บทที่134 ความจริง เหมือนที่เธอคิด

บทที่134 ความจริง เหมือนที่เธอคิด ก่อนชน ก็พังแล้ว ?

ผู้หญิงสองคนมองกัน หนึ่งในนลังเล อยู่แป๊บหนึ่ง เสียงก็เปลี่ยนเป็นกรีดร้อง

“คุณพูดอะไรเหลวไหล ฉันกับหนิงหนิง ปกป้องรูปนี้อย่างระวังตลอด เดิมทีมันดี อยู่แล้ว แต่เป็นเพราะเพื่อนคุณคนนี้ ! ”

หนิงหนิงก็ชี้ไปที่ซูเสี่ยวหมี่ พูดเสียง ดัง : “ใช่ เพราะเธอ จู่ๆก็ชนเข้ามา เดิน ไม่มอง ไม่สิ วิ่งไม่มองเลย ชนเข้ามา ตรงๆ ! ”

“ใช่ เมื่อกี้ทุกคนก็อยู่นี่ ต่างมองเห็น

หมด ว่าเธอชนเข้ามา | ” คนรอบๆไม่พูดอะไร แต่ดูท่าทาง เหมือนจะมีไม่น้อยที่มั่นใจว่าเห็นพวกเขา ชนกันจริงๆ

ทั้งสองมองซูเล่ย ต่างพูดพร้อม กัน : “ภาพนี้ เดิมทีไม่มีปัญหาอะไร คุณ ต้องตัดสินดีๆ ! ”

เลยไม่พูด ทะเลาะเรื่องแบบนี้ เธอไม่ ชอบยุ่ง

แค่สายตามองไปที่หน้ากู้อานหยาน เหมือนจะคิดอะไรได้

กู้อานหยานใจกว้าง ให้เธอมองได้ตาม สบาย เธอจ้องหนิงหนิง : “ชนจังๆเห รอ ? ”

“ใช่ ! เธอพุ่งชนเข้ามา ชนไปที่ม้วน

ภาพ” “ใช่ ! เธอพุ่งชนเข้ามา ชนไปที่ม้วน ภาพ”

“ใช่ ! ม้วนภาพถูกเธอชนหล่นพื้น จน ฉีกขาด”

“ตอนนั้น พวกคุณทำอะไร ? “กู้อานห ยานถามอีกครั้ง

“ทำไมฉันต้องบอกคุณด้วย ? คุณเป็น ใครเหรอ ? “ใบหน้าหนิงหนิงขยะแขยง

“ทำไมจะบอกไม่ได้ ? หรือว่า มีอะไร ปิดบัง ? “กู้อานหยานยิ้มบางๆ หันไปมอง ซูเสี่ยวหมี่ : “คุณล่ะ ?”

“ฉันไปจองที่ใช่ไหมล่ะ ? การบรรยาย ของคุณซูใกล้จะเริ่มขึ้น”ซูเสี่ยวหมี่กลับ ใจกว้าง หนิงหนิงเห็นสถานการณ์ เพื่อที่จะไม่ ให้คนสงสัย ก็รีบพูด : “การบรรยายจะ เริ่มขึ้น พวกเราก็รีบไปจัดสถานที่”

“งั้นแปลว่า ม้วนภาพนี้ต้องแสดงที่สตูดิ โอ ใช่ไหม ? ”

“ใช่ ! ”

“แต่ว่า การบรรยายจะเริ่มอยู่แล้ว ทำไม พวกคุณถึงไปสายขนาดนี้ ? ไม่ควรรีบไป ไวหน่อยเหรอ จะได้จัดวางภาพดีๆ ?

กู้อานหยานคำนี้ ทำให้สายตาของซูเล่ ยกับเลขาหานมองไปที่หญิงสาวสองคน นั้นพร้อมกัน

เลขาหานสงสัยนิดหน่อย : “ก็ถูก..…….. ไม่ใช่ว่าให้พวกคุณรีบไปเหรอ ? ” หนิงหนิงตื่นตระหนก คิด จึงอธิบาย อย่างระวัง : “คือ………ลานลาน……..ลาน ลานท้องเสีย จึงล่าช้า……………

ผู้หญิงที่ชื่อลานลานก็รีบพูด : “ใช่ ! ฉันท้องเสียไม่ค่อยสบาย ไปห้องน้ำตั้ง หลายรอบ ดังนั้นจึงสายค่ะ”

“ในเมื่อสาย ตอนนี้พวกคุณก็ควรรีบไป ที่สตูดิโอสิถึงจะถูก”

“ค่ะ ที่จริงพวกเราจะรีบไปที่สตูดิโอ ..แต่หนิงหนิงเพิ่งพูดจบ ก็แอบคิดว่า เหมือนจะมีตรงไหนผิดปกติ

กู้อานหยานให้คำตอบไปตรงๆ : “ใน เมื่อรีบไปสตูดิโอ แล้วทำไมถึงชนเข้ากับ เสี่ยวหมี่ที่รีบไปที่สตูดิโอเช่นกันล่ะ ? ” “เอ่อ….หน้าของหนิงหนิงนิ่งไป น้ำ เสียงตะกุกตะกัก

“……..ก็เพราะว่า……..เพราะว่าท้องลาน ลานอวดอีกแล้ว ดังนั้น ดังนั้นพวกเรา

กู้อานหยานกลับไม่สนเธอ มองไปที่ซู เล่ย : “คุณซู เจ้าหน้าที่ที่คุณจ้างมา มี ท่าทีทำงานแบบนี้เหรอคะ ? ”

เพราะท้องเสีย จึงดึงเวลาของคนหนึ่ง ไม่มีอะไรควรพูดจริงๆ

แต่ พวกเธอไม่ใช่แค่คนเดียว

ลานลานปวดท้อง หนิงหนิงสามารถ ไปจัดได้ ไม่ใช่ว่าปัญหาแค่คนหนึ่ง แล้ว ทั้งสองจะเสียเวลาไปด้วย ซูเล่ยไม่พูดอะไร สีหน้าเลขาหานหม่น ไป พูดอย่างไม่พอใจ : “คนที่พวกเราจ้าง ต่างเลือกมาอย่างดี ความสามารถแต่ละ คนโดดเด่น”

“งั้น คนที่ความสามารถโดดเด่น ทำผิด เรื่องแบบนี้ด้วย ?

“ฉันคิดออกแล้ว ! “ซูเสี่ยวหมี่จู่ๆก็ดึง แขนเสื้อกู้อานหยาน พูด : “พวกเธอไม่ ได้รีบไปที่สตูดิโอ ก่อนที่ชนกับฉัน เดิมที ยืนอยู่ในห้องโถง

“คุณบอกว่า พวกเธอยืนอยู่ที่ห้องโถง ไม่ได้รีบไปสตูดิโอ และก็ไม่ได้หาห้องน้ำ อย่างร้อนรน ?”

มุมปากกู้อานหยานยกขึ้น รอยยิ้มออก มา ทั้งหมดนี้ ไม่ต่างอะไรกับที่เธอเดา “ใช่ ! พวกเธอยืนอยู่ที่โถง ตอนที่ฉัน ใกล้จะถึง จู่ๆพวกเธอก็เดินกลับไป แล้ว มาชนกับฉัน ! ”

ตอนนี้ แม้แต่ซูเสี่ยวหมี่ก็เข้าใจ !

“จะต้องเป็นพวกคุณที่ทำพัง หมด หนทางจัดการกับคุณซู ก็เลยจงใจไปชน กับฉัน โยนให้ฉันเป็นคนทำพัง ! ”

ซูเสี่ยวหมี่ชี้ไปที่หนิงหนิงกับลานลาน โกรธจนนิ้วสั่น !

“ทำไมเลวได้ขนาดนี้ ? พวกคุณ…….พวก คุณมากเกินไปแล้ว ! ”

“ฉันเปล่า ฉัน……ไม่ได้ทำแบบนี้คุณซู เรื่องไม่ได้เป็นแบบนี้ค่ะ !”

“งั้นดี ถ้าพวกคุณไม่ยอมรับ พวกเราก็ แจ้งความให้มาจัดการเรื่องนี้”

กู้อานหยานหยิบโทรศัพท์ออกมา ท่าทางจะโทรหาตำรวจ

“ที่ห้องโถงนี้ ทุกที่เต็มไปด้วยกล้อง วงจรปิด เรื่องจะเป็นแบบที่เราเดาหรือไม่ ดูกล้องก็รู้”

“ไม่ ! “แจ้งความ ! ไม่ได้เด็ดขาด ! แค่ เข้าไป ต่อไปพวกเธออยู่ในสายนี้ก็อย่า ได้คิดอีกเลย

ไม่ใช่แค่สายด้านนี้ ถ้ามีคดีติดไป ต่อไป อนาคตก็ดับสนิท

ลานลานรีบไปตรงหน้าซูเล่ย อย่างร้อน ใจ : “คุณซู ที่จริง ที่จริงภาพนี้..

“ลานลาน คุณอย่าตกใจกลัวสิ แจ้ง ความก็แจ้ง ก็ยัยนี่มาชนจนพัง หรือว่า คนของตำรวจจะโยนความผิดให้เราได้เห รอ ? ”

สีหน้าหนิงหนิงหม่นไป จ้องลาน ลาน : “พวกเราไม่ได้ทำผิด กลัว อะไร ? ”

“สถานที่ที่คุณพัก น่าจะมีกล้อง ยังไงก็ ต้องดู ให้ตำรวจเอากล้องทุกอย่างมา แล้วดู”

“ไม่ ! อย่าแจ้งความ ! คุณซู เป็นหนึ่ง หนิง ภาพนั้นหนิงหนิงทำพัง ไม่เกี่ยวกับ ผู้หญิงคนนั้นค่ะ ! ”

ลานลานขี้ขลาด ตกใจกลัวกู้อานหยาน อะไรก็เป็นอุบายหมด !

“ลานลาน คณพูดอะไร ? คณน่ะทำ พัง ! อย่าโยนให้ฉัน ! “หนิงหนิงรีบพูด

ลานลานทั้งโกรธทั้งร้อนใจ น้ำตาก็เก็บ ไม่ไหว : “คุณพูดอะไรเหลวไหล ? คุณ เองต่างหาก ! ”

เธอกระทืบเท้าด้วยความโกรธ ยัยหนึ่ง หนิงนี่ จะเป็นแบบนี้ได้ไง !

“เป็นคุณที่บอกภาพของคุณซูไม่ดี คุณ เองวาดได้ดีกว่าเธอ คุณไม่พอใจ เอาแต่ โยนภาพของคุณซู จึงไม่ทันระวัง ทำ แตกยับ ! ”

“ยัยนี่สมควรตาย กล้าโยนให้ฉัน ! ฉัน ไม่ปล่อยคุณแน่ !”

“ฉันไม่ได้ทำผิด ความจริงเป็นแบบนี้ ! กู้อานหยานดึงซูเสี่ยวหมี่มาข้างๆ มองซู เล่ย : “ในเมื่อแบบนี้ พวกเราไปได้ยัง คะ ? ”

ซูเล่ยโบกมือ กู้อานหยานดึงซูเสี่ยวหมี่ หมุนตัวออกไป

“ไม่ดูว่าพวกเธอจะแก้ยังไงเหรอ ? “ซู เสี่ยวหมี่ทนไม่ไหวมองกลับไปบ่อยๆ

“ปัญหาภายในการทำงานของพวกเขา คุณจะไปยุ่งทำไม ? ระวังจะโดน ไปเป็น แพะรับบาปอีก”

กู้อานหยานกลอกตาใส่เธอ

ยัยนี่ วันๆเอาแต่ถูกคนใส่ร้ายยังไม่รู้จัก ระวัง

ใจใหญ่ขนาดนี้ ถ้าเธอไม่อยู่ ไม่รู้ว่าถูก คนใส่ร้ายกี่ครั้งแล้ว “แต่ว่า พวกเราทำงานกับพวกเขาแบบนี้ ต่อไปเข้าร่วมแข่งขัน กลัวว่าจะโชคไม่ดี น่ะสิ”

ซูเสี่ยวหมี่ถอนหายใจ ไม่รู้ว่าทำไมตัว เองโชคร้ายขนาดนี้ เขาอยากจะหาแพะ รับบาป ก็มาหาเธอเจอ

“ซูเล่ยคือหนึ่งในกรรมการตัดสินรอบชิง ฉันว่าพวกเราอยากจะได้รางวัลครั้งนี้ คง ยาก”

“เข้ารอบชิงได้ค่อยว่ากัน”กู้อานหยาน ไม่เห็นด้วย

ข้อความโทรศัพท์จู่ๆก็ดังขึ้นตอนนี้ เธอ หยิบมาดู เป็นข้อความของมู่บ้านเป่ย

“คุณย่าอาการหนัก รีบกลับบ้านกับผม