บทที่ 315 แค่คุณรับปาก ผมยกโทษให้ทุกอย่าง

บทที่ 315 แค่คุณรับปาก ผมยกโทษให้ทุกอย่าง

กู้อานหยานตกใจจนเกือบจะกรีดร้องออกมา

ยังไงเธอก็คิดไม่ถึง คุณชายใหญ่มู่ไม่พูดอะไรสักคำ ก็ลงมือ

เลย

เธอคิดว่า เจียงนานเป็นเพื่อนเขา อย่างน้อยเขาก็น่าจะมี เมตตาบ้าง

บางที ฝ่ามือคุณชายใหญ่มู่นี้ก็อาจจะทิ้งความเมตตาด้วย แล้ว ไม่อย่างนั้น เกรงว่าเจียงนานจะยืนไม่อยู่

ไม่ว่าอย่างไร เลือดสดนั้นที่เจียงนานถ่มออกมา ก็ทำให้เธอ เกือบจะหมดสติไป

มองเห็นมู่บ้านเป่ยยังจะเดินไปที่เจียงนาน กู้อานหยานกลับ สุดลมหายใจ รีบเดินไปตรงหน้าเจียงนาน

เธออ้าแขนทั้งสอง ปกป้องเขาไว้ด้านหลัง มองมู่บ้านเป่ยที่ เดินเข้ามาที่พวกเขา ตื่นตระหนกจนปลายนิ้วสั่น

คุณชายใหญ่มู่ในเวลานี้ น่ากลัวจริงๆ!

ท่าทางเยือกเย็น เพียงพอที่จะทำให้อากาศรอบๆเย็นลง
“อย่า…อย่าทําร้ายเขา ห้ามคุณทำร้าย “เอกลัวจริงๆ

เดิมทีคุณชายใหญ่ ไม่ใช่คนนิสัยแยอะไร แต่เธอคิดไม่ถึง สำหรับเพื่อนตัวเอง เขาก็สามารถลงมือได้หนีอนาดนี้

เรื่องนี้กระทบต่อเขา รุนแรงได้ถึงจุดนี้แล้วจริงๆ หรือ?

“อย่าทําร้ายเขา! “ตามองไปที่มู่บ้านเปียที่ใกล้พวกเขาเข้า มาสองก้าวแล้ว เธอตกใจจนเซกอยหลัง หล่นไปอยู่ในอ้อม แขนเจียงนาน

“ผมบอกว่า ปล่อยเธอ! “เสียงของมู่บ้านเป่ย เหมือนเบียด

ออกมาจากฟัน

กู้อานหยานหดตัวอย่างไม่รู้สึกตัว เจียงนานกลับยืนตรง ไม่ใช่แค่ไม่ปล่อยเธอ แต่ยัง เอาเธอมาไว้ในอ้อมแขนเบาๆ

มู่จ้านเป่ยหรี่ตาขึ้นมา ความเยือกเย็น ก็เอ่อล้นออกมาด้าน

นอก

เฟิงจิ่นที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูรีบเข้ามา กลัวพี่ใหญ่จะใจร้อน แล้วจัดการเจียงนาน

ถึงแม้ จะเคลื่อนไหวแล้ว แต่ หมัดเมื่อครู่ โชคดีที่ยังไม่ได้ ออกแรงไปทั้งหมด
ถ้าพี่ใหญ่ไม่มีความเมตตาเลย แค่หมัดเดียว เพียงพอที่จะ ทำให้เจียงนานพิการได้!

พวกเขาเกิดมาเป็นเพื่อนกันเป็นสิบปี มู่เฟิงจิ่นรู้ ถ้าพี่ใหญ่ ทำร้ายเจียงนานจนตายหรือพิการ ในอนาคต เขาจะต้อง

เสียใจ

“พี่ใหญ่…..

มู่จ้านเป่ยกลับไม่มองเขาสักนิด สายตาเย็นชาสุดๆ จับจ้อง ไปที่แขนของเจียงนานที่โอบกู้อานหยาน

ทั้งตัวเขาต่างเต็มไปด้วยการฆาตกรรมที่เยือกเย็น ที่ไม่มี อุณหภูมิสักนิด และไร้ความรู้สึก

เขาเหมือนเครื่องกลที่ฆ่าคน พร้อมฆ่าคนได้ตลอดเวลา!

เจียงนานเม้มปากบางๆ ยังคงกอดกู้อานหยาน พูดไป เบาๆ : “เรื่องนี้ คือความผิดของผม”

“ไม่ใช่! “กู้อานหยานกอดแขนเขาไว้ กัดปาก แล้วจึงจ้องมู่

จ้านเป่ย

“คือความผิดของคุณ คุณชายใหญ่มู่! เป็นคุณที่เอาฉันไป

ให้เขาเองกับมือ! ตอนนี้มาถึงสถานการณ์นี้ ทำไมคุณรู้จักแต่ โกรธคนอื่น แต่ทำไมไม่เคยคิดว่าตัวเองก็ต้อง? ”
เขาไม่พูด แค่เหมือนว่าจะรู้สึกถึง กลิ่นเลือดที่มุมปากแรงขึ้น

เผชิญกับใบหน้านั้นที่เย็นชา ตื่นตระหนก เสียใจตลอด จน เข้าไปพัวพันในใจของ กู้อานหยาน

เรื่องมาถึงตรงนี้แล้ว จะย้อนกลับไม่ได้อีก

ถึงจะเจ็บปวด ก็ไม่สามารถหยุดได้

เธอเดินออกมาจากอ้อมแขนเจียงนาน เดินไปที่มู่บ้านเป่ย

“ยัยโง่……เจียงนานอยากจะไ ะไปดึงเธอ กลับถูกเธอดันออก

จนกระทั่งหากจากมู่บ้านเป่ยไม่ถึงสามก้าว เธอจึงหยุดลง เงยหน้าขึ้น สบตากับสายตาเขาที่ไม่มีความรู้สึกใดๆสักนิด

“คุณไม่เคยให้ความอบอุ่นใด ๆ กับฉัน และยังผลักไสไล่ส่ง ฉันจากข้างกาย ไปให้ชายอื่น”

“คุณชายใหญ่มู่ ทำไมฉันยังต้องชอบคุณด้วย? อีกอย่าง ความสัมพันธ์ของเราสองคน ตั้งแต่แรกก็เพื่อข้อตกลงฉบับ หนึ่ง ฉันต้องไปชอบคุณด้วยเหรอ? ”

เธอยิ้มอย่างเยือกเย็น ถึงแม้ในใจจะเจ็บปวด แต่ การ แสดงออกของเธอกลับไร้อารมณ์กว่าใคร เหยียดหยาม
“ที่จริงฉันไม่ได้ชอบเขา แต่คุณ! คุณบีบให้ฉันชอบเขา!

“ผมไปบีบอะไรคุณ? ผมบังคับให้คุณไปอยู่ที่เตียงเขาเห รอ? *

มู่บ้านเป่ยจับแขนเธอไว้ การเคลื่อนไหวนี้ ตกใจจนเจียงนาน รีบเข้าไปสองก้าว

แม้แต่มู่เฟิงจิ่นก็รีบเข้ามา ไม่กล้าเข้าใกล้ และก็ไม่กล้าอยู่

ไกล

ไม่ว่าอย่างไร ในท้องกู้อานหยานยังอุ้มลูก ถ้าพี่ใหญ่เสียการ ควบคุมทันที ทำร้ายเธอกับลูก เขาจะต้องเสียใจแน่นอน!

“หรือไม่ใช่เหรอ? ฉันคือผู้หญิงที่ถูกคู่หมั้นทิ้ง ข้างกายจู่ๆก็มี ผู้ชายอบอุ่นเข้ามาเอาใจ และยังหล่อมาก ถ้าคุณเป็นฉัน คุณ ชายใหญ่มู่ คุณจะไม่หวั่นไหวเหรอ?

“ไร้สาระ! “อะไรคือหวั่นไหว? หรือว่า หวั่นไหวมันเป็นเรื่อง ง่ายขนาดนี้เชียวเหรอ?

ถึงรอบกายเขาจะมีผู้หญิงมากแค่ไหน เขาหวั่นไหวที่ไหน

กัน?

กู้อานหยานไม่อยากเห็นความดูถูกและประชดของสายตา เขา ยิ่งเป็นแบบนี้ เธอก็ยิ่งเห็นชัดเจนว่า เขาเป็นคน……ไม่ใช่ผู้ชายที่รู้สึกทางอารมณ์ง่ายขนาดนั้น

ความรู้สึกทางอารมณ์ครั้งเดียว อาจจะ ตลอดไปทั้งชีวิต

ไม่! เรื่องแบบนี้ ไม่สามารถคิดได้อีกแล้ว ตอนนี้เอ ไม่มี คุณสมบัติพอที่จะไปคิด

“คุณจะคิดยังไง นั่นคือเรื่องของคุณ ฉันรู้แค่ว่า ฉันรักเจียง นานแล้ว ฉันอยากอยู่กับเขา!

ลองพูดอีกครั้งสิ! “เสียงของชายหนุ่มเหมือนน้ำแข็งที่แตก นิ้วทั้งห้าที่กุมข้อมือเธอ ก็กำแน่นทันที

สีหน้ากู้อานหยานไม่เปลี่ยน เพราะว่าเจ็บปวด ใบหน้าเล็กๆก็ ขมวดเข้าหากัน

แต่เธอยังคงจ้องมู่บ้านเป่ย พูดเสียงดัง : “ฉันอยากอยู่กับ เจียงนาน ฉันรักเขา!

“คุณ!

“พี่ใหญ่! เรื่องนี้ ผมเริ่มเอง พี่ปล่อยเธอไปเถอะ”

ใบหน้าร้อนใจของเจียงนานเข้ามา แต่กลับถูกหมัดมู่บ้านเป่ย ปล่อยออกไป
ดูเหมือนจะแค่หมัดทั่วไป แต่ในที่นี้ทุกคนต่างรู้ หมัดของคุณ ชายใหญ่มู่หนักแค่ไหน!

หมัดที่สองปล่อยมา เจียงนานถ่มออกมาเป็นเลือดอีกครั้ง ถ้า ไม่ใช่ว่าจับโต๊ะข้างๆไว้ เขาคงยืนไม่อยู่!

“คุณอย่าทำร้ายเขาอีกเลย! มีอะไร ก็มาทำฉัน! “กู้อานห ยานอยากพุ่งเข้าไป แต่ยังถูกมู่บ้านเป่ยล็อกข้อมือไว้ ไม่มีทาง ขัดขืนได้

“เจียงนาน! “เธอมองเลือดแดงที่ไหลตรงมุมปากของเจียง นาน ความเจ็บปวดในสายตา ที่แท้จริง!

ในใจของมู่บ้านเป่ย เพราะว่าเธอมองสายตาของเจียงนาน ก็ เหมือนถูกมีดแทงไปแรงๆอีกครั้ง!

เจ็บ! เจ็บจนได้กลิ่นเลือดที่มุมปาก และชัดขึ้นมาอีกครั้ง

“บอกผมสิ ว่าคุณถูกเขาหลอก”

ลมหายใจเขาไม่เป็นจังหวะ หน้าอกเหมือนถูกของอะไรดึง ออกมา แล้วทิ่มไปตลอดเวลา เจ็บมากเจ็บจนลมหายใจยัง ยากลำบาก

“แค่คุณบอกมา แค่คุณรับปากว่าตั้งแต่นี้จะลืมผู้ชายคนนี้ ผม……จะอภัยให้ทั้งหมด”
เขาไม่มีทางที่จะไม่ออื่นให้ ไม่มีทางที่จะเสียเธอไป และยังมีลูกเขา ลูกในท้อง

แค่เธอพูด แค่เธอนอนกลืนไปอยู่ข้างกายเขา เขาให้อภัยได้ อะไรก็ยอมยกโทษให้ทั้งนั้น

อย่าทําร้ายเขาอีก หัวใจของเขาก็เจ็บ เจ็บมาก เจ็บมากๆ!

“เราอย่าทะเลาะกันอีกเลย โอเคไหม? “ความโกรธเมื่อครู่ หลังจากที่เมื่อกี้เธอพูดว่ารักผู้ชายคนนี้อย่างไม่ลังเล ในชั่ว พริบตา กลายเป็นความกลัวทั้งหมดทันที

ที่แท้ เขาก็มีเวลาที่อ่อนแอแบบนี้

เขากลัว กลัวจริงๆ กลัวว่าเธอจะไม่สนเขาจริงๆ กลัวว่าตอนนี้ ที่เธอสนใจ คือผู้ชายคนอื่นไปแล้ว

เขากลัวมาก กลัวจนนิ้วสั้น กลัวจนร่างสูงๆนั่นก็สั่นตลอด กลัว จนความดำตรงหน้า กลัวว่าจะล้มลงไปได้ทุกเวลา

เขากลัวจริงๆ กลัวมากจริง เธอเข้าใจไหม?

ปากของมู่บ้านเป่ยสั่น ปลายนิ้วก็สั่น

เขากุมมือเธอไว้ ไม่กล้าออกแรง ไม่กล้าทำเธอเจ็บ
“ยัยโง่ เราคืนดีกันเถอะ บอกผมว่าคุณจะอยู่กับผม พวกเรา มามีความสุขร่วมกัน โอเคไหม? ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ