บทที่153 เขา เก่งที่สุด

บทที่153 เขา เก่งที่สุด

“พี่ใหญ่ เป็นเพราะเธอพูดไม่ดีกับฉัน ก่อน” มู่เสงี่ยนเอ๋อกัดริมฝีปากแน่น ก่อน จะรีบอธิบาย : “เธอมาทำตัวไม่ดีในบ้าน ของพวกเรา เหมิงเย่ก็แค่สั่งสอนแทนฉัน ก็แค่นั้นเอง”

“ฉันเปล่านะ” กู้เวยจือบีบน้ำตา จนน้ำตา ไหลรินลงมา

“ยายบอกว่าคนขับรถกำลังรอฉันอยู่ ตอนแรกฉันจะไปแล้ว แต่คิดไม่ถึงเลยว่า จะได้มาเจอพวกเธอที่นี่ พวกเธอบอกว่า ฉันอยู่กับยายหลายวันเลยโกรธจน ทําร้ายฉัน”

คำว่ายาย ทำให้ล้านเป่ยจีแววตาสงสัย กู้เวย อพยายามจดจ้องแววตาอารมณ์ ของเขา เมื่อเห็นว่าสายตาของเขา เปลี่ยนไป เธอเลยรีบอธิบาย

“ขอโทษด้วย คุณชายใหญ่ คุณ ท่านหญิงให้ฉันเรียนเธอว่ายาย เรียก มาสองวันแล้ว มันเลยติดปากน่ะ

เธอกัดปากเอาไว้ พลางทำท่าทีน่า สงสาร : “ต่อจากนี้ฉัน….ต่อจากนี้ฉัน

ไม่กล้าแล้ว”

“พี่ใหญ่ยัยสารเลวนี่มันกำลังเล่นละคร ตบตา ! ”

มู่เสงี่ยนเอ๋อคิดไม่ถึงเลย ว่ากู้เวยจือจะ เล่นละครได้เก่งขนาดนี้

เมื่อครูที่เผชิญหน้ากับพวกเธอ ยังหยิ่ง ยโสอยู่เลย

คนนอกเพียงคนเดียว กล้ามาทำตัวเป็น เจ้าของบ้าน คุณว่ามันควรโกรธไหม ล่ะ ?

แต่ว่าตอนนี้ ต่อหน้าพี่ใหญ่ เธอกลับท่า เป็นอ่อนแอโดนรังแกราวกับเป็นผู้ถูก กระทำแบบนี้ !

มู่เสงี่ยนเอ่อโกรธจนอยากจะใช้เท้าถีบ เข้าให้ : “พี่ใหญ่ เมื่อกี้เธอยังทําตัวเชิด อยู่เลย ! ”

“ฉันเป็นแค่คนนอก อีกอย่างตระกูลกู้ ของพวกเราเป็นแค่ตระกูลเล็กๆ ฉันจะไป กล้าเชิดต่อหน้าคุณหนูตระกูลมู่ได้ อย่างไร ? ”

กู้เวยจือมองมู่จ้านเป่ย ไม่ว่าคำพูดหรือ ว่าท่าที มันก็ดูน่าสงสารและเห็นใจเหลือ เกิน

“บางทีอาจจะเป็นเพราะฉันเรียกว่ายาย เลยทำให้คุณหนูหกไม่พอใจ ขอโทษนะ คะ ต่อจากนี้ฉันจะไม่ทำแล้ว คุณชาย ใหญ่มู่ คุณอย่าโกรธไปเลย”

มู่บ้านเป่ยทำได้เพียงมองเธอนิ่งๆ ก่อน จะหันไปมองมู่เสงี่ยนเอ๋อ

มู่เสงี่ยนเอ๋อเย็นสันหลังวาบ ก่อนจะ ร้อนรนใจ

“พี่ใหญ่ ฉัน…ฉันเองก็โกรธ เพราะ ไม่ใช่ยายเธอสักหน่อย เธอมีสิทธิ์ อะไร…..เรียกแบบนั้น ? ”

“คุณมักจะตบตีคนแบบนี้เหรอ ? ” จู่ๆ มู่ จ้านเป่ยก็ถามขึ้น มู่เสงี่ยนเอ่อขดตัวลงเล็กน้อย พลางพูด อย่างระวัง : “ฉัน……ฉันเปล่านะ……

“เดือนที่แล้ว ที่บ้านมีคนรับใช้ฆ่าตัวตาย มันเกี่ยวอะไรกับคุณหรือเปล่า ? ”

“พี่ใหญ่ คนใช้คนนั้นเขาฆ่าตัวตายด้วย ตัวเอง มันไปเกี่ยวอะไรกับฉัน ? ”

มู่เสงี่ยนเอ๋อถอยออกห่าง กลับพยายาม ยืนขึ้นตัวตรง : “พี่ใหญ่ พ่อเคยพูดแล้ว ไม่ใช่เหรอ ว่าเรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับฉัน”

“เพราะพ่อรักคุณมากไงล่ะ ถึงได้ทำให้ คุณอยู่เหนือกฎหมายแบบนี้ จนตอนนี้ยัง ไม่สำนึกผิดอีก”

เขาก็ยกมือขึ้น ไม่รู้ว่ามีบอดี้การ์ดสอง คนมาจากทางไหน รีบมาอยู่ตรงหน้ามู่ เสงี่ยนเอ๋อ “พาเธอกลับไป ล็อกเอาไว้ในห้อง สัก อาทิตย์หนึ่ง ไม่ให้ใครปล่อยออกมาเด็ด ขาด”

“ครับ ! “

“พี่ใหญ่ ! คุณกลั่นแกล้งฉัน เพื่อผู้หญิง คนนี้เหรอ ? ”

ทำไมมู่เสงี่ยนเอ๋อจะคิดไม่ออก ว่าพี่ ใหญ่ออกตัวเพื่อกู้เวยจือ

ถึงแม้ว่าปกติพวกเขาจะไม่ได้มี ปฏิสัมพันธ์มาก แต่ไม่ว่าอย่างไร ตัวเอง ก็เป็นน้องสาวจากพ่อเดียวกัน ถือว่าเป็น น้องแท้ๆ ได้เลยด้วยซ้ำ !

“พี่ใหญ่ ! พวกคุณถูกหลอกกันไปหมด แล้วหรือไง ? ทำไมยายถึงเป็นแบบนี้ คุณเองก็ด้วยงั้นเหรอ ? ” “พวกเธอตระกูลกู้ทั้งสองคนมีอะไรดีนัก เหรอ ? พวกคุณถึงเอาแต่ปกป้องพวก เธอ ! พี่ใหญ่ ฉันเป็นน้องสาวแท้ๆ ของ คุณนะ พี่ใหญ่…….….….

“พาตัวไป ! ” เธอเองไม่อยากจะไป เลย ทำได้แค่ให้คนลากตัวไป

“พี่ใหญ่..…..….

มู่เสงี่ยนเอ๋อถูกบอดี้การ์ดสองคนพาตัว ไป คุณหนูหกของตระกูลมู่ ทั้งสองคนนี้ ไม่เห็นใจเลยแม้แต่น้อย

ถูไถลากไป ก่อนจะพาเธอกลับเข้าไป จริงๆ และล็อกขังเอาไว้ !

มู่เหมิงเย่ตกใจกลัวเป็นอย่างมาก พลาง มองมู่เสงี่ยนเอ๋อที่ถูกพาไป ก็ตกใจจน พูดไม่ออกสักคำ เสงี่ยนเอ๋อเป็นถึงน้องแท้ๆ ของพี่ใหญ่ แต่เธอ…เธอเป็นแค่ลูกพี่ลูกน้องก็ เท่านั้นเอง

“ขอโทษค่ะ ! ”

เมื่อเสงี่ยนเอ๋อถูกจัดการไป ก็ถึงตาของ ตัวเองแล้วจริงๆ

เมื่อมู่บ้านเป่ยพูดออกมา ขาทั้งสองข้าง ของ มู่เหมิงเย่ก็อ่อนลง ก่อนจะลงไปนั่ง ลงกับพื้น

n

“ขอโทษเหรอ ใช้เท้าเตะเธอไปกี่ครั้ง ก็ ตบหน้าตัวเองตามจำนวนนั้น”

มู่จ้านเป่ยไม่ใช่คนที่มีความอดทนอะไร เมื่อพูดไปครั้งหนึ่ง ก็จะไม่มีทางพูดเป็น ครั้งที่สอง

“พี่ใหญ่…….…….เหมิงเย่ร้องโอยครวญ ด้วยความทุกข์

มู่จ้านเป่ยกลับหันหลังเดินไป

แต่ถ้าเกิดว่าเขาไปจริงๆ ตัวเองถึงจะดู น่าสงสารและน่าเห็นใจจริงๆ !

มู่เหมิงเย่ไม่กล้าเสี่ยงอีก ก่อนจะรีบพูด กับกู้เวยจื่อเสียงดัง : “ขอโทษ ฉันไม่ดี เอง ขอให้คุณช่วยยกโทษให้ฉันด้วย !

เธอจำไม่ได้แล้วว่าตัวเองเตะกู้เวยจือไป กี่ครั้ง แต่ว่า คำพูดของพี่ใหญ่ ก็ไม่อาจ ขัดได้

เธอรีบตบตัวเองซ้ายทีขวาทีเข้าอย่าง จัง

เจี๊ยะ ! เจี๊ยะ ! เจี๊ยะ ! มันเสียงดังสนั่น

กู้เวยจือเพิ่งจะได้รู้อะไรใหม่ๆ คิดไม่ถึง เลยว่าคำพูดนิ่งๆ ของคุณชายใหญ่ดู่ จะ ทำให้คุณหนูคุณนายเช่นคนพวกนี้ ไม่ใช่ แค่ยอมขอโทษตัวเอง แต่ยังใช้การตบ เป็นการลงโทษให้กับตัวเธอด้วย !

ชีวิตตอนนี้ มันช่างดีเกินบรรยายจริงๆ

เมื่อ มู่เหมิงเย่ตบจนพอประมาณแล้ว กู้ เวยจือก็พูดอย่างอ่อนแรง : “ช่างมัน เถอะ”

เธอมองคุณชายใหญ่มู่ พลางพูดเสียง เบา : “คนเราทำผิดกันได้ เธอแค่ได้ฟัง สิ่งที่คุณหนูหกพูด เธอไม่ได้แย่อะไรนัก หรอก”

มู่เหมิงเย่ไม่รู้เลยว่าตัวเองโดนตบไปกี่ที แล้ว

บ้านในตระกูลร่ำรวยแบบนี้ เพียงเพราะ ว่าไปเตะคนอื่น เลยถูกรังแกจนเจ็บ หนัก !

น้ำตาที่จะไหลออกมาจากหางตาของ เธอ แต่กลับไม่กล้าให้มันไหลออกมา

พี่ใหญ่เกลียดผู้หญิงร้องไห้ที่สุด ไม่ว่า ผู้หญิงคนไหนก็ตามที่มาร้องไห้ต่อหน้า เขา เขาจะไม่ทนเด็ดขาด

มู่ล้านเป่ยยกมือขึ้น มู่เหมิงเย่ถึงจะกล้า

หยุด

เธอมองมู่บ้านเป่ยด้วยความน่าสงสาร พลางพูดเสียงเบา : “พี่ใหญ่ พอ….. พอใจหรือยัง ? ”

“ทำไมฉันต้องพอใจ ? ” ใบหน้าไร้ อารมณ์ของมู่จ้านเป่ย ดูเย็นชาเหมือนรูป ทั้งแกะสลักที่สมบูรณ์แบบ

มู่เหมิงเย่หายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะจ้อ งกู้เวยจือ

เมื่อครู่ที่ตบตัวเองไปหลายที แต่ก็ไม่รู้ สึกน้อยเนื้อต่ำใจ และยิ่งไม่อยากจะ เคารพด้วยซ้ำ

แต่ว่าตอนนี้ จะให้เธอถามยัยผู้หญิงที่ ชอบแสดงละครตบตาแบบนี้ เธอก็เริ่ม รู้สึกแย่แล้ว

น้ำตานั้นมันขังอยู่ภายในตาเยอะมาก จนในที่สุด มู่เหมิงเย่ก็กัดฟัน และทนเอา ไว้ !

“คุณกู้ คุณ……..พอใจหรือยัง ? ”

กัดปากนี่มันเจ็บมากเลย เจ็บจะตายอยู่ แล้ว

แน่นอนว่ากู้เวยจือต้องพอใจอยู่แล้ว แต่ ทว่าตอนนี้เธอ ไม่ได้มีความพอใจและ ภาคภูมิใจอยู่บนใบหน้าเลย

แต่กลับเป็น ท่าทางสงสารจับใจแทน

“โดนตบขนาดนี้ น่าสงสารจังเลย”

“ไม่ต้องมาสงสาร ! ” มู่เหมิงเย่กำมือ แน่น

ยัยสารเลวคนนี้ ถ้าเกิดว่าเป็นคนจิตใจดี จริงๆ คงจะไม่ให้เธอตบตัวเองนานขนาด นี้ ถึงจะบอกว่าไม่ได้โกรธแค้นอะไรแน่

เธอเจ็บจนระบมไปหมด กลับยังมา ถาม : “คุณกู้ คุณพอใจหรือยัง ? ”

“ขอโทษด้วยนะ ฉัน..………. .เวยจือมอง คุณชายใหญ่มู่

คนข้างหลังนั้นยังคงหน้านิ่งเย็นชา ราวกับน้ำแข็งอยู่โดยที่ไม่มีอารมณ์ใดๆ หลุดออกมาเลย

กู้เวยจือพูดเสียงเบา : “ฉันไม่ได้อยาก ให้คุณขอโทษ ฉันไม่เป็นไร”

มู่เหมิงเย่รีบลุกขึ้น ก่อนจะมองไปทาง จ้านเป่ย : “พี่ใหญ่………….

“ต่อจากนี้อย่าทำอะไรบ้าๆ กับมู่เสงี่ยน เอ๋ออีก” นี่ถือเป็นคำเตือนจากพี่ “ฉันรู้แล้ว” มู่เหมิงเย่ก้มหน้าลง ก่อนจะ รีบเดินจากไป

และยังพอจะได้ยินเสียงเช็ดน้ำตาของ เธออยู่เบาๆ ด้วย

หลังจากที่เดินจากไปแล้ว ถึงจะกล้า ร้องไห้ออกมา

ต่อหน้าคุณชายใหญ่มู่ กลับไม่กล้ามี น้ำตาแม้แต่หยดเดียวไหลลงมา

กู้เวยจือมองไปทางมู่จ้านเป่ย มองจน เมาเลยล่ะ

เธอรู้ได้ทันทีเลย ว่าทั้งโลกใบนี้ มีเพียง คุณชายใหญ่มู่เท่านั้นที่เก่งกาจที่สุด

ต้องเป็นผู้หญิงของคุณชายใหญ่มู่ เท่านั้น ถึงจะได้ยืนอยู่บนหัวของทุกๆ คน และได้เป็นคนที่เหนือกว่าคนอื่น

“คุณชายใหญ่ ” เธอบบริมฝีปาก ด้วย ท่าทางอ่อนแอตามเดิมของเธอ : “ฉัน ไม่เป็นไรจริงๆ ฉัน..………..

ใครจะไปคิดว่าชายเย็นชาคนนี้จะพูด ขึ้น : “ถ้าไม่เป็นอะไร แล้วทำไมยังไม่ ลุกขึ้นมาอีก ? ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ