บทที่164 จริงๆ ไม่โกรธแล้ว

บทที่164 จริงๆ ไม่โกรธแล้ว

หลีเย่เกือบจะตกใจใบหน้าที่อาบเลือดของมู่บ้านเป่ย

อยากจะประคองเขาขึ้นรถไป คุณชายน้อยกลับเอาแต่โอบ กู้อานหยานไว้แน่นๆ ยังคงใช้ร่างกายตัวเองปกป้องเธอไว้ใน อ้อมแขน

“คุณผู้หญิง คุณต้องพาเขาขึ้นรถเองครับ”หลีเย่รีบพูด

กู้อานหยานประคองมู่บ้านเป่ย แต่ไหนแต่ไรไม่เคยเห็นคุณ ชายใหญ่มู่มีใบหน้าตกยากแบบนี้ มองเลือดที่หน้า ใจก็สลาย

“คุณชายใหญ่มู่ พวกเราขึ้นรถกันก่อน โอเคไหม ? ”

ในที่สุดมู่บ้านเป่ยก็อยู่ภายใต้การประคองของเธอ ขึ้นรถไป

กับเธอ

ตอนที่รถถูกหลีเย่ปิด เขาพูดเสียงเบา : “อย่าทำร้ายคน ! ”

“ครับ คุณชายน้อย ! “หลีเย่รีบกำชับไป ห้ามทำร้ายประชาชน

“พวกเขาแจ้งความ แป๊บหนึ่งคนของตำรวจก็จะมาแล้ว กู้อานหยานดึงกระดาษ มาเช็ดเลือดที่หน้าเขาอย่างระวัง

“คุณไม่ต้องห่วง พวกเขาจะต้องจัดการได้ ตอนนี้คุณต้องไป โรงพยาบาลก่อน ! ”

เลือดเยอะขนาดนี้ เช็ดยังไงก็เช็ดไม่หมด !

เลือดแต่ละหยด ก็เหมือนกับไหลเข้าสู่หัวใจเธอ

เจ็บ ! ความเจ็บปวดนี้แผ่ซ่านไปทั่วจิตใจ อดคิดไม่ได้ว่า ความเจ็บนี้เกิดที่ร่างกายตัวเอง !

หากล่องยาจากเก๊ะรถ กู้อานหยานหยิบผ้าก๊อซ ออกแรงกด ไปที่หน้าผากของมู่บ้านเป่ย

มู่ล้านเป่ยขมวดคิ้ว มองเห็นเลือดตัวเองทำเสื้อเธอสกปรก ก็ จะเอาเลือดที่ชุดเธอเช็ดออก

กู้อานหยานกลับคิดว่าตัวเองทำเขาเจ็บ ก็รีบโน้มเข้าไป เป่าอย่างระวัง

“ไม่เจ็บ เดี๋ยวก็หายเจ็บแล้ว ! เดี๋ยวก็จะถึงโรงพยาบาล ก็ไม่ เจ็บแล้ว”

เขาไม่พูดอะไร ลมหายใจอ่อนๆของหญิงสาวเป่าไปที่หน้า ผากเขา เหมือนว่า ความรู้สึกตึงๆที่หน้าปาก ไม่รุนแรงแล้ว

“ไม่เจ็บแล้วใช่ไหม ? ไม่ต้องกลัวนะ อีกเดี๋ยวก็ถึงโรง พยาบาลแล้ว

หลีเย่ไม่รู้ว่าคุณชายน้อยบาดเจ็บถึงขั้นไหน รถขับออกไป อย่างไว

พอเลี้ยวอย่างรวดเร็ว กู้อานหยานที่ยังจ้องเห็นมู่บ้านเป่ยสั่น เล็กน้อย ทันใดนั้นกู้อานหยานก็ตกใจจนกอดเขาไว้แน่น

เงยหน้ามองหลีเย่ เธอทิ้งร้อนใจทั้งเจ็บปวด !

“เขาเจ็บที่หัว จะมึนได้ คุณขับรถให้นิ่งหน่อย ! ”

มึน ?
สายตาชายหนุ่มหม่นหมอง ตอนที่เธอหันมามองตัวเอง หลับตาลงจริงๆ

“เขาจะเป็นลมไปอยู่แล้ว ! “กู้อานหยานตกใจ รีบพูด : “หลี เย่ ระวังหน่อย !”

“ครับ! ผมทราบครับ ! “พระเจ้า ! คุณชายน้อยจะเป็นลม! น่ากลัวมาก !

แต่คุณชายน้อยแม้แต่กระสุนพวกนั้นทิ่มแทงเข้าไปยังไม่ กะพริบตาใดๆ ทำไมตอนนี้ถูกอิฐเขวี้ยงใส่ จะมากลัวเจ็บ กลัว มันทําไม ?

อิฐนี้รุนแรงกว่ากระสุนเหรอ ?

กู้อานหยานคิดมากที่ไหน พอเห็นมู่ล้านเป่ยหลับตา ก็รีบยื่น มือเอาเขาเข้ามากอดในอ้อมแขน

ชายหนุ่มก็ได้จังหวะพอดี เอนในอ้อมแขนเธอ

ร่างหญิงสาวนุ่มๆอยู่ตรงหน้าเขา ปลายจมูกได้กลิ่นไม่ใช่ กลิ่นเลือด แต่เป็น กลิ่นหอมบริสุทธิ์ของร่างกายเธอ
เมื่อกี้ทั้งสองยังเล่นสงครามเย็น เธอยังมีท่าทางไม่แยแสตัว เองเลยสักนิด แม้แต่สนใจยังแทบจะไม่สนใจ

แต่ตอนนี้ เธอกังวลมาก กอดเขาไว้แน่น มือข้างหนึ่งกดแผล

เขาไว้ อีกเล็กๆอีกข้างตบหลังเขาเบาๆ

บางครั้ง มือของเธอก็ไล้ไปมาที่หน้าเขา เช็ดเลือดที่หน้าเขา

ยัยนี่ แม้แต่นิ้วมือยังนุ่ม ตอนที่นิ้วมือลูบไล้ไปมาที่หน้าเขา ช่างอ่อนโยน และน่ารักมาก

ในที่สุดมู่บ้านเป่ยก็ทนไม่ไหว เอามือของเธอมากุมไว้

“คุณชายใหญ่มู่ ! “กู้อานหยานตกใจกับการกระทำที่ กะทันหันของเขา

ไม่ใช่ว่าเขาเป็นลมไปแล้วเหรอ ? ทำไมจู่ๆก็กุมมือเธอ และ

ยังจับไว้แน่น !

มู่จ้านเป่ยตระหนักได้ทันที ตอนนี้ตัวเองควรจะทำเป็นอาการ หนัก
การกระทำนี้ เหมือนจะเปิดเผยไปหน่อย

เขาลืมตาเล็กน้อย มองเธอ เสียงแหบเล็กน้อย ยังคงแหบ แห้ง : “ตอนบ่ายคุณยังมีเรียน

กู้อานหยานใจสั่น อดไม่ได้ที่จะกอดเขาแน่น

เธอกัดปาก คางแน่นขึ้น ใจสั่นจนแทบจะร้องไห้

“ฉันไปส่งคุณที่โรงพยาบาลก่อน ดูว่าหมอว่ายังไง”

บาดเจ็บที่ริมหน้าผาก ถึงแม้มองดูจะไม่ใหญ่มากนัก แต่ ที่ เจ็บคือส่วนศีรษะๆไง !

บาดเจ็บที่ศีรษะ จะใหญ่จะเล็ก ถ้ามีผลต่อเนื่องจะทำไง ?

“ตอนนี้คุณรู้สึกอย่างไรบ้าง ? “กู้อานหยานลูบหน้าเขา อยาก มองสีหน้าเขาชัดๆ

แต่คุณชายใหญ่ได้รับบาดเจ็บ ใบหน้ายังคงเย็นชาเหมือน

น้ำแข็งหม่นๆปี

นอกจากคิ้วที่เข้าหากันเล็กน้อย ที่หน้าเขายังไม่แสดงสีหน้าใดๆ

กู้อานหยานอยากยื่นมือลูบคิ้วเขา จึงคิดขึ้นได้ว่ามือของตัว เองยังถูกเขากุมไว้

อยากจะเอามือตัวเองคืนมา แต่ตอนนี้ กลับทนไม่ค่อยได้

เขาบาดเจ็บ ก็เพื่อช่วยเธอ ถ้าไม่มีการปกป้องของคุณชาย ใหญ่มู่ ตอนนี้คือที่บาดเจ็บก็คือเธอ !

ชัดๆว่ายังทะเลาะกันอยู่ ทำไมต้องไปสนว่าเธอจะเป็นตาย ร้ายดียังไงด้วย ?

เขาคือคุณชายใหญ่ดู่ ตัวตนที่สูงส่ง จะบาดเจ็บแทนคนอื่นได้

ไง

“หลีเย่ ทำไมยังไม่ถึงโรงพยาบาลอีก ? “เลือดที่แผลไม่หยุด ไหล ห้ามก็ห้ามไว้ไม่อยู่ ไหลแบบนี้อีก เลือดจะไหลหมดตัว หรือเปล่า ?

“ใกล้จะถึงแล้วครับ คุณผู้หญิง ข้างหน้านี้ครับ

ก่อนหลีเย่เข้าไป ก็มีคนไปแจ้งหมอที่โรงพยาบาลไว้แล้ว
ดังนั้น รถเพิ่งจอดเสร็จที่โรงจอดรถ หมอกับพยาบาลก็พุ่ง

เข้ามา

มือไม้ทุกคนประคองมู่บ้านเป่ยนอนที่เตียงเคลื่อนย้ายอย่าง

ไม่อยู่สุก รีบไปที่ลิฟต์

เพราะว่าคุณชายใหญ่มู่เอาแต่กุมมือกู้อานหยานไว้ เธอเลย ได้แต่ตามเตียงคนไข้อยู่ข้างๆ กับหมอและพยาบาล โดยสาร ลิฟต์ขึ้นไปที่ห้องผ่าตัดชั้นสิบ

เตียงคนไข้เข้นไปที่หน้าห้องผ่าตัด มู่บ้านเปียกลับยังคงกุม มือกู้อานหยานไว้แน่น พูดยังไงก็ไม่ปล่อย

เขากึ่งๆหลับตา ใบหน้าไร้การแสดงออกใดๆ ใครก็ไม่รู้ ตอน นี้จิตใต้สำนึกของคุณชายใหญ่มู่ยังมีสติหรือไม่

แต่เขาไม่ยอมปล่อยมือ ทำไงดี ?

กู้อานหยานลองสะบัดอยู่หลายปี แต่ แรงของคุณชายใหญ่ มากขนาดนี้ ยังไงก็สะบัดไม่ออก !

“คุณชายใหญ่มู่ แผลของคุณต้องรีบจัดการ คุณปล่อยฉัน ออกก่อน”
เขาไปปล่อย ไม่ว่าพวกเขาพูดยังไงก็ไม่มีประโยชน์

“คุณชายน้อย คุณผู้หญิงไม่มีทางไปหรอก เธอจะรอคุณอยู่ ในน๊ตลอด”

หลีเยก็ร้อนใจ ถึงแผลของคุณชายน้อยดูเหมือนไม่หนักเท่า ไหร่ แต่ บาดเจ็บที่ศีรษะ ถ้ามีผลกระทบต่อไปจริงๆ จะทำไง ?

สมองคุณชายน้อยนี้ เป็นของมีค่ามาก ถ้าถูกทำลายไป จะมีกี่ คนที่โชคร้ายเชียว ?

“คุณชายน้อย…….

“ยัง…โกรธอยู่ไหม ? จมู่บ้านเป่ยก็ลืมตา จ้องกู้อานหยาน

“ไม่โกรธ ! จริงๆ ! ฉันไม่โกรธแล้ว !

ถึงตอนนี้แล้ว ทำไมยังคิดพวกนั้นอีก ? ตอนนี้ แน่นอนว่า ร่างกายของเขาสำคัญที่สุด !

เขาพูดเหมือนลำบากเล็กน้อย เสียงแหบ : “ย้ายกลับมาไหม ? ”

“ย้าย ! แค่ไม่เป็นไร จะย้ายทันที ดีไหม ? ให้หมอจัดการ แผลคุณก่อน ! ขอร้องล่ะ ! ”

กู้อานหยานใกล้จะบ้าแล้วจริงๆ เลือดที่แผลเขายังไหล ทำไมยังจะมาแคร์เรื่องเล็กๆที่ไม่สำคัญพวกนี้อีก ?

แค่เขาดีขึ้นมาได้ ยังโกรธอะไร ?

เรื่องที่ผ่านก็ผ่านไปแล้ว ใครยังจะโกรธเขาอีก ?

“คืนนี้…….ก็ย้ายเลย”

“โอเค คืนนี้จะย้ายเลย ย้ายแน่นอน ! “ตอนนี้ไม่ว่าคุณชาย ใหญ่มู่ต้องการอะไร เธอตอบรับหมด

แค่เขาให้หมอดูให้เขาดีๆ อย่างอื่น เธอตอบรับหมด !

คิดไม่ถึงว่ามู่บ้านเป่ยกลับยังจับมือของเธอไว้แน่น พูดเสียง แหบ : “ตอนบ่ายคุณ…….ยังมีเรียน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ