บทที่123 เนื้อหาทดสอบ

บทที่123 เนื้อหาทดสอบ

เห้อหลิงจือลำบากใจจริงๆ กู้อ่านหยาน เพิ่งมา สมาชิกคนหนึ่งก็โกรธเธอแล้ว ออกไป

ต้องรู้ว่า เดิมทีเธอมีแค่สมาชิกสองคนนี้ แหละ

เธอมองกู้อานหยาน เสียใจ มาก : “เดิมทีคนของเราก็ไม่พอแล้ว คุณ

สุดท้าย ก็ได้แต่ถอนหายใจ

ไม่ไปก็ไปหมดแล้ว จะพูดอะไรได้ ? หันไป เธอโทรศัพท์ออก ง้อเขากลับมา

กู้อานหยานไม่สนใจเธอ เดินไปที่ฉินโจ วที่นั่งข้างหน้าต่าง

ฉินโจวยังคงเหมือนเดิม หยิบกระดาน มาวาด ใบหน้ายังคงไม่แสดงใดๆ

เหมือนว่าเรื่องที่พวกเขาเพิ่งพูดที่นี่เมื่อ ครู่ ไม่เกี่ยวอะไรกับเขาทั้งนั้น สายตาคู่ นั้นได้แต่จ้องไปที่หน้าจอคอม ไม่มีคลื่น ใดๆ

กู้อานหยานเดินไปด้านหลังเขา มอง เขาทำต่อ

พักหนึ่ง สายตาเธอก็แวบขึ้นมา มอง เห้อหลิงจ๋อ : “นี่คือหน้าที่ที่คุณมอบ หมายให้พวกเขาเหรอ ? ” เห้อหลิงจือกลัวกู้อานหยานจะพูดอะไร ไม่น่าฟังอีก สมาชิกคนสุดท้ายของเขา จะโกรธแล้วออกไป

เธอรีบพยักหน้าอธิบาย : “เป็นเนื้อหา ทดสอบ ถึงพวกเขาจะเข้ามาสักพักแล้ว แต่ วันนี้เป็นการประเมินครั้งแรก”

ความจริง เธออยากพูดมาก กู้อานหยาน กับซูเสี่ยวหมี่ก็ต้องเข้าร่วม การ ประเมิน

แต่ก็ไม่รู้ทำไม ตั้งแต่กู้อานหยานเข้ามา ที่สตูดิโอนี้ เหมือนว่าเธอจะกลายเป็น เจ้าของที่สตูดิโอนี่

ไม่ใช่ว่าเธอพยายามแย่งตัวตนนั้น แต่ เป็น ท่าทางพวกนั้นที่ทำให้คนกลัว นั่นคือพลังใจบางอย่าง ลมหายใจของ จิตวิญญาณ ที่ทำให้คนเชื่อโดยไม่มี เงื่อนไข

ความเป็นจริงเห้อหลิงจือก็ไม่เคยดูงาน วาดของกู้อานหยาน กู้อานหยานมีความ สามารถแค่ไหน เธอก็ไม่รู้

ก็แค่ ความรู้สึกที่สามารถเชื่อถือได้

กู้อานหยานกลับมองฉินโจว : “ฉันขอดู ที่คุณวาดได้ไหม ?

ด้านบนเขียนว่า หน้าที่ห้าแล้ว เธอเลย อยากดูสี่หน้าก่อน

แต่ฉินโจวไม่สนใจเธอ ยังคงพยายาม วาด ปากกาวาดไปมาบนกระดานวาด

ซเสี่ยวหมี่ขบาดคิ้ว อยากจะพก ก้าบ หยานเหลือบมองเธอ

ซูเสี่ยวหมี่ได้แต่กัดปาก กลืนคำพูดลง ไปในท้อง

เจ้าฉินโจวนี่ไม่มีมารยาทจริงๆ อานห ยานพูดกับเขา แต่ไม่ตอบสนองใดๆสัก นิด

กู้อานหยานยังคงยืนอยู่ด้านหลังฉินโจว มองเขาวาด ไม่รบกวนใดๆอีก

ไม่รู้ว่านานแค่ไหนฉินโจวจู่ๆก็วาง ปากกาลง ยืนขึ้น ถอยไปข้างๆ

กู้อานหยานกับซูเสี่ยวหมี่ยังไม่ได้สติ คืนมา แป๊บหนึ่ง แสงแห่งความสุขก็ส่อง ประกายผ่านสายตากู้อานหยาน นั่งลงที่ นั่งของฉินโจว ที่แท้เขาไม่ใช่ไม่สนเธอ ไม่ใช่ไม่อยาก ให้เธอดูงานวาดของตัวเอง แต่ เป็นเพราะ ตอนที่เขาวาดไม่ชอบให้ใคร มารบกวน

ตอนนี้ วาดหน้าห้าเสร็จ ในที่สุดก็ให้เธอ

กู้อานหยานจับเมาส์ เปิดดูตั้งแต่หน้า

แรก

ทุกหน้าที่ดู ต่างแปลกใจเล็กน้อย

ความสามารถของนักเขียนคนนี้ดีมาก ดู เป็นธรรมชาติและราบรื่น ขณะเดียวกัน โครงสร้างของคนก็สอดคล้องมาตรฐาน สามารถถึงจุดที่สวยงามได้

“ห้าหน้านี้ คุณวาดนานแค่ไหน ? “เธอ เงยหน้ามองจินโจว ฉินโจวพูดเรียบๆ : “ประมาณ สาม ชั่วโมง”

ห้าหน้า สามชั่วโมง !

กู้อานหยานเข้าใจแล้ว เพราะว่าตอน เที่ยงพักสองชั่วโมง จากนั้นเมื่อเลิก เรียนจนตอนนี้ หนึ่งชั่วโมง

หมายความว่า วันนี้เขาเพิ่งวาด

ฉินโจวกลับไม่สนเธอ มองที่เห้อ หลิงจ๋อ : “หัวหน้า ผลทดสอบ บอกผม พรุ่งนี้นะ”

“คุณรีบไหม ? เหอหลิงจ๋อยังไม่ทันพูด กู้อานหยานก็พูดขึ้น

“รีบ” “ทำไม ? ”

“ขาดเงิน”

ฉินโจวเอากระเป๋าเรียนพาดไหล่ ออก

ไป

บาดเงิน เหตุผลที่จริงจังมาก

เห้อหลิงจ๋อมองหน้าห้องที่ว่างเปล่า ดู กังวล : “ชมรมเราไม่มีค่าตอบแทน ขาด เงินล่ะก็…..…..

“ขาดเงินถูกแล้ว”กู้อานหยานยังคงจ้อง ภาพของฉินโจว สายตาเป็นประกาย ไม่รู้ ว่าคิดอะไร

ซูเสี่ยวหมี่กลับมองอย่างประหลาด ใจ“อานหยาน คุณว่า…….……. “ดีมาก พวกเรามีผลงานไปเข้าร่วมการ แข่งแล้ว”

กู้อานหยานเลิกคิ้วขึ้น มองเห้อ หลิงจ๋อ : “ฉันกับซูเสี่ยวหมี่สามารถเข้า ร่วมได้ แต่ว่า ฉันต้องการเป็นหัวหน้า ชมรม”

“เรื่องงบฉันจัดการเอง โครงการต้องฟัง

ฉัน”

“งั้นพวกเราก็ไม่ทัน “เห้อหลิงจื่ออาจ จะยังไม่มีความคิดอะไรเกี่ยวกับทีม การ์ตูน แต่ชูเสี่ยวหมี่ต่างกัน เธอคุ้นเคย แล้ว

“อานหยาน พวกเราเองก็ยังไม่มีผลงาน เป็นชิ้นเป็นอัน ห้องทำงานของพวกคุณ เพิ่งเริ่มต้น ทีมก็ยังไม่สร้างมา

“ไม่มีผลงาน กลัวว่าจะแพ้ตั้งแต่ด่าน แรก นิทรรศการการ์ตูนครั้งนี้ ชัดเจนว่า เป็นเวทีที่ให้แก่ชมรมที่คุ้นเคยแล้ว …

“ชมรมไหนบ้างที่ไม่ได้เริ่มจากศูนย์ ล่ะ ? ชมรมใครที่ตอนเริ่มตั้งก็มีผลงาน เลย ? ”

กู้อานหยานเหล่มองเธอ เรื่องรีบร้อน ขนาดนี้ เธอไม่เอาไว้ในใจหมด

“แต่ว่า คนยังไม่เริ่มก็เข้าร่วมงานแข่งที่ สำคัญขนาดนี้ ..….…….

“แสดงให้เห็นว่าพวกเรากับทุกคนต่าง กัน” กู้อานหยานจบโต๊ะ มองเห้อ

หลิงจ๋อ : “รบกวนคุณช่วยฉันนัดพวกเขา คืนพรุ่งนี้ ฉันจะเลี้ยงข้าวพวกเขา แล้วคุย เรื่องงานแข่งพวกเรา

ที่วันนี้ยังไม่ได้ตัดสินใจนัดทุกคนทาน ข้าว เพราะว่ากู้อานหยานสัญญากับคุณ ชายใหญ่ ไป คืนนี้จะกลับไปคฤหาสน์

น่าจะเพราะว่าเธอเพิ่งเกิดเรื่องไม่นาน สําหรับคุณชายใหญ่มู่แล้ว ตอนนี้ยังไม่ ค่อยมีความปลอดภัยเท่าไหร่

ดังนั้น คืนนี้ เธอยู่มหาวิทยาลัยไม่ได้ จะ ต้องกลับไป

ตอนกู้อานหยานเข้าไป ฟ้าก็มืดลงแล้ว หน้าห้องโถงมีร่างสูงยาวยืนอยู่ มองไป ไกลๆ เหมือนรูปปั้นที่สวยงาม สวยจน ทำให้หายใจไม่ออก

คุณชายใหมู่ ไม่ว่าปรากฏตัวเมื่อไหร่ มักจะสะดุดตาท่ามกลางผู้คนเสมอ

กู้อานหยานพยายามควบคุมหัวใจที่เต้น ไม่เป็นสุข จัดการลมหายใจดีๆ จึงเดิน ก้าวเท้ายาวเข้าไป : “คุณชายใหญ่มู่”

มู่บ้านเป่ยจ้องหน้าเล็กๆที่พระอาทิตย์ ส่องแสงเล็กน้อย ใบหน้านี้ ถึงแม้จะมี กระเต็ม แต่ดูเหมือน ยิ่งมองยิ่งเพลินตา

“เวลาที่พวกคุณเลิกเรียน เหมือนจะบ่าย

คิ้วของเขาไม่ขยับสักนิด คำพูดก็ราบ เรียบจนท่าให้ฟังความรู้สึกไม่ออก กู้อานหยานกลับตะลึงเพราะฟังความไม่ พอใจออก นี่กำลังโทษเธอที่เลิกเรียน แล้วไม่รีบกลับ ?

“เข้าร่วมชมรมของมหาวิทยาลัย พอ เลิกเรียนก็ไปชมรมรู้จักกันนิดหน่อย ก็ เลยสายหน่อยค่ะ

ที่จริงเธอควรจะพูด ก็คุยกันแล้วไม่ ก้าวก่ายชีวิตของอีกคน เธอจะกลับมา เมื่อไหร่ เป็นอิสระของเธอ

แต่ ต่อหน้าคุณชายใหญ่มู่ คำพูดที่คิด ดีแล้วทุกครั้ง พอพูดกลับเปลี่ยนไป

เหมือนว่า ต้องเอาใจ

คิดว่ามู่บ้านเป่ยจะพูดว่าต่อไปไม่ให้เธอ เข้าร่วมชมรม เธอก็คิดคำตอบโต้ไว้ เรียบร้อยแล้ว แต่ คุณชายใหญ่มู่ได้แต่”อือ”เบาๆ หมุน ออกไปที่ห้องโถง : “กินข้าว”

กู้อานหยานลังเล จึงตามเข้าไป

พอล้างมือก็นั่งที่ข้างโต๊ะอาหาร มอง อาหารที่เต็มโต๊ะ กู้อานหยานก็ไม่อยาก ทันที

ได้แต่ยกถ้วยมา กินซุปก่อน

แต่เข้าปากไปก็มีรสชาติยาจีนเข้มข้น เต็มไปหมด ทันใดนั้นก็สำลักจนขมวดคิ้ว แน่น

มู่บ้านเป่ยเหล่มองเธอ พูดอย่าง สบายๆ : “เมื่อคืนสําหรับคุณแล้วน่าจะ ออกกำลังกายหนักไป กลัวร่างกายคุณ จะรับไม่ได้ เลยให้คุณบำรุงดีๆ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ