่ กำลังจะทักทาย กลับ มองเห็นชายหนุ่มที่นอนบนเตียง

“คุณชายใหญ่ คุณเป็นไงบ้าง ? “มองเห็นเขาป่วยนอนบน เตียง อานหยานยังจะมีความคิดไปสนใจคนอื่นได้ไงกัน

รีบเดินเข้าไป นั่งยองลงที่ข้างเตียง มองเขาที่หน้าซีดขาว เพราะได้รับบาดเจ็บอย่างละเอียด

มู่บ้านเป่ยลืมตาเล็กน้อย มองเธอแผ่วๆ

ท่าทางแบบนี้ ดูท่าทางเสียสติ !

กู้อานหยามร้อนใจแล้ว หันไปจ้องหลีเย่ : “ไม่ได้บอกว่าเขา ดีขึ้นมากแล้วเหรอ ? ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ ?