บทที่127 เขา แก่หรือยัง ?

บทที่127 เขา แก่หรือยัง ?

จนกู้อานหยานวางสาย วางโทรศัพท์ไว้ ข้างๆ มู่บ้านเป่ยจึงกลับมาที่ห้อง จาก ระเบียง

“ก็แค่คุยกับเพื่อน”กู้อานหยานไม่รู้ว่า ทำไมตัวเองต้องอธิบายด้วย

แต่เห็นเขาจ้องโทรศัพท์ที่ตัวเองวางลง คำอธิบายก็พูดออกมา

“อือ”มู่บ้านเป่ยเม้มปาก สายตาที่ลึกซึ้ง ยิ่งทำให้เดาไม่ออก

บรรยากาศดูน่าอาย กู้อานหยานไอเบาๆ ยิ้มให้เขา “คุณชายใหญ่มู่ ดึกมากแล้ว คุณ กลับไปพักผ่อนเหรอคะ ? ” ไม่

ดึกขนาดนี้ยังเดินไปมาที่ห้องเธอ ถาม เขาจะทำอะไร ก็ไม่พูด

รู้จักกันแบบนี้ ทำให้ความกดดันมาก ขึ้น !

มู่จ้านเป่ยมองเธออีกครั้ง มองเห็นรอย ยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปากเธอ หัวใจก็หนักอึ้ง แปลกๆ

ทำเสียงฮึดฮัดอย่างเย็นชา เขาหมุนตัว แล้วออกไปทางประตู

ครั้งนี้ ไปแล้วจริงๆ

จนกระทั่งประตูห้องถูกปิด กู้อานหยาน จึงโล่งอกมาก คืนนี้ เกือบจะเกิดเรื่องสุดร้อนแรงอีก แล้ว !

อยู่ข้างเขา มักจะอันตรายขนาดนี้ ไม่ทันระวัง ก็จะถูกกินจนเรียบ !

ถึงแม้ผู้หญิงคนอื่นในเมืองเป่ยหลิงจะ ชื่นชมคุณชายใหญ่มู่ แต่ หน้าตาดีไม่ ได้หมายความว่าจะจู่โจมได้ตลอด

เธอก็ไม่สามารถเห็นว่าหล่อก็ลืมหู ลืมตา ถวายตัวเมื่อเห็นคนหล่อ ?

พอมู่บ้านเป่ยออกไป ในใจก็รู้สึกแปลก ประหลาด ไม่มีทางสบายใจขึ้นได้

ช่วงนี้จะต้องมีอะไรผิดปกติแน่ เมื่อก่อน แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยมีความรู้สึกที่ พัวพันขนาดนี้ เพิ่งมาถึงห้องตัวเอง โทรศัพท์ก็ดัง

มู่จ้านเป่ยรับมา ปลายสายนั้น มีเสียง ชัดเจนเข้ามา : “พี่ใหญ่ สามขาดหนึ่ง จะออกมาไหม ?”

“ไม่สน”เขากำลังวางสาย คิดไม่ถึง ใน เวลานี้ประตูห้อง กลับถูกเคาะทันที

กู้อานหยานก็คิดไม่ถึง คุณชายใหญ่มู่ เพิ่งไป ตัวเองก็จะมาหาเขา

ที่จริงเธอลังเล แต่กลั้นความรู้สึกที่ อยากจะเอาออกไปไม่ได้

ประตูยังไม่ปิดสนิท พอเธอเคาะประตู ก็ ชะโงกหน้าเข้าไป

สายของมู่บ้านเป่ยยังถือไว้อยู่ สายยัง ไม่วาง มองเห็นเธอ ก็วางไว้ข้างๆ

“มาหาผมมีอะไร ?”

“คุณ…….งอยู่ไหม ? “กู้อานหยานมอง โทรศัพท์เขา เหมือนว่าคุณชายใหญ่มู่ กำลังคุยกับคนอื่นอยู่

“งั้นฉัน……..เดี๋ยวค่อยมาหาคุณใหม่ ? ”

“ไม่ยุ่ง”ชายหนุ่มเอาโทรศัพท์ทิ้งไว้ ข้างๆ“เข้ามา”

ในที่สุดก็รู้จักมาหาเขาเองแล้ว ? ยัยโง่ นี่ ยังคิดว่าเธอจะไม่อยากเข้าใกล้เขา จริงๆซะแล้วสิ

มู่จ้านเป่ยจงใจทำให้หน้าตัวเองขรึม ให้อารมณ์ตัวเองดูเย็นชาขึ้นมาหน่อย เขาเพิ่งถูกเธอไล่ออกมาจากห้อง ตอน นี้เธอมาหาตัวเอง ต้องดึงหน้ากลับมาแค่ ไหน

กู้อานหยานกลับยืนแต่หน้าประตู ความ คิดที่จะเข้าไปไม่มี

ลังเลเล็กน้อย เธอจึงถามอย่าง ระวัง : “คุณชายใหญ่ ฉัน…..เพื่อนฉัน เรียกให้ฉันออกไป ……ร้องคาราโอเกะ ฉันอยาก .………..

“กี่โมงแล้ว ? ”หัวใจที่ภูมิใจของมู่จ้าน เป่ย ถูกบดบี้เป็นลูกบอลทันที !

“ถ้าคุณกลัวว่าฉันจะกลับดึกเกินไป รบกวนคุณล่ะก็ ตอนดึกฉันนอนที่บ้าน เพื่อนก็ได้ค่ะ พวกเขาเปลี่ยนห้องใหญ่ ขึ้นมาหน่อยพอดี สองห้องนอนหนึ่ง ห้องรับแขก ฉันกับเสี่ยวหมี่อยู่ที่นั่นได้ เธอไม่ทันสังเกตเห็น ตอนที่ตัวเองพูด ไปด้วยความเร็ว สีหน้าของชายหนุ่มยิ่งดู เยือกเย็น

สองห้องนอนหนึ่งห้องรับแขก ? เธอก็ อยู่นั่นได้ ?

ยัยโง่นี่อยากจะย้ายออกไปเลยใช่ ไหม ? ย้ายไปอยู่ที่ห้องนั่นกับที่ชื่อยู่ เทียนโย่วกับหยางอีอะไรนั่นเหรอ ?

ภายใต้หลังคาเดียวกัน ?

กู้อานหยานก็รู้สึกถึงท่าทางหม่นหมอง ของเขา เธอหยุดคำพูดลง มองเขา ด้วย ท่าทางระมัดระวัง

“คุณชายใหญ่ คุณเคยบอก ไม่….ไม่ ก้าวก่ายชีวิตฉัน” เธอเป็นผู้ใหญ่แล้ว ก็แค่อยากไปร้อง เพลงกับเพื่อนๆบ้างเท่านั้น น่าจะ…..ไม่ เกินไปหน่อยมั้ง

จู่ๆมู่จ้านเป่ยก็ลุกขึ้น เดินไปหน้าตู้ เสื้อผ้า ตบไปหนึ่งที เอาบุหรี่มาสูบ

กู้อานหยานยืนอยู่ข้างประตู ยังรอเขา ตอบ

“คุณชายใหญ่….

“อือ”ในที่สุดมู่จ้านเป่ยก็ตอบรับเบาๆ แม้แต่หน้าก็ไม่หันมา

กู้อานหยานโล่งอก ทันใดนั้นกระโดด ด้วยความดีใจ : “งั้น ฉันไปก่อนนะคะ ฝัน ดีค่ะ !”

พูดจบ กู้อานหยานก็รีบไปที่ห้องของตัว เอง

รอมู่บ้านเป่ยออกไป ยัยโง่นี่ก็เปลี่ยน เป็นเสื้อยืดกางเกงยีนส์ เดินลงไปข้าง ล่าง

แต่งตัวแบบนี้ วัยรุ่นมากจริงๆ

มู่จ้านเป่ยมองชุดที่ตัวเอง เพราะว่ายัง ไม่อาบน้ำ สวมเป็นเชิ้ตขาวกางเกงสูท

เดิมทีคิดว่ารสนิยมนี้ไม่มีปัญหาอะไร แต่เวลานี้ กลับรู้สึกแก่แปลกๆ

ปีนี้เขายี่สิบเจ็ด เดิมทีคิดว่าตัวเองวัยรุ่น นั้น แต่พอคิด ยัยนั่นเพิ่งจะสิบแปด……..

มู่บ้านเป่ยหมุนตัวกลับเข้าห้อง หยิบชุด หนึ่งชุดเข้าห้องอาบน้ำไป ตอนออกมา ก็เป็นชุดสบายที่ดูดี

แต่ เป็นชุดสบายๆสีดำ สีที่เหมือนว่า หม่นหมองลงไปด้วย

เขาไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรกันแน่ ทำไม เพิ่มวิจารณ์รสนิยมแต่งตัวของตัวเอง ได้ ?

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีก เขารับไป ปลาย สายนั้น เสียงของหนานกงอี้พูดเข้ามา เบาๆ : “พี่ใหญ่………….

“ไม่มีเวลา ! ”

ตอนที่หงุดหงิดจะวางสายลง กลับ ได้ยินเสียงของหนานกงอี้บ่น : “เจ้านี่ เอาแต่โกรธได้ทั้งวัน ยี่สิบเจ็ดอะไร ท่าทางนี้ บอกว่าคนแก่เจ็ดสิบสองก็ไม่ ต่างอะไรเลย” หนานกงอี้ทำตัวไม่ถูก ตอนที่อยากวาง สาย ตอนนั้น เสียงของมู่บ้านเป่ยที่ทำให้ คนรู้สึกเยือกเย็นก็เข้ามา เสียงดัง : “อยู่ ไหน ? ”

“นี่ก็ถูกแล้วไหมล่ะ ? ยี่สิบปีมานี้ ตอนที่ วัยรุ่นสดใส ก็ควรจะออกมาทำกิจกรรม เยอะๆ เอาแต่นั่งเฝ้าบริษัทเก่าๆจะสนุก อะไร ? คุณว่าไหม ? ”

หนานกงอี้กล้าพูดจริงๆ บริษัทซื่อจี้กรุ๊ป ของคุณชายใหญ่มู่ ถูกเขาพูดเป็นบริษัท เก่าๆ

เปลี่ยนเป็นคนอื่น ตอนนี้ กลัวว่าถูกโยน ออกไปนอกประตูคลับแล้ว

ม่านเป่ยไม่พูดอะไร ได้แต่ดื่มเหล้า เงียบๆ แล้วจุดบุหรี่ให้ตัวเอง

หนานกงอี้หน้าใหญ่หน่อย : “พี่ใหญ่ คุณมาแล้ว ไม่มาสักตาเหรอพี่ ? ”

ไม่รู้ คงคิดว่าพวกเขากำลังเล่นไพ่ หรือ เล่นไพ่นกกระจอกกัน

สามขาดหนึ่ง ฟังยังไงก็เป็นเรื่องไพ่นก

กระจอก

แต่มองบนโต๊ะพวกเขา วางไว้ก็คือคอม สี่เครื่อง

สามขาดหนึ่ง คือเกมที่พวกเขาต้อง

โจมตีอาณาจักรใหญ่ ทีมขาดมือปืนไป ก็ ไม่ใช่ว่ารีบเรียกพี่ใหญ่ออกมาเหรอ ?

ตอนวัยรุ่น พวกเขาคือพี่น้องและเพื่อน ที่ได้รับการฝึกฝนทีมเดียวกัน ตอนนั้น มู่บ้านเป่ยคือพี่ใหญ่ของพวก เขา ตอนนี้ ทุกคนยังเรียกแบบนี้อยู่

แต่ว่า กลุ่มเล็กๆของพวกเขา ปกติมักจะ ไม่ค่อยปรากฏต่อหน้าผู้คน

ดังนั้น ที่จริงลูกชายทั้งสี่ของสี่ตระกูล ดังในเมืองเป่ยหลิง ลับๆแล้วความ สัมพันธ์แน่นแฟ้นมากเรื่องนี้ ยังไม่มีคน รู้มากนัก

แม้แต่กู้อานหยาน ชีวิตที่แล้วที่รู้จักกับมู่ จ้านเป่ยไม่กี่ปีนั้น ก็ไม่รู้ว่าที่แท้เขายังมี เพื่อนที่ในความหมายแบบดั้งเดิม

ในสายตากู้อานหยาน มู่บ้านเป่ยเย็นชา โดดเดี่ยว ไม่ให้คนเข้าใกล้ง่ายๆ ไม่ค่อย มีเพื่อน

“ได้ยินว่าเมื่อคืนคุณอุ้มผู้หญิงคนหนึ่ง Paradise Islandin

เจียงนานวางเมาส์ลง หมุนเก้าอี้ มอง ชายหนุ่มที่ดื่มเหล้าบนโซฟาหนังแท้

“Paradise Islandกับคุณต่างไม่ยุ่งและ ก้าวก่ายกันเสมอมา มีความจำเป็น อะไร ? ผู้หญิงคนนี้ หรือว่าเป็นคู่หมั้น ของคุณ ? –

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ