บทที่160 อานหยานผู้ที่คิดถึงเธอ มาก

บทที่160 อานหยานผู้ที่คิดถึงเธอมาก ตอนนี้กู้เวยจือ ยังคงอยู่กับคุณท่าน หญิง

ถึงแม้ว่าจะอยู่กับยายแก่นี้คนนี้ มันจะ ไม่มีอะไรสนุกเลย

แต่จากที่สืบมาสองวัน กู้เวยจือก็พอจะ มองภาพรวมออกแล้ว

ขอเพียงแค่เธอสามารถทำให้คุณท่าน หญิงมีความสุขได้ ให้ร่างกายของคุณ ท่านหญิงดีขึ้น คุณชายใหญ่มู่ก็จะยอม ให้เธออยู่ที่ห้องพักว่างเจียงเก๋อต่อไป

ได้ยินมาว่าวดตา แววมแล้วมา เสียไปเพราะช่วยคุณชายใหญ่มู่ ตอนนี สำหรับคุณชายใหญ่มู่ ก็ไม่เคยมีใคร สำคัญกว่าคุณท่านหญิง

ดังนั้น การทำดีกับคุณท่านหญิง ก็ไม่ กลัวว่าจะคว้าคุณชายใหญ่มู่มาไม่ได้

ตอนนี้เป้าหมายของ ก็คือการเฉดหัวกู้ อานหยานออกไปจากใจของคุณท่าน หญิงให้ได้

ให้ดีที่สุด ก็คือการให้คุณท่านหญิงเปิด ปากพูดเอง ว่าจะให้คุณชายใหญ่คู่กับกู้ อานหยานยกเลิกการแต่งงาน

จากนั้น ก็จับเธอมาคู่กับคุณชายใหญ่มู่ แทน.…….

ความคิดมักจะสวยหรูเสมอ แต่สิ่งที่น่า เสียดายก็คือ การที่อยู่กับยายแก่นี้มา หลายวันแล้ว ทําไมถึงไม่มีท่าทีจะให้เธอ กับคุณชายใหญ่ได้คบกันเลย ?

“ยาย คุณชอบสวนดอกไม้ตรงนี้ไหม ? ”

กู้เวยจือเข็นเธอไปที่สวนดอกไม้อย่าง ช้าๆ

สาวรับใช้อยู่ทางด้านหลังห่างออกไป ไกลๆ ไม่ได้เข้ามาใกล้ ในที่นี้ มีเพียงแค่ พวกเขาสองคน

คุณท่านหญิงกลับจ้องหน้าของกู้เวยจี อมาตลอด ด้วยอารมณ์งุนงง

เมื่อตอนที่ได้เห็นครั้งแรก เวยจ่อใส่ ชุดสีขาวสไตล์โบราณ เป็นแบบเดียวกับ ที่ชิงชิงเคยใส่อยู่ในรูปที่มีอยู่

เมื่อได้เห็นครั้งแรก คุณท่านหญิงตกอก ตกใจ จึงคิดว่า นั่นคือชิงชิงของเธอ

แต่ว่าทำไม ความรู้สึกคุ้นเคยนั้น หลัง จากที่ได้สัมผัสกับเธอแล้ว ความรู้สึกนั้น มันกลับค่อยๆ ลดลง ?

“ยาย คุณกำลังคิดอะไร ? ทำไมถึงมอง ฉันอยู่ตลอด ? ”

กู้เวยจือสังเกตเธอ ว่าช่วงนี้ มักจะเป็น แบบนี้ตลอด

มองหน้าของเธอ ด้วยความงงงวยและ สงสัยเล็กน้อย รวมไปถึงความ……ผิด หวัง ?

ยายแก่นี้คนนี้ คงไม่ได้มองอะไรออกใช่

ไหม ?

“ไม่มีอะไร” คุณท่านหญิงเองก็ไม่รู้ว่า ตัวเองกำลังคิดอะไร เพียงแค่คิดว่าแปลก ใจ ว่าความคุ้นเคยที่เกิดขึ้นเมื่อก่อน ทำไมถึงเปลี่ยนเป็นแปลกหน้ามากขึ้น ?

โดยเฉพาะ นอกจากวันที่เพิ่งเริ่มเจอ กัน ที่เวยจือชอบใส่ชุดย้อนยุคสีขาว

ช่วงนี้ เธอชอบใส่กระโปรงสั้นตาม แฟชั่นสมัยใหม่

หรือว่าความรู้สึกที่เธอมีต่อเวยจือ มัน เหมือนจะเกิดขึ้นเพราะกระโปรงชุดนั้น หมดเลย……

“ยาย ทำไมวันนี้ใจคุณไม่อยู่กับเนื้อกับ ตัวเลยล่ะ ? ” กู้เวยจอบ่นพลางมองเธอ

คุณท่านหญิงหายใจผ่อนลง ก่อนจะ เพิ่มความชีวิตชีวาของตัวเอง “ไม่มีอะไร อาจจะเป็นเพราะว่าวันนี้ ร่างกายของยายไม่ค่อยสบาย”

เธอหันกลับไปโบกมือ จากนั่นคนรับใช้ เลยรีบเข้ามา ก่อนจะเข็นเธอไป

“ยายอยากจะพักสักหน่อย ตอนบ่ายคุณ มีเรียนอีกไม่ใช่เหรอ ? คุณไปพักเสีย หน่อยเถอะ เดี๋ยวตอนเที่ยงรีบไปหน่อย”

สีหน้าของกู้เวยจือไม่ได้ดีขนาดนั้น แต่ ทว่า อยู่ต่อหน้าคุณท่านหญิง กลับไม่ กล้าทำตามใจตัวเอง

เธอมองสาวรับใช้คนนั้น จากนั้นสาวรับ ใช้เลยพยักหน้า ก่อนจะเข็นคุณท่าน หญิงไปที่ห้องด้านหลัง

“คุณท่านหญิง ช่วงนี้เป็นอะไร ? คุณ ชอบอยู่กับเวยจือมากเลยไม่ใช่เหรอ ? ” คุณท่านหญิงไม่ได้พูดอะไร ราวกับว่า กำลังคิดอะไรอยู่

สาวรับใช้ยังอยากจะพูดอะไรอีก แต่จู่ๆ คุณท่านหญิงกลับเงยหน้าขึ้นมา ก่อนจะ มองเงาที่อยู่ไกลๆ นั้นด้วยความตกตะลึง

สาวรับใช้เองก็มองไปทางเธอ และเห็น ผู้หญิงคนนั้น สีหน้าของสาวรับใช้ก็ดู จริงจังขึ้น

“คุณท่านหญิง ฉันพาคุณไปพักเถอะ” สาวรับใช้รีบเดินเร็วขึ้น

“เดี๋ยวก่อน ! ”

แต่ว่า สาวรับใช้ไม่ได้ฟังเธอเลยแม้แต่ น้อย ยังคงผลักเธอต่อ ก่อนจะกลับไป ทางห้องพักด้านหลัง “ซิน เดี๋ยวก่อน” คุณท่านหญิงเห็นว่า เธอไม่ตอบอะไร และยังคงเข็นตัวเองไป

เธอตีที่วางแขน ด้วยความร้อนรน และ เสียงก็ดังขึ้นเรื่อยๆ : “ซิน บอกให้หยุด ไง ! ”

ในตอนนี้ ซินไม่สามารถทำเป็นไม่ได้ยิน ได้อีกแล้ว จึงทำได้แค่หยุดลง

คุณท่านหญิงเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น กับผู้หญิงคนนี้ ถึงได้มีท่าทีแปลกไปแบบ นี้

แต่ทว่า ในใจของเธอก็ถูกเงาที่อยู่ห่าง ออกไปนั้น มันดึงดูดเอาไว้

เธอยืนอยู่ใต้ต้นไม้ พลางมองเธออยู่ ไกลๆ ไม่รู้ว่ามองมานานแค่ไหนแล้ว เงา ดูบอบบางนั้น กับใจของเธอมัน ค่อยๆ ถูกหลอมรวมกัน

เงาที่อยู่ไกลขนาดนั้น บนหน้าของกู้ อานหยานมีอะไรบ้าง เธอเองกลับมองไม่ ชัดเจนเลย

แต่ดวงตาจมูกปากของเธอ กลับชัดเจน ขึ้นเพราะระยะทางนั้น

ดวงตาจมูกปาก น มันเหมือนกับ…….

“ซิน คุณกลับไปก่อนเถอะ ฉันอยากจะ อยู่ที่นี่สักหน่อย”

“คุณท่านหญิง ! ” ชินจ้องผู้หญิงที่อยู่ ไกลๆ ตรงนั้น เพราะรู้ว่าคุณท่านหญิง หมายความว่าอะไร แต่เธอจะสามารถให้ คุณท่านหญิงกับกู้อานหยานอยู่ด้วยกัน

ได้เหรอ ? “คุณท่านหญิง หมอเคยกำชับว่าคุณ ต้องพักเยอะๆ ฉันจะส่งคุณกลับไปเอง”

“ซิน ฉันอยาก………

“คุณท่านหญิง ฉันต้องรับผิดชอบกับ ความแข็งแรงของคุณ คุณไม่สามารถอยู่ ข้างนอกนานๆ ได้นะคะ”

เพื่อหลีกจากภายนอกนี้ ซินเลยไม่ให้ โอกาสกับกู้อานหยานเลยแม้แต่น้อย พลางเข็นคุณท่านหญิง เดินเข้าไปใน ห้องข้างหลัง

“ซิน ซิน…

ร่างกายของคุณท่านหญิงอ่อนแอมาก จนเสียงพูดยังอ่อนลงไปด้วยเลย

แต่เธอยังอยากจะอยู่ตรงนี้ เธออยากจะ เจออานหยาน

ถึงจะคิดไปแล้วว่ากู้เวยจือเป็นหลาน ของเธอ แต่เธอก็ยังอยากจะเจออานห ยาน

เธอไม่ได้เจออานหยานมานานแล้ว เธอ คิดถึงอานหยานเป็นอย่างมาก

ถึงอานหยานจะไม่ใช่หลานของเธอ เธอก็ยังอยากจะเจออยู่ดี……

“อานหยาน..

“ยายบอกว่าไม่อยากกลับไป คุณไม่ ได้ยินเหรอ ? ” จู่ๆ ก็มีเสียงเย็นยะเยือก ดังลอยมา

สาวรับใช้ยังไม่ทันจะได้มองให้ชัดว่า เป็นใคร ก็ถกก้อานหยานผลักออกไป แล้ว

เมื่อยืนไม่นิ่ง สาวรับใช้เลยล้มลงไปนั่ง กับพื้น

“คุณจะทำอะไร ? ” เธอรีบลุกขึ้นมา ก่อนจะพยายามแย่งที่จับรถเข็นมา

กู้อานหยานจ้องเธอ ก่อนจะพูดเสียง เข้ม : “ถ้าคุณเข้ามาอีก ฉันจะตะโกน เรียกคนมา ! ”

“เรียกก็เรียกสิ คุณอยากจะกลั่นแกล้ง คุณท่านหญิง หรือว่า ฉันยังต้องกลัวคุณ เหรอ ? ”

สาวรับใช้ไม่กลัวเลยแม้แต่น้อย พลาง ปรี่เข้าเพื่อจะแย่ง

“อย่า…..อย่าทำแบบนี้.….……….” คุณท่าน หญิงตกใจเกือบตาย เพราะไม่เคยเห็น ซินป่าเถื่อนขนาดนี้มาก่อน

“ซิน ซิน ฉันมีเรื่องอยากจะพูดกับอานห ยาน ซิน……………..

“เธอไม่ใช่คนดี คุณท่านหญิง คุณลืมไป แล้วเหรอ ? เธอเคยแกล้งคุณเวยจือ เธอ……โอ๊ย ! ”

มีเสียงเพี้ยะดังขึ้น กู้อานหยานตบ เข้าไปเต็มแรง อย่างไม่ยั้งเลยแม้แต่น้อย

ซินถูกตบจนล้มลงกับพื้น และมึนหัวเป็น อย่างมาก ในตอนนั้นลุกไม่ขึ้นเลย

“คุณ……..คุณกล้าตบเหรอ คุณ….……..

“อานหยาน……. ” คุณท่านหญิงเองก็คิด ไม่ถึง ว่ากู้อานหยานจะกล้าลงมือ แต่ทว่า ซินเองก็ถือว่าแปลกเป็นอย่าง มาก เมื่อครู่ เธอรู้สึกถึงความรู้ไม่ชอบมา พากลและขอบเขตต่างๆ ที่เกิดขึ้น

“ฉันเป็นคู่หมั้นของคุณชายน้อยในตระกู ลมู่ คุณเป็นแค่สาวรับใช้ กล้ามาทำตัว ต่ำๆ แบบนี้กับฉันเหรอ ? ”

……..” ซินพยายามลุกขึ้นอย่างลำบาก ก่อนจะพยายามปรี่เข้ามา

แต่ครั้งนี้ กู้อานหยานเปลี่ยนจากผู้ถูก กระทำเป็นคนลงมือแทน เธอจึงเดิน เข้าไป และเงื้อมือขึ้น และตบลงไปอีก ครั้งหนึ่งอย่างเต็มแรง

ซินถูกตบจนแทบร้องไห้ พลางด่า กราดว่า : “สารเลว คุณกล้ามาตบฉันเห รอ ! นี่……โอ๊ย ! ” มันมีเสียงตบดังขึ้นอีกครั้ง หลังจากทีซิ นล้มลง ก็ลุกขึ้นมาไม่ได้ จึงทำได้แต่นั่ง ร้องไห้อยู่กับพื้น

ผู้รักษาความปลอดภัยรีบเข้ามาด้วย ความว่องไว เมื่อเห็นสถานการณ์นี้ ก็ไม่รู้ ว่าควรจะทำอย่างไรดี

แต่ทว่า ซินเป็นแค่สาวรับใช้ กู้อานห ยานกลับเป็นเจ้านายในตระกูล

ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร ก็ไม่สามารถทำ อะไรเธอ เพื่อซินได้

สุดท้าย ผู้รักษาความปลอดภัยจึงทำได้ แต่มองคุณท่านหญิงตาปริบๆ พลางถาม ด้วยความกลัวว่า : “คุณท่านหญิง มัน มันเกิดอะไรขึ้น ?”

“เธอ……” คุณท่านหญิงไม่รู้ว่าควรจะ จัดการอย่างไรดี จึงมองไปทางกู้อานห ยานโดยสัญชาตญาณ

กู้อานหยานพูดเสียงเรียบว่า : “สาวรับ ใช้คนนี้มีปัญหา รีบเอาตัวเธอออกไป และไม่ให้กลับมาที่ตระกูลมู่อีก”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ