บทที่150 ญาติแท้ๆ เพียงคนเดียว
บทที่150 ญาติแท้ๆ เพียงคนเดียว
คุณท่านหญิงมองสีหน้าของกู้เวยจือ ใน ใจก็เข้าใจได้ในทันที
แต่ว่า เธอให้เป่ยคบกับกู้อานหยาน ตอนนี้ เวยจือก็ชอบเป่ยด้วย จะทำ อย่างไรดี ?
คุณท่านหญิงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เธอ แน่นอนหวังว่าเวยจือจะมีความสุข
แต่ว่า เรื่องความรักความชอบแบบนี้ เธอเองก็ไม่อยากจะทำให้มันโหดร้าย เกินไป
“ร่างกายของฉันดีขึ้นมาก เพราะได้ เวยจือมาดูแล วันนี้ฉันมีความสุขมาก เลย”
คุณท่านหญิงจับมือของกู้เวยจ๋อ เธอมี ความสุขจริงๆ
แววตาของมู่บ้านเป่ย สุดท้ายก็มองไปที่ กู้เวยจือ
กู้เวยจืออยากจะมองเขา แต่กลับไม่กล้า อยู่บ้างเล็กน้อย จึงทำได้เพียงก้มหน้าก้ม ตาลง พลางจับนิ้วของตัวเอง ด้วยความ เขินอาย
มู่เฟิงจินเองก็เดินเข้ามา “ยาย เป็น อย่างไรบ้าง ? ”
“มีเวยจืออยู่ด้วย ยายรู้สึกดีมาก”
ไม่ว่าจะเป็นมู่จ้านเป่ยหรือมู่เฟิงจิน ก็ เป็นคนที่คุณท่านหญิงชอบ เมื่อเห็นพวกเขา เธอก็ดีใจมาก “เฟิงจิ่น คุณเองก็มานั่งด้วยกันสิ ร่างกายของคุณ ก็ไม่ค่อยดียืนนานไม่ได้
“ฉันไม่เป็นไร อยู่รักษาตัวที่ต่างประเทศ มาตั้งนาน ตอนนี้ ไม่มีปัญหาอะไรแล้ว”
แต่ว่ามู่เฟิงจินก็ยังคงลากเก้าอี้ ก่อนจะ นั่งข้างๆ เธอ
เมื่อเห็นสีหน้าของยายยังคงซีดเซียว พี่ น้องทั้งสองคนก็รู้สึกไม่ค่อยดี
เพราะคำพูดของหมอ ยังคงวนเวียนอยู่ ในหัว : ไม่รู้ว่าจะอยู่ไปได้อีกนานแค่ไหน มันคาดเดาไม่ได้เลยจริงๆ
“ไม่มีปัญหาอะไรก็ดี” คุณท่านหญิงเห็น สีหน้าของมู่เฟิงจินดีขึ้นมาก ไม่เหมือน กับเมื่อก่อนอีกแล้ว ท่าทีป่วยแบบเมือ ก่อน ตอนนี้ พอจะวางใจได้แล้ว
ตอนนี้สิ่งที่ไม่ควรวางใจ ก็คือเวยจือ ของเธอ
เธอผู้น่าสงสารลำบากอยู่ข้างนอก ตระกูลกู้ แต่ตอนนี้ ยังไม่รู้ความสัมพันธ์ ของตัวเองกับเธอ
เธอเข้มแข็งขนาดนั้น ยิ่งเข้มแข็งอดทน คุณท่านหญิงก็ยิ่งเห็นใจ
“เป่ย” จู่ๆ คุณท่านหญิงก็เรียก
“ต๊ะ ? ” มู่จ้านเป่ยนั่งลงบนเก้าอี้ พลาง มองเธอ
“เป่ย ยายมีอะไรจะพูดกับคุณ คุณตาม ฉันมา” มู่บ้านเป่ยรีบเข็นเก้าอี้เธอ “ยาย อยาก จะไปที่ไหน ? ”
“อือ ไปเดินเล่นที่สวน” คุณท่านหญิง หันกลับมามองกู้เวยจือ ก็แอบเป็นห่วง อยู่บ้าง
เธอมองมู่เฟิงจิน “เฟิงจิ่น เท้าของเวย อบาดเจ็บ คุณดูแลเธอหน่อย”
มู่เฟิงจินตอบรับเบาๆ แต่ไม่ได้พูดอะไร ออกไป
มู่จ้านเป่ยเข็บคุณท่านหญิงไป จนถึงใน สวน ถึงจะหยุดอยู่ที่ใต้ร่มเงา
เขาเดินมาข้างๆ เธอ ก่อนจะพูดด้วย เสียงอ่อนหวานว่า “ยาย มีอะไรจะพูดกับ ฉัน ?” คุณท่านหญิงอยากจะพูดกับเขา แต่อัน ที่จริง มู่บ้านเป่ยไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่
ความรู้สึกแบบนี้ เหมือนกับคนแก่ ที่ที่ กําลังจะสั่งเสีย
คุณท่านหญิงจับมือของเขา ก่อนจะเริ่ม ตาแดงขึ้นมา
“ยายรู้ ว่ายายอาจจะอยู่ได้ไม่นานแล้ว”
“อย่าพูดมั่วๆ นะ ร่างกายยายดีจะตาย อย่างน้อยก็น่าจะอยู่ได้สักร้อยปี” มู่บ้าน เป่ยรีบตัดบท
คุณท่านหญิงกลับสายหัว เธอรู้ สถานการณ์ของตัวเองดี ในใจของเธอรู้ ดีอยู่แล้ว อายุหนึ่งร้อยปี มันไม่มีทางเป็นไปได้อยู่ แล้ว จะอยู่ได้ครบปีนี้ไหม ยังเป็นเรื่องที่ บอกได้ยากเลย
ถึงหมอจะพยายามปิดบังตัวเอง และไม่ บอกอาการเจ็บป่วยของเธอ แต่ว่า ร่างกายของตัวเธอเอง จะไม่รู้ได้ อย่างไร ?
“เป่ย ยายมีเรื่องจะบอก หวังว่าคุณจะ ช่วยฉันได้”
“คุณรีบพูดมาเถอะ”
คุณท่านหญิงมองเขา หลานคนนี้โดด เด่นมาก เขาทั้งเข้มแข็งและอ่อนโยน
ถึงแม้ว่าภายนอกจะมีข่าวลือ ว่าเขาเย็น ชาไร้อารมณ์ แต่ว่าคุณท่านหญิงรู้ ว่าถ้า เกิดรู้จักกับเขา เขาจะปกป้องให้ถึงที่สุด
แต่ว่า การที่จะได้เป็นคนคนนั้น กลับยา กมากๆ
“ยายอยากจะให้คุณปกป้องคนคนหนึ่ง แทนยายหน่อย เป็นผู้หญิงคนหนึ่งน่ะ”
คุณท่านหญิงรู้ ว่าสิ่งที่ตัวเองขอมันเกิน ไป สำหรับมู่จ้านเป่ย มันเป็นความรับผิด ชอบชั่วชีวิต
แต่ว่า เธอไม่มีวิธีอื่น ถ้าเกิดว่าวันหนึ่ง เธอจากไปแล้ว หลานของเธอจะทำ อย่างไร ?
“ใครเหรอ ? ” สีหน้ามู่บ้านเป่ยเย็นยะ เยือก
“ก็คือผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆ ยายไงล่ะ กู้ เวยจือไง”
สีหน้าของเขา ยิ่งดูไม่ได้เข้าไปทุกที สําหรับเขา มันเป็นหน้าที่ที่จําเป็น !
คำว่าปกป้อง มันมากเกินไปแล้ว ! เขา ไม่เห็นด้วยอย่างแน่นอน แค่คิดก็อยาก จะโต้แย้งแล้ว
“เป่ย ยายรู้ว่าเขาไม่อยากจะเข้าใกล้ผู้ หญิง แต่คำขอของยาย มันอาจจะหนัก ไปสําหรับคุณ
แต่ว่าเธอจะทำอย่างไรได้อีก ? ไม่มีใคร เข้าใจในความเป็นห่วงเป็นใย หลานนอก ของเธอ นอกจากเป่ย ใครก็ปกป้องไม่ได้ อีก “ทำไมยายถึงชอบกู้เวยจือขนาดนั้น ? ”
ผู้หญิงคนนั้น ในความรู้สึกของเขา ไม่ ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรกับยายเลย
เขาไม่เข้าใจ ว่าทำไมยายถึงได้ดีกับกู้ อานหยานขนาดนั้น
แต่ว่า มู่บ้านเป่ยกลับพบว่าตัวเองเริ่ม ลำเอียงไป
ยายดีกับกู้อานหยาน ถึงเขาจะสงสัย แต่ว่า ก็ยังพอรับได้
แต่ว่า การที่ยายดีกับกู้เวยจือ แถมยังให้ เขาทำดีกับกู้เวยจือ ไม่เพียงแค่ทำให้น่า สงสัยแต่ยังเป็นภาระอีกด้วย
คุณท่านหญิงมองเขา เหมือนมีอะไรจะ พูดแต่ก็เงียบไป มีเรื่องอยากจะพูดมากมาย แต่ก็ไม่กล้า พูดไป
“ถ้าเกิดว่ายายไม่ให้เหตุผลดีๆ กับฉัน ฉันว่า เรื่องนี้ ฉันก็อาจจะไม่ตอบตกลง
คุณท่านหญิงเอามือจับรถเข็น บีบแรง ขึ้นเรื่อยๆ จนมือที่อ่อนแรงนั้น มันเริ่มมีสี ซีดลง
มู่ล้านเป่ยก้มหน้าลง มองมือที่สั่นของ
เธอ
เธอรู้ว่าเขาสงสารและเห็นใจตัวเอง แต่ ก็รู้ว่าถ้าเกิดตัวเองยังไม่พูด เขาก็จะไม่ ถามต่อ
แต่ว่า จะให้เขาเต็มใจทำ หรือจะบังคับ เขา สําหรับเวยจือ มันต่างกันลิบลับ “เธอเป็น…..ญาติแท้ๆ เพียงคนเดียว ของฉัน”
มู่บ้านเป่ยไม่ได้พูดอะไร จู่ๆ บรรยากาศ ก็เหมือนจะเงียบสง
ฤดูใบไม้ร่วงแรกของปี มีใบไม้ร่างโรย เต็มไปหมด ใบไม้ร่วงลงมาที่ผมของคุณ ท่านหญิงทีละใบๆ มันเหมือนกับเกล็ด หิมะ ที่ทําให้ดวงตาของมู่บ้านเป่ยเจ็บ ปวด
คุณท่านหญิงตระกูลมู่ เคยมีญาติแท้ๆ คนหนึ่ง
ลูกชายของเธอ คุณชายที่สี่ของตระกู ลมู่ มู่เจ้าปาง
มันเป็นเรื่องที่ผ่านมาหลายปีแล้ว ใน ตอนนั้น มีไฟไหม้ครั้งใหญ่ เลยพราก ชีวิตของมู่เจ้าปางไป เลยทำให้ตัวเธอ เองเจ็บป่วยมาจนถึงทุกวันนี้
ตอนนั้นมู่บ้านเป่ยเพิ่งจะกี่ขวบเอง ?
ตอนเด็กๆ เขาเองก็ตกอยู่ในเหตุการณ์ นั้นเช่นกัน
เขาสามารถรอดมาได้ ก็เพราะปูเจ้าปาง อาสี่ช่วยเขา แต่ตัวเองกลับถูกไฟคลอก
เอง
ตั้งแต่ตอนนั้นคุณท่านหญิงก็ไม่สามารถ กำเนิดบุตรได้ เลยไม่สามารถมีเลือดเนื้อ เชื้อไขของตัวเองได้
ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นคุณท่านหญิงของ ตระกูลมู่ แต่ว่าตระกูลมู่ที่มีหลาน มากมายขนาดนี้ กลับไม่มีสักคนที่มีความ เกี่ยวข้องทางสายเลือดกับเธอ
มู่บ้านเป่ยปกป้องดูแลเธอมาโดยตลอด เพราะรู้ว่า ถ้าไม่ใช่เพราะมาช่วงตัวเขา อาสี่ก็คงจะไม่ตาย ตอนนี้คุณท่านหญิงก็ ไม่ถึงกับไม่มีญาติแท้ๆ เลย
ตอนนี้ คุณท่านหญิงบอกว่าเธอมีญาติ แท้ๆ คนหนึ่ง ถ้างั้นญาติของเธอ ไม่ว่า เป็นใคร เขาก็ควรจะปกป้องด้วยชีวิต
นี่เป็นสิ่งที่เขาติดค้างเธออยู่
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน คุณท่านหญิง จึงมองเขา พลางพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า หมองว่า “เป่ย ฉันรู้ว่าการที่ฉันขอคุณอบ บนี้ มันมากไป”
“ฉันเองก็รู้ ว่าถ้าฉันพูดไปแล้ว คุณจะ ต้องทําได้แน่ ช่วยดูแลเวยจ่อแทนฉัน ด้วย”
เธอยังคงกำมือเอาไว้แน่นและร้อนรน แต่สิ่งที่มากกว่านั้นคือความไร้ทาง เลือก
“แต่หลานคนเดียวของฉัน ฉันไม่กล้า ป่าวประกาศมาก เพราะกลัวคนคิดร้ายกับ เธอ และก็ไม่กล้าเอาเธอกลับเข้ามา เพราะกลัวจะทำให้เธอตกใจ”
“ฉันสามารถขอได้เพียงอย่างเดียว ตอน ที่ฉันไม่อยู่แล้ว อย่างน้อย ก็ต้องมีใครสัก คนหนึ่งที่คอยดูแลเธอ”
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
