บทที่138 คุณคิดว่าต่างเหมือนคุณ หมด

บทที่138 คุณคิดว่าต่างเหมือนคุณหมด

กู้อานหยานสงสัยว่าตัวเองขัดใจคุณ ชายใหญ่มู่อีก แต่ ไม่รู้จริงๆว่าตัวเองพูด อะไรผิด

สรุปคือ คำนั้น ผู้ชายที่เหมือนงมเข็มใน มหาสมุทร คิดมากไปก็ไม่มีประโยชน์

เก็บของเรียบร้อย เธอก็เอาโน้ตบุ๊กวาง ไว้ที่โต๊ะน้ำชา เตรียมนั่งทํางานที่พื้น

ทันใดนั้นชายหนุ่มก็ขมวดคิ้ว : “อยู่ที่ ห้องผมนี่ ต้องน้อยเนื้อต่ำใจขนาดนั้น เชียว ? ” “ฮะ ? “กู้อานหยานเงยมองเขา น้อย เนื้อต่ำใจ ? ไม่นี่ เธอไม่น้อยเนื้อต่ำใจ เลยสักนิด

“มานี่”

“แต่ ฉันยังมีอะไรต้องทำอีกจริงๆ

“ผมบอกว่า มานี่”มู่จ้านเป่ยหงุดหงิดเล็ก น้อย มองเธอด้วยสายตาเยือกเย็น เอา โน้ตบุ๊กคุณมาด้วย

กู้อานหยานไม่เข้าใจ ดังนั้น ได้แต่ปิด โน้ตบุ๊ก แล้วเดินไปที่เขา

“นั่งนี่”มู่จ้านเป่ยชี้ไปที่ที่นั่งข้างเขา

แล้วก็โทรหาสายในบ้านอีกครั้ง แป๊บ หนึ่ง คนรับใช้ก็เอาชุดเก้าอี้พร้อมโต๊ะ ทำงานย้ายเข้ามา มองแบบนี้ เหมือนกับว่าต่อไปทั้งสอง คนจะทำงานด้วยกัน

แต่เธอทนไม่ไหว จะสามารถนั่งทำงาน กับคุณชายใหญ่มู่ได้เหรอ ?

“ทำไม ? ไม่ชอบเก้าอี้นี้เหรอ ? “เห็น เธอลังเลไม่ยอมนั่งลงไป มู่ล้านเป่ยก็ หยิบโทรศัพท์ออกมาอีก

“ไม่ใช่ค่ะ ! “กู้อานหยานรีบห้ามการกระ ทำของเขา

เกี่ยวอะไรกับเก้าอี้ล่ะ ? เธอก็แค่คิด รูป แบบที่คุณชายใหญ่มู่ปลูกฝังกับเธอ เหมือนจะ…….กระตือรือร้นไปหน่อย

คุณชายใหญ่มู่ในคืนนี้ ต่างกับเมื่อก่อน จริง เมื่อก่อนเธอมาห้องของเขา เวลาส่วน มากของเขาจะยุ่งกับเรื่องของตัวเอง

แต่คืนนี้ เหมือนว่าจนถึงตอนนี้ เขา เอาแต่ยุ่งกับเธอ

แม้แต่ตุ๊กตาหมีที่เธอเอาวางบนเตียง การกระทำที่ธรรมดาแบบนี้ เขาก็จ้อง ตุ๊กตาหมีเธออยู่นาน

ก็อาจจะใช่ เกลียดที่เธอเอาของไร้สาระ มาวางที่เตียงเขา

แต่ว่า เตียงของคุณชายใหญ่มู่ใหญ่ ขนาดนี้ ดูเหมือนว่าอย่างน้อยจะสาม เมตร

เธอแค่ต้องการพื้นที่หนึ่งเมตรสอง คง ไม่ไปขัดขวางเขา………. “ในเมื่อไม่ได้ไม่ชอบ ทำไมไม่นั่ง ล่ะ ? “คิ้วของชายหนุ่มขมวดเล็กน้อย

“นั่ง ฉันนั่ง…….”กู้อานหยานรู้สึกลำบาก มาก ดูความคิดของเขาไม่ออกเลย

นั่งอยู่ไม่ไกลจากเขา แต่จิตใต้สำนึกยัง ต้องการเอาเก้าอี้ย้ายไปอีกหน่อย

แป๊บหนึ่ง เขาก็ไม่พอใจ : “อย่าขยับ !”

กู้อานหยานตกใจ มือยังถือเก้าอี้ที่จะ ย้าย เงยหน้าไปมองสายตาเขา : “คุณ ชายใหญ่….…….

“รีบมาสิ”เอาแต่อยู่ห่างเขาเรื่อยๆ เขา น่ากลัวขนาดนี้เชียว ?

กู้อานหยานได้แต่ย้ายเข้าไปเล็กน้อย ชายหนุ่มกลับไม่พอใจ : “เข้ามาอีก หน่อย”

เธอเบะปากรำคาญเล็กน้อย แต่สุดท้าย ก็เลื่อนเข้าไป

ในที่สุด ก็ถึงที่ที่เขาเอื้อมมือได้พอ ความห่างนี้ มู่จ้านเป่ยจึงพอใจ

เห็นเธอนั่งอมทุกข์ ทั้งตัวสั่นไปหมด เขาฮึดฮัด : “ทำงานของคุณไปเถอะ ไม่ต้องสนผม”

อยู่กับคนอื่นชิลขนาดนั้น พออยู่กับเขา เอาแต่ระมัดระวัง !

ความไม่พอใจของชายหนุ่ม ทำให้กู้ อานหยานยิ่งสับสน เธอเปิดโน้ตบุ๊ก แต่สายตาของคุณชาย ใหญ่บ่มองไปที่โน้ตบุ๊กเธอ ก็ดูไม่ชอบ

“ของโบราณกี่ปีแล้ว ? “เขาเอาโน้ตบุ๊ก ขึ้นมา มองด้านหลัง ก็ยิ่งไม่ชอบมากขึ้น

“ค่านี้ เอามาทำอะไรได้ ? เล่น อินเทอร์เน็ตช้ามาก”

“คุณชายใหญ่มู่ ถ้าเล่นเน็ตช้า คุณควร จะให้คนมาดู WIFIของคฤหาสน์”

“คอมมีปฏิกิริยาช้า ไม่กระทบต่อการดู เน็ตหรือไง ? ”

อินเทอร์เน็ตของคฤหาสน์เขา ไม่มี ปัญหาแน่นอน

กู้อานหยานกัดปาก ไม่ค่อยพอใจ รู้ว่าเขาคือมังกรในฝูงคนที่สูงส่ง ใช้ ของอะไรก็เป็นของที่ดีระดับโลกทั้งนั้น

แต่โน้ตบุ๊กของเธอมีปัญหาอะไร ? ก็แค่ ซื้อมาสามปีแล้ว เธอใช้ชินมือไม่ได้เห รอ ?

ไม่ใช่เขาเป็นคนใช้ด้วย จะเรื่องมาก ทําไม ?

มู่จ้านเป่ยกลับหยิบโทรศัพท์มา กำชับ ไป : “เอาคอมมาให้คุณผู้หญิง”

“คุณชายใหญ่มู่ ฉันไม่ต้องการ..……….

“หือ ? ”

“ไม่เป็นไรค่ะ”แล้วก็ใช้สายตาเข้มงวด แบบนี้มามองเธออีกแล้ว ตาโตมาก ? จ้องอีกแล้ว ! จ้องฉันอีกก็ ……ฉันก็ ระทวย……

ยัยนี่ทำอะไรไม่ถูก มองหลีเย่เอา โน้ตบุ๊กมา ไร้อารมณ์ใดๆ

แต่ว่า โน้ตบุ๊ก……

“พระเจ้า เครื่องนี้กี่แสนเนี่ย ! “นี่คือรุ่น ที่เคยเจอในนิตยสาร !

“ไม่ชอบ ? “ร้อนรน ในบ้านก็ไม่มีเตรียม ของที่พิเศษพวกนี้ให้เธอ

มู่จ้านเป่ยพูด : “ใช้อันนี้ไปก่อน รอวัน หยุดค่อยพาคุณไปหลิงโจวเลือกที่ ชอบ”

“ไม่ไม่ไม่ ! เครื่องนี้ ! เครื่องนี้ก็ดีมาก พอแล้ว !

อะไรคือไม่ชอบ ? ทั้งชีวิต เธอไม่เคย ใช้โน้ตบุ๊กชั้นดีขนาดนี้ !

“เอ่อ ฉันไม่ต้องจ่ายเงินคืนใช่ ไหม ? “เธอไม่มีเงินมากขนาดนั้น

สายตามู่บ้านเป่ยหม่นลง กู้อานหยาน รู้ทันที ตัวเองพูดผิด

เธอยิ้มแห้ง จากนั้นพูดข่าๆ : “เหอะ คุณชายใหญ่มู่มีเงินมากขนาดนี้ ไม่ ต้องการให้ฉันคืนอยู่แล้ว เหอะ เหอะ เหอะ ……”

รีบเปิดโน้ตบุ๊กเครื่องใหม่ ติดตั้งแอพที่ ตัวเองต้องการ จากนั้น เอาข้อมูลคัดลอก ไป จากโน้ตบุ๊ก โน้ตบุ๊กสองเครื่องสองเครื่องวางไว้ด้วย กัน เครื่องเดิมของตัวเองนั้นเหมือนอัน จนๆ ดูแย่มาก

เครื่องใหม่นั้น คือภาพลักษณ์ของคุณ ชายใหญ่มู่เลย สูงส่งเย็นชา ยโส โอหัง……

“อย่างกังวล ถึงคุณจะน่าเกลียด ฉันก็ไม่ ทิ้งคุณ”

ใช้เวลาไปครึ่งชั่วโมง เอาข้อมูลทุก อย่างโอนมาดีแล้ว กู้อานหยานก็เก็บ เครื่องเก่า ด้วยใบหน้าน่าสงสาร

เมื่อทำเสร็จเรียบร้อย เธอนั่งบนเก้าอี้ เงยหน้า จากนั้นก็สบตากับสายตาอัน ลึกลับที่ทำให้คนหลงใหล “คุณชายใหญ่มู่ ยัง ยังมีอะไรอีกไหม คะ ? “ทำไมเอาแต่ใช้สายตาแบบนี้จ้อง เธอ ?

คุณชายใหญ่มู่ในคืนนี้ เป็นอะไรกัน แน่ ? เมื่อกี้ไม่ใช่ว่ามองเธอแบบนี้อยู่ครึ่ง ชั่วโมงหรอกนะ ?

“ไม่เป็นไร ทำเรื่องของคุณไปเถอะ”

เขามองเธออยู่นาน แค่อยากมอง สรุป ว่าโน้ตบุ๊กของวัยรุ่นมีอะไรกัน

แต่ดูแล้ว นอกจากข้อมูลการ์ตูน ก็ เหมือนจะไม่มีอะไร

ในโน้ตบุ๊กของเขา ก็ไม่ใช่แค่ของ ทำงานอย่างหนึ่งเหรอ ? ยี่สิบเจ็ดกับสิบแปด ไม่ใช่ว่าไม่มีอะไรที่ เข้ากันได้เลยอย่างสิ้นเชิงเหรอ ใช่ ไหม ?

คุณชายใหญ่มู่ยังคงพัวพันกับปัญหา ช่องว่างเก้าปีนี้ กู้อานหยานกลับเริ่ม ทํางานแล้ว

ตอนเขียนสคริปต์อยู่นั้น ความคิดก็เข้า

มา

ต่างบอกว่าผู้หญิงที่จริงจังสวยเป็น พิเศษ ตอนนี้ ถึงแม้เธอจะหน้ามีกระ แต่ดู แล้ว สะดุดตาจริงๆ

แต่ว่า สิ่งที่เธอเขียนออกมา…….

“เธอโกรธ จึงบอกแฟนตัวเองคิดอะไร ก็ได้ไม่ใช่เหรอ ? สงครามเย็น เด็กมาก” “ต่อยกันเพราะจดหมายรัก ? พวกเด็ก พวกนี้ไม่อายเหรอ ? เป็นผู้ชายไหม ? ”

“พูดความจริงหรือรับคำท้า ? ปีนี้แล้ว ยังมีคนเล่นเกมน่าเบื่อแบบนี้อยู่อีกเห รอ ? ”

จนสุดท้าย เขาจับเมาส์ของเธอ พลิก สคริปต์ไปมาแต่ละหน้าที่เธอเขียนไว้

“ในเมื่อเป็นคุณชายร่ำรวย อยากจะให้ ดอกไม้ก็ไม่รู้จักเอาเงินไปซื้อ ? ไปที่หลัง เขาเอง ทำให้ฝ่ายหญิงบาดเจ็บ โง่จริงๆ”

“เรื่องโยนความผิดให้คนอื่นแบบนี้ ดูยัง ไงก็ปัญญาอ่อน”

เส้นสีดำที่หน้าปากของกู้อานหยาน แต่ละเส้น ค่อยๆเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มกลับยังอ่านสคริปต์อย่าง จริงจัง คอยเอาแต่บ่น

“แม่นางเอกป่วยหนัก แต่ไม่เอาเงินของ พระเอก จะไปหาเงินเอง ไม่กลัวว่าจะ รักษาตัวแม่ช้าหรือไง ? ”

“นางเอกเจออันตรายไม่รู้จักไปให้ผู้ชาย ช่วยเหรอ ? จะดื้ออะไร ? เรื่องแย่แล้วใช่ ไหม ? ”

.…………..”เธอทนไว้ ทนอย่างลำบาก

คุณชายใหญ่มู่ยังคงขมวดคิ้ว : “ค่ำคืน ที่โดดเดี่ยวชายขี้เหงากับสาวแม่ม่าย แค่ จับมือคุยกันเนี่ยนะ ? นี่ไม่สมเหตุสมผล เลยสักนิด……

“คุณชายใหญ่มู่ คุณจะหยุดได้ยัง ? ” สิบแปดปีที่ไร้เดียงสา จับมือคุยกันแล้ว ยังไงล่ะ ? ต้องนอนเตียงเดียวกันให้ได้ เหรอ ?

ในที่สุดก็ทนไม่ไหว ลุกขึ้นมาด้วย ความโกรธ : “คุณคิดว่าต่างเหมือนคุณ หมด ทั้งวันทั้งคืนเอาแต่คิดเรื่องนั้นเห รอ ? ไอ้แก่เลว ! ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ