บทที่ 365 อารมณ์เหมือนถูกหลอก
บทที่ 365 อารมณ์เหมือนถูกหลอก
“พรุ่งนี้ฉันมีเรียน” ตอนที่ใส่เสื้อผ้าให้เขา กู้อานหยานลังเล เล็กน้อย สุดท้ายก็ยอมเปิดปากขอเขา
ไม่มีหนทางอื่น ตอนนี้เธอเป็นนางสนองพระโอษฐ์ของเขานี่
ไม่ขอเขา แม้แต่โรงเรียนก็อาจจะไม่ได้กลับไปอีก
มู่บ้านเป่ยไม่ได้พูดอะไร ไม่รู้ว่าตอบรับหรือปฏิเสธ
“คุณชายใหญ่มู่ ฉันกลับไปเรียนได้มั้ยคะ” กู้อานหยานติด กระดุมเสื้อเชิ้ตให้เขา ทีละเม็ดๆ
อีกฝ่ายยังเงียบไม่พูดอะไร
กู้อานหยานหมดหวังแล้ว สามเดือนนี้ เขาคิดจะขังเธอเอาไว้ ในหอคอย หรือยังไงกัน
เธอควรต้องขอบคุณเขาด้วยใช่หรือไม่ ที่อนุญาตให้เธอใช้ โน้ตบุ๊คและอ่านหนังสือได้
ไม่อย่างนั้น แม้แต่โอกาสที่เธอจะเรียนรู้และทำงานคงไม่มี
อับจนหนทาง หลังจากที่ได้แต่คาดเข็มขัดหนังให้เขา แล้วถอยไปข้างๆอย่างเงียบๆ
จะว่าไปแล้ว ก็คือสาวใช้ดีๆนี่เอง
มู่บ้านเป่ยเดินออกไปนอกห้อง
คุณท่านตระกูลกู้ยังอยู่ชั้นล่าง เขาควรจะลงไปรับแขก
กู้อานหยานหมดอาลัยตายอยาก คิดว่าหลังจากเขาไปแล้ว ตนจะกลับไปทำงานที่งานตัวเอง
แต่ว่าร่างที่สูงใหญ่ของเขา กลับหยุดอยู่ที่ปากประตู
“ยืนงงทําอะไรอยู่”
“ต๊ะ” นี่มันหมายความว่าอะไร
กู้อานหยานเงยหน้ามองเขา ไม่เข้าใจความหมายของเขา
“ไม่ต้องปรนนิบัติฉันตอนทานอาหารเช้าเหรอ” ชายหนุ่ม ฮึดฮัด สีหน้าเย็นชา “คิดจะกลับคำเหรอ”
แน่นอนว่าเธอไม่ได้คิด!
หากกลับคำ ยังไม่รู้ว่าเห้อหลิงจือจะต้องตกอยู่ในสภาพไหน
แต่ว่า ดูเหมือนว่าเธอตกลงยอมเป็นผู้หญิงของเขาเท่านั้น
สาวใช้เหรอ
อยู่ก็ได้ตำแหน่งขึ้นมา แม้แต่โอกาสจะปฏิเสธยังไม่มี
ปรนนิบัติรับใช้! เห็นตัวเองเป็นพระราชาแล้ว!
แต่เธอก็ต้องยอมรับ ที่นี่ ผู้คนก็คือสวรรค์!
พระราชา ย่อมไม่มีคำว่าผิด
กู้อานหยานเดินตามหลังมู่บ้านเป่ย เดินลงไปชั้นล่าง
คุณท่านตระกูลกู้และกู้เวยจือยังอยู่ในห้องรับแขก
เดิมกู้เวยจื่อเดิมคิดจะขึ้นไปพักข้างบน แต่คุณปู่ไม่คิดจะ กลับไป ยังคงรอยู่จ้านเป่ย
หล่อนเกรงว่าอีกประเดี๋ยวกู้อานหยานลงมา ใกล้ชิดสนิทสนม กับคุณท่านกู้มากเกินไป
คิดไปคิดมา ก็ตัดสินใจอยู่ต่อ ไม่ให้กู้อานหยานและคุณท่าน กู้ได้มีโอกาสอยู่กันตามลำพัง
เห็นมู่บ้านเป่ยเดินเข้ามาที่ห้องรับแขกกู้จิ้งหย่วนก็รีบร้องทักทันทีว่า “ขอโทษที่เสียมารยาท คุณชายใหญ่มู่ วันนี้เห็นที่ นี่เป็นบ้านของตัวเองไปแล้ว ขออย่าถือสาเลยนะครับ”
“ไม่เป็นไรครับ กลัวว่าคุณท่านกู้กับคุณชายกู้จะเกรงใจเกิน ไป
มู่บ้านเป่ยเดินไป พ่อบ้านรีบมาดึงเก้าอี้ให้เขาทันที
หลังจากรอให้มู่จ้านเป่ยนั่งลงแล้ว กู้อานหยานก็ไปยืนที่ด้าน หลังเขา ไม่ต่างอะไรกับสาวใช้เลยจริงๆ
มาเป็นสาวใช้ที่นี่จริง
เห็นท่าทางแบบนี้ของกู้อานหยาน คุณท่านกู้ตระกูลกลับถอน หายใจออกมา
เด็กน้อยคนหนึ่ง ได้ลองทำอะไรที่เป็นประสบการณ์ชีวิตก็ดี
ขอแค่อย่า…กับคุณชายใหญ่มู่อย่างไร้ศักดิ์ศรี เขาก็วางใจแล้ว
คนใช้นำอาหารเช้าของมู่บ้านเป่ยมา ยังคงเป็นอาหารง่ายๆ ไม่กี่อย่างเหมือนเดิมมาตลอด
กาแฟ แซนด์วิช ไข่ดาว
เขาเป็นคนกินง่ายมาแต่ไหนแต่ไร อาหารเช้าที่เรียบง่าย
ตรงกันข้ามกับด้านหน้าของกู้เวยจือ ทุกวันมีกองพะเนิน ขนม อย่างน้อยสิบอย่าง
ผู้หญิงตระกูลมหาเศรษฐี เกิดมาบนกองเงินกองทอง แม้แต่ อาหารเช้ายังไม่ได้กินอาหารดีๆ ก็จะส่งผลกระทบถึงอารมณ์ ของหล่อนไปทั้งวัน
“คุณปู่ มีเรื่องอะไรจะคุยกับจ้านเป่ยเหรอคะ”
ตามแผนที่วางไว้ พวกเขาควรจะต้องกลับหลิงโจวแล้ว แต่ว่า กู้เวยจือยังไม่อาจตัดใจจากมู่จ้านเป่ยไปเร็วขนาดนั้น
แต่ดูแล้วตอนนี้ คงต้องให้คุณปู่รีบกลับ หลีกเลี่ยงปัญหาที่จะ ตามมา
กลัวว่าเขาจะรู้ว่าเขากับกู้อานหยานมีความเกี่ยวข้องกัน กลัว อะไรก็ได้อย่างนั้นจริงๆ
“ก็มาขอบคุณคุณชายใหญ่มู่ ที่ช่วงที่ผ่านมาดูแลหลานอย่าง
คุณท่านตระกูลกู้มองมู่จ้านเป่ย ใบหน้าอ่อนโยน
“เวยจือของเราอยู่ที่นี่มานานแล้ว รบกวนคุณชายใหญ่ดูแล คนแก่อย่างผมต้องเอ่ยขอบคุณ”
เวลาที่เขาจริงจัง กับเวลาที่เล่นนั้นแตกต่างกัน
นี่คือบุคลิกที่ผู้นำในแวดวงธุรกิจ ควรจะมี
“ต่อไปหากคุณชายใหญ่มู่มีเวลาว่างไปที่หลิงโจวคนแก่อย่าง ผมก็เป็นเจ้าภาพเลี้ยงขอบคุณบ้าง ได้ต้อนรับคุณชายใหญ่มู่”
“เป็นเรื่องที่ผมควรทำอยู่แล้วครับ” ให้กู้เวยจืออยู่ข้างกายเขา นั้น เป็นความต้องการของคุณย่า
เรื่องนี้ ไม่จำเป็นให้คนอื่นมาขอบคุณตนเอง
คุณท่านกู้กลับเข้าใจประโยคนี้ เป็นอีกความหมายหนึ่ง
“คุณชายใหญ่มู่ คุณกับเวยจือ….”
เขามองกู้เวยจือ กู้เวยจือรีบก้มหน้าก้มตา ใบหน้าแดง
คุณท่านกู้ยิ้มบางๆ คิดไม่ถึงว่าคุณชายใหญ่มู่จะยอมรับด้วยตนเอง
“แต่ว่า แม้ว่าความสัมพันธ์ของคุณชายใหญ่คู่กับเวยจือของ พวกเราจะยังไม่ได้ลึกซึ้งมาก แต่เรื่องของพวกคุณ ก็ยังต้องรอให้เวยมือกลับบ้านกับผมก่อน ให้เป็นที่ยอมรับของ บรรพบุรุษเสียก่อนค่อยว่ากัน”
ในเมื่อเป็นหลานสาวของพวกเขา จะแต่งงาน ก็ต้องออกเรือน ไปในฐานะหลานสาวคุณหนูตระกูลกู้
หลานสาวของเขาพลัดพรากจากกันอยู่ข้างนอกมานานหลาย ปี ไม่รู้ว่าตกระกำลำบากอะไรมาบ้าง
ต่อไปในอนาคต เขาจะต้องชดเชยให้กับเธอ!
“ให้ครอบครัวยอมรับเหรอ” มู่บ้านเป่ยหรี่ตาลง
สำหรับเรื่องของกู้เวยจือ อันที่จริงแล้วเขาไม่เคยเก็บเอามา
ใส่ใจเลย
ดังนั้นเหตุใดกู้เวยจือและคุณท่านตระกูลกู้สนิทสนมกันถึง ขนาดนี้ เขาไม่ได้ใส่ใจ
ในเมื่อทุกคนต่างก็นามสกุลกู้เหมือนกัน มีความใกล้ชิดสนิท สนมกันก็ไม่แปลก
สำหรับที่กู้เวยจือเรียกคุณท่านกู้ว่า ‘คุณปู่’ ด้วยอายุตอนนี้ ของคุณท่านกู้ เรียกตามมารยาทว่าคุณปู่ ก็ไม่ใช่เรื่องผิดปกติ อะไร
แต่ ให้คนในครอบครัวยอมรับ นั้นมันเป็นคนละเรื่องกัน!
กู้เวยจื่อเป็นหลานยาย จะมีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับ ตระกูลกู้แห่งหลิงโจวได้อย่างไรกัน
“เวยจือไม่ได้บอกคุณชายใหญ่มู่เหรอครับ”
คุณท่านกู้หันไปมองกู้เวยจือ ขมวดคิ้ว “ผมคิดว่าเธอบอกคุณ แล้ว”
“หนู…” เพราะกู้อานหยานอยู่ที่นี่ด้วย พูดเรื่องนี้ กู้เวยจือก็ รู้สึกผิดขึ้นมาทันที
“คุณปู่คะ เรื่องนี้ ไว้พวกเราค่อยกลับไปคุยกันดีกว่านะคะ หนู
หิวแล้ว!”
แต่ มู่จ้านเป่ยไม่คิดจะให้เรื่องนี้ ถูกปกปิดอย่างนี้ต่อไป
“คุณท่านตระกูลกู้ ขอให้ท่านบอกให้ชัดเจนเถอะครับ ไม่ ทราบว่าพวกท่านกับกู้เวยจือ มีความเกี่ยวข้องอะไรกัน”
“เวยจือเป็นหลานสาวของตระกูลกู้ ยี่สิบปีก่อน ลูกชายของผม”
“คุณปู่! หนูไม่สบายจริงๆ หนู…หนูเจ็บค่ะ”
สีหน้ากู้เวยจือซีดเผือด เพราะความตื่นกลัว
หล่อนไม่อยากเอ่ยถึงเรื่องนี้ ต่อหน้ากู้อานหยาน
แต่กู้อานหยานไม่รู้ว่าเพราะอะไร เห็นท่าทางของกู้เวยจือ แบบนี้ ทันใดนั้น หัวใจของเธอก็สั่นอย่างรุนแรง
เธอมีลางสังหรณ์บางอย่าง!
บางอย่าง ความรู้สึกเหมือนถูกหลอก!
เพราะการถูกหลอกอย่างนี้ ไม่ใช่ครั้งแรก!
“คุณปู่กู้คะ กู้เวยจือไม่ใช่ลูกสาวของกู้หมิงห้าวจริงๆเหรอคะ”
เธอรีบเอ่ยถาม
“คุณปู่ หนู……”
“ต๊ะ พ่อแม่เธอไม่ได้บอกเธอเหรอ ตอนนั้นพวกเขาช่วย ลูกชายฉันดูแลซาง…”
“คุณปู่คะ! หนูไม่สบาย! หนู…หนูปวดท้อง! โอ้ย ! หนูปวดท้อง มาก!”
มือข้างหนึ่งของกู้เวยจือจับแขนของคุณท่านกู้เอาไว้ ร้อง เสียงแหลมขึ้นมา “ฉันเจ็บ ฉันเจ็บจังเลย ฉันทรมานมาก!”
คุณท่านตระกูลกู้ถูกหล่อนทำเสียตกใจ รีบประคองหล่อนขึ้น มา ลุกยืนขึ้นมา
“เวยจือ เกิดอะไรขึ้น ไม่สบายตรงไหน”
“ปวดท้อง ปวดมาก ไม่รู้ว่าถูกยาพิษหรือเปล่า!”
กู้เวยจืออับจนหนทางแล้ว ทำได้แค่ยุติบทสนทนานี้ให้ได้ ข้อ อ้างอะไรก็ไม่สนทั้งนั้น
“ต้องเป็นอาหารเช้าที่ถูกวางยาแน่ ต้องเป็นกู้อานหยานอยาก ทำร้ายหนู! คุณปู่ รีบส่งหนูไปโรงพยาบาลเถอะค่ะ! เร็วเข้า!”
“เวยจอ…..”
“ให้เย่หานมาที่นี่” มู่ล้านเป่ยสั่งอย่างไร้ความรู้สึก
“ฉัน…” กู้เวยจือเพิ่งรู้ตัวว่า ตนเองนั้นเหยียบกับดักให้แล้ว
อาหารเช้าเป็นคนของห้องพักว่างเจียงเก๋อเป็นคนเตรียม พอ คุณปู่จะเอ่ยเรื่องซางชิง กู้อานหยานก็เข้าใจหมดทุกอย่าง แล้ว!
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
