บทที่ 356 คุณมีเวลาแค่สิบวินาที

บทที่ 356 คุณมีเวลาแค่สิบวินาที

“รับผิดชอบ? “มู่บ้านเป่ยเหมือนจะได้ยินเรื่องน่าขัน

รอยยิ้มที่มุมปากเผยออกมา อย่างไม่เห็นด้วยเท่า

ไหร่: “ลงมือทำร้ายคนอื่น ไม่ว่าจะยุยงหรือไม่ ก็จะติดคดี”

“คุณชายใหญ่มู่! ”

“มานี่”มู่จ้านเป่ยหรี่ตา จ้องรอยที่คอเธอ

ไม่รู้ว่าใช่รอยที่เขาทิ้งไว้ หรือว่าของผู้ชายคนอื่น

จางๆ ไม่ได้ชัดเจนมากนัก แต่ก็ไม่ได้ซ่อนไว้หมด

ภาพที่เธอร้องไห้อยู่ใต้ร่างเขา กลับเข้ามาในหัวอีกครั้ง

ลมหายใจของชายหนุ่มหนักขึ้น ยิ่งพบว่า ความกระหายที่มี ต่อตัวเธอ เหมือนกับยาพิษ

แต่แป๊บเดียวเขาก็ระงับความใจร้อนของตัวเองไว้ น้ำเสียง นิ่งๆของเขา ทำให้คนฟังไม่ออก ว่าเขาเพิ่งจะคิดเรื่องอะไรที่ กระตุ้นใจคน

กู้อานหยานกำนิ้วตัวเองแน่น เพื่อเห้อหลิงจือ ในที่สุดก็โน้มตัวไปข้างหน้า

“แบบนี้สิถึงจะเป็นเด็กดี”เขายื่นมือ นิ้วเรียวยาวลูบไล้ไปที่

หน้าเธอ

กู้อานหยานอยากหนีทันที แทบจะหลบไปไกลๆ

เสียงของมู่บ้านเป่ยเมินเฉย พูดไปที่หูเธอ: “ผมยกเลิก คำฟ้องร้องของเห้อหลิงจือได้”

เธอตะลึง มองเขา ไม่รู้ว่าต้องเชื่อคําพูดผู้ชายคนนี้ไหม

สายตามู่จ้านเป่ยมีประกายความเย็นชาที่ไม่พอใจหน่อยๆ ผู้ หญิงคนนี้ กล้าสงสัยเขา!

แต่ แป๊บเดียวอารมณ์เขาก็ดีขึ้นมา

จ้องมองไปที่ติ่งหูของเธอ พูดเสียงเบาๆ ที่มีแค่คนสองคน เท่านั้นจะได้ยิน: “เป็นผู้หญิงของผม สามเดือน

“ฉันไม่! “กู้อานหยานเก็บออกไปเพราะความตกใจ กลับไป นั่งที่เก้าอี้ตัวเองเสียงดังตุบ

เธอตื่นตระหนก แต่คิดถึงสองค่ำคืนนั้นที่หนีจากความตาย ก็ ตื่นตระหนกจนปลายนิ้วสั่น
ทําไมเขาไร้ยางอายได้ขนาดนี้? ทําไมเขากลายเป็นแบบนี้

ได้!

“ความอดทนผมมีจำกัด สิบวิ คือเวลาที่คุณจะใช้ไตร่ตรอง”

“มู่บ้านเป่ย …….

“ยังเหลืออีกเก้า

แป๊บเดียวหญิงสาวก็เงียบลง กําฝ่ามือตัวเองแน่น ไม่มีทาง ใจเย็นได้ แต่ก็ต้องใจเย็น

มู่บ้านเป่ย ไม่พูดต่อ แต่เข็มวินาทีที่นาฬิกาบนผนัง กับเดินไป เรื่อยๆ

แปด เจ็ด หก ห้า สี่ สาม สอง……..

เขาลุกขึ้น จะออกไป

กู้อานหยานออกแรงกัดปากตัวเอง มองแผ่นหลัง เยือกเย็น

ของเขา

เขาไม่ใช่คุณชายใหญ่มู่ในเมื่อก่อนอีกแล้ว เขาไม่มีความ สงสารเธอเลยสักนิด

ถ้าหาก เขาจะทําเรื่องอะไรที่ช่วยเธอ นั่นก็คือจะต้องเอาคืนเธอแน่นอน

เธอไม่สนใจอนาคตตัวเองได้ แต่ เห้อหลิงจือล่ะ?

ตอนที่มู่บ้านเป่ยจะยื่นมือ เปิดประตูตอนนั้นเอง ผู้หญิงที่อยู่ ด้านหลัง เสียงที่สั่น และเบาพูดไปว่า : “ฉัน….ตกลง”

เวลาประกันตัวได้คือหลังยี่สิบสี่ชั่วโมง

พอยี่สิบสี่ชั่วโมงเต็ม เจียงนานให้คนไปจัดการทันที จะ ประกันตัวกู้อานหยานออกมา

แต่คิดไม่ถึงว่า เวินซียังไม่ทันได้ดำเนินการกับเจ้าหน้าที่ กู้ อานหยานตามเจ้าหน้าที่อีกคนออกมา

“อานหยาน! “เจียงนานรีบเดินเข้าไป ประคองไหล่เธอที่ดู อ่อนแอบอบบางสุดๆ : “เกิดอะไรขึ้น? คุณ……. ”

“อีกฝ่ายยกเลิกคำฟ้อง ตอนนี้เธอกลับไปได้แล้ว”เจ้าหน้าที่ที่ พากู้อานหยานออกมาพูดอย่างไร้อารมณ์

“กู้เวยจือยกเลิกคำฟ้อง? “ข้อมูลทั้งหมดในโรงพัก เผยแพร่ ออกไปไม่ได้ สรุปใครฟ้องกู้อานหยาน เจียงนานก็ไม่รู้
แต่ อีกฝ่ายยกเลิกคำร้อง นี่มันเป็นอะไรที่เขาคิดไม่ถึง

เขาได้หาทนายความที่ดีที่สุดไว้แล้ว และก็ให้คนเอากล้อง วงจรปิดที่เอาออกมาได้ในร้าน เอาออกมาให้หมด

ตอนนี้ กู้อานหยานกลับถูกปล่อยออกมาอย่างไม่มีความผิด

อีกห้องหนึ่งไม่ไกลนัก เด็กสาวที่ผมเผ้ากระเจิงก็เดินออกมา

“หลิงจือ! “กู้อานหยานรีบเดินเข้าไป กุมมือเธอไว้: “คุณ…….

หลายๆคำ เธออยากถาม แต่ ไม่สะดวกถามที่นี่

การฟ้องร้องของเห้อหลิงจือก็ถูกยกเลิกไปด้วย เวินซีจัดการ เล็กน้อย แล้วในที่สุดทุกคนก็ออกไปจากที่นี่

ตอนออกมาจากโรงพัก ทางตะวันออกก็มีท้องฟ้าสีขาวๆขึ้น

มาเล็กน้อย

ฟ้าใกล้สว่างแล้ว

“ฉันใจร้อนไป ทำให้คุณเหนื่อยไปด้วย”

กู้อานหยานกุมมือเห้อหลิงจ๋อ มือเธอเย็น เย็นจนไม่มีอุณหภูมิใดๆ
“ผมไม่ได้ดูหลิงฉือดีๆเอง เป็นความผิดผมเอง”หยาง โทษตัว

เอง

ตอนนั้นเขากับเห้อหลิงจืออยู่ด้วยกัน ส่วนพวกมู่เทียนโย่ว

ตามเจียงนานไป อยากดูว่าจะช่วยกู้อานหยานออกมาได้ยังไง แต่คิดไม่ถึง ฝั่งกู้อานหยานยังไม่มีข่าวใดๆ เห้อหลิงจือก็เกิด เรื่องซะงั้น

ไม่มีใครคิดทั้งนั้น พอเห้อหลิงจือได้ยินคำพูดนั้นของกู้อานห ยาน รู้ว่ากู้เวยฉือยอมรับว่าทำร้ายเสี่ยวหมี่ ก็ตามเธอไปที่โรง พยาบาล

ที่โชคดีคือ ถึงเธอจะอยากฆ่ากู้เวยจือ แต่ อยู่ในมือคนพวก นั้นของคุณชายใหญ่มู่ ก็ไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ

ก็แค่ถูกจับ ส่งไปที่ตำรวจ

ตอนนี้ อานหยานและเพื่อนทั้งทั้งสองคนออกมาได้อย่าง ปลอดภัย ก็ถือว่าเป็นการปลอบใจครั้งยิ่งใหญ่ของทุกคน

“ขอโทษ ต่อไปไม่ทำแล้ว ตอนนั้น สมองว่างเปล่าไปหมด รู้

แค่ว่า กู้เวยจือกับแม่เธอรับว่าทำร้ายเสี่ยวหมี่” เห้อหลิงฉืออยู่ในอ้อมแขนกู้อานหยาน ร้องไห้เบาๆออกมา
“อานหยาน เป็นไงบ้าง? ตอนนี้เสี่ยวหมี่เป็นแบบนี้ ฉันก็ตื่น ตระหนกมาก เสี่ยวหมี่จะฟื้นขึ้นมาได้ไหม? ฉันตื่นตระหนก จริงๆ!

กู้อานหยานปวดใจ ตบบ่าเธอ ตาแดงไปหมด แต่ยังต้อง พยายามอัดอั้นน้ำตาไว้

“ไม่ต้องตื่นตระหนก เสี่ยวหมี่จะต้องฟื้นขึ้นมา ตอนนี้เราจะ

ใจร้อนอีกไม่ เราต้องใจเย็น”

ผ่านการใจร้อนครั้งนั้นไป เธอก็สำนึกผิดแล้ว

ก็แค่ตอนนั้น ถูกกระตุ้นเพราะคำพูดกู่เวยจ๊อ บวกกับคิดถึง เรื่องน่าเศร้าของเสี่ยวหมี่เมื่อชาติที่แล้ว ก็ควบคุมไม่อยู่

“ต่อไปพวกเราอย่าใจร้อนอีก โอเคไหม?

กู้อานหยานสูดหายใจลึก กอดเห้อหลิงฉือ สายตาก็มองไปที่ แสงแดดยามเช้านอกหน้าต่างรถ

จะใจร้อนอีกไม่ได้ ถ้าใจร้อน ก็จะสมดังใจของเวยอ

ผู้หญิงคนนั้น แย่มากจริงๆ แย่กว่าที่เธอจินตนาการไว้ซะ อีก!

หลายๆเรื่อง ถึงเธอจะไม่สู้ กู้เวยจ็อก็ไม่ปล่อยเธอ
ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นก็ สู้คืนมาอีกครั้งดีกว่า!

รถจอดลงที่หน้าตึกอพาร์ทเม้นท์ กู้อานหยานมองหยาง

อื: “พวกคุณส่งหลังจือกลับไป ฉันยังมีบางอย่างต้องพูดกับ คุณชายรองเจียง

“โอเค”หยางอีดันแขนมู่เทียนโย่วเบาๆ

ถึงเทียนโย่วจะอยากอยู่เป็นเพื่อนกู้อานหยานต่อ แต่ก็รู้ว่า ใน เวลานี้ เธอไม่ต้องการตัวเอง

พเอทุกคนออกไป เจียงนานมองกู้อานหยาน พูดเสียงอ่อน โยน: “ขึ้นไปก่อนสิ

กู้อานหยานคิด แล้วจึงพยักหน้า

แต่เรื่องแรกหลังจากที่เธอขึ้นรถไป ก็คือต้องเก็บกระเป๋า และ ของใช้ของตัวเอง

เจียงนานกุมมือเธอที่ยุ่งไปมา ร้อนใจ : “อานหยาน คุณโกรธ ผมอยู่ใช่ไหม? ”

“ทำไมฉันต้องโกรธด้วย? “กู้อานหยานมองเขา ไม่เข้าใจ

“คุณโกรธที่ผมไม่สามารถประกันตัวคุณออกมาได้ก่อน? ”
กู้อานหยานมองเขา มองสักพัก จึงยิ้มบางๆ

“ฉันรู้ว่าคุณดีต่อฉันมาก หลังยี่สิบสี่ชั่วโมงถึงจะประกันตัวได้ ไม่ใช่ฉันไม่รู้”

อีกอย่าง เธออยู่ข้างในนานมากแค่ไหน เขาก็รออยู่ข้างนอก นานเท่านั้น เขาไม่ได้ไปก่อนเลยแม้สักวินาทีเดียว

ความรู้สึกแบบนี้ เธอจะไม่เข้าใจได้ไง

ก็แค่ ตอนนี้ เข้าใจไปก็ไม่มีประโยชน์

“เจียงนาน ฉันไม่อยากคบกับคุณแล้ว เราเลิกกันเถอะ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ